Κλικ στην εικόνα
Αφορμή αυτού του άρθρου είναι το κάλεσμα της παλιάς θεατρικής ομάδας, να βρεθούμε όλοι μαζί ξανά σε μια συνάντηση. Όλοι εμείς που δουλέψαμε για πέντε χρόνια με αγάπη στην τέχνη με την ομάδα του θεάτρου των Ελλήνων Ταχυδρόμων και δώσαμε το δικό μας στίγμα για αυτό που νομίζουμε πως σημαίνει "Θέατρο".
Σε αντίθεση με την άποψη πως το θέατρο είναι Ένα, εμένα η ζωή μου δίδαξε πως υπάρχουν πολλών ειδών θέατρα όσες ακριβώς και οι ερμηνείες του κόσμου γύρω μας.... Από τα τότε θεατρικά χρόνια που ζήσαμε με την ομάδα, έχουν αλλάξει πολλά. Όμως η αγάπη μεταξύ μας δεν έσβησε και αυτό είναι σημαντικό.
Η πρώτη δουλειά μας, το 2015, ήταν ο Καλός άνθρωπος του Σετσουάν που ανέβηκε στο θέατρο των Ελλήνων Ταχυδρόμων στην Αθήνα. Τα ερωτήματα που τότε εμείς ανιχνεύσαμε στο έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ παρουσιάστηκαν σε μια παράσταση για την οποία ακούσαμε πολύ ενδιαφέροντα σχόλια.
Η δική μας ανάγνωση στην σύγκρουση των ηρώων δεν στάθηκε στην ιχνηλάτηση του καλού και του κακού στις προθέσεις των ανθρώπων, αλλά περάσαμε στην λογική της Ανάγκης που κατατρύχει το είδος μας και στην ωφελιμιστική σκέψη του ανθρώπινου πολιτισμού. Μεγάλη έννοια η "Ανάγκη", που ο Αισχύλος την ορίζει στον Προμηθέα του ως κυρίαρχη πιο πάνω ακόμη και απ' τον Δία. Τα προφανή πάντα κρύβουν την πλάνη μέσα τους... Άλλωστε τα μεγάλα έργα όταν τα πλησιάζουμε μελετώντας τα, είναι αφορμή για να ψάχνουμε κάθε φορά κάτι διαφορετικό μέσα στην άγνοια της ψυχής μας...
Περισσότερα στοιχεία για την παράσταση θα βρείτε σε ένα παλαιότερο άρθρο:
https://kostaszografopoulos.blogspot.com/2015/06/blog-post_13.html
Εκ των υστέρων και μετά την υπέροχη συνάντηση κάτω από την Ακρόπολη, να πω πως αν και ήσαν αρκετοί οι υπέροχοι ηθοποιοί ταχυδρόμοι, δεν ήταν όλοι. Για μένα κάθε άνθρωπος που επιλέγει ως ηθοποιός να προκαλέσει επί σκηνής τα βάθη της ψυχής του είναι σημαντικός, ανεξάρτητα από την σειρά που θα κληθεί να ζητήσει το χειροκρότημα κατά την υπόκλιση.
Ίσως μια επόμενη φορά... όλοι.
Και για να δώσω το στίγμα μου σε όσους διαβάζουν το άρθρο και δεν έχουν ανέβει ούτε μία φορά στη ζωή τους στο θεατρικό σανίδι, θα ήθελα να πω αυτό που είχε πει ο Μπρεχτ μα και ο Ντάριο Φο και δεν είναι άλλο από το πως "θέατρο μπορούν να παίξουν όλοι οι άνθρωποι, εκτός από ορισμένους ηθοποιούς". Με την σειρά μου να συμπληρώσω πως αυτό το "Εγώ είμαι" τρώει την ουσία της ζωής που είναι σκέτος έρωτας...
Να είμαστε καλά...
