Μήδεια του Μποστ από την θεατρική ομάδα των ΕΛ.ΤΑ






Το έργο Μήδεια του Μποστ, ανέβηκε στις 12,13 και 19 και 20 Μαίου 2018 στον θεατρικό χώρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Εργαζομένων ΕΛ.ΤΑ με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. Ήταν μία ακόμη πρόταση πολιτισμού των εργαζομένων στα ΕΛ.ΤΑ.

Ηθοποιοί κατά σειρά εμφανίσεως ρόλων: 

Τροφός Κατερίνα Αλυσανδράτου 
Καλόγρια Ελισσάβετ Μενεξιάδη 
Ψαράς -Εξάγγελος Τζία Κανελλάκη 
Μήδεια Γιούλη Καραουλάνη 
Οιδήποδας -Ιάσων Δημήτρης Καρακοντάκης 
Αντιγόνη Δέσποινα Μάκρα 
Ευριπίδης -Καλόγερος Γιώργος Ζώης. 

Συντελεστές: 

Μουσική Αντώνης Αθανασόπουλος 
 Ενδύματα Κορίνα Βουτσινά 
Κατασκευή Σκηνικού Χρήστος Ανδρεουλάκης 
Ήχος -Φωτισμός Βαγγέλης Αποστόλου 
Σκηνοθεσία -Εικαστικά Κώστας Ζωγραφόπουλος 


Σημείωμα Σκηνοθέτη : 

Θα μπορούσε η Μήδεια να είναι η ίδια η Ελλάδα; Μια πάλαι ποτέ αγλαός βασίλισσα, βάρβαρη σήμερα, με ψυχικές διαταραχές; Ίσως ναι, διότι: Δεν γνωρίζει αν ανήκει στην Ανατολή ή την Δύση. Έχει αμύθητη περιουσία και ζητά διαρκώς δανεικά. Επαίρεται για την ιστορία της και υιοθετεί ξενικές συνήθειες. Αυτή η κυρία, έχει πολλά παιδιά. Αποκληρώνει διαρκώς και διώχνει από κοντά της τα σκεπτόμενα, ικανά τέκνα της και προστατεύει τα βραδύνοα με χαρακτήρα ιδιωτείας, δημιουργώντας εξ αυτών αξιωματούχους γύρω της. Χαίρεται όταν τα βολεμένα πάνω της παιδά αποφεύγουν τις υποχρεώσεις αλλά διεκδικούν με θράσος δικαιώματα. Η Ελλάδα, ναι, μειδιά ως Μήδεια, όπως γράφει ο Μέντης. Αναλώνεται στα επουσιώδη και τους τύπους, ενώ αδιαφορεί για τα μείζονα. Ζητά τον έπαινο από τους εχθρούς της και καμαρώνει όταν γκρεμίζει η ίδια το σπίτι της κατά πως το ζητούν εκείνοι. Καμαρώνει σαν την Αθηνά μέσα στον Παρθενώνα, αλλά κρατεί σπασμένο δόρυ έχοντας το βλέμμα του Καραγκιόζη. Θέλει να είναι το κέντρο της οικουμένης, ενώ ξηλώνει σκέψεις και λέξεις από την γλώσσα της. Είναι όμορφη γυναίκα! Φόνισσα αλλά όμορφη! Όμως η Ελλάδα είναι η μητέρα μας κι εμείς τα παιδιά της και τούτο δεν αλλάζει...






Φωτογραφία: «Χαρισμένη στην Οικογένεια»




Λένε πως σαν μεγαλώνει ο άνθρωπος γίνεται πιο σοφός. Ίσως αυτό σημαίνει πως τότε μπορεί να στοχάζεται το εφήμερο της ζωής του.

Σήμερα τελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς σαν έφτασα στην θορυβώδη από παιδικές φωνές πύλη, για να πάρω την κόρη μου, η παρέα των ενηλίκων ανδρών που σχεδόν καθημερινά βρισκόμασταν πριν το σχόλασμα ήταν λίγο διαφορετική. Υπήρχε μία συγκίνηση στις χειραψίες και στα βλέμματα για το τέλος αυτής της μικρής συνήθειας του να βρισκόμαστε, περιμένοντας τα παιδιά έξω από μία σχολική πόρτα και να ανταλλάσσουμε σε αυτά τα λίγα λεπτά αναμονής αστεία και σοβαρά επί παντός θέματος. Όσο περιμέναμε να ακούσουμε το κουδούνι του σχολάσματος, μου ήρθε η ιδέα να κρατήσω αυτήν την στιγμή ως ενθύμιο και βγάζοντας από την τσάντα το κινητό ζήτησα από έναν όμορφο νεαρό να μας βγάλει φωτογραφία.
Αν θα έψαχνα ένα τίτλο συνυπολογίζοντας το ετερόκλητο της ζωής όλων που μας ένωνε τον προηγούμενο χρόνο η συνήθεια του να παίρνουμε τα παιδιά κατά το σχόλασμα, θα διάλεγα αυτός ο τίτλος να περιέχει την σπουδαιότερη ανθρώπινη ιδέα  που με μανία πλέον προσπαθούν να την  καταστρέψουν μέσα από κεντρικό παγκόσμιο σχεδιασμό. Θα ονόμαζα αυτήν την φωτογραφία με την όμορφη παρέα «Χαρισμένη στην Οικογένεια».
Αγαπητέ αναγνώστη, ζούμε ένα σφυροκόπημα των δομών της οικογένειας σε παγκόσμια κλίμακα. Λαοί που διαθέτουν ακόμα δομές οικογένειας, δοκιμάζονται οικονομικά και ηθικά. Σέχτες θεωριών και ηθικής αμφιλεγόμενης προέλευσης διασπείρονται παγκοσμίως σταθερά μέσα από εύκολους στην χειραγώγηση πολίτες.
Φαντάζει ασύλληπτο  για την κοινή λογική πως ακόμα και σήμερα υπάρχουν, ελάχιστοι ευτυχώς, ανόητοι άνθρωποι που δεν πηγαίνουν τα παιδιά τους στα σχολεία πιστεύοντας πως έχουν δικαίωμα να επιβάλλουν τις θρησκευτικές και κοινωνικές απόψεις τους σε αυτά. Προφανώς δεν γνωρίζουν την Έννοια της Πολιτείας, ούτε τους λόγους του Σόλωνα ή του Πλάτωνα που γέννησαν πολιτισμούς. Κι όμως αυτοί ζουν ανάμεσά μας, έχουν δικαιώματα και καθόλου υποχρεώσεις. Η υποχρέωση είναι μια έννοια που νομίζουν οι πολλοί πως είναι αρνητική. Αν γνώριζαν πως η πολιτική υποχρέωση δεν είναι τίποτε άλλο από το εισιτήριο που πληρώνουν όσοι μετέχουν ως μέλη σε ελεύθερες κοινωνίες και μέσα από αυτό έχουν την ευκαιρία να τις αλλάξουν συλλογικά, από μέσα, θα είχαμε ανοδικό πολιτισμό.
Κάπου εδώ θα πρότεινα να αναζητήσετε και να δείτε ένα εξαίρετο ντοκιμαντέρ λόγου του Pedro Olalla, με τίτλο «Η μετέωρη Ελλάδα». Ψάχνοντας τον λόγο και τα ήθη που γεννούν πολιτισμούς θα μπορέσουμε να προστατευτούμε από την παγκόσμια επέλαση γελοίων θεωριών και ανθρώπων που η χρησιμοποίησή τους έχει μοναδικό στόχο να καταστραφεί η δομή των κοινωνιών που έχουν ως κέντρο την οικογένεια και ως σημειολογία τα ήθη της Εστίας. Οι δύσμοιροι που διαδίδουν αυτές τις θεωρίες, νομίζουν πως είναι επαναστάτες και αναλώνουν τις φτηνές ζωές τους σε κραυγές ατομικών θυμών.
Ακόμα θα αφιέρωνα αυτήν την φωτογραφία σ’ αυτούς που νομοθετούν ως εντολοδόχοι της παγκόσμιας Ολιγαρχίας που σκέφτονται να φορολογήσουν την βοήθεια του παππού προς το εγγόνι, ονομάζοντάς την δωρεά. Ας είμαστε σαφείς και ας τους πούμε ότι γνωρίζουμε πως μετέχουν του παγκόσμιου προγράμματος που προσπαθεί να δημιουργήσει κοινωνίες ατόμων. Αν πετύχει το πείραμά τους, τα ανθρώπινα όντα δεν θα έχουν δικό τους σπίτι και φυσικά σε ένα βάθος χρόνου όταν θα τους επιβληθούν οι ηθικές μεταρρυθμίσεις δεν θα διαθέτουν ούτε μνήμες για προγόνους. Τότε θα έχει πετύχει η ολοκληρωτική ελεγχόμενη εκτροφή της ανθρώπινης μάζας, που προωθείται παγκοσμίως και θα έχουν οι επικυρίαρχοι όλες τις ευκολίες να την κρατούν στα πληθυσμιακά επίπεδα που τους βολεύει ώστε να την εκμεταλλεύονται.
Το μεγαλύτερο σε αξία προϊόν στον ανθρώπινο παραλογισμό είναι ο ίδιος ο συνάνθρωπός του και αυτό επαληθεύεται, ως πληροφορία, από όσους μπορούν να διαβάσουν την ιστορία πέρα από τις ημερομηνίες των γεγονότων.
Ο Όργουελ ήταν ένας προφήτης στην εποχή του και μακάρι να είχε κάνει στο βιβλίο του απλώς μια ευφάνταστη μυθιστορία.

Γεια χαρά στην όμορφη παρέα και εύχομαι να είμαστε όλοι γεροί να ανταμώσουμε με τα πρωτοβρόχια του Φθινοπώρου. 




Η μετέωρη Ελλάδα









Το γεγονός
ΚΥΡΙΑΚΗ 10/6 ώρα 21,30 ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ  ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΠΟΛΙΤΕΙΑ"  η Μετέωρη Ελλάδα του Pedro Olalla Ο Pedro Olalla θα είναι μαζί μας και θα μας μιλήσει για την ταινία
Ο Pedro Olalla Gonzalez de la Vega (Οβιέδο, Ισπανία 1966) είναι συγγραφέας, ελληνιστής, καθηγητής φιλόλογος, μεταφραστής και φωτογράφος, και σε αυτούς τους τομείς συνεργάζεται τακτικά με εκδοτικούς οίκους και εκπαιδευτικούς και πολιτιστικούς φορείς από διάφορες χώρες του κόσμου. Εδώ και τριάντα χρόνια, διατηρεί μια έντονη σχέση με την Ελλάδα και το 1994 μετοίκησε στην Αθήνα. Η κύρια απασχόλησή του είναι η συγγραφή: περισσότερα από 30 πρωτότυπα έργα λογοτεχνικού και πολιτιστικού περιεχομένου, σε διάφορες γλώσσες, καθώς και μια μακρά σειρά από δημοσιογραφικά άρθρα και μεταφράσεις Ελλήνων και Ισπανών συγγραφέων, με ειδίκευση σε λογοτεχνία, αρχαιολογία, ιστορία και ανθρωπιστικές σπουδές. 

Οι σκέψεις

Ήταν όμορφα. Η ατμόσφαιρα υγρή. Πατούσαμε το γρασίδι που κρύβει κάτω από την εφήμερη ζωή του τα πέτρινα ίχνη της δόξας του πνεύματος, ενός ξεχασμένου παρελθόντος, στην Ακαδημία του Πλάτωνα. Μια προβολή ταινίας με λίγους πραγματικούς Πολίτες, που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μας ο λόγος του Pedro Olalla μέσα από την ταινία.
Στους χαιρετισμούς του τέλους κατά τα λόγια που ανταλλάξαμε με τον εξαίσιο άνδρα, Έλληνα στην ψυχή, του είπα πως αυτό που αξίζει συγχαρητήρια και λείπει από τους ομόγλωσσούς μας, είναι πως δεν μιλά απλώς Ελληνικά, αλλά σκέφτεται μέσα από αυτήν την σπερματοφόρα γλώσσα.
Ερωτήματα που για εμάς στους ζώντας τον αγοραίο φόβο αναλώνονται σε ύβρεις κατά των πολιτικών ή και μεταξύ των ψηφοφόρων, μοιάζουν δίπλα στον λόγο του Pedro ανόητα μουγκανητά βοοειδών. Η ταινία τολμά να θέσει το ζήτημα της αναζήτησης μιας παγκόσμιας εξέλιξης μέσα από την Ελληνίδα Πολιτική σκέψη.

Είχα διαβάσει κείμενά του. Είχα δεδομένη την εκτίμησή μου στο πρόσωπό του. Όμως χτες κάποιες αισθήσεις μου γέννησαν κάτι μεγαλύτερο για αυτόν τον σεμνό άνδρα που μου έμοιαζε πως ερχόταν μέσα από μια πύλη του παρελθόντος, γεμάτος από Πολιτική διαλεκτική μπολιασμένη με τις αξίες του θεάτρου που ήξερε να βάζει ερωτήματα σε ενεργούς πολίτες και όχι σε θεατές διασκεδαστές της ανίας τους.

Κάτι πάει καλά και το οσμίζομαι!