Για την θεσπισμένη γιορτή της ημέρας
του θεάτρου, αρχικά σκέφτηκα πως δεν πρέπει να πω ή να γράψω τίποτε απολύτως.
Άλλαξα όμως γνώμη, σαν συλλογίστηκα πως η σιωπή κάποιες φορές επιτρέπει να
αποθρασύνεται ο θόρυβος. Έτσι θεώρησα πιο ταιριαστό να γράψω κάτι από τα λόγια ενός
ανθρώπου που περπάτησε πιο ψηλά και μέσα σ' όλα τα όμορφα κι άσχημα της ζωής που
οίδε, μπόρεσε να νιώσει με νου και καρδιά καί τη ρίζα της σκέψης του θεάτρου. Ως
γνήσιος Έλλην, δεν κράτησε την γνώση μακριά από το βίωμα, όσο κι αν αυτή η
αρμονία της ζωής είναι άγνωστη στις μέρες μας. Έτσι σήκωσα από το ράφι της
βιβλιοθήκης μου την Γκέμμα και γύρισα τις σελίδες του βιβλίου μέχρι το
τελευταίο κεφάλαιο. Θα γράψω εδώ την τελευταία παράγραφο από το έργο της ζωής
του Δημήρη Λιαντίνη, άγνωστου σε όσους περιφέρουν σαν αδηφάγα εγωκεντρικά
παιδιά στους δήμους τις ανάγκες τους.
Ταξιδεύουμε στη γή, όπως οι
Δίδουμοι στον ουρανό. Με τη μέρα μας θνητή, που η αψευδής γνώση για τη μοίρα μας
τηνε κάνει σχεδόν αθάνατη.
Το θέατρο, σκέφτομαι, δεν είναι
τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την δύναμη ή την νοσηρότητα της σκέψης των
ανθρώπων να χορταίνουν τις ανάγκες τους.
Κώστας Ζωγραφόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου