Συνάντηση στις τηλεοπτικές Σέρρες

 

 

Οι ηθοποιοί νιώθω πως ταξιδεύουμε σε διαφορετικές τροχιές, στοχεύοντας ο καθένας τον δικό του προορισμό προς αυτό που θεωρεί σημαντικό στην τέχνη που υπηρετεί. Η μεγαλύτερη ευχαρίστηση για αυτούς που θεωρούν την τέχνη ως "χαρά", είναι οι μεταξύ τους συναντήσεις. Κάπως έτσι χάρηκα και την συνάντηση στην ίδια εξωτερική λήψη της σειράς Σέρρες με τον Γιώργο Γάλλο, γιατί το σενάριο που είχαμε παίξει παλαιότερα στις Άγριες Μέλισσες δεν μας αντάμωσε.  

Έτσι το γύρισμα έγινε ένα όμορφο πρωινό που τα είπαμε “σεναριακά” σε ένα παγκάκι… μνημονεύοντας στον λόγο μου ένα δύσκολο χαρακτήρα της σειράς, τον Νίκο, που τον ενσαρκώνει ο εξαίρετος Γεράσιμος Σκιαδαρέσης.

Πέρασε κι αυτό και οι πορείες μας συνεχίζουν τις δικές τους τροχιές, αφήνοντας κάθε φορά μέσα από τις συναντήσεις, μια όμορφη αίσθηση στην μνήμη. Αυτές οι αισθήσεις ως εμπειρία είναι αναγκαίες, σαν επαναλαμβανόμενα εφαλτήρια, που μας οδηγούν προς τους στόχους μας…  

Παρουσίαση του Νέου Τηλεοπτικού Προγράμματος της ΕΡΤ

 

 

Σήμερα στον Φάρο του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος έγινε μια όμορφη εκδήλωση παρουσίασης του νέου προγράμματος της ΕΡΤ. Πολλά κορυφαία στελέχη της κρατικής τηλεόρασης ανέπτυξαν ο καθένας με την αρμοδιότητα της ευθύνης του το όραμα που έχει η Διοίκηση με ευθύνη του Προέδρου της κου Γιάννη Παπαδόπουλου.

Το όραμα που ανέπτυξε ο Διευθύνων Σύμβουλος κ. Κωνσταντίνος Παπαβασιλείου έφτασε όμορφα στα αφτιά μου, αφού και δική μου πεποίθηση είναι πως αξιόλογες ελληνικές γραφές μπορούν να ταξιδέψουν μέσα από διεθνείς συνεργασίες στην παγκόσμια τηλεοπτική αγορά.

Μια τέτοια υποσχόμενη σειρά είναι και αυτή που είχα την τιμή να συμμετάσχω με τον ρόλο του παπά και φίλου του πρωταγωνιστή. Πρόκειται για την μεταφορά σε τηλεοπτικό σενάριο της Μεγάλης Χίμαιρας του Μ. Καραγάτση από τον Παναγιώτη Ιωσηφέλη , σε σκηνοθεσία του Βαρδή Μαρινάκη.

Μπορούμε όλοι μαζί υπεύθυνα με γνώση των ορίων και των δυνατοτήτων μας να δώσουμε σε αυτή την χώρα την δυνατότητα να εξάγει τον έτσι κι αλλιώς παγκόσμιο πολιτισμό της.

Η φωτογραφία που επισυνάπτω είναι κατά την αναμονή των γυρισμάτων στην Σύρο.

Στο κάδρο της φωτογραφίας κατά τα γυρίσματα, πλαισιώνονται οι πρωταγωνιστές Fotini Peluso  και Ανδρέας Κωνσταντίνου, από μερικούς  εξαίρετους ηθοποιούς της σειράς.   Αναφέρω τα ονόματά των πρωταγωνιστών:  Δημήτρης Κίτσος, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Γιάννος Περλέγκας, Καίτη Μανωλιδάκη, Δημήτρης Τάρλοου, Βάσω Ιατροπούλου, Κονδυλία Κωνσταντελάκη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Γιώργος Μιχαλάκης, Νικόλας Χανακούλας, Γιώργος Φριντζήλας, Νικόλας Παπαγιάννης, Γιάννης Νταλιάνης, Χριστίνα Κυπραίου, Λεωνίδας Χρυσομάλλης και Ελισσαίος Βλάχος.

Πίσω από το πρόσωπο του παπά, που για πρώτη φορά στην ζωή μου τον ευχαριστήθηκα τόσο πολύ τον ρόλο του ιερωμένου, φαίνεται μια σπουδαία θεατρική ψυχή, ο Δημήτρης Τάρλοου, που επιπρόσθετα είναι εγγονός του Καραγάτση.

Αυτοβιογραφία ενός τηλεοπτικού ήρωα

 

 

Αυτός ο τύπος με τη μάσκα στο πρόσωπο, είναι ένας πρωταγωνιστής σε μία τηλεοπτική σειρά Metaphysical Romance Fantasy, την οποία είναι πολύ δύσκολο να δούμε από την εγχώρια τηλεοπτική πραγματικότητα, αλλά όχι αδύνατον.
Το μικρό του όνομα είναι Στέλιος. Το ολοκληρωμένο σενάριο πέντε κύκλων της τηλεοπτικής σειράς έγινε αντίστοιχα σειρά πέντε βιβλίων από την Κωνσταντίνα Λαψάτη και τώρα βρίσκεται στην διόρθωση η αυτοβιογραφία του ήρωα που ετοιμάζω εγώ.

Σήμερα θα ασχοληθούμε με το ερώτημα ποιος είναι ο Στέλιος.

Όταν γράφουμε έργα σεβόμενοι τον εαυτό μας, δημιουργούμε χαρακτήρες πλήρεις. Ακόμη το πλαίσιο στο οποίο καλούνται να ερμηνεύσουν οι ήρωές μας κατά την μυθοπλασία θα πρέπει να είναι δουλεμένο. Φανταστείτε πόσο χάλια θα ήταν ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών, αν ο Τόλκιν δεν είχε δημιουργήσει το μυθολογικό του σύμπαν της Μέσης-Γης όπως περιγράφεται στο έργο του «Το Σιλμαρίλλιον».

Έτσι λοιπόν ο Στέλιος, έπρεπε να έχει φτιάξει τη δική του Κοσμογονία απέναντι από τη θεωρία της μεγάλης έκρηξης και από όλες τις άλλες που υπάρχουν, ώστε να δικαιολογήσει την ύπαρξη παράλληλων συμπάντων στην υπόθεση της ιστορίας. Φτιάχνοντας μια νέα θεωρία, αυτή έπρεπε να απαντά πειστικά στις υπάρχουσες παρατηρήσεις της σύγχρονης φυσικής και να δημιουργήσει καινούργιες έννοιες για τη ζωή που αντιλαμβανόμαστε.

Ο Στέλιος τα κατάφερε ως ένας επιστήμονας που δεν πήρε ποτέ πτυχίο και προτιμά να δουλεύει ως ντιλίβερι. Η ζωή του σαν τη δική μας με πίκρες και χαρές, απλώνεται στα βιβλία της ιστορίας μαζί με τους άλλους πρωταγωνιστές που χτίζουν την ενδιαφέρουσα πλοκή.

Σε αυτήν την ανάρτηση δεν θα αναφέρω πολλά από το βιβλίο πλέον των 200 σελίδων, που σε αυτό αναλύεται λεπτομερώς η θεωρία του μαζί με βιογραφικά στοιχεία από όσα του συνέβησαν στη σειρά. Θα αρκεστώ μόνο να αναφέρω τρία μικρά αποσπάσματα από τις αφηγήσεις του μέσα από την αυτοβιογραφία του.

Καλώς να βρεθούμε με τον Στέλιο και τους φίλους του στο μέλλον, γιατί τα ωραία γίνονται πάντα αθόρυβα και κυρίως μέσα από πολλή δουλειά. 

 

Κάτι από την αρχή…

Σκέφτομαι πως τώρα πια μεγάλωσα· ή για να το πω καλύτερα με μεγάλωσε η ίδια η ζωή με όσα αναπάντεχα μου έφερε. Μπορώ να πω ότι έζησα αυτά που ποτέ δεν πίστευα πως θα τύχαιναν σε εμένα.   

Από μικρός είχα ένα βλέμμα που έμοιαζε με αυτό του μοσχαριού. Μη σας φαίνεται περίεργο, στα νιάτα μου παρόμοιο ζωώδες βλέμμα είχε η πλειονότητα των συνομηλίκων μου· και εδώ που τα λέμε αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Ίσως γι αυτό ο πατέρας μου, όταν θύμωνε μαζί μου, με φώναζε μοσχάρι.

Θυμάμαι σαν ήμουν μικρός, ότι κοιτούσα τα πάντα γύρω μου με την άνεση και το θράσος του γνώστη, ενώ η άγνοιά μου για αυτά ήταν παντελής. Το κακό είναι ότι αυτή η προσέγγιση των πραγμάτων με το μοσχαρίσιο  βλέμμα, διατηρείται σε κάποιους ενήλικες μέχρι τα βαθιά τους  γεράματα

 

  Κάτι από τη μέση…

Κάποτε με είχε καλέσει σε μια διαδικτυακή εκπομπή ένας βολεμένος  χτικιάρης εναλλακτικός, που το έπαιζε παραγωγός στο ιντερνέτ. Αυτός ο χώρος της λεγόμενης "αναζήτησης", φιλοξενεί εκτός από σοβαρούς και ψυχικά ασταθείς ανθρώπους, όχι πως εγώ ήμουν τότε σε καλύτερη κατάσταση αλλά, σε αντιδιαστολή με τον συγκεκριμένο, σκεφτόμουν μέσα από τα μαθηματικά. Για όσους καταλαβαίνουν, αυτό σημαίνει πως εγώ είχα λογική, σε αντίθεση με αυτόν που είχε ως αγωνιώδη ανάγκη το “δοξάστε με”.  

Το θέμα στο κανάλι του ήταν για τα παράλληλα Σύμπαντα. Πριν βγούμε ζωντανά στο διαδίκτυο, επειδή είχε διαβάσει κάτι λίγο από τις θεωρίες μου, με ρώτησε αν μπορεί να έχει συνείδηση ένα σύμπαν ή αυτήν τη διαθέτουν μόνο οι άνθρωποι. Θυμάμαι πως δεν κάναμε την κουβέντα on camera γιατί του είπα: «Καλά πόσο μαλάκας είσαι; Έχεις εσύ συνείδηση και δεν έχει αυτός που σε γέννησε επειδή δεν καταλαβαίνεις τη γλώσσα που εκφράζεται;» 

 

Κάτι από το τέλος…

Κάπου εδώ νομίζω πως πρέπει να κλείσω τα γραφόμενα για την εμπειρία που έζησα στο ΟΤΕΛ ΑΖΟΥΡ και την καταγραφή των στοιχείων της θεωρίας μου σχετικά με την δημιουργία των Κόσμων.

Σκόπιμα στην Ε΄ Ενότητα του κεφαλαίου παρουσίασα με λιτό τρόπο τις υπάρχουσες θεωρίες για την δημιουργία του Κόσμου. Όπως θα διαπιστώσατε τα πάντα ξεκινούν από υποθέσεις που καμία δεν είναι καλύτερη από την άλλη. Η υπόθεση που την ορίζουμε ως επιστημονική θεωρία, παίρνει αξία αν μπορεί να απαντήσει μέσα από την συλλογιστική της συγκρότηση σε αυτά που εμείς ζητάμε ως απαντήσεις.

Όπως θα καταλάβατε, όλες οι θεωρίες καταλήγουν στην ύλη ως αποδοχή της πραγματικότητας. Η δική μου υπόθεση ξέρει πως η ύλη δεν υπάρχει και είναι μια τέλεια ψευδαίσθηση που χωρίς αυτήν δεν μπορεί να λειτουργήσει η συνείδηση της ύπαρξης των πάντων. Ναι όλα αυτά που διαπιστώνει η επιστήμη μέσα από τις παρατηρήσεις και τα πειράματα υπάρχουν, αλλά σε διαφορετικές μορφές και έννοιες σε ένα δομημένο και πλήρως αιτιολογημένο από πρόθεση σύμπαν δημιουργίας.

Οι διαστάσεις για την δική μου θεωρία είναι κάτι διαφορετικό, έστω κι αν χρησιμοποίησα παραδείγματα από την περιοριστική ανθρώπινη ικανότητα να αντιλαμβάνεται τα πάντα... 

 

Το τυχερό λαχείο

 

 

Χτες 11 Φεβρουαρίου του 2025 έγινε στο θέατρο 104 η τελευταία παράσταση του θεατρικού έργου με τίτλο «Το τυχερό λαχείο». Την διασκευή του έργου του Άντον Τσέχωφ υπέγραψε η Λουκία Ανάγνου φέρνοντάς το στο παρόν μας τις διαχρονικές ανάγκες και πλάνες του ανθρώπινου μυαλού. Επί σκηνής έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους σε ένα ξέφρενο ρυθμό ακόμη και στις τολμηρές σιωπές τους η Χρύσα Κολοκούρη και ο Νικόλας Μπράβος.

Λίγη σημασία είχε στο έργο αν ο ήρωας Ιβάν Ντμίτριτς ήταν χαμηλόμισθος τραπεζικός υπάλληλος και η αγαπημένη του η Μάσιπ Ντμίτριτς ήταν μια ασθενική επιχειρηματίας μικρού ψιλικατζίδικου που δεν επιβιώνει. Η ουσία βρισκόταν στο ότι σε ένα φαινομενικά ήρεμο και τακτοποιημένο οικογενειακό περιβάλλον που μοιράζονταν δυο άνθρωποι μέσα από την φτώχεια τους, έζησαν μια απρόσμενη απατηλή κερδοφόρα εμπειρία από ένα λαχείο που τους άλλαξε κυριολεκτικά. Με αυτό το αναπάντεχο γεγονός βγήκαν  στην επιφάνεια της σχέσης τους η διαφορετικότητα των αναγκών τους αλλά και τα ένστικτα επιβίωσης που έκρυβε ο πρωτόγονος εαυτός τους.

Ο Τσέχωφ πάντα σκάλιζε με το νυστέρι της γραφίδας του τα εσωτερικά κρυμμένα ηφαίστεια των ανθρώπων. Το ίδιο έγινε και στο έργο που οραματίστηκε η Λουκία Ανάγνου. Η δροσερή εύθυμη ζωή των ηρώων που συνέβαινε μπροστά μου, έκρυβε μέσα της μια βαθιά λύπη για την ανθρώπινη μοίρα. Το ανεπεξέργαστο θυμικό των επιθυμιών τους ήταν το μέσον για να φέρει πιο κοντά σε εμάς τους θεατές, στις μικρές και μεγάλες ύβρεις της ζωής μας που μας οδηγούν πιο κοντά στην Νέμεση και η οποία με τη σειρά της επαναφέρει βίαια την αρμονία στο σύμπαν της ζωής μας. Σε όλη την παράσταση το γέλιο για τους ήρωες κρατούσε μια αρμονική απόσταση από την θλίψη. Κι αν θέλουμε να μιλάμε με όρους πραγματικής τέχνης, η παράσταση είχε το δάκτυλο των λόγων της στραμμένο προς εμάς τους θεατές, εντοπίζοντας εύστοχα την τρικυμία  που βιώνουμε  μέσα στις δικές μας ψυχές.

Μετά την παράσταση είχα την ευτυχία να τους χαρώ όλους και να νιώσουμε την ομορφιά της επικοινωνίας, σε μια διαδικασία ήθους όπως αυτή των συμποσίων του παρελθόντος. Αρχιτρίκλινος ήταν ο Νικόλας και αυτό που ζήσαμε ήταν υπέροχο.  

Υπόλοιπα στοιχεία συντελεστών:
Διασκευή: Λουκία Ανάγνου
Πρωτότυπη μουσική: Νίκος Τσόλης (tsolimon)
Επιμέλεια κίνησης: Γεωργία Σταυρίδου
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Αντωνόπουλος
Ενδυματολογία: Αναστασία Κάππα
Φωτογραφίες: Αναστασία Γιαννάκη

Με αφορμή τον Φινέα και τον Ιάσονα.

 

 Τυφλός Φινέας Κώστας Ζωγραφόπουλος,  Ιάσονας Γιάννης Κορρές

Με αφορμή μία φωτογραφία ενός μόνο ρόλου, από όσους υποδύομαι στην θεατρική παράσταση της Κάρμεν Ρουγγέρη, του βασιλιά Φινέα, θα ήθελα να γράψω μερικές σκέψεις που συνδέουν το θέατρο με την ιστορία και την άχρονη πολιτική συμπεριφορά του ανθρώπινου είδους.

Την Αργοναυτική εκστρατεία που παρουσιάζει στο ομότιτλο έργο η σπουδαία  σκηνοθέτιδα, λίγο πολύ όλοι την ξέρουμε. Τα παιδιά μέχρι στιγμής στα σχολεία την μαθαίνουν σαν ένα όμορφο παραμύθι και κάποιοι ανήσυχοι ενήλικες ερευνητές την ψάχνουν ως χαμένη ιστορία με συμβολισμούς μέσω των μύθων. Εγώ πάλι, έχοντας διαβάσει πολλές πληροφορίες,  θα ήθελα να καταθέσω με εύθυμο τρόπο τις σκέψεις μου.

Διάβαζα τελευταία την επικαιρότητα και έμαθα πως ο νεοεκλεγείς πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών σκέφτεται μεταξύ άλλων να επεκτείνει τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας του μεταξύ άλλων περιοχών του πλανήτη καί στην Γροιλανδία.  Οι αναλυτές που σκέφτονται λίγο περισσότερο τις ανάγκες που οδηγούν στην εμφάνιση γεωπολιτικών διεκδικήσεων, μιλούν για ένα πολύτιμο υπέδαφος που διαθέτει αυτή η αχανής περιοχή.  Λογικό λοιπόν ήταν να ανοίξει τις διαθέσεις του σφετερισμού μιας υπερδύναμης όπως είναι οι ΗΠΑ.  Κάπως έτσι σε μια μικρότερης κλίμακας εξουσία ήταν κατά το άγνωστο παρελθόν και οι πόλεις κράτη της Μεσογείου, που περιβάλλονται από την αχλή του μύθου.
Είχαν ακούσει λοιπόν στην τότε Ιωλκό πως είναι πλούσιες και γεμάτες χρυσό οι περιοχές της Κολχίδας και αυτό αποτέλεσε μια καλή ευκαιρία να οργανώσουν την κερδοφόρα εκστρατεία τους.  Ίσως πάλι να μην είναι και έτσι και ο μύθος. Άλλωστε ετυμολογικά η λέξη “μύθος” σημαίνει εξιστορώ εν τάχει γεγονότα. Μπορεί λοιπόν ο μύθος της Αργοναυτικής εκστρατείας να αναφέρει μια σπουδαία παλιά ιστορία που φαντάζει αδιανόητη για τις πληροφορίες που αντέχει να αφομοιώσει η σύγχρονη ανθρώπινη κοινότητα.

Ο Φινέας λοιπόν, ως ρόλος που υποδύομαι στο έργο, ήταν ένας Βασιλιάς στην Σαλμυδησσό της  ευρύτερης περιοχής της Θράκης εντός του Εύξεινου Πόντου. Ο συγκεκριμένος είχε απασχολήσει ως τραγικός ήρωας καί τον Αισχύλο που την χτυπημένη από την νέμεση ζωή του την ξεδίπλωσε στην χαμένη τραγωδία του Φινεύς.  Τι ήταν όμως ο Φινέας. Εκτός από καρπερός εξουσιαστής της περιοχής του, υπήρξε και θρασύς βασιλιάς, όπως ακριβώς και σήμερα είναι οι βασιλείς των παγκόσμιων εξουσιών, που για τους πολλούς, ονομάζονται δημοκρατίες. Ο Δίας βέβαια τον τιμώρησε για τον χαρακτήρα του. Τον έκανε γέρο, προφανώς για να πάψει να κάνει τον ωραίο, τον τύφλωσε για να χάσει την υλική απόλαυση και το κυριότερο του έστειλε δυο φτερωτές γυναίκες, τις Άρπυιες, που δεν τον άφηναν να χορτάσει ποτέ το φαΐ του.  Με λίγα λόγια, πολύ σοφά ο Δίας έκανε αυτό που συνέβη στους και σε εμάς αρχής γενομένης από την εποχή των μνημονίων. Δηλαδή η τιμωρία που υπέστη ο  αναιδής νεοέλληνας που νόμιζε την εποχή της αλητείας του χρηματιστηρίου πως χωρίς εργασία μπορείς να απολαμβάνεις μετέχοντας του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Πόσο κοντά είναι οι εποχές… 

Φυσικά όλα αυτά που αναλύω δεν αφορούν την παιδική παράσταση. Σε αυτήν μέσα από την πιστότητα του μύθου απολαμβάνουν οι μικροί φίλοι ένα μοναδικό θέαμα. Βέβαια η αλήθεια είναι πως περισσότερο ενθουσιασμένοι είναι οι ενήλικες που συνοδεύουν τα παιδιά τους ή και έρχονται μόνοι, γιατί ξέρουν πως η Κάρμεν Ρουγγέρη δημιουργεί σπουδαίες παιδικές παραστάσεις για ενηλίκους.

Παρ’ όλα τούτα όμως, εμένα το δαιμόνιο της αναζήτησης μέσα μου, θέλησε να σας πει αυτά τα λίγα λόγια. Δεν είναι βέβαια όσα ξέρω και συνειδητά κρίνω πως δεν ενδιαφέρουν το ευρύ κοινό.  Αυτός που είναι ερευνητής ξέρει και μόνος του να ψάξει τις αλήθειες που κατά καιρούς τον καίνε.
Θα σημειώσω ως  ίαμα στη σκέψη μας πως στην παράσταση, ο Κένταυρος Χείρων που επίσης υποδύομαι, λέει στον μικρό Ιάσονα που τον μεγάλωσε κρυφά, “κάθε φορά που μαθαίνεις κάτι, γίνεσαι ένας καινούργιος άνθρωπος…”
Ποιος όμως από εμάς θέλει να αλλάξει; Πως μπορεί να απεκδυθεί την εικόνα του εαυτού του καθώς καμαρώνει γι αυτήν και κάποιες φορές εκφέρει περήφανα την ερώτηση: “Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;” 

Πληροφορίες παράστασης  (ΕΔΩ)

THE BOY AND THE TREE - ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ

 

Πατήστε στην εικόνα για να δείτε την ιστορία

https://www.youtube.com/watch?v=Lal-RBkMVrA

Όταν έρθει η ώρα να «δεις» κάτι αυτό θα γίνει.

Τον Ιανουάριο του 2012 πριν ακριβώς δώδεκα χρόνια είχε δημιουργηθεί μια όμορφη ταινία κινουμένων σχεδίων από τον Παναγιώτη Ράππα και τους συνεργάτες του. Τότε δεν την είχα δει. Δεν θα μπορούσα να την δω. Ίσως δεν έπρεπε τότε να την δω. Εκείνη την περίοδο είχα μια δύσκολη μεταμόρφωση στη ζωή μου μέσα από πόνο, έτσι όπως πρέπει πάντα να γίνονται οι αλλαγές της πολύτιμης ψυχής μας. Πέρασαν τα χρόνια τα φτερά μου έγιναν πάλι στο χρώμα και το μέγεθος που ήθελα  και τώρα που πλέον έχω μέσα μου σε ισορροπία την χαρά μα και την θλίψη της επίγνωσης για την ίδια τη ζωή, συναντηθήκαμε με αυτό το δημιούργημα του υπέροχου Παναγιώτη.

Μέσα σε αυτό συνάντησα και τον άντρα που μου ψήλωσε τη σκέψη ώστε να βλέπω εικόνες πίσω από τον σουρεαλισμό των λέξεων με τα τραγούδια του από τότε που ήμουν έφηβος. Θα έλεγα πως μεγαλώσαμε μαζί με τον Διονύση Σαββόπουλο. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη επιλογή φωνής για το δέντρο εκτός από εκείνον. Συνάντησα ακόμη μέσα σε αυτή την ταινία και τον Μπάμπη τον Τσέρτο που το βλέμμα του νιώθω ακόμη να με κοιτά με την πειρακτική του ματιά σε εκείνες τις σύντομες συζητήσεις μας σε περιοδεία και να μου λέει με τον τρόπο του πως εμείς οι δυο έχουμε να συζητήσουμε πολλά για όσα δεν συνηθίζονται να μπαίνουν στις κουβέντες των ανθρώπων.

Όλοι αυτοί λοιπόν ήρθαν μέσα από αυτό το έργο και με συνάντησαν δώδεκα χρόνια αργότερα, απολαμβάνοντας μια τρυφερή ταινία που δεν φοβήθηκε να εμπιστευτεί το άρωμα της Ελλάδας τόσο στο τραγούδι όσο και στις εικόνες της Αθηναϊκής πραγματικότητας. Το παλιό σπίτι μου θύμισε εκείνο του Αντωνάκη και της Ελενίτσας στην οδό Τριπόδων και την χαμένη νιότη μας που παρασύρθηκε από το άκριτο κέρδος μιας αφιλοσόφητης ανοικοδόμησης για τον άνθρωπο όμως χωρίς τον άνθρωπο πλάι στα κέρδη των επενδυτών.

Το παραμύθι, τα ξωτικά και το υπερβατικό της φύσης το πολέμησαν πολλά χρόνια με συστηματική μανία να το ξεριζώσουν από τους λαούς κι ακόμα το επιχειρούν. Το κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό και αποτέλεσμα της λεγόμενης σύγχρονης πραγματικότητας είναι ο άρρωστος κόσμος που βιώνουμε μέσα και έξω από εμάς. Οι νεράϊδες και τα ξωτικά όμως ως αλλόκοσμος περιμένει άθικτος πίσω από την εξελισσόμενη επιστήμη της κβαντικής που μας έχει φέρει σαν "άγγελος εξάγγελος" όπως θα έλεγε ο Σαββόπουλος νέες θεωρήσεις για το μέγα ερώτημα "Τι είναι ο Κόσμος". Μας φέρνει πληροφορίες που μας ταρακουνούν, λέγοντάς μας πως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα πιστεύουμε. Μας λέει η επιστήμη πως ζούμε την ιδέα μιας φανταστικής πραγματικότητας για όλα όσα έχουμε θεοποιήσει ονομάζοντάς τα «Ύλη». Όμως όλα αυτά είναι αθέατα στις αγορές του κέρδους και των πολέμων για απόκτηση φυσικών πόρων στις εξουσίες του ασήμαντου κατά τα άλλα είδους μας μπροστά στο Σύμπαν.

Ευχαριστώ τον Παναγιώτη Ράππα και όσους έβαλαν την ψυχή τους σε αυτήν την ταινία γιατί με ταξίδεψαν σε σκέψεις που τις είχα ανάγκη αυτή την στιγμή.

Καλές γιορτές να έχουμε με ό,τι σημαίνει για τον καθένα από εμάς ξεχωριστά.