ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΣΙΓΑΡΟ

 κλικ στην εικόνα

ΤΑΙΝΙΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ



 

Μία ταινία μικρού μήκους σε σκηνοθεσία του Κώστα Βούλγαρη που είχα την τιμή να συμμετάσχω στην δημιουργία της.

Τι μπορεί να σημαίνει το τελευταίο τσιγάρο για τον ήρωα της ταινίας; Πρόκειται για μια απαισιόδοξη εκδοχή της ζωής του ή για τον ερχομό μιας θεμελιώδους αλλαγής του τρόπου που αυτός ζει;
Σε αυτήν την ταινία που δημιουργήσαμε από κοινού οι συντελεστές αφήνουμε τον θεατή να ανακαλύψει μέσα από την δική του αλήθεια την βαθύτερη επιθυμία που κρύβει για την πορεία της ζωής του.
Όλα γύρω μας, επιμένουν να είναι ανεξέλικτα και προβλέψιμα. Για πόσο ακόμα θα συμβαίνει αυτό; Ο κόσμος παγκόσμια αναζητά μια πνευματική αλλαγή σε διαφορετικό ήθος. Κάποιοι από εμάς είναι απαισιόδοξοι· άλλοι πάλι ελπίζουν σε έναν εξελιγμένο περισσότερο ανθρωποκεντρικό κόσμο.

Ο ήρωας της ταινίας δεν θα δώσει κανένα στοιχείο για την όποια εξέλιξη έχει αποφασίσει για τη ζωή του, ενώ παράλληλα περιγράφει μέσα από τις σιωπές του την υπέρβαση της ψυχής του απέναντι σε όσα του φέρνουν θλίψη.

Το τελευταίο τσιγάρο του ήρωα, μας αφήνει να διαλέξουμε και να φανταστούμε την εξέλιξη του πολιτισμού, που ξεκινά πάντα από μέσα μας.

Η ταινία μέσα από την απλότητα της καθημερινής ζωής θέτει μια ατομική για κάθε θεατή πρόβλεψη, σε ένα μη καταγραμμένο γκάλοπ για την πιθανή εξέλιξη του ανθρώπινου είδους μας.

Το τυχερό λαχείο

 


 

Χτες 11 Φεβρουαρίου του 2025 έγινε στο θέατρο 104 η τελευταία παράσταση του θεατρικού έργου με τίτλο «Το τυχερό λαχείο». Την διασκευή του έργου του Άντον Τσέχωφ υπέγραψε η Λουκία Ανάγνου φέρνοντάς το στο παρόν μας τις διαχρονικές ανάγκες και πλάνες του ανθρώπινου μυαλού. Επί σκηνής έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους σε ένα ξέφρενο ρυθμό ακόμη και στις τολμηρές σιωπές τους η Χρύσα Κολοκούρη και ο Νικόλας Μπράβος.

Λίγη σημασία είχε στο έργο αν ο ήρωας Ιβάν Ντμίτριτς ήταν χαμηλόμισθος τραπεζικός υπάλληλος και η αγαπημένη του η Μάσιπ Ντμίτριτς ήταν μια ασθενική επιχειρηματίας μικρού ψιλικατζίδικου που δεν επιβιώνει. Η ουσία βρισκόταν στο ότι σε ένα φαινομενικά ήρεμο και τακτοποιημένο οικογενειακό περιβάλλον που μοιράζονταν δυο άνθρωποι μέσα από την φτώχεια τους, έζησαν μια απρόσμενη απατηλή κερδοφόρα εμπειρία από ένα λαχείο που τους άλλαξε κυριολεκτικά. Με αυτό το αναπάντεχο γεγονός βγήκαν  στην επιφάνεια της σχέσης τους η διαφορετικότητα των αναγκών τους αλλά και τα ένστικτα επιβίωσης που έκρυβε ο πρωτόγονος εαυτός τους.

Ο Τσέχωφ πάντα σκάλιζε με το νυστέρι της γραφίδας του τα εσωτερικά κρυμμένα ηφαίστεια των ανθρώπων. Το ίδιο έγινε και στο έργο που οραματίστηκε η Λουκία Ανάγνου. Η δροσερή εύθυμη ζωή των ηρώων που συνέβαινε μπροστά μου, έκρυβε μέσα της μια βαθιά λύπη για την ανθρώπινη μοίρα. Το ανεπεξέργαστο θυμικό των επιθυμιών τους ήταν το μέσον για να φέρει πιο κοντά σε εμάς τους θεατές, στις μικρές και μεγάλες ύβρεις της ζωής μας που μας οδηγούν πιο κοντά στην Νέμεση και η οποία με τη σειρά της επαναφέρει βίαια την αρμονία στο σύμπαν της ζωής μας. Σε όλη την παράσταση το γέλιο για τους ήρωες κρατούσε μια αρμονική απόσταση από την θλίψη. Κι αν θέλουμε να μιλάμε με όρους πραγματικής τέχνης, η παράσταση είχε το δάκτυλο των λόγων της στραμμένο προς εμάς τους θεατές, εντοπίζοντας εύστοχα την τρικυμία  που βιώνουμε  μέσα στις δικές μας ψυχές.

Μετά την παράσταση είχα την ευτυχία να τους χαρώ όλους και να νιώσουμε την ομορφιά της επικοινωνίας, σε μια διαδικασία ήθους όπως αυτή των συμποσίων του παρελθόντος. Αρχιτρίκλινος ήταν ο Νικόλας και αυτό που ζήσαμε ήταν υπέροχο.  

Υπόλοιπα στοιχεία συντελεστών:
Διασκευή: Λουκία Ανάγνου
Πρωτότυπη μουσική: Νίκος Τσόλης (tsolimon)
Επιμέλεια κίνησης: Γεωργία Σταυρίδου
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Αντωνόπουλος
Ενδυματολογία: Αναστασία Κάππα
Φωτογραφίες: Αναστασία Γιαννάκη