Η Ασπασία Παπαθανασίου, έγραψε για τον Δημήτρη Ροντήρη

Διαβάζοντας τα αποτυπώματα της ζωής των ανθρώπων του Θεάτρου, στάθηκα σε ένα κείμενο της Ασπασίας Παπαθανασίου που μιλούσε για τον Δημήτρη Ροντήρη. Για τους πολλούς που δεν θεατρίζονται μπορεί να είναι άγνωστα πρόσωπα και οι δύο, όμως αυτό δεν μειώνει καθόλου την μεγάλη προσφορά τους στην Τέχνη.

Γράφει μεταξύ άλλων η Ασπασία, πως ο δάσκαλός της “ήταν μια άσβηστη φλόγα που σε ζωντάνευε και σε έκαιγε. Δεν έσβησε ποτέ. Την τροφοδοτούσε συνέχεια μια δύναμη, μια δίψα για καλλιτεχνική δημιουργία, μια απίστευτη ενέργεια, που τη διοχέτευε με γνώση και «επιστημονικότητα» ως τις άκρες των δακτύλων σου”.

Σημειώνει η τραγωδός πιο κάτω πως ο Δημήτρης Ροντήρης έλεγε ότι “ο ηθοποιός έχει καθήκον να διδάσκει από σκηνής την ελληνική γλώσσα”.  

Στις ενθυμήσεις της αναφέρει τις εξετάσεις που είχε κατά τον πρώτο χρόνο φοίτησής της στο Εθνικό Θέατρο, πως της είχαν δώσει να μελετήσει την σκηνή της αναγνώρισης από την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή. Σημειώνει πως Ορέστης ήταν ο Δημήτρης Χορν και εκείνη έπρεπε να περάσει την δική της τραγωδία μέσα από την εντολή να είναι ακίνητη, όρθια, ωσάν Καρυάτιδα κρατώντας μία στάμνα. Με το μεράκι της νέας ηθοποιού, ως γίνεται μέχρι σήμερα, αγόρασε από την οδό Αιόλου μια στάμνα για το φροντιστήριο της. Της είχαν πει πως στην αναγνώριση πρέπει να ανοίξει τα χέρια της προς τον Ορέστη. Αυτό και έκανε, αλλά η στάμνα προσγειώθηκε στην σκηνή και έσπασε μέσα σε γέλια. Αντίθετα όμως από τα γέλια ο Ροντήρης πετάχτηκε στην σκηνή ρωτώντας με δυνατή φωνή  που είναι ο Ταβουλάρης, δυσφορώντας για το γεγονός πως έδωσε την στάμνα, που ήταν περιουσία του Εθνικού Θεάτρου, να κινδυνεύει πάνω στην σκηνή. Η αντίληψή του ήταν πως η περιουσία του Κράτους πρέπει να διαφυλάσσεται με τον καλύτερο τρόπο προς όφελος όλων. Εδώ υπάρχει ένα σημερινό έλλειμμα ηθικής στις αντιλήψεις των κρατούντων, αλλά ο Κικέρων είχε πει προφητικά για τους κύκλους που κάνει η παγκόσμια ηθική,“ O Tempora o mores”.

Για καιρό η μαθήτρια είχε την αίσθηση της αδικίας του δασκάλου με τις φωνές που είχε βάλει τότε που έσπασε η στάμνα. Όμως το πλησίασμα της διδαχής στην αιτία που γεννά της αντιδράσεις των ανθρώπων την έκανε να αφήσει τον φόβο μακριά και να ταξιδέψει μαζί του στην μάθηση.

Αυτές είναι οι σπάνιες μαγικές στιγμές του Θεάτρου μέχρι σήμερα, που μέσα από την αλληλεπίδραση μαθητή –δασκάλου, δημιουργούνται σύμπαντα γνώσης άξια για ένα καλύτερο Πολιτισμό.

Γράφει κι άλλα η εξαίρετη Ασπασία για τον σπουδαίο Ροντήρη.  Όμως σημασία δεν έχουν οι λεπτομέρειες από την ζωή των άλλων, όσο η δική μας διάθεση να ζήσουμε εμπειρίες γνώσης άξιες, που δεν περιχαρακώνονται πίσω από ένα Εγώ άκαμπτο με απόψεις και έπαρση που δυστυχώς χαρακτηρίζει το σύνολο της σημερινής ηθικής της κοινωνίας μας.

Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός πως υπάρχουν λίγοι δάσκαλοι, σε σχέση με την κυκλοφορία των ανθρώπων στις αγορές της εκτόνωσης, όμως είναι αρκετοί για να αλλάξουν μέσα από το έργο τους προσωπικά τον κάθε ένα από εμάς. Αναζητώντας το Σπουδαίο, ως αντίποδα του ευτελούς, μετέχουμε ως χτιστάδες μιας άλλης κοινωνίας απέναντι από αυτήν σήμερα, που εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι έχουν την ίδια μυρωδιά σήψης στον νου και την ψυχή τους. 

 Κ.Ζ

Ρυζόγαλο Αχ-λαδιού

Αγαπητέ αναγνώστη,
επειδή στην ζωή όλα είναι σοβαρά μα και ελαφρά μαζί, σαν την σκόνη του χρόνου, που σκεπάζει της ματαιόδοξες προσδοκίες των επηρμένων ανθρώπων, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσω με σοβαρό τρόπο την νέα συνταγή γλυκίσματος που ανακάλυψα, επειδή έγινε ένα μικρό λάθος.

Μία κακή συνεννόηση για το ποιος θα φτιάξει τα μεσημεριανά γιουβαρλάκια, άφησε σε ένα αθέατο σημείο του πάγκου της κουζίνας σκεπασμένη μια κούπα που περιείχε κατά την συνταγή που είχα googleλάρει, μισή κούπα ρύζι με νερό.

Τι κάνεις λοιπόν όταν βράζει το φαγητό και ανακαλύπτεις το ρύζι παραμελημένο;

Συνήθως οι σπουδαίοι άνθρωποι το πετούν και όλα τελειώνουν χωρίς πολλά λόγια. Όταν όμως έχεις συνείδηση της ιερότητας της τροφής, που τελευταία την αποκτούν όλο και περισσότεροι λόγω κρίσης, τα πράγματα γίνονται διαφορετικά.

Σκέφτηκα λοιπόν να φτιάξω ένα γλυκό με ρύζι και άφησα την φαντασία μου να λειτουργήσει.

Τελικά μετά την ηδονική εισπνοή μου, καθώς το κατέβαζα από την φωτιά, το ονόμασα “Ρυζόγαλο Αχ-λαδιού”. Ο διαχωρισμός του «Αχ» από την λέξη αχλάδι, έγινε αργότερα όταν αποφάσισα να βάλω σύμβολα στην προφορική ονοματοδοσία. Θυμήθηκα την στιγμή της πρώτης προσφοράς του εδέσματος, στην μόνιμη δοκιμάστρια των δημιουργιών μου, η οποία μόλις το ακούμπησε στο στόμα άφησε να ακουστεί ένα “Αχ”. Διάλεξα να το ερμηνεύσω ως επιφώνημα ευχαρίστησης, επειδή πάντα ό,τι φτιάχνω αγγίζει την τελειότητα. Μια μικρή υπόνοια που μου δημιουργήθηκε, πως κάηκε, την θεώρησα μπροστά στην σίγουρη επιτυχία που θα είχε το γλυκό αβάσιμη και ως εκ τούτου την απέκλεισα.

Παραθέτω την εν λόγω συνταγή.

Σε κούπα κατά το ήμισυ περιέχουσα ρύζι είδους νυχάκι εντός ύδατος, αφήνουμε τρεις ώρες την φύση να λειτουργήσει αλλάζοντας δυο φορές το νερό.

Τοποθετούμε σε μικρό σκεύος το βρεγμένο ρύζι και το βάζουμε πάνω στην εστία μας. Προσθέτουμε σε αυτό μια αντίστοιχης χωρητικότητας κούπα γάλακτος. Δεν φεύγουμε για να παρακολουθήσουμε το fb μακριά από την εστία, ούτε σκεφτόμαστε άλλα πράγματα που θέλουμε να γίνουν στην ζωή μας. Προσπαθούμε να είμαστε εμείς και το γλυκό σε μία σχέση. Άλλωστε ποτέ δεν πετυχαίνουν οι σχέσεις, όταν απουσιάζει το ενδιαφέρον μας από αυτές.

Παίρνουμε μια πρέζα τριμμένης κανέλας και την ρίχνουμε στο κοχλάζον μείγμα. Ακολούθως προσθέτουμε τρία μικρά κουταλάκια ζάχαρη.

Συνεχίζουμε να ανακατεύουμε με ξύλινη κουτάλα και φροντίζουμε να μην υπερθερμανθεί το μείγμα στον πάτο του σκεύους. Λαϊκιστή αποφεύγουμε αυτό που λέγανε οι μανάδες μας: πρόσεχε  να μην σου “ πιάσει” το φαγητό.

Μόλις νιώσουμε πως έχει πιει το νερό του δοκιμάζουμε το ρύζι. Όταν αυτό είναι μαλακό, κλείνουμε την πηγή θερμότητας και προσθέτουμε μέσα στο ρύζι ώριμα αχλάδια καθαρισμένα και κομμένα σε μικρούς κύβους, όσο μπορούμε πιο μικρούς.

Ανακατεύουμε για λίγο ακόμη και στην συνέχεια το απομακρύνουμε από την φωτιά.

Το επόμενο στάδιο είναι αυτό του σερβιρίσματος. Διαλέγουμε πινάκια ταιριαστά της καταγωγής μας, αλλά και της οικονομικής επιφανείας που διαθέτουμε και χύνουμε το μείγμα σε όποια σχήματα προτιμά η εικαστική μας αντίληψη.

Τώρα μπορείτε να αφήσετε το δημιούργημα να κρυώσει και σε επόμενο χρόνο να το μοιραστείτε με τους αγαπημένους σας, αν και η λαϊκή παροιμία παραφρασμένη, για τις πολύ όμορφες δημιουργίες των κοιλιόδουλων δημιουργών, λέει πως: είναι τόσο νόστιμο, ώστε  να τρώει ο πατέρας και του παιδιού να μην δίνει.

Εγώ προτίμησα να τοποθετήσω το Ρυζόγαλο Αχ-λαδιού σε πήλινο σκεύος, διότι η ταπεινότητα που διαθέτω ως μοναδικός κατασκευαστής εδεσμάτων, ταιριάζει με την χωμάτινη υφή του κόσμου που υποδέχεται τις δημιουργίες μου.

Το σπουδαίο να λέγεται…

Σας εύχομαι καλή επιτυχία αν το φτιάξετε και μη νομίσετε πως η απλότητα της συνταγής δεν συνάδει με το Σπουδαίον του αποτελέσματος. Μας έχουν πείσει πως σαν δεν καταλαβαίνουμε τις έννοιες, αυτός που μας τις λέει είναι σημαντικός.  Ακόμη μας βομβαρδίζουν με απίθανες σκέψεις, λέγοντάς μας πως αν τις ακολουθήσουμε θα πετύχουμε την ευτυχία μας αλλά και όσων μας ενδιαφέρουν.

Την απλότητα κανείς δεν την συνιστά, διότι αφήνει χώρο στην ανάπτυξη του Νου, πράγμα που είναι ασύμφορο στην δημιουργία μαζικών –καταναλωτικών-συνειδήσεων.

Καλή σας όρεξη!