Υποφώσκουσες ευχές για το Νέο Έτος



Αποφάσισα να επιδιορθώσω την φτηνο-ρετρώ υδρόγειο που διατηρώ ακόμη από τα παιδικά μου χρόνια. Οι μικρές τούμπες κατά το μακρινό παρελθόν αυτού του γήινου μοντέλου, είχαν αφήσει πάνω της μικρά βαθουλώματα. Μόλις την έφτιαξα και την επανασύνδεσα, ένιωσα κοιτώντας την, ότι κάτι θα μπορούσε να "πει" ο πρώτος τρόπος άρμοσής της...
Έτσι την έβαλα γρήγορα πάνω σε δύο μαξιλάρια, και μέσα στο κλικ της  φωτογραφικής μηχανής, άφησε η παλιά υδρόγειος την άψυχη αλλά πραγματική μας επικοινωνία στο διαδικτυακό χώρο, να δημιουργήσει ένα στίγμα για τροφή της σκέψης.

Εύχομαι να αντέχουμε τις δυσκολίες και να επινοούμε τρόπους για τις ποθούμενες ευκολίες της ζωής μας μέσα από υγεία... Υποφώσκουσες, αλλά όντως ευχές...
μια και ο Αισχύλος μας είπε κάποτε πως:  "το της ανάγκης εστ' αδήριτον σθένος".






Η ζωή δεν έχει φύλο γιατί είναι θηλυκή







Στο διαδίκτυο δεν επιλέγω να γράφω συχνά με αφορμή την επικαιρότητα, αν και  ενημερώνομαι για αυτήν, νιώθοντας ταυτόχρονα απογοητευμένος από την υφιστάμενη κοινωνική αποδελτίωσή της.  Η απογοήτευση πηγάζει από στις στερεότυπες κινήσεις του θυμικού της σκέψης των ανθρώπων, καθώς αποτυπώνεται σε σχόλια και προσωπικές συμπεριφορές.   Τόσο σταθερές και προβλέψιμες είναι οι αντιδράσεις των ανθρώπων στα γεγονότα, που μοιάζουν σαν να ξέρεις το τέλος του παραμυθιού της Κοκκινοσκουφίτσας.
Αντί αυτής της επικαιρότητας, επιλέγω να αναρτώ σκέψεις που ακουμπούν το ψέμα ή την αλήθεια του πλησιάσματος του εαυτού μας, σαν μιλάμε και εμβαθύνουμε στην Τέχνη.
Από το σύνολο των πραγμάτων που με απασχόλησαν το τελευταίο διάστημα και συνεχίζουν να με ενδιαφέρουν μέχρι αυτή τη στιγμή, θα ήθελα να μοιραστώ σε αυτό το χώρο το μεγαλείο της θηλυκής φύσης, που αενάως τίκτει και ενσαρκώνει την ίδια τη ζωή.

Σκέφτομαι τις ατέλειωτες διαφυγές από την διδασκαλία που κάνω όσο είμαι πάνω στη σκηνή για να δώσω την πληροφορία έξω από την συνήθεια σε ό,τι ονομάζουμε «αλήθεια» στους υπέροχους συνεργάτες μου, ψάχνοντας την ουσία κάθε έκφρασης στο έργο που ανεβάζουμε.

Προσωπικά η Γυναίκα ως ουσία της ζωής με έχει απασχολήσει αρκετά και το μόνο σίγουρο είναι πως αυτή η ενασχόλησή μου κατάφερε να με πείσει ότι κατανοώντας την υπέροχη θηλυκή φύση ο μελλοντικός Νους, θα έχει πλησιάσει τις επιστημονικές απαντήσεις σε όσα δεν κατανοούν σήμερα οι αδύναμες αισθήσεις μας.

Μια όμορφη σκωπτική οδηγία μας έχει αφήσει ο εκλιπών το καλοκαίρι του 2008 σε ηλικία εβδομήντα ενός ετών ο Αμερικανός κωμικός
George Carlin, που υπήρξε αρκετά κυνικός, με έντονη διάθεση κριτικής πάνω στην δομή σκέψης του ανθρώπινου πολιτισμού:
«Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις για τους άντρες και τις γυναίκες:
οι γυναίκες είναι τρελές και οι άντρες είναι βλάκες.
Και ο βασικός λόγος που οι γυναίκες είναι τρελές, είναι ότι άντρες είναι βλάκες.»

Θεωρώ ότι είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη για να πλησιάσουμε την αιώνια αντίθεση της ανδρικής από την γυναικεία σκέψη.

Ας μη βιαστούν
κάποιες, να καμαρώσουν  με ανωτερότητα  για το φύλο τους, νομίζοντας πως ο χαρακτηρισμός  "τρέλα" τους προσάπτει αξία, ενώ αντιθέτως οι αρσενικοί αναγνώστες οργιστούν για τον χαρακτηρισμό "βλάκες", νομίζοντας πως θίγεται η ανδρική τους ταυτότητα. 
Η σχέση του συνόλου των γυναικών με την θηλυκή τους φύση, είναι τέτοια όση με αυτήν που έχουν οι Νεοέλληνες με τους πραγματικούς Έλληνες. Για δε τους άνδρες, η βλακεία νομίζω ότι αποτελεί συνώνυμο της αγαθότητας και απορρέει από την έτσι και αλλιώς καθυστερημένη ενηλικίωσή τους ώστε να πλησιάσουν μέσα από ατομική παιδεία την ανδρεία της φύσης τους.

Τούτο συμβαίνει γιατί την φύση μας, δεν την δίνουν τα ανατομικά μας γνωρίσματα, αλλά ο τρόπος που σκεφτόμαστε και η εννοιοδότηση των λέξεων που παράγουν δράσεις ήθους στο παρόν μας.  Η θολούρα στη σκέψη μας που ενισχύεται από θρησκευτικές πίστεις όλων των κοινωνικών μορφών που ανθούν παγκοσμίως είναι δεδομένη. Άλλη μια ενδιαφέρουσα μελαγχολικά αστεία πρόταση που διατύπωσε ο εν λόγω Αμερικανός κωμικός, δείχνοντας την θολωμένη σκέψη, είναι αυτή που λέει, «Το να πολεμάς υπέρ της ειρήνης είναι σαν να πηδάς υπέρ της παρθενίας»
Φανταστείτε πως αυτή την απροσδιοριστία των λέξεων που χρησιμοποιούμε στην βία γύρω μας, την διαθέτουν άντρες και γυναίκες χωρίς να διαφοροποιούνται μεταξύ τους.
Τα ζόμπι δεν νομίζω ότι έχουν ταυτότητα φύλου που να ενδιαφέρει τον πολλαπλασιασμό.
Η γυναικεία σκέψη λοιπόν είναι το ζητούμενο ως συνειδητή λειτουργία στη ζωή μας και μέσα από αυτή ίσως αποκτήσει ισορροπία η υπέροχη ανδρική ταυτότητα που χωρίς αυτήν μετουσίωση δεν γίνεται.

Αφορμή της πιο πάνω καταγραφής σκέψεων, αποτέλεσε η ηχητική μελέτη που έκανα πριν λίγο, πάνω στα ηχογραφημένα αποσπάσματα των ρόλων στο έργο που ανεβάζουμε με τους Έλληνες ταχυδρόμους.  Τα λόγια της ηρωίδας σε μία από τις έξι μικρές ιστορίες, καταδεικνύουν ότι η φύση της γυναίκας ακόμη και όταν την εξωθεί η ζωή στα όρια της τρέλας, μπορεί να έχουν στη ρίζα τους την οδηγία της ατομικής της θυσίας για να αναστήσει ένα παιδί.

Λέει λοιπόν στο μονόλογό της :
«
Όλοι φοβούνται την δυστυχία και δεν πλησιάζουν μη κολλήσουν. Μόνο ο γείτονας με το μίνι μάρκετ άνοιγε την πόρτα μου φέρνοντας τα ψώνια, τα πλήρωνα πάντα το μεσημέρι, στο διάλειμμά του, δίπλα στο παιδί.
Όλοι φοβούνται να δώσουν. Μα όσοι δίνουν πάντα παίρνουν. Όταν πεινάς η φωνή λιγοστεύει και στην κερδίζουν όσοι είναι χορτάτοι.
Μου άφησε την πρώτη φορά τις σακούλες στο τραπέζι και με γύρισε να κοιτάζω σ’ αυτές όταν έπαιρνε το μερίδιο της ευεργεσίας του. Όταν κοιτάς τα δώρα της ανάγκης του παιδιού σου, δεν πονάς στο σώμα απ’ το ξεφύσημα του δωρητή πάνω σου.
Η βία προς τον αδύναμο, τον κάνει να την υποφέρει αθόρυβα. Δεν κάνει φασαρία ο χαμένος, για να μη χάσει τον πόνο που τον συντηρεί, τρομάρα του, νομίζει πως κερδίζει ξεφεύγοντας απ’ την αδιαφορία των ανθρώπων γύρω του, ξορκίζοντας το θάνατο. Φοβόμαστε το θάνατο και διαλέγουμε να τον ζούμε καθημερινά στην προσπάθειά μας να ζήσουμε …»  
 

Αν ο Θεός μεγαλύνεται στα μάτια μας αξιακά επειδή πάσχει στις καταγεγραμμένες ιστορίες των θρησκειών, ή αντίστοιχα οι τραγωδιακοί ήρωες κερδίζουν την οικουμενικότητα του μεγέθους τους από το βάπτισμά τους στην ύβρη των παθών τους,  τότε ένα μερίδιο σεβασμού έχει σίγουρα και η ανώνυμη μάνα, που θύμα των αστόχαστων πολιτισμών, πονάει το κύτταρό της σαν προετοιμάζει την επόμενη ζωή χωρίς να μπορεί να αντιδράσει απέναντι στον συνολικό εκπεσμό.
Η μόνη παρατήρηση που θα ήθελα να αφήσω ως οδηγία για δεύτερη φορά, είναι να μη θεωρήσουν οι γυναίκες που θα διαβάσουν τις σκέψεις αυτές, ότι εμφέρουν a priori λόγω φύλου την αξία της θηλυκής φύσης.

Η βία του αρρωστημένου πολιτισμού των στρεβλών αντιλήψεων και των ατομικών πιστεύω, αποτελεί την διαπιστωμένη κατάντια που εξ αυτής δεν δικαιούνται τα θηλυκά στην πλειονοψηφία τους να φέρουν την ιερή γυναικεία φύση, διότι σκέπτονται και πράττουν συχνάκις ως άνοα ωφελιμιστικά αρσενικά, προβάλλοντας το υπερφίαλό τους Εγώ.  

Ίσως η «ζωή» να μην έχει φύλο, μια και είναι θηλυκή σε όλη την ύπαρξη του Κόσμου, όπως μας ψιθυρίζει μέσα από τις λέξεις του ποιήματός του ο Παρμενίδης. 





Υ.Γ
Σαν με απασχολεί η σκέψη μας, πάντα στο νου μου έρχεται το μικρό μας σπίτι που δεν είναι κανένα άλλο από τον Γαλαξία μας. Αυτό με βοηθά στην ορθοβουλία κρίσης προσδιορισμού του ύψους των αναγκών μας ως είδος και φυσικά ως άτομα.