Σήμερα είναι Σάββατο και το αστικό απόγευμα στο Αττικό λεκανοπέδιο, έχει ένα ήρεμο επιεική για τις αισθήσεις ήλιο. Τελειώνοντας τις χειρωνακτικές μου εργασίες στο σπίτι, επέλεξα να αφιερώσω απογευματινό χρόνο στη μελέτη του έργου που ανεβάζουμε με τους εργαζόμενους των ΕΛΤΑ υπό τον τίτλο «Οι ζωές των άλλων».
Έβαλα στον υπολογιστή τα ηχογραφημένα αρχεία από την τελευταία μας πρόβα και όπως κάνω συνήθως άφησα τον εαυτό μου να αφουγκραστεί την ατομική πορεία ενός εκάστου ηθοποιού, μαζί με την συνολική αίσθηση που θέλω να έχει στο τέλος η παράσταση.
Το ταξίδι μας μέσα στην Τέχνη, νιώθω κάποιες φορές πως μοιάζει με την πορεία που έχουν οι κάμπιες των πεύκων, που νιώθουμε όσοι τις βλέπουμε από ψηλά, πως γνωρίζουν την πορεία τους σαν σέρνονται στο έδαφος, αλλά δεν ξέρουν τις δοκιμασίες που θα περάσουν καθώς και τους ελιγμούς που τους επιφυλάσσει το βίωμα της ανάγκης τους, που αλλιώς λέγεται ζωή που υλοποιείται. Το σημαντικότερο είναι πως δεν ξέρουν αν πραγματικά θα φτάσουν στο τέλος αυτής της πορείας, αλλά δεν σταματούν να συσπάσουν το σώμα τους προχωρώντας πάνω στη γη.
Όλα τα πλάσματα δεν ξέρουμε τον ιστό που μας έχει πλέξει η Κλωθώ, ενώ στέκει κάπου κοντά μας χωρίς να μας δίνει κάποιο σημάδι η Λάχεσις και τέλος εντελώς αθέατη περιμένει η Άτροπος να διακόψει όποτε εκείνη κρίνει την πορεία μας.
Συμφιλιώνομαι με τη ζωή, μπορεί να σημαίνει πως γνωρίζω τα όρια και παράλληλα θέλω να τα σπάσω για να ανακαλύψω τα επόμενα που τώρα μου είναι άγνωστα.
Συνήθως, στις θεατρικές παραγωγές που συμμετέχω ή ακούω πως εξελίσσονται στις πρόβες, υπάρχουν από τους συντελεστές δηλώσεις χαράς και προσμονής της επιτυχίας, μια και επενδύουν τον δημιουργικό τους χρόνο σε αυτές. Δεν θα μπορούσα να πω ότι αισθάνομαι το ίδιο κατά την δημιουργία με τους αξιόλογους ηθοποιούς. Η χαρά και ο προβληματισμός σε κάθε στιγμή της πορείας, εμένα μου φέρνει μέσα στην ψυχή μου μια ηρεμία που πίσω της κρύβει τεράστιες αντίρροπες δυνάμεις.
Το γέλιο που παράγουμε στο συγκεκριμένο έργο, κρύβει μέσα του αβάσταχτο πόνο και η λύπη αντίστοιχα που προσφέρουν οι συνειδητοποιήσεις των ερμηνευτών επί σκηνής, περιλαμβάνουν μια αγωνιώδη διάθεση να αναρριχηθούμε από τη σπηλιά του νου μας προς το φως της γνώσης.
Πως μιλάς για τις ζωές των άλλων, φέρνοντας μικρές ανθρώπινες ιστορίες πάνω στα θεατρικά σανίδια, αν δεν μιλήσεις για την ζωή του κάθε θεατή;
Πόση αντίσταση έχει ο νους μας, ως θεατής, να καταλάβει πως αυτό που συμβαίνει τον αφορά και δεν περνά απλώς ευχάριστα την ώρα του;
Ένα βιβλίο έχουμε την δυνατότητα να διαβάζουμε για δεύτερη ή ακόμη και τρίτη φορά την κάθε σελίδα του για να κατανοήσουμε τα νοήματα που μας προσφέρει. Στο θέατρο όμως που αναπαριστά την ζωή και συμβαίνει σε παρόντα χρόνο, χρειάζεται μεγάλος και αυστηρός σχεδιασμός για να αφομοιώσει ο θεατής το «γιατί» του λόγου που συμβαίνει αποκλειστικά για αυτόν.
Μεγάλη η πρόκληση και ανοιχτές οι εκδοχές για επιτυχία ή αστοχία στο τέλος της κάθε παράστασης.
Η μοναδική συνταγή που επιλέγω μαγειρεύοντας με σεβασμό την πνευματική τροφή του θεάτρου, είναι η εμπιστοσύνη προς τους συνεργάτες και η άνευ όρων προσφορά σε αυτό που ονειρευόμαστε όλοι μαζί πως αξίζει να κοινωνηθεί στους θεατές.
Τίποτε άλλο για τώρα σ' αυτές τις σημειώσεις.
Θα συνεχίσω, όσο περνά η νύχτα, να μελετώ σχεδιάζοντας το επόμενο στάδιο της πρόβας, μια και όπως λέει ένας ήρωας του έργου που τον ενσαρκώνει ο αγαπημένος μου Τάσος Καπιζώνης:
«Το σούρουπο έδωσε πλέον τη θέση του στην ήρεμη νύχτα και η ψυχή μου νιώθει μια πρωτόγνωρη ηρεμία γι αυτό που διάλεξα…»
