Το πρωί της Τρίτης, παρακολούθησα την προσευχή της δεύτερης σχολικής ημέρας της μικρής μου κόρης, αθέατος, βιώνοντας όμορφες αισθήσεις σε αυτό το στάδιο της ζωής μου.
Η συνέχεια της δικής μου ημέρας ήταν γεμάτη όμορφες γνωριμίες αλλά και χαρούμενες συναντήσεις φίλων, στα γυρίσματα της σειράς “Κόκκινο Νυφικό” που πρόκειται να παρακολουθήσουν οι τηλεθεατές τον Οκτώβριο στον Alpha.
Ο εξαίρετος Γιώργος Ζένιος μεταμφιεσμένος σε παπά παρακολούθησε, με την ευφυή υποκριτική του τέχνη, την πρόθεσή μου να εξομολογηθώ σε αυτόν. Την καθοδήγηση αυτής της εξομολόγησης είχε ο υπέροχος σκηνοθέτης Αντρέας Γεωργίου.
Ο πλήρης μυσταγωγίας χώρος της εκκλησίας των Αγίων Αναργύρων, στου Ψυρρή, γέμισε από τον επαγγελματισμό των συνεργείων και το ταλέντο των συναδέλφων ηθοποιών. Εμένα δεν μπορώ να με “δω”, γιατί τα μάτια μου κοιτάνε προς τον έξω κόσμο, οπότε αρκούμαι να μιλώ με χαρά για τους άλλους.
Τέλος, καθώς έδυε ο ήλιος, στην συνάντηση των αγαπημένων μου ηθοποιών των Ελληνικών Ταχυδρομείων, ένιωσα την κούραση να με νικά αποζητώντας την επιστροφή στο σπίτι μου, για να ακούσω τις εντυπώσεις της κόρης από την δεύτερη ημέρα στο σχολείο.
Οι εντυπώσεις της νεαράς ήσαν καλές και ενθουσιώδεις, ενώ εγώ σε αντίθεση μ’ αυτήν νυσταγμένος.
Η συνέχεια χωρίς ανατροπές ήταν προβλέψιμη… ο Μορφέας υποδέχτηκε στα αφώτιστα δώματά του, την αδυναμία μου να είμαι κάτι παραπάνω από Άνθρωπος.
Ίσως να είναι αδόκιμη η έκφραση “δημιουργική ρουτίνα”, για αυτό που αισθάνομαι τώρα, αλλά κρύβει μέσα της το μέτρο της υποταγής στη φύση μας, ακόμα κι όταν παλεύουμε να σχίσουμε τα όρια του νου που μας φοβίζουν…
Κ.Ζ
