Καλές Γιορτές



Χρόνια Πολλά 






Τις γιορτές, νιώθουμε λίγο... παράξενα. 
Ψάχνουμε τους άλλους με λάθος τρόπο
Αν είμαστε τυχεροί, βρίσκει ο ένας άνθρωπος τον άλλον! 





Προσωρινή εκταφή της μνήμης





Την Δεκάτη Τρίτη ημέρα του Δεκεμβρίου, ή άλλως φθίνοντος του Ποσειδεώνος, τα βήματά μου κάτω από ένα καθάριο Ήλιο, με έφεραν στο λιμάνι του Πειραιά. Καιρό τώρα στον Πειραιά γίνεται, λόγω των έργων για το τραμ, εκταφή της μνήμης των ανθρώπων που έζησαν πλέον των δύο χιλιάδων χρόνων σε αυτό το έδαφος που σήμερα πατάμε. Η περιέργεια των απλών ανθρώπων, ονομάζει την άγνωστη γι αυτούς ιστορία, «τα αρχαία». Συνήθως οι οδηγοί δυσαρεστούνται από την καθυστέρηση και τις εκτροπές της πορείας τους από αυτές τις “άσκοπες” εργασίες. Σε άλλη περίπτωση που βαδίζουν δίπλα στις εργασίες αυτές, ένα άδειο από σκέψεις βλέμμα βλέπεις επάνω τους σαν κοιτούν την εκταφή της μνήμης.  Κάποιοι ίσως σκέφτονται πως φέρνει καθυστέρηση στην "πρόοδο" αυτή η σχολαστική καταγραφή των ευρημάτων που έρχονται στο φως. Το χειρότερο όμως είναι πως δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε τέτοιες "μοντέρνες" σκέψεις, γιατί στην εποχή μας, η "γνώμη" είναι μια παρεξηγημένη έννοια η οποία  μπορεί να χωράει μέσα στην άγνοια κι μέσω αυτής, προάγεται δια μέσου της “ισότητας”, η Δημοκρατία των ανθρώπων. 
Ίδιος με του σύγχρονούς μου και εγώ, περπάτησα δίπλα σε όσους εργάζονταν. Τα ολοκαίνουργα υλικά της τεχνολογίας, περίμεναν δίπλα μου υπομονετικά την σειρά τους να συνεχίσουν να απλώνονται πάνω από τον ξεχασμένο κόσμο, μόλις οι αρχαιολόγοι με τους εργάτες τελειώσουν την καταγραφή των ευρημάτων. Ένας εργάτης με το χαρακτηριστικό ξέστρο των ανασκαφών, ανασκάλευε τα χώματα που είχαν αποθέσει ως μπάζα δίπλα στο όρυγμα. Κάθε τόσο άπλωνε σαν τσιμπίδα τον δείκτη με τον αντίχειρά του και σήκωνε ένα νόμισμα. Το φυσούσε και το έβαζε μέσα στην άλλη ελεύθερη χούφτα του. Πιο δίπλα πίσω από ένα σκέπαστρο μια κοπέλα σχεδίαζε καθισμένη. 
Σκέφτηκα πως αυτό το σημείο, ήταν το όριο της θάλασσας με την ξηρά του λιμανιού. Αυτό το τείχος της προβλήτας ήταν, τότε,το όριο της επικράτειας του Ποσειδώνα με τα εδάφη της Πολιούχου Αθηνάς. Πάνω από αυτό το όριο, ταξίδεψαν αμέτρητοι άνθρωποι τις ανάγκες και τις επιθυμίες της ζωής τους, από και προς τα ποντοπόρα πλοία.
Αμέσως μου ήρθε στο νου μια ιστορία, για ένα Αθηναίο, που βιαστικά ανέβαινε τελευταία στιγμή στο σκάφος, έχοντας αγωνία αν είχαν φορτωθεί σωστά τα εμπορεύματά του. Τα νομίσματα που του είχε δώσει πριν λίγο ο φίλος του, για να φορτώσει από την Σάμο καλό κρασί για το σπίτι του, πάνω στον δρασκελισμό λύθηκαν από το πρόχειρο δέσιμο στη ζώνη του και έπεσαν μέσα στο νερό. Οι προσταγές του καπετάνιου για γρήγορη επιβίβαση, έκαναν τον άτυχο επιβάτη να αφήσει το δερμάτινο πουγκί με τα νομίσματα για αιώνες δίπλα στο πετρόχτιστο όριο. Έτσι αυτή η μικρή στιγμή κρατήθηκε για πάντα ζωντανή μα και χαμένη από την καταγεγραμμένη μνήμη της ιστορίας. 
Κάπως έτσι έφτιαξα μέσα στο μυαλό μου αυτό το ψέμα, γιατί δεν έχω απαντήσει στο ερώτημα, αν η φαντασία που φέρνει κοντά στην συναίσθησή μας τις ανάγκες των ανθρώπων του παρελθόντος, είναι προτιμότερη από την επικρατούσα συνήθεια, που αδιαφορεί για τα πάντα ορίζοντας ως ζωή της απραξία της σκέψης. 
Σήμερα, ένας εργάτης ντυμένος με διαφορετικό τρόπο από εκείνους της εποχής που είχαν κρατήσει τόσους αιώνες πριν τα νομίσματα, ερχόταν σε επαφή με την ιστορία. Ήμουν σίγουρος όμως πως δεν ένιωθε, καθώς τον παρατηρούσα, αυτό που του συνέβαινε. Μου φάνηκε πως είχε την σιγουριά μέσα στη σκέψη του, πως κάνει "δουλειά", δηλαδή ενεργούσε σε εντολές χωρίς την προστακτική της γνώσης που μας λέει για κάθε ενέργεια "Χάρου την!".
Η μεγαλύτερη κατάρα των ανθρώπων είναι πως δεν νιώθουμε τίποτα έξω από όσα μας έχει πείσει ο εαυτός μας πως είναι αλήθεια και πως μόνο αυτά εξυπηρετούν το συμφέρον μας. Σε ποιόν ανήκαν αυτά τα χρήματα; Σ' αυτόν που τα έχασε τότε, στον εργάτη που τα βρήκε σήμερα, στην υπηρεσία που τον πρόσταξε να ψάξει, ή μήπως στην Πολιτεία που εκχωρεί τον πλούτο της στους σύγχρονους Κέλτες που κατοικούν στον σημερινό βορρά; 
Ποιος θα έκρινε την ιδιοκτησία αυτών των ευρημάτων; Υπάρχει ιδιοκτησία στην ύλη; Ή μήπως αυτό που μας ανήκει είναι η “σκυτάλη” του ήθους που χαρακτηρίζει και την συνέχεια της ταυτότητας που κρατάμε στις λέξεις της γλώσσας μας; Δηλαδή οι μικρές ομόγλωσσες ιστορίες;
Όπως φαγώνονταν οι κάτοικοι της Αθήνας μετά τους νόμους του Σόλωνα, ακόμη και σήμερα πιστεύουν κάποιοι πως τους ανήκει αυτό που τους περιέχει, δηλαδή η ίδια η Γη. Ακόμα κάποιοι νομίζουν πως τους ανήκουν τα ίδια τους τα παιδιά. Δύσκολες σκέψεις για την αφροσύνη της εποχής μας. 
Πάντως το τείχος ήταν δίπλα και κάτω από τα πόδια μου, σιωπηλό και κυρίαρχο… Τράβηξα μερικές φωτογραφίες με το κινητό μου και γύρισα την πλάτη για να γίνω όμοιος με όλους και να χαθώ μέσα στις ανάγκες μου. Περπάτησα σιωπηλός, υπομονετικός και πλήρης από την χαρμολύπη που φέρει η ήρεμη σκέψη.
Ήμουν παρών, για λίγο, σε αυτήν την προσωρινή εκταφή της μνήμης, πριν την επόμενη αιώνια λήθη της κάτω από τον "πολιτισμό" των επόμενων ανθρώπων. 

Κ.Ζ








Μήδεια του Μπόστ





Εβδομήντα οκτώ χρόνια ζωής, για έναν άνθρωπο με σκέψη και πολιτική κρίση, είναι αρκετά. Αν υπολογίσουμε πως γεννήθηκε την χρονιά που τελείωνε ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος, και ανδρώθηκε κατά τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, το απόσταγμα της Τέχνης που μας έχει καταθέσει, σίγουρα έχει ενδιαφέρον. 
Ο λόγος για τον Χρύσανθο Βοστατζόγλου, που θέλησε να υιοθετήσει το ψευδώνυμο Μέντης Μποσταντζόγλου. Έγραψε θέατρο, σκιτσάρισε την πολιτική κατάσταση και μας έβαλε ερωτήματα για την κακομούτσουνη πλην όμως Μοναδική και αενάως Πάσχουσα Ελλάδα. 
Το 1993, όταν η αγωνία του για την τύχη της Ελλάδας είχε γίνει εβδομήντα έξι ετών, έγραψε το θεατρικό έργο Μήδεια. Το έργο το τίμησαν πολλοί καλλιτέχνες από τότε μέχρι σήμερα. Κάθε ένας που είχε την ευθύνη του ανεβάσματος της παράστασης, έβαζε ανάμεσα στην ρίμα του δεκαπεντασύλλαβου τα προσωπικά του ερωτήματα. Γι αυτό η Τέχνη που εμπνέει τις σκέψεις άλλων,  είναι σημαντική. 
Ίσως ήρθε και η σειρά των ηθοποιών των ΕΛ.ΤΑ να δουλέψουν πάνω στον αστείο (;) λόγο του Μπόστ. Πήραμε λοιπόν απόφαση να απλώσουμε τις λέξεις και τις προθέσεις του κειμένου πάνω στο τραπέζι και να ψάξουμε την δική μας αλήθεια μέσα από τα λόγια του πάντα ζωντανού στην ψυχή μας Μέντη Μποσταντζόγλου.
Δεν θα χαριστούμε σε ευκολίες απόδοσης του κειμένου και δεν θα προκαλέσουμε μέσα απ’ αυτό το εύκολο γέλιο… Θα το πλησιάσουμε αναδεικνύοντας την διαχρονία του, γιατί το θέατρο που έγραψε ο υπέροχος Μπόστ, φέρει μέσα του τον “Λόγον” που μας κληροδότησε το Αττικό Θέατρο. 
Τώρα όμως σιωπή. 
Αρχίζει η δουλειά και όταν ξεκινάμε την ανάβαση για μια νέα κορυφή, ας λείπουν τα περίσσια λόγια.


Ημέρες δημιουργικής ρουτίνας






Το πρωί της Τρίτης, παρακολούθησα την προσευχή της δεύτερης σχολικής ημέρας της μικρής μου κόρης, αθέατος, βιώνοντας όμορφες αισθήσεις σε αυτό το στάδιο της ζωής μου. 
Η συνέχεια της δικής μου ημέρας ήταν γεμάτη όμορφες γνωριμίες αλλά και χαρούμενες συναντήσεις φίλων, στα γυρίσματα της σειράς “Κόκκινο Νυφικό” που πρόκειται να παρακολουθήσουν οι τηλεθεατές τον Οκτώβριο στον Alpha. 
Ο εξαίρετος Γιώργος Ζένιος μεταμφιεσμένος σε παπά παρακολούθησε, με την ευφυή υποκριτική του τέχνη, την πρόθεσή μου να εξομολογηθώ σε αυτόν. Την καθοδήγηση αυτής της εξομολόγησης είχε ο υπέροχος σκηνοθέτης Αντρέας Γεωργίου. 
Ο πλήρης μυσταγωγίας χώρος της εκκλησίας των Αγίων Αναργύρων, στου Ψυρρή, γέμισε από τον επαγγελματισμό των συνεργείων και το ταλέντο των συναδέλφων ηθοποιών. Εμένα δεν μπορώ να με “δω”, γιατί τα μάτια μου κοιτάνε προς τον έξω κόσμο, οπότε αρκούμαι να μιλώ με χαρά για τους άλλους. 
Τέλος, καθώς έδυε ο ήλιος, στην συνάντηση των αγαπημένων μου ηθοποιών των Ελληνικών Ταχυδρομείων, ένιωσα την κούραση να με νικά αποζητώντας την επιστροφή στο σπίτι μου, για να ακούσω τις εντυπώσεις της κόρης από την δεύτερη ημέρα στο σχολείο. 
Οι εντυπώσεις της νεαράς ήσαν καλές και ενθουσιώδεις, ενώ εγώ σε αντίθεση μ’ αυτήν νυσταγμένος. Η συνέχεια χωρίς ανατροπές ήταν προβλέψιμη… ο Μορφέας υποδέχτηκε στα αφώτιστα δώματά του, την αδυναμία μου να είμαι κάτι παραπάνω από Άνθρωπος. 
Ίσως να είναι αδόκιμη η έκφραση “δημιουργική ρουτίνα”, για αυτό που αισθάνομαι τώρα, αλλά κρύβει μέσα της το μέτρο της υποταγής στη φύση μας, ακόμα κι όταν παλεύουμε να σχίσουμε τα όρια του νου που μας φοβίζουν…

Κ.Ζ

Χαιρετισμός στην Αλεξάνδρα







Μέσα στο μυαλό μας, τα συναισθήματα και οι εικόνες που διαμορφώνουν τις επιλογές της ψυχής μας, δεν έχουν χρόνο, τόπο και λογικούς συνειρμούς της καθημερινότητας.
Κάπως έτσι όταν έγραφα την Αθιβολή, ενώ ήμουν πιστός στις χρονολογικές και τις τοπογραφικές λεπτομέρειες που επέλεξα να κινούνται οι ήρωες, θέλησα το σπίτι στο Δελβινάκι, που παίζει κεντρικό ρόλο στο βιβλίο, να είναι κάτι που η ψυχή μου το αναγνωρίζει ως πολύ δικό της.
Διάλεξα ένα σπίτι που αυτοί που το έφτιαξαν να γνώριζαν το χτίσιμο της πέτρας.
Διάλεξα ένα σπίτι που κάθε γωνιά του να έχει μυρωδιές μνήμης μέσα στο νου μου.
Διάλεξα το σπίτι που από μικρός μέσα του βίωσα την ιστορία των προγόνων μου από αφηγήσεις συγγενών μου. Ναι είναι το δικό μου πατρικό σπίτι, που γέννησε αυτούς που σέβομαι και αγαπώ.  
Σήμερα, στις πέντε το πρωί, μια γιαγιά που έζησε και γέννησε τις δυο πρώτες κόρες της μέσα σε αυτό το σπίτι, άφησε το χρώμα των ματιών της να σβήσει για πάντα από την θωριά όσων την γνώριζαν. Ήξερε να φτιάχνει ωραίες πίτες, να σου λέει παρηγορητικά λόγια για τις δυσκολίες της ζωής και να σε πειράζει με το χιούμορ του έρωτα της ζωής που κουβαλούσε η ανάσα της.
Είχε φτιάξει πολλές φορές ψωμί στον φούρνο που περιγράφεται στο βιβλίο, χρησιμοποιώντας την ίδια πινακωτή που με σεβασμό έβαλα στις σελίδες του για να γευτούν στα χρόνια που έρχονται οι άνθρωποι τις αισθήσεις που κουβαλώ στην ψυχή μου.
Αν σηκώσουμε το βλέμμα κατά τον ουρανό και φανταστούμε πως ταξιδεύουμε σ’ αυτόν, όλα από κάτω μας μικραίνουν. Χάνεται το ύψος των βουνών και αδυνατίζουν οι φωνές χαράς και φόβου των πλασμάτων. Το χειρότερο όμως σε αυτό το ταξίδι πέρα από την Γη, είναι πως χάνεται ο ήχος από το κλάμα της γέννας και της λύπης του θανάτου.
Αυτούς τους ήχους θέλω να κρατήσω λίγο ακόμα ζωντανούς κι ίσως αυτός είναι ο λόγος που έγραψα τις αράδες τούτες στα φύλλα του βιβλίου. Ήχους που είναι ίδιοι σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, αλλά και στο παρελθόν ή το μέλλον τους.
Ένα βιβλίο πάντα βοηθά να μην λησμονάμε την ιστορία μας, δηλαδή την πορεία των κυττάρων μας από το παρελθόν στο μέλλον.
Καλό ταξίδι Θεία και Μάνα Αλεξάνδρα. 


Υ.Γ
Τα άτομα της παλιάς φωτογραφίας θα μπορούσαν να είναι πρόγονοι του κάθε ενός μας, και τα περισσότερα δεν ζουν. Σπουδαία τα ονόματα, αλλά πιο σπουδαία η συνειδητοποίηση πως όλοι μας μοιραζόμαστε ίδιο νερό στο σώμα μας με όλη την πλάση...


Τι είναι Ηθική;



Ήταν μια όμορφη συγκέντρωση που οργανώθηκε από τον χώρο Πολιτισμού και Γνώσης Πολιτεία, στην Ακαδημία του Πλάτωνος, του οποίου την ευθύνη λειτουργίας έχει η εξαίρετη φίλη Αναστασία Παπαγεωργίου.
Δεν ήμουν εκεί, όμως είδα όλο το οπτικοακουστικό υλικό της εκδήλωσης.
Ομιλητής ήταν ο Παναγιώτης Πέρρος.  Κρίνω πως τέτοιες συναντήσεις της ανθρώπινης σκέψης, είναι η επιτομή του Πολιτισμού που μπορεί να οδηγήσει την κοινωνία μας εκτός της φυλακής που μας προσφέρουν, ως θολούρα της κρίσης μας, τα Μ.Μ.Ε στην συντριπτική τους πλειοψηφία. 

Επισυνάπτω το βίντεο που είδα και την διεύθυνση του εξαίρετου Παναγιώτη Πέρρου.




Το μόνο που αξίζει και μπορώ να πω, είναι συγχαρητήρια σε όλους που μοιράστηκαν την κυκλοτερή αιώνια ανταλλαγή του Λόγου, που παράγει Άξια Ζωή!


Παρουσίαση Αθιβολής στην Πολιτεία Τέχνης και Πολιτισμού






- Θα έρθεις να μιλήσεις σε φίλους στην Πολιτεία; 
Ήταν τα λόγια της φίλης μου της Αναστασίας. Πως θα μπορούσα να πω κάτι διαφορετικό από το “ναι” την στιγμή που αυτόν τον χώρο τον ήξερα πριν ακόμα τον μάθουν τα υπέροχα μέλη του, οργανώνοντας, τότε, με την φίλη μου την κατασκευή του. 
Αυτά που είπαμε μπροστά στην κάμερα ήταν λίγα. Τα πολλά τα χαρήκαμε με τους αξιόλογους φίλους που βρεθήκαμε, στην δροσιά του πάρκου απολαμβάνοντας το τσιπουράκι μας. 
Αυτή η όμορφη παρέα, ξεκίνησε με αφορμή της συζήτησης το βιβλίο Αθιβολή, αλλά ο υπέροχος κόσμος της σκέψης τους μας οδήγησε όλους σε καινούρια τοπία σκέψης τον καθένα ξεχωριστά. 

Πάντα τέτοια!

Η Αγγέλα μέσα από την κάμερα του Ιωσήφ Παπαδόπουλου



Αναδημοσιεύω στοιχεία 
από την ανάρτηση του φίλου δημοσιογράφου Ιωσήφ Παπαδόπουλου,
που μας τίμησε με την παρουσία του. 
Το άρθρο του με το σχετικό βίντεο βρίσκεται στην διεύθυνση:


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Αγγέλα". Ὀταν ταχυδρομικοί υπάλληλοι μεταμορφώνονται σε ηθοποιούς αξιώσεων! 

Δημοσιεύθηκε : Τετάρτη, 14 Ιούνιος 2017 05:29

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Η θεατρική ομάδα του "Πολιτιστικού Κέντρου των Ελληνικών Ταχυδρομείων Αττικής" ανέβασε το τριήμερο 9-11 Ιουνίου, στο επί της οδού 3ης Σεπτεμβρίου εντευκτήριό τους, την θεατρική παράσταση "Ἁγγέλα", του Γιώργου Σεβαστίκογλου, σε σκηνοθεσία του Κώστα Ζωγραφόπουλου.

Με έκπληξη διαπίστωσαν οι θεατές που παρακολούθησαν την παράσταση μια ομάδα ταχυδρομικών υπαλλήλων να μεταμορφώνεται επάνω στη σκηνή, υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη και φίλου Κώστα Ζωγραφόπουλου, σε θεατρικό θίασο αξιώσεων!
Οι Γεωργία Θεοδωρίδου (Νέρα), Ελισσάβετ Μενεξιάδη (Φανή), Τζία Πριοβόλου (Άννα), Γιούλη Καραουλάνη (Γεωργία), Κατερίνα Αλυσσανδράτου (Αγγέλα), Γωγώ Λιάπη (κυρία Παππά), Γιώργος Ζώης (αστυφύλακας, γκαρσόν), Δημήτρης Καρακοντάκης (Στράτος) και Τάσος Καπιζώνης (Λάμπρος) υποδύονται τους ρόλους τους σαν να είναι επαγγελματίες ηθοποιοί!

 Πρόκειται για θεατρικές προσπάθειες, πάντοτε με την σκηνοθετική επιμέλεια του Κώστα Ζωγραφόπουλου, που έχουν συνέχεια μέσα στον χρόνο.
Παρακολούθησα την περασμένη Κυριακή την "Αγγέλα" και ομολογώ ότι εξεπλάγην, τόσο από την σκηνοθεσία, όσο και από τον τρόπο και τη φυσικότητα με την οποία υποδύθηκαν τους ρόλους τους οι ως άνω υπάλληλοι των ΕΛ.ΤΑ.!
Μια αφιλοκερδής θεατρική παράσταση με λιτό, αλλά πολύ γλαφυρό, σκηνικό, με τους θεατές να γεμίζουν την αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου των ΕΛ.ΤΑ. και τις τρεις ημέρες της παράστασης. Στο πρόγραμμα της "Αγγέλας", ο Κώστας Ζωγραφόπουλος αναφέρει χαρακτηριστικά :

"Για την Αγγέλα του Γιώργου Σεβαστίκογλου μια φωνή μέσα μου προστάζει να σιωπήσω, αποφεύγοντας τις συνήθεις σκηνοθετικές αναλύσεις. Σε τέτοια μεγάλα έργα θα πρέπει να επιτρέπουμε να μιλούν στις καρδιές των θεατών. Το μόνο που θα ήθελα να αναφέρω, σε όσους κρατούν στα χέρια τους αυτό το πρόγραμμα, περιμένοντας να ανοίξει η αυλαία του θεάτρου μας, είναι πως θα αδικούσαν το έργο αν το αντιμετώπιζαν ως ηθογραφία εποχής. Οι ήρωες αυτού του σπουδαίου συγγραφέα, κρύβουν σκέψεις, επιθυμίες, φόβους και την ανθρώπινη μοίρα όλων των εποχών. Αυτή τη μαγεία ζήσαμε όλοι όσοι μυηθήκαμε στα μεγάλα ερωτήματα της γραφής του. Οι εξαίρετοι, ένας προς έναν, ηθοποιοί, έδωσαν για μια ακόμη φορά απλόχερα την ομορφιά της ψυχής τους, ως εραστές της Τέχνης, κατά τον αγώνα του θεατρικού ανεβάσματος, συνεπικουρούμενοι από την αρωγή των εκλεκτών συναδέλφων τους που στηρίζουν τον Πολιτισμό. Τους ευχαριστώ όλους από τα βάθη της καρδιάς μου για την παιδεία που μου προσφέρουν μέσα από την ιδιότητα του θεατρικού δασκάλου τους. Τέλος, ίσως να ανακαλύψετε και εσείς μέσα από τον λόγο του έργου, κομμάτια από τον δικό σας εαυτό. Αν τούτο συμβεί, δεν χρειάζεται να το ερμηνεύσετε λογικά. Βιώνοντας αυτή την αίσθηση, κατανοούμε το πραγματικό νόημα της Παιδείας του Θεάτρου...".

Συντελεστές.
Θεατρικός συγγραφέας : Γιώργος Σεβαστίκογλου.
Σκηνοθεσία - Εικαστικά : Κώστας Ζωγραφόπουλος.
Κατασκευή σκηνικού : Τάσος Καπιζώνης, Δημήτρης Καρακοντάκης.
Επιμέλεια ενδυμάτων : Γιούλη Καραουλάνη.
Μουσικές συνθέσεις : Αντώνης Αθανασόπουλος.
Επιμέλεια ήχων : Αλέξανδρος Ανδριώτης.
Χορογραφία Εϊβαλάδων: Ιωάννα Πορτόλου








Μπλε σαν πορτοκάλι





Στις 24 Μαΐου του 2017 στην εκπομπή του Πρώτου Προγράμματος με τίτλο "Μπλε σαν πορτοκάλι", η Μαίρη Βενέζη με τον Γιώργο Γιανναράκο φιλοξένησαν με την ευγένειά τους ζωντανά την τηλεφωνική μας επικοινωνία. 
Όσο για την σημασία του τίτλου...
Αθιβολή= Εμθύμηση παλαιών γεγονότων.
Εν-θυμούμαι θα μπορούσε να έχει ισοδύναμη την σπουδαία λέξη εισ-ορώ (κοιτώ προς τα μέσα μου) 
Όταν "κοιτώ" μέσα στη σκέψη μου, προσφέρω παιδεία στον εαυτό μου, που οδηγεί στην γνώση. 
Γιατί όχι λοιπόν... "Αθιβολή" να μη σημαίνει Γνώση;



Περιμένοντας την Πρωτομαγιά







Ένα βίντεο που δημιουργήθηκε περιμένοντας την Πρωτομαγιά, με ενδιαφέρουσα συζήτηση για αυτήν, χωρίς όμως λουλούδια... Αφορμή δημιουργίας αυτού του βίντεο ήταν μια στοχαστική περιπατητική περιήγηση στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, με την Κωνσταντίνα Λαψάτη. Το μεσημέρι γυρίστηκαν τα πλάνα και το βράδυ κατά την Βαλπούργια νύχτα του 2017 δημιουργήθηκε το βίντεο. 
Ίσως ακόμη να περιμένουμε τις μάγισσες, αλλά σίγουρα δεν θα μας έρθουν από πουθενά αλλού, παρά μόνο μέσα από το μυαλό μας... 
Κώστας Ζωγραφόπουλος

ΑΓΓΕΛΑ του Γιώργου Σεβαστίκογλου










Βρισκόμαστε στην τελική ευθεία ανεβάσματος του σπουδαίου έργου «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου. Θα παιχτεί δωρεάν για τρεις παραστάσεις στις 9,10 και 11 Ιουνίου 2017, στο θέατρο του Συλλόγου Εργαζομένων των Ελλήνων Ταχυδρόμων στην Αθήνα.
Ο θεατρικός χώρος βρίσκεται στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου 11 στον 6ον όροφο.

Εμείς που χτίσαμε τις σχέσεις των ρόλων μέσα από το θεατρικό κείμενο, οδηγήσαμε σε ένα όμορφο ταξίδι στις ψυχές μας. Αυτές τις αισθήσεις που ζήσαμε, θέλουμε να τις μοιραστούμε με όσο το δυνατόν περισσότερους θεατές. Θεωρώντας οι ηθοποιοί Ταχυδρόμοι  πως οι σχέσεις δεν τελειώνουν στο χαμόγελο που ανταλλάσσουν σαν δίνουν την αλληλογραφία στους Πολίτες, νιώθουν ως τιμή την  προσφορά της Τέχνης τους σ’ αυτούς που  καθημερινά συναντούν.

Τους καταλαβαίνω, γιατί τρία χρόνια τώρα που δουλεύω μαζί τους, γνώρισα την αξία τους. Επιπλέον, σέβομαι το επαγγελματικό αποτέλεσμα που προκύπτει από αυτούς, γιατί αντιμετωπίζουν το θέατρο ως έρωτα ζωής.

Καλή αντάμωση 

 Κ.Ζ


Δομίνικος Θεοτοκόπουλος. Ο κατά την Εσπερίαν El Greco








Αυτές τις ημέρες, χάνομαι στις μουσικές του Βαγγέλη Παπαθανασίου, που κρύβουν μέσα τους, μνήμες και γνώσεις των Κενταύρων.  Ίσως εν αγνοία του συνθέτη, να του ενστάλαξε η γενέτειρά πατρίδα του, την ουσία των δίχειλων παλαιών Σοφών.  
Δομίνικος Θεοτοκόπουλος, μία μορφή που ο καθείς εμβαθύνει σε αυτήν, σύμφωνα με την δομή της σκέψης του. Με αφορμή την κινηματογραφική ταινία El Greco, που βασίζεται στο βιβλίο του Δημήτρη Σιατόπουλου και την σκηνοθέτησε ο Γιάννης Σμαραγδής, ταξιδεύω σε ερωτήματα που φέρνουν τις ανθρώπινες ιστορίες του 16ου αιώνα στο παρόν μας.
Έχασε ποτέ την Ελληνικότητά του ο Δομίνικος;
Πως μπορεί να κινδυνεύεις από τις σκέψεις σου, σαν τις ακούσουν παλαιοί σου φίλοι που επιλέξανε να ενσωματωθούν στο σύστημα εξουσίας της εποχής τους;  Μιλώ για τον Ισπανό φίλο του Θεοτοκόπουλου αρχικά ιδεαλιστή ιερωμένο, τον Νίνο ντε Γκεβάρα, που στην συνέχεια έγινε Μέγας Ιεροεξεταστής και έστελνε στην πυρά τους αιρετικούς.
Υπάρχουν γύρω μας φίλοι, που άλλαξαν δρόμους σκέψης και το σχήμα των συμφερόντων τους έγινε η ουσία της ζωής τους;  Ίσως κάτι θυμίζει στον κάθε ένα από εμάς αυτό το ερώτημα, αν ανατρέξουμε στο προσωπικό ιστορικό μας τοπίο.
Η ζωή που ιερουργεί την μεγαλοσύνη μέσα από το πνεύμα της Τέχνης, βρίσκεται συχνά σε θλιβερές συναντήσεις με ανθρώπους που απαξιούν κάθε αντίθετο των προσωπικών συμφερόντων τους. Ένα σπαθί στο παρελθόν, ή μια οικονομική καταδίκη σήμερα,  μπορεί να κόψει την ευγένεια μιας ζωής χωρίς να σκεφτεί ούτε μια στιγμή το «γιατί» κατά την τέλεση του εγκλήματος.
Οι ιεροεξεταστές της Εσπερίας παρέδιδαν στην πυρά τους αιρετικούς. Οι χαμένοι και τελικά νικητές του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, είχαν υπαλλήλους που συμπλήρωναν τα έγγραφα για την αγορά αερίων θανάτωσης και κατέγραφαν τα μητρώα των θυμάτων, ενώ στο σχόλασμά τους άκουγαν στο σπίτι Μπαχ και χάιδευαν το αθώο ξανθό κεφαλάκι του παιδιού τους.
Σήμερα στον Νότο της οικονομικής βίας του κεφαλαίου επάνω στην ανθρώπινη συνείδηση, καλοσυνάτοι υπάλληλοι υπογράφουν και ξοδεύουν τις εργάσιμες ώρες τους σε μια βολεμένη ραθυμία, χωρίς να ξέρουν αν οι αποφάσεις που διαχειρίζονται σκοτώνουν γέρους, ενήλικες ή παιδιά. «Αν δεν το κάνω εγώ, θα με απολύσουν και θα το κάνει κάποιος άλλος» θα σου πει ο χαμογελαστός ηθικός αυτουργός του κρατικού συστήματος.   
Τίποτε δεν είναι αθώο και τίποτε δεν βρίσκεται έξω από την δική μας συνείδηση. Την συνείδηση όλων μας. Ο θύτης γίνεται θύμα και στην επόμενη στιγμή τα πάντα αντιστρέφονται… Το δίκιο μέσα στον άρρωστο πολιτισμό μας, φωνάζει πως όποιος δρα σε βάρος των δικών μου συμφερόντων πρέπει να είναι νεκρός. Κανένας πολιτισμένος δεν ψάχνει την έννοια του συμφέροντος, μήτε αν ο τρόπος ζωής του, παράγει το «Καλόν» και το «Αγαθόν». Στις προηγμένες βόρειες χώρες δημιουργούν κοινότητες ζητώντας νομιμότητα στην διαστροφή τους οι παιδεραστές και στην Γερμανία είναι πλέον νόμιμα τα πορνεία για κτηνοβάτες. Αυτή είναι η εποχή μας. Η επιθυμία της φτηνής και αφιλοσόφητης ζωής μας είναι ισόθεος Νόμος.
Αυτά τα ερωτήματα πέρα από την ζωγραφική τεχνοτροπία του μεγάλου καλλιτέχνη με αφορούν και γι αυτό αφήνομαι στις αισθήσεις της ταινίας. Ο λόγος που χάνομαι στην υπέροχη μουσική του Βαγγέλη, είναι οι αντιστοιχίες των ηρώων της Αθιβολής με αυτές των προσώπων της υπέροχης κινηματογραφικής ταινίας. Ψάχνω τις αρμονίες της μουσικής πάνω στους διαλόγους και μονολόγους της θεατρικής Αθιβολής, προσπαθώντας να χτίσω τα συναισθήματα της λογικής απεύθυνσης του θεατρικού της λόγου. Παράσταση που δεν στοχεύει την ψυχή και το παρόν μας, νομίζω πως δεν έχει αξία. Για την δική μου θεατρική αντίληψη, πρώτα πρέπει να ξέρω τι θέλω να πω ως δημιουργός και στην συνέχεια να ενσαρκώσουμε την πρόταση όλοι οι συνεργάτες με τέτοια ευγένεια, που στο τέλος θα φέρει σε μουσική αρμονία τις αισθήσεις των θεατών.
Μπορεί στο τέλος να μην έχει καμία σχέση η μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου με αυτήν που θα υπάρξει για το θεατρικό έργο της Αθιβολής, όμως οι αξίες του Λόγου θα πρέπει να έχουν ίδιους κωδικούς. Διαφορετικά η Τέχνη και το «περίπου», δεν μπορούν να γεννήσουν εύμορφα τέκνα. Το τι γεννούν το βλέπουμε στα χύδην προσφερόμενα ευπώλητα δημιουργήματα της εποχής.

Κ.Ζ

Η Αθιβολή γίνεται θεατρικό έργο








         Διαβάζοντας οι αναγνώστες τις αγωνίες και τις σκέψεις των ηρώων του βιβλίου Αθιβολή, μου μετέφεραν πως αισθάνθηκαν γι’ αυτούς οικεία. Μου είπαν ακόμη πως στα πρόσωπά τους, αναγνώρισαν κομμάτια του εαυτού τους. Αυτό με οδήγησε να δραματοποιήσω τα θεμελιώδη ερωτήματα του έργου, αφήνοντας κατά μέρος τις λεπτομέρειες της ζωής των ηρώων που αφορούν την ανάγνωση του βιβλίου. Έτσι κάποια από αυτά τα πρόσωπα, αποφάσισα να αποκτήσουν σάρκα και οστά, ώστε να σταθούν μπροστά μας σε μια θεατρική σκηνή και να μας διηγηθούν τη ζωή, τις σκέψεις και τους φόβους τους. Σε αυτή την μεταφορά των αισθήσεων του έργου στο θέατρο, μέσα από τα αυτούσια κείμενα του βιβλίου, γεννήθηκε στο θεατρικό κείμενο ένα ενδιαφέρον πάντρεμα του παρόντος με το παρελθόν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο έβαλα στην γραφή ερωτήματα που δεν μπορούν να μας είναι αδιάφορα, γιατί κρίνω πως είναι επικίνδυνα να αλλάξουν το βόλεμα της σκέψης μας…

Κ.Ζ



Πρωτότυπο αρχείο της ανάγκης από την Γιορτή Σκέψης






Ποτέ η ζωή δεν εξελίσσεται με τον τρόπο που εμείς εικάζουμε πως αυτό θα γίνει. Θα έλεγα ευτυχώς, γιατί θα είχε πολύ θλιβερή εικόνα η πορεία της, ταιριαστή με τις ανθρώπινες προθέσεις. Κάπως έτσι έγινε και στην συγκέντρωση φίλων, γνωστών μα και αγνώστων, στον Πολιτιστικό Χώρο του Συλλόγου Εργαζομένων των ΕΛΤΑ.
Το ξημέρωμα του Σαββάτου, την ημέρα της εκδήλωσης, δεν περίμενα να έρθουν τόσοι φίλοι δεδομένης της καταρρακτώδους βροχής που από το πρωί σάρωνε το λεκανοπέδιο. Εδώ η ζωή  διασκέδασε τους ανθρώπινους φόβους μου, προσφέροντάς μου μια απρόσμενη χαρά από την μεγάλη προσέλευση. Όλα είχαν έρθει ανέλπιστα καλά.
Για μια στιγμή πρόσεξα την κάμερα που είχε στηθεί σε διακριτικό σημείο της αίθουσας σκεπτόμενος ωραία, θα έχουμε και βίντεο για όσους δεν τα κατάφεραν να έρθουν.
Εδώ η απρόβλεπτη ζωή, θέλησε να διασκεδάσει εκ νέου την βεβαιότητα που εξέφρασα. Τελικά, μας έδωσε ένα ωραίο ηχητικό αρχείο που είχα φροντίσει να γράφεται κατά την διάρκεια της ομιλίας, μαζί με επιμέρους μαγνητοσκοπημένα πλάνα από την κάμερα που κατά την διάρκεια της εκδήλωσης παρέδωσε, στον δικό της θεό, όλη την ενέργειά της.

Μικρό το κακό, γιατί αποκτήσαμε ένα κολάζ ήχου μαζί με βίντεο. Θα το ονόμαζα πρωτοτυπία της ανάγκης...

Κ.Ζ

Απλά, Ευχαριστώ




Είμαι συνηθισμένος να βρίσκομαι σε μία σκηνή κοιτώντας τους άξιους θεατές καθώς περιμένουν τον θεατρικό λόγο που έχω αναλάβει να κοινωνήσω προς αυτούς.
Χθες όμως τα πράγματα δεν ήταν το ίδιο…
Όσο κι αν ήθελα να είμαι πιστός στο κείμενο ροής της εκδήλωσης, δεν τα κατάφερα. Συγκινήθηκα. Ένιωσα να βρίσκομαι πάνω στον οικείο, για εμένα, χώρο της σκηνής, αλλά η πλατεία να είναι γεμάτη με άξιες προσωπικότητες που μου ζητούσαν υποσυνείδητα να αυτοφλεγώ, ώστε να τους εμφανίσω τα ερωτήματα που χτίζουν τη θωριά της ζωής μου.
Αυτά τα ερωτήματα είναι η ουσία που βρίσκεται, για όσους μπορούν να τα δουν, μέσα στο βιβλίο μου, που απετέλεσε αφορμή της συγκέντρωσης.
Τα μεστά τους βλέμματα με έκαναν να το καταφέρω. Όλοι μαζί το καταφέραμε.
Μπόρεσα να γίνω η αφορμή για την συνθετική σκέψη που είναι ικανοί να παράγουν.
Η Τέχνη, σε όλες τις μορφές της, αν δεν διακονεί τον Άνθρωπο ώστε να αναπτύσσει ερωτήματα, θέλω να πιστεύω πως είναι απλώς μια φυλακή του ανεπεξέργαστου Εγώ μας.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με τίμησαν, αλλά και σε όσους δεν κατάφεραν λόγω της δύσκολης μέρας να είναι κοντά μας, μια και ο Νεφεληγερέτης Δίας φρόντισε να τρομάξει την θνητή μας φύση.
Η μόνη ευχή που μου έρχεται στο μυαλό προς όλους μας, είναι αυτή του Δελφικού παραγγέλματος: ΕΥ ΠΡΑΤΤΕΙΝ

Υ.Γ
Μαγνητοσκοπημένα αποσπάσματα της εκδήλωσης θα υπάρξουν αργότερα, γιατί η ομορφιά των αισθήσεων τέτοιων «συμποσίων», πρέπει να μοιράζεται.










Η Αθιβολή στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ








Το ιστορικό Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, έχει μια αύρα μέσα στους διαδρόμους του. Λένε κάποιοι, πως οι άνθρωποι αφήνουν τα αποτυπώματα της αξίας τους από τις διαδρομές της ζωής τους. Τους πιστεύω, γιατί κυκλοφορώντας στους χώρους του, νιώθει κανείς τον Μάνο, χωρίς να είναι αναγκαίο να προσέξεις το πορτραίτο του, καθώς βαδίζεις προς τους θαλάμους ηχοληψίας.
Την Τρίτη που μας πέρασε, στις 7 του Μάρτη, είχα την τιμή να είμαι καλεσμένος στην εκπομπή της Βίκυς Τσιανίκα "Από το κοχύλι στο μαργαριτάρι", με αφορμή την έκδοση του ιστορικού μυθιστορήματος "Αθιβολή", για το οποίο φέρω την ευθύνη των γραφομένων του. 
Ήταν μία ώρα συνεύρεσης που δεν κατάλαβα πότε πέρασε. Απέναντί μας πίσω από το γυάλινο παράθυρο ο εξαίρετος ηχολήπτης Στέφανος Χατζάκης φρόντισε να φτάσει σωστά ο λόγος μας στους υπέροχους ακροατές. Οι μουσικές ανάσες του Βέλγου εξαίρετου συνθέτη Βιμ Μέρτενς ήσαν ταιριαστές με το θέμα μας και φυσικά με την Παιδεία που χρόνια τώρα επιχειρεί αυτό το μοναδικό ραδιοφωνικό πρόγραμμα.

Ανεβάζω συνημμένο στην ανάρτηση το αρχείο αυτής της εκπομπής, για όποιον επιθυμεί να ακούσει αυτήν την ηχητική καταγραφή.
Πέρα από την ενδιαφέρουσα συζήτηση με την ανθρωποκεντρικά σκεπτόμενη Βίκυ, η εκπομπή περιλαμβάνει μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο που τα διαβάζω ο ίδιος. 

Η "Αθιβολή" ξεκίνησε το ταξίδι της. Καλώς να σας "γνωρίσει" και να την γνωρίσετε, όταν και άμα συναντηθείτε μαζί της. Ναι, μπορεί ένα βιβλίο να σας ανα-γνωρίσει, γιατί κάποιοι πιστεύουν πως μέσα στις σελίδες τους τα βιβλία κρύβουν Ιδέες. 
Κι όλοι ξέρουμε πως οι Ιδέες ζουν και γονιμοποιούν, όπως ακριβώς ο Έρωτας την ζωή μας.


Κ.Ζ













Η Ελληνική γλώσσα προάγει την συγγραφή








Περπατώντας στο δρόμο της γειτονιάς μου, συναντήθηκα με ένα πλέον των σαράντα γνωστό μου, αλλά πάντα χαμογελαστό εδώ και είκοσι πέντε χρόνια που τον γνωρίζω. Στις λίγες κουβέντες που ανταλλάξαμε, για ό,τι κάνει τελευταία ο καθένας μας, μου εκμυστηρεύτηκε πως ήθελε να γράψει και αυτός ένα βιβλίο για την εποχή των παιδικών του χρόνων που έχει πλέον παρέλθει. Χάρηκα για αυτή του την επιθυμία και του δήλωσα πως σαν είναι έτοιμος, μπορώ να του δώσω μερικές πληροφορίες, από την δική μου βάσανο, με όσα αντιμετώπισα και έμαθα ξεκινώντας να προετοιμάζω τα γραπτά μου, ώστε να επικοινωνήσουν δημόσια χωρίς την δική μου προστασία.

Κάθε φορά που βλέπω ένα βιβλίο να κυκλοφορεί, νιώθω μια περίεργη χαρά για την κατάθεση ψυχής του ανθρώπου που αποφασίζει να εκτεθεί δημόσια. Μπορεί να είμαι φειδωλός απέναντι στην ανάγνωση των τίτλων που βλέπω στις προθήκες των καταστημάτων πώλησης, όμως χαίρομαι γιατί πιστεύω στην ύπαρξη πολλών ανθισμένων λουλουδιών στην φύση, έστω και αν κάποια τα προτιμώ για την ευωδιά τους.  Η επιθετική κρίση ορισμένων ανθρώπων που ως Θεοί μοιράζουν βαθμολογίες και κατατάξεις με χαρακτηρισμούς «καλό» ή «κακό», μου είναι ξένη. Θέλει αρετή και τόλμη να αποδεχθούμε το διαφορετικό έστω και αν είναι εντελώς ξένο προς τον τρόπο σκέψης μας.
Στο θέατρο, μου είχε πει κάποτε μια Κυρία και Δασκάλα μου, πως δεν υπάρχει κακό κοινό όταν έχουμε ήδη ανέβει στην σκηνή. Εμείς που παίζουμε οφείλουμε να το γοητεύσουμε. Το ίδιο πιστεύω πως συμβαίνει και με τις γραφές. Ακόμη και ένα δύσκολο κείμενο με δεύτερα και τρίτα επίπεδα ερωτημάτων κάτω από τις γραφές του, οφείλουμε να το δώσουμε κατάλληλα γραμμένο προς ανάγνωση και απ’ τον αμύητο, ώστε να μείνει ευχαριστημένος από το προφανές της ιστορίας που του προσφέρουμε. Θα έχει όλο το χρόνο, στη ζωή του, να το διαβάσει αρκετές φορές, ψάχνοντας τον δεύτερο αθέατο λόγο γραφής, σύμφωνα με τις προσωπικές του επιλογές για πνευματική εξέλιξη.
Όλοι οι άνθρωποι είναι σημαντικοί, επειδή είναι εν δυνάμει σπουδαίοι σαν επιλέξουν την νοητική τους εξέλιξη.
Για εμένα η πιο πρόστυχη λέξη που κυκλοφορεί ευρέως και την έχουμε αποδεχτεί ακόμη και στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, είναι ο χαρακτηρισμός «καταναλωτής».
Είναι μια δύσκολη εποχή αυτή που ζούμε, η οποία χαρακτηρίζεται από ολοκληρωτικές συμπεριφορές στον έλεγχο του Νου των ανθρώπων, θέλοντας να τους μετατρέψει σε κοπάδια που θα φέρουν ανερυθρίαστα τον τίτλο του καταναλωτή.
Ίσως το συν- γράφειν να είναι μια αμυδρά υπόσχεση αντίστασης. Η ατομική μας εξέλιξη είναι το μοναδικό όπλο αντίστασης απέναντι σε αυτή την απάνθρωπη λαίλαπα της τεχνολογίας στην ελευθερία της κρίσης. Όσο θα υπάρχει ατομική πρωτοβουλία στην γραφή, θα είναι ζωντανή μια ελπίδα πως δεν νίκησε την σκέψη των ανθρώπων ο όχλος της κοινωνίας του Όργουελ…

Έτσι λοιπόν, χαίρομαι για την ανάγκη προσωπικής δημιουργίας που υπάρχει στους σκεπτόμενους μέσα από το Ελληνικό γλωσσικό τοπίο.
Αυτή η Ελληνίδα γλώσσα, είναι επιθετικά δημιουργική…
Είναι αρκετοί οι Ελληνόγλωσσοι σύγχρονοι συγγραφείς που έχω διαβάσει και για τον κάθε ένα έχω μια όμορφη σκέψη στον νου μου, έστω και αν μου είναι ξένος ο τρόπος γραφής ή η θεματολογία της συγγραφικής ενασχόλησης. 

Στέλνω λοιπόν ευχές για συνύπαρξη των δημιουργών, γιατί το εκ παραφθοράς της γλώσσας συμφέρον του κάθε ενός, δεν βρίσκεται στην απομόνωση των άλλων που γράφουν.
Η υπέροχη Ελληνίδα γλώσσα, μας μαθαίνει πως μαζί φέρουμε το βάρος της ατομικής και συλλογικής μας εξέλιξης μέσα από την όσμωση των σκέψεων, έστω και αν είναι ξένες προς τις συνήθειές μας…
Αυτό σημαίνει το συν- φέρον, που σε άλλα γλωσσικά τοπία ως interest σημαίνει ενδιαφέρον ή και τόκος έχει μια άλλη νοηματοδότηση που ίσως την έχει ανάγκη το παγκόσμιο γλωσσικό τοπίο.
Μιλώ για την "καταδίκη" της Ελληνικής γλώσσας με την ομόγλωσση γραμματεία της, να είναι παγκοσμίως η αιτία αναγέννησης του ήθους στις εκάστοτε πολιτιστικές επαναστάσεις. 
Κάθε γλώσσα παράγει το ήθος του πολιτισμού της και εγώ δεν θα ήθελα να χάσουμε αυτό που κρύβει η δική μας, για το καλό και όσων δεν την γνωρίζουν ακόμα στον πλανήτη. 
  Κ.Ζ


Υ.Γ
Την φωτογραφία την έχω δανειστεί από αυτόν τον ιστοχώρο





Η εποχή μας μέσα από την θεατρική "Αγγέλα"






Σήμερα τελείωσα το μουσικό μου ταξίδι στην μεταπολεμική κουλτούρα των Αθηναίων, για λογαριασμό του υπέροχου έργου «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου. 
Έτσι δημιούργησα τον ηχητικό καμβά που φαντάζομαι για το έργο, ώστε να κινηθούν πάνω του οι σχέσεις και τα συναισθήματα των ηρώων. 
Πάνω σε αυτόν θα δουλέψει στην συνέχεια με την δική του φαντασία ο μουσικός που θα συνεργαστούμε, ώστε να μπορέσουμε να πετύχουμε ένα άξιο αποτέλεσμα ανεβάζοντας το έργο. 
Για το συγκεκριμένο θεατρικό, διερεύνησα αισθήσεις μέσα από τους παλμούς των χορδών σε ένα μπουζούκι, από τα σκληρά ελάσματα μιας λατέρνας, από την αναπνοή ενός πλανόδιου οργανοπαίκτη πάνω στην στομίδα του πνευστού και από το δέρμα ενός νταουλιού που κατορθώνει με τούτο να μετουσιώσει ο βακχευτής την βία σε χορό. 
Ο Διόνυσος είναι πιο κοντά στα πάθη και τις επιθυμίες εκείνης της εποχής, που δεν διαφέρει καθόλου από την δική μας σήμερα. 
Η μεταπολεμική αβεβαιότητα για την επιβίωση των ανθρώπων εκείνης της εποχής, τους ήθελε εξαθλιωμένους να γίνονται έρμαια εκμετάλλευσης, ψάχνοντας λίγη αξιοπρέπεια στην μετανάστευση, απέναντι στην πείνα. 
Σήμερα οι άνθρωποι στις ίδιες γειτονιές της Αθήνας, αν και κρατούν στα χέρια τους εξελιγμένα κινητά τηλέφωνα, νιώθουν εξίσου αβέβαιο το μέλλον τους. Πάλι ξενιτεύονται για να αποφύγουν την οικονομική και ηθική τους εξαθλίωση από πολιτικές που υπαγορεύονται στις εκ περιτροπής δημιουργούμενες κυβερνήσεις κατά το συμφέρον αυτών που θέλουν να είναι οικονομικοί επικυρίαρχοι. 
Ο θάνατος και ο έρωτας, όταν τα πράγματα γίνονται απειλητικά για την ίδια την ζωή των ανθρώπων, θεριεύουν μέσα τους. Όσο ποθούν την ζωή τόσο επιλέγουν θυμικά το ξόδεμά της. Όσο χάνουν τις μάχες τόσο κερδίζει χώρο η ελπίδα μέσα από τα σπέρματα της γενιάς τους. Μια αέναη πάλη. Αυτές οι δυο αντίθετες δυνάμεις στην ζυγαριά της Θεόδοτης φύσης, ο έρωτας και ο θάνατος, παλεύουν ξέροντας εξ αρχής πως ο αγώνας τους πάντα θα έχει ισορροπία. 
Ποτέ δεν θα κερδίσει η ζωή τον θάνατο μα ούτε και το αντίθετο πρόκειται να συμβεί. Αυτή άλλωστε είναι και η τραγικότητα της ύπαρξής μας. 
Το έργο του Γιώργου Σεβαστίκογλου τελειώνει με μία εξαιρετική μετουσίωση του ερωτήματος της ερωτευμένης Αγγέλας καθώς βλέπει νεκρό τον Λάμπρο της.
Κοιτά απεγνωσμένα γύρω της ρωτώντας αν ο αγαπημένος της θα ζήσει, για να καταλήξει μόνη πλέον στο συμπέρασμα της θετικής εκδοχής με ό,τι μπορεί να κρύβει μέσα της αυτή η κατάφαση. 
Τα όριά μας και η τρέλα έχουν κοινή στέγαση. 
Για όσους μπόρεσαν και «οίδαν»… ζωή και τρέλα παίρνουν ίδιο πρόσημο. 
Στον κάθε άνθρωπο εναπόκειται να αποφασίσει αν θα είναι αυτό το πρόσημο θετικό ή αρνητικό… 

Ερωτά λοιπόν η ηρωίδα που φέρει την καθαρότητα των προθέσεων της Αντιγόνης. 
 - Θα ζήσει; Θα ζήσει; 
 ( για να επιλέξει κορυφώνοντας την εκδοχή στην θέση της) 
- Θα ζήσει! Θα ζήσει! Θα ζήσει!
Κ.Ζ

Υ.Γ
Την φωτογραφία την δανείστηκα από αυτόν τον ιστοχώρο.




Αθιβολή





Το ταξίδι της συγγραφής έφτασε στο τέλος του 
και η Αθιβολή φεύγει από εμένα 
ώστε να έρθει σε εσάς.
Τώρα, εμπιστεύομαι τον δικό της δρόμο 
μέσα από την αξία των αναγνωστών, 
ευελπιστώντας να σας χαρίσει όμορφες στιγμές 
και ενδιαφέροντα ερωτήματα. 

Μπορείτε να στέλνετε τις ερωτήσεις
τις σκέψεις σας και ό,τι άλλο κοινό 
μπορούμε να μοιραστούμε
 μέσω της φόρμας επικοινωνίας του παρόντος ιστολογίου.
Ακόμη, μπορείτε
να γίνετε μέλος στην σελίδα στο Facebook

Το βιβλίο διατίθεται ταχυδρομικά.
Για πληροφορίες καλέστε στο 6977 66 3230
ή στείλτε μήνυμα στον προσωπικό λογαριασμό 

Kostas Zografopoulos στο Facebook.


Μετά την περίληψη του οπισθόφυλλου,  
ακολουθούν δύο μικρά αποσπάσματα από 
το πρώτο και δεύτερο κεφάλαιο της Αθιβολής.




Μία είναι η κοινή μοίρα που ενώνει τους τόπους,

εκείνη των ανθρώπων που ζουν και δημιουργούν σε αυτούς.

Κι ένα είναι το κοινό σημείο που ενώνει τις ζωές όλων των ανθρώπων. 
Ο θάνατος που γεννά την ζωή.

Τόποι και άνθρωποι δεμένοι με δεσμά άσπαστα.



1828, Σφακιά Κρήτης.

Λίγο πριν την θρυλική μάχη στο Φραγκοκάστελλο, 
ο Νικήτας και η Αρχοντία σηκώνουν το βάρος του χρέους 
για την απελευθέρωση της ζωής τους.



1887, Δελβινάκι Ηπείρου.

Ο Νικόλας, ο αδερφός του Νικήτα, 
παραμένει με ασίγαστη πίστη 
ο μοναδικός θεματοφύλακας αυτού του χρέους.



2016, Φραγκοκάστελλο Κρήτης.

Ο Ηλίας, κουβαλώντας μέσα του την Ήπειρο και την Κρήτη, 
αναλαμβάνει να ζωντανέψει τις ιστορίες των προγόνων του, 
πολεμώντας σαν αγρίμι ενάντια 
στην προσωπική τραγωδία που λεηλάτησε την ψυχή του. 
Μέσα από την Αθιβολή του Νικόλα, 
το παλιό τετράδιο που ανακαλύπτει 
στο πατρικό σπίτι του στο Δελβινάκι, 
ξεδιπλώνεται ένα παρελθόν το οποίο 
αν και εύκολα η σκέψη το νομίζει πεθαμένο, 
ο ίδιος το μεταμορφώνει σε γόνιμη γη και δροσερό νερό, 
αλλάζοντας ολοκληρωτικά το τοπίο της ζωής του.

Αθιβολή. Αναπόληση συμβάντων παλαιών,
ίσως όμως όχι και τόσο παλαιών.





Κεφάλαιο Πρώτο




ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΕΙΧΕ ΚΡΥΦΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ορίζοντα λίγο πριν τα μεσάνυχτα, σαν να μην ήθελε να αγναντεύει το Φραγκοκάστελλο το ξημέρωμα της 18ης ημέρας του Μάη, μιας άφευκτης αυγής της ιστορίας των Κρητών.

Στο βάθος κατά το πέλαγο, ο αιμόχρωμος πλάνητας Άρης κρατούσε ακόμα την περιέργειά του στον ουράνιο θόλο για να γευθεί τα κορμιά της αντρειοσύνης, όπως κάνει αιώνες τώρα στην ιστορία αυτής της γης. 

Στο κάστρο, οι σιωπηλές μας φιγούρες έστεκαν καρτερικά περιμένοντας το σύνθημα για να ανοίξει η πύλη και να ξεχυθούμε ίσια κατά πάνω στο στρατό του Ναηλή Πασά.

Από τον δυτικό ψηλότερο πύργο, ο Πώλος, ο μικροκαμωμένος ξερακιανός Κυδωνιάτης, μετέφερε στους άλλους την εξέλιξη της επίθεσης των Τούρκων στον προμαχώνα του Αργυροκαστρίτη. Στο πλάτωμα της κεντρικής πύλης, ο Γιαμπούλης με το σπινθηροβόλο βλέμμα και το χαμόγελο του τρελού οραματιστή, έσφιγγε το λερωμένο κοντάρι με το μαραζωμένο φλάμπουρο στην κορφή. Ήξερε πως, από στιγμή σε στιγμή, η φωνή του θα ’ταν η αιτία που τα σπαθιά μας θα κατέβαιναν αποφασιστικά στους ώμους των εχθρών.

Αν και αγράμματος ένιωθε ότι κουβαλούσε τον Έρωτα για ζωή, μαζί με τον καταστροφικό αδερφό του τον Αντέρω.

Όλα ξεκίνησαν από τις τρεις κανονιές που έριξε ο πασάς αναγγέλλοντας την μάχη. Ακολούθησε η μακρινή βοή από τους αλαλαγμούς της επίθεσης των Τούρκων στο ταμπούρωμα του Αργυροκαστρίτη με τους εκατόν είκοσι τρεις άντρες, πέρα από το κάστρο, κατά την πλευρά που δύει ο ήλιος. Τα κοκόρια από τα όπλα του Αργυροκαστρίτη άστραφταν, σπέρνοντας μέσα από το σύννεφο της μπαρούτης φως θανάτου στα σώματα των Τούρκων που ’τρεχαν κατά πάνω τους να πάρουν το οχυρό. Λίγο το λίγο, τα μιλιούνια των επιτιθέμενων πλησίαζαν και τελικά το αντάμωμα του θανάτου άρχισε να γίνεται με σπάθες που ξέσκιζαν βίαια τη ζωή των ανθρώπων. Οι πληροφορίες στο εσωτερικό του κάστρου έφταναν από τον Κυδωνιάτη με μια ψύχραιμη δωρικότητα, για το πώς εξελίσσονταν η επίθεση των Τούρκων, ξεστομίζοντας μονολεκτικές φράσεις κουνώντας τα χέρια του ταυτόχρονα με αυτές.

Εγώ, στοιχημένος με το άλογό μου δίπλα στην πόρτα με τους άλλους, κοίταγα δυο θέσεις πιο πέρα τον μεγαλύτερο αδελφό μου.

Καβαλάρης κι αυτός, κρατούσε στα χέρια του ένα κεντητό λερωμένο μαντήλι, που όλο το ’φερνε στα χείλη και την μύτη του για να το αγγίξει και να το μυρίσει. Ήταν κάτι σαν υπόσχεση για τον Νικήτα αυτές οι αισθήσεις απ’ το μαντήλι, στην καρδιά, στα μπράτσα και τα πόδια του, για να αντέξουν και να χτυπήσουν με την μεγαλύτερη δύναμη ό,τι ήταν εχθρικό απέναντί τους. Ήταν μια υπόσχεση απέναντι στο άρωμα που ηδόνιζε την επιθυμία του για άξια νίκη ή για άξιο θάνατο.

Ο Κωνσταντίνος Παλάσκας είχε δεξιά του τον Χατζημιχάλη και πιο πίσω ο Αυγέρης κοιτούσε μια τον καπετάνιο και μια τον Νικήτα. Ο Αυγέρης πλησίασε αργά με το άλογο τον Νικήτα, το βλέμμα του οποίου είχε ήδη μπει στον αχό της μάχης. Τον ακούμπησε στον ώμο με την παλάμη του σφίγγοντάς τον φιλικά, έμπιστα, περνώντας του τη σκέψη ‘είμαι μαζί σου’. Η απάντηση του Νικήτα σ’ αυτή την αντρίκεια χειρονομία ήταν ένα αποφασιστικό νεύμα. Στη συνέχεια, κάρφωσε το βλέμμα του πάνω στην πύλη σκεφτόμενος την μάχη που σε λίγο θα τον δεχόταν μέσα της.

Ο Γιαμπούλης, ξεπεζεμένος από το μελανόστικτο άτι  του, είχε τα μάτια στραμμένα στον έφιππο Νταλιάνη και το συγκεντρωμένο γύρω του τσούρμο των υπασπιστών.

Ο Νταλιάνης τράβηξε τα χαλινάρια του αλόγου του και εκείνο έκανε λίγο πίσω, για να το οδηγήσει στη συνέχεια εμπρός παίρνοντας θέση δίπλα στον Νικήτα, κίνηση τιμής στον συναγωνιστή του.

Αλληλοκοιτάχτηκαν. Η καρδιά του Νικήτα ήταν έτοιμη να κλάψει, μα απ’ την άλλη, ο φόβος μέσα της είχε γίνει ατσάλινη αντρειά και κοφτερό χαροδρέπανο έτοιμο να θερίσει.

Ο Νταλιάνης είδε στο βλέμμα του να λάμπει η αποδοχή και με το ίδιο κοίταγμα τού ανταπέδωσε την αδελφοποιητή εμπιστοσύνη. Τα άλογα φρούμαζαν κάνοντας μικρές νευρικές κινήσεις λες και ήξεραν πως κάθε δευτερόλεπτο ήταν σημαντικό σε αυτή την έξοδο, γιατί θα καθυστερούσε την ανασύνταξη του Αλβανού Μουσταφά Πασά Ναηλή και θα έσωζαν τον Αργυροκαστρίτη με τα παλικάρια του από την πρώτη δύσκολη επίθεση των εχθρών. Οι καβαλάρηδες ήθελαν να λιανίσουν το ηθικό των Τούρκων, αφού αριθμητικά δεν είχαν τη δύναμη μαζί τους. Δεν ήταν πρώτη φορά που η ψυχή θα νικούσε το φοβισμένο βλέμμα των αντιπάλων.

Ο φόβος κάνει τον άνθρωπο πολεμιστή, αλλά βαθιά μέσα στην καρδιά του κάθε άνθρωπος θέλει αντί γι’ Αυτόν, την γιορτή και το ραχάτι. Έτσι και οι πολεμιστάδες του Ναηλή, πίσω από τη σιγουριά της εξουσίας του Πασά, φλέρταραν με την ιδέα να ζήσουν για να απολαύσουν τα καλά που έρχονται. Σαν όμως θα αντίκριζαν το αλλόκοτο βλέμμα των πολεμιστών του κάστρου, μαζί με αυτό των παλικαριών του Αργυροκαστρίτη που ήδη πολεμούσαν, θα έφταναν στα όρια του τρόμου αφού το πλησίασμα του τέλους της ζωής φοβίζει κάθε άνθρωπο.

Από την άλλη, αν ο φόβος κάνει τον άνθρωπο πολεμιστή για να κερδίσει την ζωή, η αίσθηση του δίκιου τον κάνει θεριό ανήμερο κι όσο μικρό μπόι και να χει, ξεσκίζει με το βλέμμα του τον αντίπαλο. Αυτό το βλέμμα είχαμε όλοι μας μέσα στο κάστρο κι ας μοιάζαμε ασάλευτοι, περιμένοντας το σύνθημα μέσα στη δροσιά της άγουρης αυγής, ακίνητοι πίσω από την αμπαρωμένη πύλη.






Κεφάλαιο Δεύτερο





31 Μαΐου 2016  Φραγκοκάστελλο

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΗΡΕΜΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΝΟΙΑ Σφακιανό πέλαγο, καθώς λιγόστευε το απογευματινό φως του ήλιου, ανακατεύονταν οι μυρωδιές της Λιβύης με αυτές των Μαδάρων, φτιάχνοντας ένα υγρό άρωμα για το οποίο δεν βρέθηκε κι ούτε θα βρεθεί ποτέ όνομα ταιριαστό στον κόσμο.

Ως εδώ, τον είχε οδηγήσει μια επιθυμία που του υπαγόρευε να βρεθεί ακριβώς αυτήν την ημέρα, σε αυτήν ακριβώς εδώ την παραλία και να αφήσει ανοιχτή την καρδιά του να γευτεί ξανά μια ιστορία που μπορεί να μην του ανήκε, ήταν όμως ολότελα δική του.

Άφησε να κυλήσει ήρεμα το τζιπ στο πλάτωμα μπροστά από το κάστρο στο σμίξιμο των τριών δρόμων που κατέληγαν σ’ αυτό. Βάλθηκε να κοιτά τις χρυσοκόκκινες πέτρινες πλευρές του, καμαρωτές καθώς έστεκαν μπροστά στο λιόγερμα του πελάγου.

Είχε ξεκινήσει απ’ τα Χανιά το πρωί. Κατά την περιδιάβασή του με το αμάξι έκανε συχνές στάσεις παρατηρώντας όλες τις πλαγιές και τις κορφές που συναντούσε στο δρόμο. Σταματούσε και κατέβαινε από το αυτοκίνητο για να μυρίσει και να αφουγκραστεί τον τόπο. Δεν είχε τελειωμό αυτό το ταξίδι, λες και ήθελε να ιχνηλατήσει κάθε σημείο των τοπίων πεζός, πέρα από την άσφαλτο του δρόμου. Έψαχνε τρόπους για να νιώσουν οι αισθήσεις του μιαν άλλη εποχή έξω από την δική του. Ζητούσε να αισθανθεί αργά τη ζωή δίπλα του, επιλέγοντας μια συνειδητή πορεία προς το γνώριμο σε αυτόν Φραγκοκάστελλο του παρελθόντος.

Προχωρημένο απόγευμα πλέον, έκανε την τελευταία του στάση περνώντας από το χωριό Καψοδάσος. Τέντωνε το λαιμό του καθώς οδηγούσε αργά, προσπαθώντας να αγναντέψει στο βάθος του τοπίου το κάστρο.

Βρήκε ένα πλάτωμα του δρόμου μπροστά σε μια ταβέρνα κι αφού σταμάτησε πρόχειρα το αυτοκίνητο, κοίταξε απέναντι από τον δρόμο την ασβεστωμένη μάντρα ενός ξωκλησιού. Εντύπωση του έκανε ο κορμός του δέντρου που πρόβαλε με πείσμα από την ξερολιθιά της απόκρημνης μάντρας. Από το μυαλό του πέρασε η σκέψη πως όλα τα αρχιτεκτονήματα του πολιτισμού μας είναι εφήμερα και υποτελή μπροστά στη φύση.

Ο πραγματικός όμως λόγος που σταμάτησε σε αυτό το σημείο ήταν ο ίδιος του ο εαυτός, που τον έκανε να θέλει να νιώσει με τις αισθήσεις του κάθε σημείο της διαδρομής σε αυτό το ταξίδι.

Ο Ηλίας γνώριζε ότι τέτοια ξωκλήσια έχουν παλαιότητα και παρατηρώντας με το έμπειρο επαγγελματικό του βλέμμα την μάντρα, διαπίστωσε την στρωματογραφία της κατασκευής της, από τον βράχο μέχρι τους τελευταίους πρόχειρους τσιμεντόλιθους που ήταν τοποθετημένοι από τους σύγχρονους κατοίκους της περιοχής.

Με γρήγορες δρασκελιές, πέρασε το δρόμο και ανέβηκε το μικρό δρομάκι μέχρι την ρίζα του κατάλευκου εκκλησιαστικού περιτοιχίσματος. Στηρίχθηκε στη βάση του βράχου και σκαρφαλώνοντας όσο μπορούσε, ψηλάφισε τον τοίχο.

Βάλθηκε να κοιτά στο βάθος, ψάχνοντας προς τον ορίζοντα της θάλασσας το κάστρο. Ήθελε να δει και να ακουμπήσει ό,τι φανταζόταν πως ανήκε στις εμπειρίες του Νικόλα, με τον οποίο είχαν γνωριστεί με έναν αρκετά περίεργο τρόπο. Ο Νικόλας είχε ζήσει πολλά χρόνια πριν σ’ ετούτα τα μέρη και ο Ηλίας, έχοντας μάθει τη ζωή του λεπτομερώς τον τελευταίο καιρό, γνώριζε πως άλλη επιλογή δεν είχε, από το να έρθει εδώ και να αισθανθεί τα μέρη που γεννήθηκε ο πρόγονός του.

Μύρισε τις καλοκαιρινές ανάσες των φυτών γύρω του αφήνοντας το βλέμμα του να περιδιαβεί το τοπίο. Η καλοσυνάτη ματιά του ηλικιωμένου περαστικού τριάντα μέτρα πιο πέρα στην κατηφοριά συναντήθηκε με την δική του.

«Ίντα ψάχνεις κουμπάρε;» του απευθύνθηκε με ευγένεια ο άγνωστος.

Ο Ηλίας που καμάρωνε σαν έλεγε πως κατάγεται από την Ήπειρο, διέθετε την ίδια ρίζα αρχοντιάς με τον γέροντα. Κουβαλούσαν και οι δύο τον Ξένιο Δία μέσα τους, γιατί είχαν πιει νερό από τις βουνοκορφές που εκείνος περπάτησε. Όλες οι κορφές, δεμένες από κορμιά προγόνων σαν αλυσίδα. Από την Πίνδο, τον Ταΰγετο, την Όχη και το Σάως, έως και τις Μαδάρες που έστεκαν πίσω του, οι χαλκάδες ήσαν γερά δεμένοι με την ιστορία.

 «Το Φραγκοκάστελλο ψάχνω, ίσα εδώ κάτω είναι;»

Ακολούθησαν σύντομες κουβέντες μεταξύ τους, δυναμώνοντας την ικανοποίηση του γέροντα σαν πρόσφερε στον ξένο τη γνώση του. Αλλά και ο Ηλίας χάρηκε, γιατί μέσα από την ντοπιολαλιά που άκουγε, ένιωθε πως ερχόταν πιο κοντά στον Νικόλα.

Τα επόμενα χιλιόμετρα τον οδήγησαν στον κάμπο της περιοχής. Κυλούσαν αργά οι ρόδες του αυτοκινήτου, σε μια πεδιάδα καμωμένη από την αιώνια φθορά του σώματος των πανύψηλων Λευκών Ορέων της Κρήτης. Γη από χούμο αιώνων έφτιαχνε τον γόνιμο κάμπο που απλώνονταν από την ρίζα των Μαδάρων ίσαμε την αρχέγονη θάλασσα. Μια θάλασσα που γέννησε και ανάθρεψε το βλέμμα και τη λαλιά των πανάρχαιων κατοίκων του τοπίου.

Στο τέλος της διαδρομής, εκατό μέτρα πριν το κάστρο, πέρασε από ένα εξοχικό εστιατόριο της περιοχής και πλησίασε το χώρο παρκαρίσματος έξω από αυτό. Προτίμησε όμως να συνεχίσει ανατολικά την οδήγηση, προσπερνώντας το, αποφεύγοντας να σταθμεύσει στον τουριστικό χώρο. Σε αυτό το ταξίδι του ο Ηλίας ήθελε να ακουμπήσει τα πόδια του σε γη πλασμένη απ’ το χρόνο, να περπατήσει σε πέτρες που δεν εξευγενίστηκαν από εργολαβικές εργασίες.

Λίγα μέτρα πιο πέρα είδε τους τραχείς άγριους βράχους να μπλέκονται με την άμμο και να κρύβονται όλοι τους σαν πέτρινη γλώσσα μέσα στη ρηχή θάλασσα. Ήταν ένα τοπίο που κρατούσε στην εικόνα του την απαλότητα μαζί με την αγριάδα. Έβλεπε την ιστορία της αιώνιας πέτρας να απλώνεται μπροστά του, φθαρμένη από την αντίσταση στο αιώνιο πάλεμα με τα κύματα.

Ακινητοποίησε το αυτοκίνητο και κοίταξε τον τόπο.






Copyright © 2016 για την Ελλάδα και για όλο τον κόσμο: Κώστας Ζωγραφόπουλος
ISBN: 978-960-93-8761-3