Κάποτε ήρθε σε αυτό το μέρος ικέτισσα και γεμάτη πίκρα η Θεά Δήμητρα. Ο Πλούτωνας είχε πάρει την Περσεφόνη της, στα παλάτια του στον κάτω Κόσμο. Αγάπησε η Θεά αυτό το μέρος και τους έδωσε γνώση. Πέρασαν χρόνια και καιροί από τότε. Έγραψε και έσβησε μέσα απ’ τους αιώνες η ιστορία τα ανθρώπινα καμώματα και σήμερα πια, τα ίχνη της παλιάς δόξας αναζητούνται σαν παλίμψηστη ξεχασμένη γραφή πάνω στο τοπίο.
Στάθηκα σε μια παραλία κοντά στον αρχαιολογικό χώρο. Το χώμα και ο αβαθής γιαλός κείτονταν μπροστά μου ως ταπεινωμένες μνήμες από τα σκουπίδια του κέρδους της εποχής. Βάλθηκα να ακούω τον φλοίσβο και να προσπαθώ να μυρίσω την άγρια μέντα και το φλησκούνι του Γκάτσου μέσα από την μελωδία του Χατζιδάκι· αλλά δεν τα κατάφερα.
Είμαι εδώ για να κάνω τέχνη.
Δεν είμαι σίγουρος πως ξέρουμε τι
μπορεί να είναι πραγματικά η Τέχνη. Το κάλλος ως διαπαιδαγώγηση το
αντικαταστήσαμε με τον εμετό της κακόηχης καταγγελίας. Την ομορφιά την βιώνουμε
πλέον μέσα από τον φόβο και το καρδιαγγειακό σοκ, μια και ονομάζουμε το ωραίο «φοβερό»
και «καταπληκτικό». Τον έρωτα τον γδύσαμε από τον λόγο και τον εκπορνεύσαμε
μέσα μας. Βγάζουμε φωτογραφίες του εαυτού μας για να θαυμάσουμε την αντίστασή μας
στη φθορά του χρόνου. Αγωνιούμε να ζήσουμε ενώ είμαστε ήδη πεθαμένοι.
Μπορεί να ζήσει στη μνήμη η ΕΛΕΥΣΙΣ;
Όλα αυτά είναι μέσα από τις ερμηνείες των ηθοποιών ανομολόγητα υποφώσκοντα ερωτήματα στην ταινία που θα σκηνοθετήσει ο Μιχάλης Τιγκιρίδης για ένα μύθο της Ελευσίνας. Τον μύθο της ΜΑΥΡΗΣ ΧΕΛΩΝΑΣ.
Θα νικήσει η εγκατάλειψη την μυσταγωγία;
Μια απάντηση που δεν θα την προσφέρει αβασάνιστα η ταινία, αλλά θα την αναζητήσει ο θεατής μέσα απ’ τον εαυτό του.
Περισσότερες πληροφορίες προσεχώς
Κ.Ζ.
