Εβδομήντα οκτώ χρόνια ζωής, για έναν άνθρωπο με σκέψη και πολιτική κρίση, είναι αρκετά. Αν υπολογίσουμε πως γεννήθηκε την χρονιά που τελείωνε ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος, και ανδρώθηκε κατά τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, το απόσταγμα της Τέχνης που μας έχει καταθέσει, σίγουρα έχει ενδιαφέρον.
Ο λόγος για τον Χρύσανθο Βοστατζόγλου, που θέλησε να υιοθετήσει το ψευδώνυμο Μέντης Μποσταντζόγλου.
Έγραψε θέατρο, σκιτσάρισε την πολιτική κατάσταση και μας έβαλε ερωτήματα για την κακομούτσουνη πλην όμως Μοναδική και αενάως Πάσχουσα Ελλάδα.
Το 1993, όταν η αγωνία του για την τύχη της Ελλάδας είχε γίνει εβδομήντα έξι ετών, έγραψε το θεατρικό έργο Μήδεια.
Το έργο το τίμησαν πολλοί καλλιτέχνες από τότε μέχρι σήμερα.
Κάθε ένας που είχε την ευθύνη του ανεβάσματος της παράστασης, έβαζε ανάμεσα στην ρίμα του δεκαπεντασύλλαβου τα προσωπικά του ερωτήματα. Γι αυτό η Τέχνη που εμπνέει τις σκέψεις άλλων, είναι σημαντική.
Ίσως ήρθε και η σειρά των ηθοποιών των ΕΛ.ΤΑ να δουλέψουν πάνω στον αστείο (;) λόγο του Μπόστ.
Πήραμε λοιπόν απόφαση να απλώσουμε τις λέξεις και τις προθέσεις του κειμένου πάνω στο τραπέζι και να ψάξουμε την δική μας αλήθεια μέσα από τα λόγια του πάντα ζωντανού στην ψυχή μας Μέντη Μποσταντζόγλου.
Δεν θα χαριστούμε σε ευκολίες απόδοσης του κειμένου και δεν θα προκαλέσουμε μέσα απ’ αυτό το εύκολο γέλιο…
Θα το πλησιάσουμε αναδεικνύοντας την διαχρονία του, γιατί το θέατρο που έγραψε ο υπέροχος Μπόστ, φέρει μέσα του τον “Λόγον” που μας κληροδότησε το Αττικό Θέατρο.
Τώρα όμως σιωπή.
Αρχίζει η δουλειά και όταν ξεκινάμε την ανάβαση για μια νέα κορυφή, ας λείπουν τα περίσσια λόγια.
