Αυτοβιογραφία ενός τηλεοπτικού ήρωα

 


 

Αυτός ο τύπος με τη μάσκα στο πρόσωπο, είναι ένας πρωταγωνιστής σε μία τηλεοπτική σειρά Metaphysical Romance Fantasy, την οποία είναι πολύ δύσκολο να δούμε από την εγχώρια τηλεοπτική πραγματικότητα, αλλά όχι αδύνατον.
Το μικρό του όνομα είναι Στέλιος. Το ολοκληρωμένο σενάριο πέντε κύκλων της τηλεοπτικής σειράς έγινε αντίστοιχα σειρά πέντε βιβλίων από την Κωνσταντίνα Λαψάτη και τώρα βρίσκεται στην διόρθωση η αυτοβιογραφία του ήρωα που ετοιμάζω εγώ.

Σήμερα θα ασχοληθούμε με το ερώτημα ποιος είναι ο Στέλιος.

Όταν γράφουμε έργα σεβόμενοι τον εαυτό μας, δημιουργούμε χαρακτήρες πλήρεις. Ακόμη το πλαίσιο στο οποίο καλούνται να ερμηνεύσουν οι ήρωές μας κατά την μυθοπλασία θα πρέπει να είναι δουλεμένο. Φανταστείτε πόσο χάλια θα ήταν ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών, αν ο Τόλκιν δεν είχε δημιουργήσει το μυθολογικό του σύμπαν της Μέσης-Γης όπως περιγράφεται στο έργο του «Το Σιλμαρίλλιον».

Έτσι λοιπόν ο Στέλιος, έπρεπε να έχει φτιάξει τη δική του Κοσμογονία απέναντι από τη θεωρία της μεγάλης έκρηξης και από όλες τις άλλες που υπάρχουν, ώστε να δικαιολογήσει την ύπαρξη παράλληλων συμπάντων στην υπόθεση της ιστορίας. Φτιάχνοντας μια νέα θεωρία, αυτή έπρεπε να απαντά πειστικά στις υπάρχουσες παρατηρήσεις της σύγχρονης φυσικής και να δημιουργήσει καινούργιες έννοιες για τη ζωή που αντιλαμβανόμαστε.

Ο Στέλιος τα κατάφερε ως ένας επιστήμονας που δεν πήρε ποτέ πτυχίο και προτιμά να δουλεύει ως ντιλίβερι. Η ζωή του σαν τη δική μας με πίκρες και χαρές, απλώνεται στα βιβλία της ιστορίας μαζί με τους άλλους πρωταγωνιστές που χτίζουν την ενδιαφέρουσα πλοκή.

Σε αυτήν την ανάρτηση δεν θα αναφέρω πολλά από το βιβλίο πλέον των 200 σελίδων, που σε αυτό αναλύεται λεπτομερώς η θεωρία του μαζί με βιογραφικά στοιχεία από όσα του συνέβησαν στη σειρά. Θα αρκεστώ μόνο να αναφέρω τρία μικρά αποσπάσματα από τις αφηγήσεις του μέσα από την αυτοβιογραφία του.

Καλώς να βρεθούμε με τον Στέλιο και τους φίλους του στο μέλλον, γιατί τα ωραία γίνονται πάντα αθόρυβα και κυρίως μέσα από πολλή δουλειά. 

 

Κάτι από την αρχή…

Εισαγωγή

 

     Σκέφτομαι πως τώρα πια μεγάλωσα· ή για να το πω καλύτερα με μεγάλωσε η ίδια η ζωή με όσα αναπάντεχα μου έφερε. Έζησα αυτά που ποτέ δεν πίστευα πως θα τύχαιναν σε εμένα.   

Από μικρός είχα ένα βλέμμα που έμοιαζε με αυτό του μοσχαριού. Μη σας φαίνεται περίεργο, στα νιάτα μου, παρόμοιο ζωώδες βλέμμα είχε η πλειονότητα των συνομηλίκων μου· και εδώ που τα λέμε αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Ίσως γι αυτό ο πατέρας μου, όταν θύμωνε μαζί μου, με φώναζε μοσχάρι.

Θυμάμαι σαν ήμουν μικρός, ότι κοιτούσα τα πάντα γύρω μου με την άνεση και το θράσος του γνώστη, ενώ η άγνοιά μου για αυτά ήταν παντελής.  

Το κακό είναι ότι αυτή η προσέγγιση των πραγμάτων, με το μοσχαρίσιο  βλέμμα, διατηρείται κατά κανόνα και στους ενήλικες και ενίοτε δυστυχώς μέχρι τα βαθιά τους  γεράματα.

Σύμφωνα με την τότε κρατούσα εκπαίδευση, η λεγόμενη “κοινωνική παιδεία” ήταν τέτοια που μου πρόσφερε γνώση ταιριαστή στις πεποιθήσεις των κρατούντων, χωρίς βέβαια ούτε και αυτό να έχει αλλάξει μέχρι σήμερα.

Πρέπει να ξέρουμε πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για αυτούς που χειρίζονται τον έλεγχο μιας κοινωνίας, αποζητώντας την ομοιομορφία των υπηκόων της, από την απρόβλεπτη συμπεριφορά κάποιων μελών της.  

Ομολογώ πως στα νιάτα μου ήμουν απρόβλεπτος, αφού τολμούσα να θέτω επικίνδυνα ερωτήματα στους δασκάλους.  

Τώρα πια καμαρώνω που δεν υπήρξα στη ζωή μου επιστήμων με πιστοποίηση· δηλαδή χαίρομαι που δεν έχω αυταπάτες πως επίσταμαι της γνώσης, αλλά παραμένω πάντα μαθητής της απλησίαστης σοφίας.  

Βέβαια εμείς οι άνθρωποι είτε είμαστε ερευνητές-αμφισβητίες, ή δεμένοι στη σιγουριά των πεποιθήσεών μας, όλοι ανεξαρτήτως, είμαστε ένα τίποτα μπροστά στο μεγαλείο του σύμπαντος, που μας παρασύρει ως ανθρώπινη μοίρα σε αυτό που ονομάζουμε ζωή. Η μόνη διαφορά μεταξύ των δύο κατηγοριών σκέψης είναι ότι ο βολεμένος, που κατά κανόνα έχει θυμική συμπεριφορά, κάνει πιο εύκολα τη λύπη του οδυρμό και τη χαρά του πανηγύρι· ενώ στον αντίποδα αυτής της συμπεριφοράς, ο υποψιασμένος για την ανθρώπινη μοίρα κρατά μια αξιοπρεπή χαρμολύπη στο ταξίδι της ζωής του.

Ο Θηβαίος λυρικός ποιητής Πίνδαρος (522-443 π.Χ.) είχε πει “Σκιᾶς ὄναρ ἄνθρωπος”.

Όταν κάποτε κατανόησα αυτή του τη ρήση, ανατρίχιασα από τη συνειδητοποίηση πως η ζωή μας είναι ένα τίποτα. Εμείς οι άνθρωποι, σκέφτηκα, είμαστε μια σκιά όχι του πραγματικού Υπάρχοντος Κόσμου, αλλά μιας φαντασιακής κατάστασης που κι αυτή είναι ανύπαρκτη. Ίσως τελικά να ευθύνεται ο Πίνδαρος για τη βάση των υποθέσεων που ανέπτυξα στα μοντέλα της θεωρίας μου, καθώς προσπαθούσα να εξηγήσω τη δημιουργία των Πάντων.

 


Κάτι από τη μέση…



Επεισοδιακή συνέντευξη

Κάποτε με είχε καλέσει σε μια διαδικτυακή εκπομπή ένας βολεμένος κρατικοδίαιτος χτικιάρης εναλλακτικός, που το έπαιζε παραγωγός στο ιντερνέτ.

Αυτός ο χώρος της λεγόμενης "αναζήτησης", φιλοξενεί εκτός από σοβαρούς και ψυχικά ασταθείς ανθρώπους, όχι πως εγώ ήμουν τότε σε καλύτερη κατάσταση αλλά, σε αντιδιαστολή με τον συγκεκριμένο, σκεφτόμουν μέσα από τα μαθηματικά. Για όσους καταλαβαίνουν, αυτό σημαίνει πως εγώ είχα λογική, σε αντίθεση με αυτόν που είχε ως αγωνιώδη ανάγκη το “δοξάστε με”.  

Το θέμα στο κανάλι του ήταν για τα παράλληλα Σύμπαντα. Πριν βγούμε ζωντανά στο διαδίκτυο, επειδή είχε διαβάσει κάτι λίγο από τις θεωρίες μου, με ρώτησε αν μπορεί να έχει συνείδηση ένα σύμπαν ή αυτήν τη διαθέτουν μόνο οι άνθρωποι. Θυμάμαι πως δεν κάναμε την κουβέντα on camera γιατί του είπα:

«Καλά πόσο μαλάκας είσαι; Έχεις εσύ συνείδηση και δεν έχει αυτός που σε γέννησε επειδή δεν καταλαβαίνεις τη γλώσσα που εκφράζεται;» 

 

Κάτι από το τέλος…

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

Κάπου εδώ νομίζω πως πρέπει να κλείσω τα γραφόμενα για την εμπειρία που έζησα στο ΟΤΕΛ ΑΖΟΥΡ και την καταγραφή των στοιχείων της θεωρίας μου σχετικά με τη δημιουργία των Κόσμων.

Σκόπιμα στην Ε Ενότητα του κεφαλαίου παρουσίασα με λιτό τρόπο τις υπάρχουσες θεωρίες για τη δημιουργία του Κόσμου. Όπως θα διαπιστώσατε τα πάντα ξεκινούν από υποθέσεις που καμία δεν είναι καλύτερη από την άλλη. Η υπόθεση που την ορίζουμε ως επιστημονική θεωρία παίρνει αξία αν μπορεί να απαντήσει μέσα από την συλλογιστική της συγκρότηση σε αυτά που εμείς ζητάμε απαντήσεις.

Όπως θα καταλάβατε, όλες οι θεωρίες καταλήγουν στην ύλη ως αποδοχή της πραγματικότητας. Η δική μου υπόθεση ξέρει πως η ύλη δεν υπάρχει και είναι μια τέλεια ψευδαίσθηση που χωρίς αυτήν δεν μπορεί να λειτουργήσει η συνείδηση της ύπαρξης των πάντων. Ναι, όλα υπάρχουν σε διαφορετικές μορφές και έννοιες σε ένα δομημένο και πλήρως αιτιολογημένο από πρόθεση σύμπαν δημιουργίας. Οι διαστάσεις για την δική μου θεωρία είναι κάτι διαφορετικό, έστω κι αν χρησιμοποίησα παραδείγματα από την περιοριστική ανθρώπινη ικανότητα να αντιλαμβάνεται τα πάντα.

Όπως θα διαπιστώσατε, απέφυγα να περιγράψω τη θεωρία μου με πολύπλοκους μαθηματικούς τύπους. Ο λόγος είναι γιατί απευθύνομαι σε απλούς ανθρώπους. Δεν θέλω καμία αναγνώριση μήτε προσπαθώ να αποδείξω πως έχω δίκιο για όσα ισχυρίζομαι. Εικασίες είναι η θεωρία μου για τη δημιουργία, που κι αυτές σύμφωνα με τον Πίνδαρο βρίσκονται πολύ μακριά από την αλήθεια.

Αν εγώ ζω στον πυθμένα του ωκεανού της άγνοιάς μου, ψυχανεμίζομαι πως πάνω απ’ αυτόν υπάρχουν ζώα που έχουν άλλους νόμους από αυτούς που βιώνω εδώ στον πυθμένα. Ακόμη υποψιάζομαι πως θα πρέπει να υπάρχει κάτι διαφορετικό πάνω από το νερό του ωκεανού, που δεν ξέρω πως το λένε. Εκεί σε αυτόν τον χώρο πάνω από το νερό, μπορεί να υπάρχουν άλλες μορφές ζωής που θα είναι πιο ανάλαφρες από την δική μου που ζω εδώ με τους περιορισμούς της πίεσης. Πιο πέρα κι απ’ αυτόν τον χώρο που φαντάζομαι πως υπάρχει πάνω απ’ το νερό, υποθέτω πως ζουν άλλες υπάρξεις σε ένα χάος πιο μεγάλο από τον ωκεανό. Αυτό το χάος είναι γεμάτο φως που αμυδρά κάτι απ’ αυτό φτάνει σαν πληροφορία εδώ που βρίσκομαι.

Όλα αυτά τα υποθέτω μόνο με την παρατήρηση της σκέψης μου, έχοντας για εργαλεία τις φανταστικές αμυδρές ακτίνες φωτός σαν ασυνείδητες σκέψεις της ψυχής μου.

Αυτό που θαύμασα στον Παρμενίδη ήταν πως προσπαθούσε να “σκεφτεί”, δηλαδή να αναλύσει την σκέψη του. Θα έλεγα με δικά μου λόγια πως μέσα από κάτι μη υλικό προσπαθούσε να βρει τον Θεό, δηλαδή την αρχική Ιδέα, που με άλλο τρόπο μέσω της ύλης, θα ήταν αδύνατον να την εντοπίσει.

Προσπάθησα λοιπόν να γράψω κατανοητά, αν και δεν υπάρχουν εύκολα νοήματα για την σκέψη μας, ειδικά αν έχουμε θυμική συμπεριφορά. Η φιλοσοφία και τα μαθηματικά ως ενασχολήσεις, δεν ανήκουν στις συνήθειες των θυμικών ανθρώπων που δυστυχώς κάποιες φορές τις αντιλαμβάνονται ως εχθρικές. Φιλικές για τους θυμικούς ανθρώπους είναι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις που τους εξασφαλίζουν την ηρεμία της βεβαιότητας πως γνωρίζουν.

Για τους πολύ ειδικούς θέλησα μέσα από την περιγραφή των μοντέλων μου να τους αφήσω πληροφορίες, ώστε να δημιουργήσουν εκείνοι τους δικούς τους λογικούς συνειρμούς και αν κρίνουν πως κάτι από όλα αυτά που κατέγραψα έχει αξία, ας το επεξεργαστούν κάνοντάς το δικό τους.  

Δεν έχω την ματαιοδοξία να καμαρώνω για την θεωρία μου ονομάζοντάς την “Μπεχράκειο γένεση”.

Αυτό που με ενδιαφέρει πραγματικά είναι να εξελιχθεί η παγκόσμια συνείδηση μετατρέποντας την ατομική, αλλά και την οπαδοποιημένη αλαζονεία του όχλου σε σεβασμό στο άγνωστο του συλλογικού Νου που μας δημιούργησε. Ας το πούμε όμως αλλιώς και ταπεινότητα μέσα από την γνώση:

Ο μόνος τρόπος για να εξελίξουμε τη συνειδητότητά μας είναι να αμφιβάλλουμε κάθε φορά για όσα είμαστε βέβαιοι πως γνωρίζουμε ως αλήθειες.

Αναζητώντας την κοινωνική ευτυχία θα έλεγα πως τα φυτά και οι μέλισσες, έχουν συγκρότηση συμπαντικής αξίας μεγαλύτερη από αυτή των ανθρώπων.  

Σαν Στέλιος Μπεχράκης θα χαθώ όπως όλοι μας μέσα από τη λησμονιά των αναγκών όσων υπάρξεων θα συνεχίσουν να ζουν στο μέλλον σε αυτή τη διάσταση.

Όσο για εσάς φίλοι μου που θα διαβάσετε αυτό το βιβλίο καθώς θα ζείτε ενώ δεν θα υπάρχω εγώ, κρατήστε μερικές σκέψεις, γιατί κάτι μου λέει πως τα ίδια ανθρώπινα χάλια που ζω στην εποχή μου, θα έχετε κι εσείς στη δική σας.

Ας ξεχάσουμε στις σχέσεις μας την αναιδώς προφερόμενη λέξη “εγώ” που είναι ντυμένη με την οίηση της ανθρώπινης αλαζονείας.

Να χαμογελάτε άδολα και να έχετε αρχές που σας οδηγούν με έρωτα στη γνώση. Ακόμη και η αγκαλιά των ανθρώπων είναι μια διαδικασία ερωτικού πλησιάσματος της γνώσης.

Να μη φοβάστε να μείνετε εκτός του νυμφώνος της υλικής ευδαιμονίας, γιατί όταν σας προφέρουν με ευκολία ευχαρίστηση και μάλιστα δωρεάν, να ξέρετε πως πάντα το προϊόν για εκμετάλλευση είναι ο εαυτός σας.

Η τεχνολογία ποτέ δεν προσφέρθηκε για να εξυπηρετήσει τους λαούς, αλλά για να προστατέψει αυτούς που τους εξουσιάζουν. Η τεχνολογία (ο τρόπος κατά τον Αισχύλο που είπαμε) μοιάζει με τα ναρκωτικά. Αν τα παράγεις μόνος σου από την υπόφυση για τις ανάγκες σου, είναι ευλογία. Αλλά αν στα πουλά το κύκλωμα της εξουσίας είναι καταστροφή.

Όποιος πιστεύει πως η υγεία και η διακίνηση της πληροφορίας προσφέρονται στα Ολιγαρχικά δημοκρατικά καθεστώτα του σύγχρονου Καπιταλισμού για το καλό των ανθρώπων, είναι απλώς ανόητος. Είναι τόσο ανόητος όσο και αυτοί που πιστεύουν πως οι πόλεμοι γίνονται για το δίκαιο που υπηρετεί το καλό της ανθρωπότητας.

Είναι απίστευτη η ανηθικότητα με την οποία οι εξουσίες αποφασίζουν να ελέγξουν τους λαούς.  

Η ουσία των κοινωνικών παροχών όπως προσφέρονται στις κοινωνίες είναι για την ανάπτυξη της ομοιομορφίας του ελέγχου των ανθρώπων.

Όσο πιο αγνή είναι η δημιουργία των συμπάντων τόσο πιο βρόμικη είναι η ύβρις που παράγει το άρρωστο μυαλό των ανθρώπων.

Ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε το άχρηστο από το ωφέλιμο. Το υψηλό από το ποταπό. Το εμείς από το εγώ.

Τέλος, ελπίζω σε μια αλλαγή συνείδησης που δεν θα χρειάζεται την τεχνολογία, αλλά την ψυχή μέσα σας.

Σας εύχομαι έρρωσθε και ευδαιμονείτε, που στο σύγχρονο γλωσσικό τοπίο της εποχής μου, σημαίνει να είστε υγιείς και ευτυχισμένοι.

 

Στέλιος Μπεχράκης

Μη διαβαθμισμένος Άνθρωπος

 

Η Έλευσις της εγκατάλειψης

 

 

Κάποτε ήρθε σε αυτό το μέρος ικέτισσα και γεμάτη πίκρα η Θεά Δήμητρα. Ο Πλούτωνας είχε πάρει την Περσεφόνη της, στα παλάτια του στον κάτω Κόσμο. Αγάπησε η Θεά αυτό το μέρος και τους έδωσε γνώση. Πέρασαν χρόνια και καιροί από τότε. Έγραψε και έσβησε μέσα απ’ τους αιώνες η ιστορία τα ανθρώπινα καμώματα και σήμερα πια, τα ίχνη της παλιάς δόξας αναζητούνται σαν παλίμψηστη ξεχασμένη γραφή πάνω στο τοπίο.

Στάθηκα σε μια παραλία κοντά στον αρχαιολογικό χώρο. Το χώμα και ο αβαθής γιαλός κείτονταν μπροστά μου ως ταπεινωμένες μνήμες από τα σκουπίδια του κέρδους της εποχής.  Βάλθηκα να ακούω τον φλοίσβο και να προσπαθώ να μυρίσω την άγρια μέντα και το φλησκούνι του Γκάτσου μέσα από την μελωδία του Χατζιδάκι· αλλά δεν τα κατάφερα.

Είμαι εδώ για να κάνω τέχνη.

Δεν είμαι σίγουρος πως ξέρουμε τι μπορεί να είναι πραγματικά η Τέχνη. Το κάλλος ως διαπαιδαγώγηση το αντικαταστήσαμε με τον εμετό της κακόηχης καταγγελίας. Την ομορφιά την βιώνουμε πλέον μέσα από τον φόβο και το καρδιαγγειακό σοκ, μια και ονομάζουμε το ωραίο «φοβερό» και «καταπληκτικό». Τον έρωτα τον γδύσαμε από τον λόγο και τον εκπορνεύσαμε μέσα μας. Βγάζουμε φωτογραφίες του εαυτού μας για να θαυμάσουμε την αντίστασή μας στη φθορά του χρόνου. Αγωνιούμε να ζήσουμε ενώ είμαστε ήδη πεθαμένοι.


Μπορεί να ζήσει στη μνήμη η ΕΛΕΥΣΙΣ;

Όλα αυτά είναι μέσα από τις ερμηνείες των ηθοποιών ανομολόγητα υποφώσκοντα ερωτήματα στην ταινία που θα σκηνοθετήσει ο Μιχάλης Τιγκιρίδης για ένα μύθο της Ελευσίνας. Τον μύθο της ΜΑΥΡΗΣ ΧΕΛΩΝΑΣ.

Θα νικήσει η εγκατάλειψη  την μυσταγωγία;

Μια απάντηση που δεν θα την προσφέρει αβασάνιστα η ταινία, αλλά θα την αναζητήσει ο θεατής μέσα απ’ τον εαυτό του.

 

Περισσότερες πληροφορίες προσεχώς

Κ.Ζ.







Η ΡΩΜΗ ΤΟΥ ΚΙΝΚΙΝΑΤΟΥ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

 


 

 

Με όλη αυτή την πολιτική βρόμα που όλοι πλέον αντιλαμβάνονται εκτός από αυτούς που βρίσκονται με μάσκα στο ταμείο της εταιρείας αυτών που ζέχνουν, ακούω συχνά προβληματισμένους πολίτες να λένε πως δεν πρόκειται να αλλάξει η δομή της κοινωνίας μας γιατί όλοι είναι ίδιοι και μόλις γίνουν οι επόμενοι εξουσία κάνουν τα ίδια με τους προηγούμενους.

Σήμερα θα γράψω για έννοιες που είναι άγνωστες στην εκπαίδευση που λάβαμε, ώστε να παραμείνουμε χωρίς κρίση και γνώση της ιστορίας για να διαπιστώσουμε πως είναι πολύ εύκολο να αλλάξουν όλα, αρκεί να ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε να πετύχουμε.

Θα πάμε πολλά χρόνια πίσω γύρω στο 460 π.Χ την εποχή που γινόταν ο πρώτος Πελοποννησιακός πόλεμος. Δεν θα μείνουμε όμως στην τότε Ελλάδα αλλά θα πάμε δίπλα στην αρχαία Ρώμη στην οποία εκείνο τον καιρό δεν υπήρχε Σύνταγμα, δηλαδή καταγεγραμμένες αξίες στην δομή της κοινωνίας. Αντίθετα η κοινωνία τους πορευόταν με άγραφους νόμους και εθιμικές αρχές. Τότε λοιπόν ζούσε ένας δίκαιος αγρότης που είχε γίνει ύπατος. Τον έλεγαν Λεύκιο Κουίνκτιο Κιγκινάτο. Όταν ο γιος του ο Καίσωνας τιμωρήθηκε και εξορίστηκε για στασιασμό υπέρ νεαρών αριστοκρατικών, ο πατέρας πλήρωσε ένα τεράστιο ποσόν και έμεινε φτωχός. Με ένα μικρό χωράφι πλέον θέλησε να παραμείνει αγρότης δίπλα στον Τίβερη ποταμό ζώντας με αξιοπρέπεια.

Δύο φορές του ζήτησαν να αναλάβει ως δικτάτορας για να σώσει την Ρώμη από κινδύνους. Την πρώτη φορά εξουδετέρωσε τον Δήμαρχο της Ρώμης που ήθελε να φτιάξει νόμους που τον βόλευαν κάτι σαν την σημερινή βουλευτική ασυλία που μπορούν να κάνουν οι πολιτικοί κακουργήματα και να μην τιμωρούνται.  Την δεύτερη φορά του ζητήθηκε να εκδιώξει ως δικτάτωρ τους Αίκουους που ήταν ένας πολεμοχαρής λαός, κάτι δηλαδή κάτι σαν τους κουμπάρους μας εξ ανατολών μας που θέλουν να πάρουν όλο το Αιγαίο γιατί σίγουρα το επιτάσσει η καταγωγή τους που έχουν ως πρόγονο τον Ομάρ που κακώς τον λέμε σήμερα Όμηρο.

Αυτός λοιπόν ο αγρότης και στρατιωτικός άνδρας, αφού έσωσε την Ρώμη παρέδωσε και τις δύο φορές την εξουσία στην δημοκρατική διακυβέρνηση των πολιτών χωρίς να παραμείνει στο αξίωμα κερδίζοντας χρήματα αφού δεν είχε στη ζωή του. Δηλαδή έκανε ακριβώς το αντίθετο από τους  επίορκους σύγχρονους πολιτικούς που μπαίνουν φτωχοί και βγαίνουν με  ασύλληπτες περιουσίες για τις οποίες δεν ελέγχονται από τους άλλους όμοιους συναδέλφους γιατί ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο υπεξαίρεσης της περιουσίας ενός λαού. Άλλος θα φάει από τους εξοπλισμούς, άλλος από την υγεία, άλλος από τις δημόσιες υποδομές και η ευρηματικότητα των εγκλημάτων δεν έχει τέλος. Βέβαια στην εποχή μας υπάρχει και η οριζόντια δημοκρατική μοιρασιά των κλεμμένων κατά την οποία ο φτωχός ιδιώτης (ανόητος) για ένα μισθό που τον έχουν βολέψει να παίρνει ως μικροποσό της μίζας που επιτρέπει να συμβαίνει, καλύπτει το αφεντικό του που καταληστεύει το μέλλον των παιδιών του.

Ίσως και σήμερα θα μπορούσαν τέτοιοι ευπατρίδες να αναλάβουν τα ηνία αυτής της χώρας για να αλλάξουν και να εξορθολογήσουν το σύνταγμα κατά τέτοιο τρόπο που να πατάσσεται η πολιτική αλητεία και να προστατεύεται ο πολίτης από τις εξουσίες.

Τι χρειάζεται όμως για να γίνει αυτή η αλλαγή στη ζωή μας σήμερα; Το πρώτο είναι να ρίξουμε μια σφαλιάρα μόνοι μας στον εαυτό μας και να επαναπροσδιορίσουμε έννοιες σύμφωνα με τις οποίες μας έχουν στριμώξει σε μια κοινωνική άγνοια. Τι σημαίνει δικτάτορας; Είναι ο Κιγκινάτος; Αν είχαμε κρίση θα καταλαβαίναμε πως δεν υπάρχουν κακές λέξεις αλλά προθέσεις που κρύβουν οι έννοιες. Φαντάζεστε πως στο όνομα της δημοκρατίας γίνονται εγκλήματα όπως αυτά που συντελούνται σήμερα στην Γάζα και στην Ουκρανία από συμφέροντα εξουσιών που θέλουν να ελέγχουν όλο τον πλανήτη. Δεν θα ξεχάσω το βιβλίο που είχε ο δικός μας πρωθυπουργός πάνω στο γραφείο του όταν μιλούσε στο πόπολο και με αυτή την σημειολογία του ντεκόρ δήλωνε πως είναι πρόθυμος να υπηρετήσει την μεγάλη επανεκκίνηση του πλανήτη φυσικά με το αζημίωτο όπως καταλαβαίνουν όσοι έχουν στοιχειώδη σκέψη.
 
Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι πως σήμερα τα κόμματα που θέλουν να αλλάξουν την εξουσία μέσα από το υπάρχον σύστημα είναι υπηρέτες αυτού, με διαφορετική ιδεολογία βέβαια, η οποία εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα. Ο λαός δεν χρειάζεται πατρονάρισμα και καθοδήγηση, αλλά σεβασμό στις αποφάσεις του ακόμη κι όταν αυτές δεν τον συμφέρουν. Η εξέλιξη μιας πολιτείας είναι δυναμική υπόθεση που προσφέρει συλλογική εκπαίδευση στο λαό με στόχο την επιβίωσή του.

Ουτοπικά είναι όλα αυτά θα πει κάποιος, αλλά το μόνο σίγουρο είναι κατ’ απόδειξη της ιστορίας πως υποστηρίζοντας αυτή την αδυναμία, ο ίδιος δεν έχει τόπο μέσα στον εγκέφαλό του για να λειτουργήσει η  κρίση. Τέτοιες σκέψεις  στην κοινωνία μας είναι πλήρης από θεωρίες γεμάτες με καταλήξεις σε «ισμός». Καιρός να τις αλλάξουμε στον εαυτό μας γιατί ένας ελεύθερος άνθρωπος δεν πρέπει να αναπαράγει τον περιορισμό της σκέψης του.

Μη φοβάστε, μπορούμε αν θέλουμε να ζήσουμε λέγοντας όχι σε όσους μας δείχνουν για πραγματικότητα την τεχνητή σκιά τους.

Το τυχερό λαχείο

 


 

Χτες 11 Φεβρουαρίου του 2025 έγινε στο θέατρο 104 η τελευταία παράσταση του θεατρικού έργου με τίτλο «Το τυχερό λαχείο». Την διασκευή του έργου του Άντον Τσέχωφ υπέγραψε η Λουκία Ανάγνου φέρνοντάς το στο παρόν μας τις διαχρονικές ανάγκες και πλάνες του ανθρώπινου μυαλού. Επί σκηνής έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους σε ένα ξέφρενο ρυθμό ακόμη και στις τολμηρές σιωπές τους η Χρύσα Κολοκούρη και ο Νικόλας Μπράβος.

Λίγη σημασία είχε στο έργο αν ο ήρωας Ιβάν Ντμίτριτς ήταν χαμηλόμισθος τραπεζικός υπάλληλος και η αγαπημένη του η Μάσιπ Ντμίτριτς ήταν μια ασθενική επιχειρηματίας μικρού ψιλικατζίδικου που δεν επιβιώνει. Η ουσία βρισκόταν στο ότι σε ένα φαινομενικά ήρεμο και τακτοποιημένο οικογενειακό περιβάλλον που μοιράζονταν δυο άνθρωποι μέσα από την φτώχεια τους, έζησαν μια απρόσμενη απατηλή κερδοφόρα εμπειρία από ένα λαχείο που τους άλλαξε κυριολεκτικά. Με αυτό το αναπάντεχο γεγονός βγήκαν  στην επιφάνεια της σχέσης τους η διαφορετικότητα των αναγκών τους αλλά και τα ένστικτα επιβίωσης που έκρυβε ο πρωτόγονος εαυτός τους.

Ο Τσέχωφ πάντα σκάλιζε με το νυστέρι της γραφίδας του τα εσωτερικά κρυμμένα ηφαίστεια των ανθρώπων. Το ίδιο έγινε και στο έργο που οραματίστηκε η Λουκία Ανάγνου. Η δροσερή εύθυμη ζωή των ηρώων που συνέβαινε μπροστά μου, έκρυβε μέσα της μια βαθιά λύπη για την ανθρώπινη μοίρα. Το ανεπεξέργαστο θυμικό των επιθυμιών τους ήταν το μέσον για να φέρει πιο κοντά σε εμάς τους θεατές, στις μικρές και μεγάλες ύβρεις της ζωής μας που μας οδηγούν πιο κοντά στην Νέμεση και η οποία με τη σειρά της επαναφέρει βίαια την αρμονία στο σύμπαν της ζωής μας. Σε όλη την παράσταση το γέλιο για τους ήρωες κρατούσε μια αρμονική απόσταση από την θλίψη. Κι αν θέλουμε να μιλάμε με όρους πραγματικής τέχνης, η παράσταση είχε το δάκτυλο των λόγων της στραμμένο προς εμάς τους θεατές, εντοπίζοντας εύστοχα την τρικυμία  που βιώνουμε  μέσα στις δικές μας ψυχές.

Μετά την παράσταση είχα την ευτυχία να τους χαρώ όλους και να νιώσουμε την ομορφιά της επικοινωνίας, σε μια διαδικασία ήθους όπως αυτή των συμποσίων του παρελθόντος. Αρχιτρίκλινος ήταν ο Νικόλας και αυτό που ζήσαμε ήταν υπέροχο.  

Υπόλοιπα στοιχεία συντελεστών:
Διασκευή: Λουκία Ανάγνου
Πρωτότυπη μουσική: Νίκος Τσόλης (tsolimon)
Επιμέλεια κίνησης: Γεωργία Σταυρίδου
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Αντωνόπουλος
Ενδυματολογία: Αναστασία Κάππα
Φωτογραφίες: Αναστασία Γιαννάκη

Με αφορμή τον Φινέα και τον Ιάσονα.

 

 Τυφλός Φινέας Κώστας Ζωγραφόπουλος,  Ιάσονας Γιάννης Κορρές


Με αφορμή μία φωτογραφία ενός μόνο ρόλου, από όσους υποδύομαι στην θεατρική παράσταση της Κάρμεν Ρουγγέρη, του βασιλιά Φινέα, θα ήθελα να γράψω μερικές σκέψεις που συνδέουν το θέατρο με την ιστορία και την άχρονη πολιτική συμπεριφορά του ανθρώπινου είδους.

Την Αργοναυτική εκστρατεία που παρουσιάζει στο ομότιτλο έργο η σπουδαία  σκηνοθέτιδα, λίγο πολύ όλοι την ξέρουμε. Τα παιδιά μέχρι στιγμής στα σχολεία την μαθαίνουν σαν ένα όμορφο παραμύθι και κάποιοι ανήσυχοι ενήλικες ερευνητές την ψάχνουν ως χαμένη ιστορία με συμβολισμούς μέσω των μύθων. Εγώ πάλι, έχοντας διαβάσει πολλές πληροφορίες,  θα ήθελα να καταθέσω με εύθυμο τρόπο τις σκέψεις μου.

Διάβαζα τελευταία την επικαιρότητα και έμαθα πως ο νεοεκλεγείς πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών σκέφτεται μεταξύ άλλων να επεκτείνει τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας του μεταξύ άλλων περιοχών του πλανήτη καί στην Γροιλανδία.  Οι αναλυτές που σκέφτονται λίγο περισσότερο τις ανάγκες που οδηγούν στην εμφάνιση γεωπολιτικών διεκδικήσεων, μιλούν για ένα πολύτιμο υπέδαφος που διαθέτει αυτή η αχανής περιοχή.  Λογικό λοιπόν ήταν να ανοίξει τις διαθέσεις του σφετερισμού μιας υπερδύναμης όπως είναι οι ΗΠΑ.  Κάπως έτσι σε μια μικρότερης κλίμακας εξουσία ήταν κατά το άγνωστο παρελθόν και οι πόλεις κράτη της Μεσογείου, που περιβάλλονται από την αχλή του μύθου.
Είχαν ακούσει λοιπόν στην τότε Ιωλκό πως είναι πλούσιες και γεμάτες χρυσό οι περιοχές της Κολχίδας και αυτό αποτέλεσε μια καλή ευκαιρία να οργανώσουν την κερδοφόρα εκστρατεία τους.  Ίσως πάλι να μην είναι και έτσι και ο μύθος. Άλλωστε ετυμολογικά η λέξη “μύθος” σημαίνει εξιστορώ εν τάχει γεγονότα. Μπορεί λοιπόν ο μύθος της Αργοναυτικής εκστρατείας να αναφέρει μια σπουδαία παλιά ιστορία που φαντάζει αδιανόητη για τις πληροφορίες που αντέχει να αφομοιώσει η σύγχρονη ανθρώπινη κοινότητα.

Ο Φινέας λοιπόν, ως ρόλος που υποδύομαι στο έργο, ήταν ένας Βασιλιάς στην Σαλμυδησσό της  ευρύτερης περιοχής της Θράκης εντός του Εύξεινου Πόντου. Ο συγκεκριμένος είχε απασχολήσει ως τραγικός ήρωας καί τον Αισχύλο που την χτυπημένη από την νέμεση ζωή του την ξεδίπλωσε στην χαμένη τραγωδία του Φινεύς.  Τι ήταν όμως ο Φινέας. Εκτός από καρπερός εξουσιαστής της περιοχής του, υπήρξε και θρασύς βασιλιάς, όπως ακριβώς και σήμερα είναι οι βασιλείς των παγκόσμιων εξουσιών, που για τους πολλούς, ονομάζονται δημοκρατίες. Ο Δίας βέβαια τον τιμώρησε για τον χαρακτήρα του. Τον έκανε γέρο, προφανώς για να πάψει να κάνει τον ωραίο, τον τύφλωσε για να χάσει την υλική απόλαυση και το κυριότερο του έστειλε δυο φτερωτές γυναίκες, τις Άρπυιες, που δεν τον άφηναν να χορτάσει ποτέ το φαΐ του.  Με λίγα λόγια, πολύ σοφά ο Δίας έκανε αυτό που συνέβη στους και σε εμάς αρχής γενομένης από την εποχή των μνημονίων. Δηλαδή η τιμωρία που υπέστη ο  αναιδής νεοέλληνας που νόμιζε την εποχή της αλητείας του χρηματιστηρίου πως χωρίς εργασία μπορείς να απολαμβάνεις μετέχοντας του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Πόσο κοντά είναι οι εποχές… 

Φυσικά όλα αυτά που αναλύω δεν αφορούν την παιδική παράσταση. Σε αυτήν μέσα από την πιστότητα του μύθου απολαμβάνουν οι μικροί φίλοι ένα μοναδικό θέαμα. Βέβαια η αλήθεια είναι πως περισσότερο ενθουσιασμένοι είναι οι ενήλικες που συνοδεύουν τα παιδιά τους ή και έρχονται μόνοι, γιατί ξέρουν πως η Κάρμεν Ρουγγέρη δημιουργεί σπουδαίες παιδικές παραστάσεις για ενηλίκους.

Παρ’ όλα τούτα όμως, εμένα το δαιμόνιο της αναζήτησης μέσα μου, θέλησε να σας πει αυτά τα λίγα λόγια. Δεν είναι βέβαια όσα ξέρω και συνειδητά κρίνω πως δεν ενδιαφέρουν το ευρύ κοινό.  Αυτός που είναι ερευνητής ξέρει και μόνος του να ψάξει τις αλήθειες που κατά καιρούς τον καίνε.
Θα σημειώσω ως  ίαμα στη σκέψη μας πως στην παράσταση, ο Κένταυρος Χείρων που επίσης υποδύομαι, λέει στον μικρό Ιάσονα που τον μεγάλωσε κρυφά, “κάθε φορά που μαθαίνεις κάτι, γίνεσαι ένας καινούργιος άνθρωπος…”
Ποιος όμως από εμάς θέλει να αλλάξει; Πως μπορεί να απεκδυθεί την εικόνα του εαυτού του καθώς καμαρώνει γι αυτήν και κάποιες φορές εκφέρει περήφανα την ερώτηση: “Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;” 

Πληροφορίες παράστασης  (ΕΔΩ)

THE BOY AND THE TREE - ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ

 

Πατήστε στην εικόνα για να δείτε την ιστορία

https://www.youtube.com/watch?v=Lal-RBkMVrA


Όταν έρθει η ώρα να «δεις» κάτι αυτό θα γίνει.

Τον Ιανουάριο του 2012 πριν ακριβώς δώδεκα χρόνια είχε δημιουργηθεί μια όμορφη ταινία κινουμένων σχεδίων από τον Παναγιώτη Ράππα και τους συνεργάτες του. Τότε δεν την είχα δει. Δεν θα μπορούσα να την δω. Ίσως δεν έπρεπε τότε να την δω. Εκείνη την περίοδο είχα μια δύσκολη μεταμόρφωση στη ζωή μου μέσα από πόνο, έτσι όπως πρέπει πάντα να γίνονται οι αλλαγές της πολύτιμης ψυχής μας. Πέρασαν τα χρόνια τα φτερά μου έγιναν πάλι στο χρώμα και το μέγεθος που ήθελα  και τώρα που πλέον έχω μέσα μου σε ισορροπία την χαρά μα και την θλίψη της επίγνωσης για την ίδια τη ζωή, συναντηθήκαμε με αυτό το δημιούργημα του υπέροχου Παναγιώτη.

Μέσα σε αυτό συνάντησα και τον άντρα που μου ψήλωσε τη σκέψη ώστε να βλέπω εικόνες πίσω από τον σουρεαλισμό των λέξεων με τα τραγούδια του από τότε που ήμουν έφηβος. Θα έλεγα πως μεγαλώσαμε μαζί με τον Διονύση Σαββόπουλο. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη επιλογή φωνής για το δέντρο εκτός από εκείνον. Συνάντησα ακόμη μέσα σε αυτή την ταινία και τον Μπάμπη τον Τσέρτο που το βλέμμα του νιώθω ακόμη να με κοιτά με την πειρακτική του ματιά σε εκείνες τις σύντομες συζητήσεις μας σε περιοδεία και να μου λέει με τον τρόπο του πως εμείς οι δυο έχουμε να συζητήσουμε πολλά για όσα δεν συνηθίζονται να μπαίνουν στις κουβέντες των ανθρώπων.

Όλοι αυτοί λοιπόν ήρθαν μέσα από αυτό το έργο και με συνάντησαν δώδεκα χρόνια αργότερα, απολαμβάνοντας μια τρυφερή ταινία που δεν φοβήθηκε να εμπιστευτεί το άρωμα της Ελλάδας τόσο στο τραγούδι όσο και στις εικόνες της Αθηναϊκής πραγματικότητας. Το παλιό σπίτι μου θύμισε εκείνο του Αντωνάκη και της Ελενίτσας στην οδό Τριπόδων και την χαμένη νιότη μας που παρασύρθηκε από το άκριτο κέρδος μιας αφιλοσόφητης ανοικοδόμησης για τον άνθρωπο όμως χωρίς τον άνθρωπο πλάι στα κέρδη των επενδυτών.

Το παραμύθι, τα ξωτικά και το υπερβατικό της φύσης το πολέμησαν πολλά χρόνια με συστηματική μανία να το ξεριζώσουν από τους λαούς κι ακόμα το επιχειρούν. Το κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό και αποτέλεσμα της λεγόμενης σύγχρονης πραγματικότητας είναι ο άρρωστος κόσμος που βιώνουμε μέσα και έξω από εμάς. Οι νεράϊδες και τα ξωτικά όμως ως αλλόκοσμος περιμένει άθικτος πίσω από την εξελισσόμενη επιστήμη της κβαντικής που μας έχει φέρει σαν "άγγελος εξάγγελος" όπως θα έλεγε ο Σαββόπουλος νέες θεωρήσεις για το μέγα ερώτημα "Τι είναι ο Κόσμος". Μας φέρνει πληροφορίες που μας ταρακουνούν, λέγοντάς μας πως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα πιστεύουμε. Μας λέει η επιστήμη πως ζούμε την ιδέα μιας φανταστικής πραγματικότητας για όλα όσα έχουμε θεοποιήσει ονομάζοντάς τα «Ύλη». Όμως όλα αυτά είναι αθέατα στις αγορές του κέρδους και των πολέμων για απόκτηση φυσικών πόρων στις εξουσίες του ασήμαντου κατά τα άλλα είδους μας μπροστά στο Σύμπαν.

Ευχαριστώ τον Παναγιώτη Ράππα και όσους έβαλαν την ψυχή τους σε αυτήν την ταινία γιατί με ταξίδεψαν σε σκέψεις που τις είχα ανάγκη αυτή την στιγμή.

Καλές γιορτές να έχουμε με ό,τι σημαίνει για τον καθένα από εμάς ξεχωριστά.