Η Ασπασία Παπαθανασίου, έγραψε για τον Δημήτρη Ροντήρη

Διαβάζοντας τα αποτυπώματα της ζωής των ανθρώπων του Θεάτρου, στάθηκα σε ένα κείμενο της Ασπασίας Παπαθανασίου που μιλούσε για τον Δημήτρη Ροντήρη. Για τους πολλούς που δεν θεατρίζονται μπορεί να είναι άγνωστα πρόσωπα και οι δύο, όμως αυτό δεν μειώνει καθόλου την μεγάλη προσφορά τους στην Τέχνη.

Γράφει μεταξύ άλλων η Ασπασία, πως ο δάσκαλός της “ήταν μια άσβηστη φλόγα που σε ζωντάνευε και σε έκαιγε. Δεν έσβησε ποτέ. Την τροφοδοτούσε συνέχεια μια δύναμη, μια δίψα για καλλιτεχνική δημιουργία, μια απίστευτη ενέργεια, που τη διοχέτευε με γνώση και «επιστημονικότητα» ως τις άκρες των δακτύλων σου”.

Σημειώνει η τραγωδός πιο κάτω πως ο Δημήτρης Ροντήρης έλεγε ότι “ο ηθοποιός έχει καθήκον να διδάσκει από σκηνής την ελληνική γλώσσα”.  

Στις ενθυμήσεις της αναφέρει τις εξετάσεις που είχε κατά τον πρώτο χρόνο φοίτησής της στο Εθνικό Θέατρο, πως της είχαν δώσει να μελετήσει την σκηνή της αναγνώρισης από την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή. Σημειώνει πως Ορέστης ήταν ο Δημήτρης Χορν και εκείνη έπρεπε να περάσει την δική της τραγωδία μέσα από την εντολή να είναι ακίνητη, όρθια, ωσάν Καρυάτιδα κρατώντας μία στάμνα. Με το μεράκι της νέας ηθοποιού, ως γίνεται μέχρι σήμερα, αγόρασε από την οδό Αιόλου μια στάμνα για το φροντιστήριο της. Της είχαν πει πως στην αναγνώριση πρέπει να ανοίξει τα χέρια της προς τον Ορέστη. Αυτό και έκανε, αλλά η στάμνα προσγειώθηκε στην σκηνή και έσπασε μέσα σε γέλια. Αντίθετα όμως από τα γέλια ο Ροντήρης πετάχτηκε στην σκηνή ρωτώντας με δυνατή φωνή  που είναι ο Ταβουλάρης, δυσφορώντας για το γεγονός πως έδωσε την στάμνα, που ήταν περιουσία του Εθνικού Θεάτρου, να κινδυνεύει πάνω στην σκηνή. Η αντίληψή του ήταν πως η περιουσία του Κράτους πρέπει να διαφυλάσσεται με τον καλύτερο τρόπο προς όφελος όλων. Εδώ υπάρχει ένα σημερινό έλλειμμα ηθικής στις αντιλήψεις των κρατούντων, αλλά ο Κικέρων είχε πει προφητικά για τους κύκλους που κάνει η παγκόσμια ηθική,“ O Tempora o mores”.

Για καιρό η μαθήτρια είχε την αίσθηση της αδικίας του δασκάλου με τις φωνές που είχε βάλει τότε που έσπασε η στάμνα. Όμως το πλησίασμα της διδαχής στην αιτία που γεννά της αντιδράσεις των ανθρώπων την έκανε να αφήσει τον φόβο μακριά και να ταξιδέψει μαζί του στην μάθηση.

Αυτές είναι οι σπάνιες μαγικές στιγμές του Θεάτρου μέχρι σήμερα, που μέσα από την αλληλεπίδραση μαθητή –δασκάλου, δημιουργούνται σύμπαντα γνώσης άξια για ένα καλύτερο Πολιτισμό.

Γράφει κι άλλα η εξαίρετη Ασπασία για τον σπουδαίο Ροντήρη.  Όμως σημασία δεν έχουν οι λεπτομέρειες από την ζωή των άλλων, όσο η δική μας διάθεση να ζήσουμε εμπειρίες γνώσης άξιες, που δεν περιχαρακώνονται πίσω από ένα Εγώ άκαμπτο με απόψεις και έπαρση που δυστυχώς χαρακτηρίζει το σύνολο της σημερινής ηθικής της κοινωνίας μας.

Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός πως υπάρχουν λίγοι δάσκαλοι, σε σχέση με την κυκλοφορία των ανθρώπων στις αγορές της εκτόνωσης, όμως είναι αρκετοί για να αλλάξουν μέσα από το έργο τους προσωπικά τον κάθε ένα από εμάς. Αναζητώντας το Σπουδαίο, ως αντίποδα του ευτελούς, μετέχουμε ως χτιστάδες μιας άλλης κοινωνίας απέναντι από αυτήν σήμερα, που εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι έχουν την ίδια μυρωδιά σήψης στον νου και την ψυχή τους. 

 Κ.Ζ