Αυτή η ανάρτηση μοιάζει σαν
ημερολόγιο. Έκρινα πως αν κάτι αξίζει να γίνει δημόσια μοιρασιά σκέψης των ανθρώπων,
είναι οι απορίες και η ανθρώπινη βάσανος στον ατομικό αγώνα να κατανοήσει τα προφανή, ή να
πετύχει ο κάθε ένας μας τους στόχους.
Κάπως έτσι, ενώ αισθάνομαι υποψιασμένος
του τι σημαίνει να εκφέρω τον λόγο της αρχαίας τραγωδίας μέσα από το θέατρο,
σήμερα το απόγευμα μου δόθηκε η πρόσθετη δυσκολία να κοινωνήσω τον λόγο μέσα από
το αρχαίο πρωτότυπο κείμενο και συγκεκριμένα της Ιλιάδος.
Σκέφτηκα πως πρέπει να καθίσω σε ένα
φανταστικό χώρο του παρελθόντος και να νιώσω την ατμόσφαιρα σαν οι Ομηρίδες
σαν κρατούσαν καθηλωμένους τους ακροατές
τους, μέσα από τις Ομηρικές απαγγελίες.
Πως μπορεί να θύμωνε ο Αγαμέμνων στον 25 στίχο της Α Ραψωδίας;
Δεν έχουμε πια την αίσθηση του μουσικού
μέλους που συνόδευε τον Λόγο.
Εκείνη την ώρα που το μυαλό μου έχτιζε
ενδεχόμενα σεναρίων, ένα μικρό Δαιμόνιο πρόβαλε από τις εικόνες και σταμάτησε
την παράσταση της φαντασίας μου.
Δε βαριέσαι ρε μεγάλε, εδώ ο κόσμος καίγεται, μνημόνια πέφτουν σαν χλαπάτσες πάνω στον Έλληνα κι εσύ τρομπάρεις με την εκφορά του λόγου του Άγη;
Ήταν μια γνωστή φωνή μέσα από την σκέψη μου, αυτή που μπορεί εύκολα να κατατάξει την ακατανόητη σε εμένα γνώμη ως ανόητη και φυσικά αυτή η φωνή ξέρει καλά να ονοματίζει τον εκφέροντα την ακατανόητη σε εμέ γνώμη με την εθνική μας προσφώνηση, ως «μαλάκα».
Δε βαριέσαι ρε μεγάλε, εδώ ο κόσμος καίγεται, μνημόνια πέφτουν σαν χλαπάτσες πάνω στον Έλληνα κι εσύ τρομπάρεις με την εκφορά του λόγου του Άγη;
Ήταν μια γνωστή φωνή μέσα από την σκέψη μου, αυτή που μπορεί εύκολα να κατατάξει την ακατανόητη σε εμένα γνώμη ως ανόητη και φυσικά αυτή η φωνή ξέρει καλά να ονοματίζει τον εκφέροντα την ακατανόητη σε εμέ γνώμη με την εθνική μας προσφώνηση, ως «μαλάκα».
Προφανώς φαίνεται πως κουράστηκε να ταξιδεύει
μαζί με το υπόλοιπο τσούρμο των σκέψεών μου και αντέδρασε για να με επαναφέρει
στην πραγματικότητα, όπως αρέσκεται να ονομάζει τις αισθήσεις μου.
Χαμογέλασα δίνοντας χώρο ύπαρξης τον
Αλήτικη σκέψη που με διέκοψε. Αυτός ο λόγος, που ξέρει να λέει Πειραιώτικα μπινελίκια, κρίνω πως αξίζει να υπάρχει ισότιμα ως μέρος της σκέψης μου. Ποτέ δεν θα
απαξίωνα ένα τόσο σπουδαίο τύπο που κουβαλώ μαζί μου απαραίτητον, ως γνώμη, σε ό,τι κάνω στη ζωή μου.
Άλλωστε αυτός με προστατεύει από τα λαμόγια που ψάχνουν για αφελής ονειροπαρμένους
γύρω τους. Αυτός ο χύμα λόγος, εκφέρει πάντα την γνώμη του σαν στρατηγώ τις μάχες μου
και σαν καλός στρατιώτης μετά καθησυχάζει τους φόβους μου λέγοντας κάθε
φορά που τα καταφέρνουμε «Εντάξει μεγάλε, νικήσαμε!». Ας πούμε πως είναι ο δικός
μου στρατιώτης που παλεύει ενάντια στον ανθρώπινο φόβο του Θανάτου. Δεν είναι λίγο τούτο.
Γι αυτό του επιτρέπω να λέει ενίοτε και κανένα περίεργο
μπινελίκι.
Ησύχασε του είπα, γιατί αν σκεφτούμε τα λόγια του Ομήρου θα ξεπεράσουμε
τα μνημόνια. Αυτά είναι φτιαγμένα για να τα φοβούνται οι αδύναμοι στην Κρίση.
Μη μασάς αλητάκο μου, του είπα, σε θέλω για άλλα. Ηρέμησε, ψάχνοντας τον Όμηρο, πάμε να πιάσουμε
το «γιατί» του ερωτήματος που μας φέρνει δυσθυμίες στη ζωή… το ερώτημα «τι» κάνω, ανήκει σε όσους
είναι πλασμένοι να χάνουν. Στόχος των νικητών είναι να βλέπουν καθαρά το "γιατί" επιλέγουν το "τι" θα κάνουν...
Δεν μου απάντησε, αλλά νομίζω πως
κατάλαβε την ουσία της συνομιλίας μας.
Είπαμε και άλλα, αλλά αυτά είναι πέραν των ορίων διακίνησης μιας πληροφορίας δημόσια. Υπάρχει, για κάποιους, μια φωνή που λέει, «τα εν οίκω μη εν δήμω».
Είπαμε και άλλα, αλλά αυτά είναι πέραν των ορίων διακίνησης μιας πληροφορίας δημόσια. Υπάρχει, για κάποιους, μια φωνή που λέει, «τα εν οίκω μη εν δήμω».
Καλή αρχή λοιπόν, στο νέο ταξίδι προσέγγισης του αρχαίου λόγου μέσα από τις δονήσεις των γραμμάτων στον Νου. Μπορεί να είναι και αυτή η ενασχόληση μια επαναστατική πράξη, μόνο που θέλει μεγάλο κόπο να προσδιορίσουμε τον Εχθρό, τον Αντίπαλο και φυσικά τον Νικητή, γιατί δεν αντέχει η ευκολία των αισθήσεών μας τα κατανοήσει την πραγματική έννοια του Κέρδους. Ο φόβος μη χάσουμε την ύλη, προτιμά να εννοεί ως κέρδος τα "Λάφυρα"... κι έτσι ο τροχός συνεχίζει να αλέθει σάρκες και ψυχές.
Κ.Ζ
