ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ

 

 

Η ώρα πήγε οκτώ το βράδυ. Είμαι κουρασμένος, ήρεμος, μα και γαλήνιος. Σήμερα είχαμε διπλή πρεμιέρα στο Παιχνίδι της χαράς, το νέο έργο που έγραψε η Κάρμεν Ρουγγέρη για τα παιδιά και τους γονείς τους και ανέβηκε για φέτος στο θέατρο Κιβωτός. Πρόκειται για την θεατροποίηση ενός παγκόσμια γνωστού κλασικού μυθιστορήματος της Αμερικανικής λογοτεχνίας.

Η Έληνορ Πότερ που έζησε στην αλλαγή του 19^ου με τον 20^ο αιώνα, έφτιαξε ένα χαρακτήρα μικρού κοριτσιού, την Πολυάννα, που η επιθυμία της να ζήσει σε ένα καλύτερο κόσμο, από εκείνον που ζούσε η συγγραφέας, την έκανε να βλέπει τα πάντα από την θετική τους πλευρά. Έτσι η μικρή Πολυάννα σε κάθε δυσκολία της ζωής της, έπαιζε το παιχνίδι της χαράς βλέποντας την καλή πλευρά των γεγονότων. Αν γινόταν η Έληνορ Πότερ να δει την δική μας Πολυάννα που την ενσαρκώνει η Κωνσταντίνα Λιναρδάτου, είμαι σίγουρος πως θα την αγκάλιαζε κοιτώντας συγκινημένη και με ευγνωμοσύνη για την θεατρική ενσάρκωση του έργου της, την Κάρμεν που βρίσκεται πάντα με αγάπη πίσω από όλους μας.

Σαράντα μέρες εξαντλητικών προβών μας οδήγησαν σε αυτήν την πρεμιέρα που έφερε στα μάτια των θεατών δάκρυα, στα χείλη τους γέλιο και στην ψυχή τους ελπίδα πως ο κόσμος μας μπορεί να γίνει πολύ πιο όμορφος από αυτόν που θέλουν να μας πείσουν ότι είναι.

Όλοι οι συντελεστές που μας δίδαξαν την υποκριτική γραμμή της παράστασης είναι η οικογένεια της επιτυχίας που στηρίζει το θέατρο της Κάρμεν Ρουγγέρη. Δεν έχω λόγια να εκφράσω την τύχη που νιώθω για αυτήν την συνύπαρξη μαζί τους, όπως και για την τύχη της συνύπαρξης με τους υπέροχους ηθοποιούς που μοιραζόμαστε το χτίσιμο των συναισθημάτων προς τους θεατές.

Αυτό που ήθελα να καταθέσω εδώ ως σκέψη, είναι κάτι που μοιράστηκα σε μία συνέντευξη που δώσαμε στο διαδικτυακό κανάλι AllAboutArts.gr μεταξύ των δύο παραστάσεων σε ευγενείς εκπροσώπους του διδικτυακού χώρου. Τον Σωτήρη Σουλούκο και τον Ιωάννη Αρμυριώτη. Τους είπα ότι προσωπικά συμμετέχω στο καλό θέατρο που υπογράφει η Κάρμεν για τα παιδιά, με όρους ιδιοτέλειας. Αμέσως εξήγησα πως θέλω να ζήσω περισσότερο ως ανάμνηση μέσα στις ψυχές των παιδιών που θα θυμούνται τις παραστάσεις, όταν εγώ θα έχω φύγει από την ζωή. Η τέχνη του θεάτρου είναι ο μόνος τρόπος να διδάξεις τις ανθρώπινες αξίες χωρίς να έχεις την ματαιοδοξία να θυμούνται το όνομά σου, αλλά να βάλουν στην καρδιά τους οι αυριανοί ενήλικες τις αξίες που δίδαξες με τον ρόλο σου.

Θα σας πρότεινα να δείτε αυτό το έργο που αποτελεί ένα σπάνιο εικαστικό θέαμα δημιουργημένο από την Χριστίνα Κουλουμπή, αλλά και ένα μιούζικαλ από την σύνθεση του Αντώνη Δελαπόρτα και την διδαχή της Ελένης Ζιώγα. Επίσης  έχει φωτιστεί και χορογραφηθεί υπέροχα και με γνώση από τον Πέτρο Γάλλια.

Το θέατρο δεν αποτυπώνεται μέσα από φωτογραφίες γιατί η αξία του έγκειται στο βίωμα. Επειδή όμως κάτι χρειάζεται να βάλω στην ανάρτηση, διάλεξα μια φωτογραφία από πρόβα με την υπέροχη Πολυάννα μας. 

ΕΔΩ: ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ  AllAboutArts.gr

 

 

Συνάντηση στις τηλεοπτικές Σέρρες

 

 

Οι ηθοποιοί νιώθω πως ταξιδεύουμε σε διαφορετικές τροχιές, στοχεύοντας ο καθένας τον δικό του προορισμό προς αυτό που θεωρεί σημαντικό στην τέχνη που υπηρετεί. Η μεγαλύτερη ευχαρίστηση για αυτούς που θεωρούν την τέχνη ως "χαρά", είναι οι μεταξύ τους συναντήσεις. Κάπως έτσι χάρηκα και την συνάντηση στην ίδια εξωτερική λήψη της σειράς Σέρρες με τον Γιώργο Γάλλο, γιατί το σενάριο που είχαμε παίξει παλαιότερα στις Άγριες Μέλισσες δεν μας αντάμωσε.  

Έτσι το γύρισμα έγινε ένα όμορφο πρωινό που τα είπαμε “σεναριακά” σε ένα παγκάκι… μνημονεύοντας στον λόγο μου ένα δύσκολο χαρακτήρα της σειράς, τον Νίκο, που τον ενσαρκώνει ο εξαίρετος Γεράσιμος Σκιαδαρέσης.

Πέρασε κι αυτό και οι πορείες μας συνεχίζουν τις δικές τους τροχιές, αφήνοντας κάθε φορά μέσα από τις συναντήσεις, μια όμορφη αίσθηση στην μνήμη. Αυτές οι αισθήσεις ως εμπειρία είναι αναγκαίες, σαν επαναλαμβανόμενα εφαλτήρια, που μας οδηγούν προς τους στόχους μας…  

Παρουσίαση του Νέου Τηλεοπτικού Προγράμματος της ΕΡΤ

 

 

Σήμερα στον Φάρο του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος έγινε μια όμορφη εκδήλωση παρουσίασης του νέου προγράμματος της ΕΡΤ. Πολλά κορυφαία στελέχη της κρατικής τηλεόρασης ανέπτυξαν ο καθένας με την αρμοδιότητα της ευθύνης του το όραμα που έχει η Διοίκηση με ευθύνη του Προέδρου της κου Γιάννη Παπαδόπουλου.

Το όραμα που ανέπτυξε ο Διευθύνων Σύμβουλος κ. Κωνσταντίνος Παπαβασιλείου έφτασε όμορφα στα αφτιά μου, αφού και δική μου πεποίθηση είναι πως αξιόλογες ελληνικές γραφές μπορούν να ταξιδέψουν μέσα από διεθνείς συνεργασίες στην παγκόσμια τηλεοπτική αγορά.

Μια τέτοια υποσχόμενη σειρά είναι και αυτή που είχα την τιμή να συμμετάσχω με τον ρόλο του παπά και φίλου του πρωταγωνιστή. Πρόκειται για την μεταφορά σε τηλεοπτικό σενάριο της Μεγάλης Χίμαιρας του Μ. Καραγάτση από τον Παναγιώτη Ιωσηφέλη , σε σκηνοθεσία του Βαρδή Μαρινάκη.

Μπορούμε όλοι μαζί υπεύθυνα με γνώση των ορίων και των δυνατοτήτων μας να δώσουμε σε αυτή την χώρα την δυνατότητα να εξάγει τον έτσι κι αλλιώς παγκόσμιο πολιτισμό της.

Η φωτογραφία που επισυνάπτω είναι κατά την αναμονή των γυρισμάτων στην Σύρο.

Στο κάδρο της φωτογραφίας κατά τα γυρίσματα, πλαισιώνονται οι πρωταγωνιστές Fotini Peluso  και Ανδρέας Κωνσταντίνου, από μερικούς  εξαίρετους ηθοποιούς της σειράς.   Αναφέρω τα ονόματά των πρωταγωνιστών:  Δημήτρης Κίτσος, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Γιάννος Περλέγκας, Καίτη Μανωλιδάκη, Δημήτρης Τάρλοου, Βάσω Ιατροπούλου, Κονδυλία Κωνσταντελάκη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Γιώργος Μιχαλάκης, Νικόλας Χανακούλας, Γιώργος Φριντζήλας, Νικόλας Παπαγιάννης, Γιάννης Νταλιάνης, Χριστίνα Κυπραίου, Λεωνίδας Χρυσομάλλης και Ελισσαίος Βλάχος.

Πίσω από το πρόσωπο του παπά, που για πρώτη φορά στην ζωή μου τον ευχαριστήθηκα τόσο πολύ τον ρόλο του ιερωμένου, φαίνεται μια σπουδαία θεατρική ψυχή, ο Δημήτρης Τάρλοου, που επιπρόσθετα είναι εγγονός του Καραγάτση.

Αυτοβιογραφία ενός τηλεοπτικού ήρωα

 

 

Αυτός ο τύπος με τη μάσκα στο πρόσωπο, είναι ένας πρωταγωνιστής σε μία τηλεοπτική σειρά Metaphysical Romance Fantasy, την οποία είναι πολύ δύσκολο να δούμε από την εγχώρια τηλεοπτική πραγματικότητα, αλλά όχι αδύνατον.
Το μικρό του όνομα είναι Στέλιος. Το ολοκληρωμένο σενάριο πέντε κύκλων της τηλεοπτικής σειράς έγινε αντίστοιχα σειρά πέντε βιβλίων από την Κωνσταντίνα Λαψάτη και τώρα βρίσκεται στην διόρθωση η αυτοβιογραφία του ήρωα που ετοιμάζω εγώ.

Σήμερα θα ασχοληθούμε με το ερώτημα ποιος είναι ο Στέλιος.

Όταν γράφουμε έργα σεβόμενοι τον εαυτό μας, δημιουργούμε χαρακτήρες πλήρεις. Ακόμη το πλαίσιο στο οποίο καλούνται να ερμηνεύσουν οι ήρωές μας κατά την μυθοπλασία θα πρέπει να είναι δουλεμένο. Φανταστείτε πόσο χάλια θα ήταν ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών, αν ο Τόλκιν δεν είχε δημιουργήσει το μυθολογικό του σύμπαν της Μέσης-Γης όπως περιγράφεται στο έργο του «Το Σιλμαρίλλιον».

Έτσι λοιπόν ο Στέλιος, έπρεπε να έχει φτιάξει τη δική του Κοσμογονία απέναντι από τη θεωρία της μεγάλης έκρηξης και από όλες τις άλλες που υπάρχουν, ώστε να δικαιολογήσει την ύπαρξη παράλληλων συμπάντων στην υπόθεση της ιστορίας. Φτιάχνοντας μια νέα θεωρία, αυτή έπρεπε να απαντά πειστικά στις υπάρχουσες παρατηρήσεις της σύγχρονης φυσικής και να δημιουργήσει καινούργιες έννοιες για τη ζωή που αντιλαμβανόμαστε.

Ο Στέλιος τα κατάφερε ως ένας επιστήμονας που δεν πήρε ποτέ πτυχίο και προτιμά να δουλεύει ως ντιλίβερι. Η ζωή του σαν τη δική μας με πίκρες και χαρές, απλώνεται στα βιβλία της ιστορίας μαζί με τους άλλους πρωταγωνιστές που χτίζουν την ενδιαφέρουσα πλοκή.

Σε αυτήν την ανάρτηση δεν θα αναφέρω πολλά από το βιβλίο πλέον των 200 σελίδων, που σε αυτό αναλύεται λεπτομερώς η θεωρία του μαζί με βιογραφικά στοιχεία από όσα του συνέβησαν στη σειρά. Θα αρκεστώ μόνο να αναφέρω τρία μικρά αποσπάσματα από τις αφηγήσεις του μέσα από την αυτοβιογραφία του.

Καλώς να βρεθούμε με τον Στέλιο και τους φίλους του στο μέλλον, γιατί τα ωραία γίνονται πάντα αθόρυβα και κυρίως μέσα από πολλή δουλειά. 

 

Κάτι από την αρχή…

Σκέφτομαι πως τώρα πια μεγάλωσα· ή για να το πω καλύτερα με μεγάλωσε η ίδια η ζωή με όσα αναπάντεχα μου έφερε. Μπορώ να πω ότι έζησα αυτά που ποτέ δεν πίστευα πως θα τύχαιναν σε εμένα.   

Από μικρός είχα ένα βλέμμα που έμοιαζε με αυτό του μοσχαριού. Μη σας φαίνεται περίεργο, στα νιάτα μου παρόμοιο ζωώδες βλέμμα είχε η πλειονότητα των συνομηλίκων μου· και εδώ που τα λέμε αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Ίσως γι αυτό ο πατέρας μου, όταν θύμωνε μαζί μου, με φώναζε μοσχάρι.

Θυμάμαι σαν ήμουν μικρός, ότι κοιτούσα τα πάντα γύρω μου με την άνεση και το θράσος του γνώστη, ενώ η άγνοιά μου για αυτά ήταν παντελής. Το κακό είναι ότι αυτή η προσέγγιση των πραγμάτων με το μοσχαρίσιο  βλέμμα, διατηρείται σε κάποιους ενήλικες μέχρι τα βαθιά τους  γεράματα

 

  Κάτι από τη μέση…

Κάποτε με είχε καλέσει σε μια διαδικτυακή εκπομπή ένας βολεμένος  χτικιάρης εναλλακτικός, που το έπαιζε παραγωγός στο ιντερνέτ. Αυτός ο χώρος της λεγόμενης "αναζήτησης", φιλοξενεί εκτός από σοβαρούς και ψυχικά ασταθείς ανθρώπους, όχι πως εγώ ήμουν τότε σε καλύτερη κατάσταση αλλά, σε αντιδιαστολή με τον συγκεκριμένο, σκεφτόμουν μέσα από τα μαθηματικά. Για όσους καταλαβαίνουν, αυτό σημαίνει πως εγώ είχα λογική, σε αντίθεση με αυτόν που είχε ως αγωνιώδη ανάγκη το “δοξάστε με”.  

Το θέμα στο κανάλι του ήταν για τα παράλληλα Σύμπαντα. Πριν βγούμε ζωντανά στο διαδίκτυο, επειδή είχε διαβάσει κάτι λίγο από τις θεωρίες μου, με ρώτησε αν μπορεί να έχει συνείδηση ένα σύμπαν ή αυτήν τη διαθέτουν μόνο οι άνθρωποι. Θυμάμαι πως δεν κάναμε την κουβέντα on camera γιατί του είπα: «Καλά πόσο μαλάκας είσαι; Έχεις εσύ συνείδηση και δεν έχει αυτός που σε γέννησε επειδή δεν καταλαβαίνεις τη γλώσσα που εκφράζεται;» 

 

Κάτι από το τέλος…

Κάπου εδώ νομίζω πως πρέπει να κλείσω τα γραφόμενα για την εμπειρία που έζησα στο ΟΤΕΛ ΑΖΟΥΡ και την καταγραφή των στοιχείων της θεωρίας μου σχετικά με την δημιουργία των Κόσμων.

Σκόπιμα στην Ε΄ Ενότητα του κεφαλαίου παρουσίασα με λιτό τρόπο τις υπάρχουσες θεωρίες για την δημιουργία του Κόσμου. Όπως θα διαπιστώσατε τα πάντα ξεκινούν από υποθέσεις που καμία δεν είναι καλύτερη από την άλλη. Η υπόθεση που την ορίζουμε ως επιστημονική θεωρία, παίρνει αξία αν μπορεί να απαντήσει μέσα από την συλλογιστική της συγκρότηση σε αυτά που εμείς ζητάμε ως απαντήσεις.

Όπως θα καταλάβατε, όλες οι θεωρίες καταλήγουν στην ύλη ως αποδοχή της πραγματικότητας. Η δική μου υπόθεση ξέρει πως η ύλη δεν υπάρχει και είναι μια τέλεια ψευδαίσθηση που χωρίς αυτήν δεν μπορεί να λειτουργήσει η συνείδηση της ύπαρξης των πάντων. Ναι όλα αυτά που διαπιστώνει η επιστήμη μέσα από τις παρατηρήσεις και τα πειράματα υπάρχουν, αλλά σε διαφορετικές μορφές και έννοιες σε ένα δομημένο και πλήρως αιτιολογημένο από πρόθεση σύμπαν δημιουργίας.

Οι διαστάσεις για την δική μου θεωρία είναι κάτι διαφορετικό, έστω κι αν χρησιμοποίησα παραδείγματα από την περιοριστική ανθρώπινη ικανότητα να αντιλαμβάνεται τα πάντα...