Αυτοβιογραφία ενός τηλεοπτικού ήρωα

 

 

Αυτός ο τύπος με τη μάσκα στο πρόσωπο, είναι ένας πρωταγωνιστής σε μία τηλεοπτική σειρά Metaphysical Romance Fantasy, την οποία είναι πολύ δύσκολο να δούμε από την εγχώρια τηλεοπτική πραγματικότητα, αλλά όχι αδύνατον.
Το μικρό του όνομα είναι Στέλιος. Το ολοκληρωμένο σενάριο πέντε κύκλων της τηλεοπτικής σειράς έγινε αντίστοιχα σειρά πέντε βιβλίων από την Κωνσταντίνα Λαψάτη και τώρα βρίσκεται στην διόρθωση η αυτοβιογραφία του ήρωα που ετοιμάζω εγώ.

Σήμερα θα ασχοληθούμε με το ερώτημα ποιος είναι ο Στέλιος.

Όταν γράφουμε έργα σεβόμενοι τον εαυτό μας, δημιουργούμε χαρακτήρες πλήρεις. Ακόμη το πλαίσιο στο οποίο καλούνται να ερμηνεύσουν οι ήρωές μας κατά την μυθοπλασία θα πρέπει να είναι δουλεμένο. Φανταστείτε πόσο χάλια θα ήταν ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών, αν ο Τόλκιν δεν είχε δημιουργήσει το μυθολογικό του σύμπαν της Μέσης-Γης όπως περιγράφεται στο έργο του «Το Σιλμαρίλλιον».

Έτσι λοιπόν ο Στέλιος, έπρεπε να έχει φτιάξει τη δική του Κοσμογονία απέναντι από τη θεωρία της μεγάλης έκρηξης και από όλες τις άλλες που υπάρχουν, ώστε να δικαιολογήσει την ύπαρξη παράλληλων συμπάντων στην υπόθεση της ιστορίας. Φτιάχνοντας μια νέα θεωρία, αυτή έπρεπε να απαντά πειστικά στις υπάρχουσες παρατηρήσεις της σύγχρονης φυσικής και να δημιουργήσει καινούργιες έννοιες για τη ζωή που αντιλαμβανόμαστε.

Ο Στέλιος τα κατάφερε ως ένας επιστήμονας που δεν πήρε ποτέ πτυχίο και προτιμά να δουλεύει ως ντιλίβερι. Η ζωή του σαν τη δική μας με πίκρες και χαρές, απλώνεται στα βιβλία της ιστορίας μαζί με τους άλλους πρωταγωνιστές που χτίζουν την ενδιαφέρουσα πλοκή.

Σε αυτήν την ανάρτηση δεν θα αναφέρω πολλά από το βιβλίο πλέον των 200 σελίδων, που σε αυτό αναλύεται λεπτομερώς η θεωρία του μαζί με βιογραφικά στοιχεία από όσα του συνέβησαν στη σειρά. Θα αρκεστώ μόνο να αναφέρω τρία μικρά αποσπάσματα από τις αφηγήσεις του μέσα από την αυτοβιογραφία του.

Καλώς να βρεθούμε με τον Στέλιο και τους φίλους του στο μέλλον, γιατί τα ωραία γίνονται πάντα αθόρυβα και κυρίως μέσα από πολλή δουλειά. 

 

Κάτι από την αρχή…

Εισαγωγή

 

     Σκέφτομαι πως τώρα πια μεγάλωσα· ή για να το πω καλύτερα με μεγάλωσε η ίδια η ζωή με όσα αναπάντεχα μου έφερε. Έζησα αυτά που ποτέ δεν πίστευα πως θα τύχαιναν σε εμένα.   

Από μικρός είχα ένα βλέμμα που έμοιαζε με αυτό του μοσχαριού. Μη σας φαίνεται περίεργο, στα νιάτα μου, παρόμοιο ζωώδες βλέμμα είχε η πλειονότητα των συνομηλίκων μου· και εδώ που τα λέμε αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Ίσως γι αυτό ο πατέρας μου, όταν θύμωνε μαζί μου, με φώναζε μοσχάρι.

Θυμάμαι σαν ήμουν μικρός, ότι κοιτούσα τα πάντα γύρω μου με την άνεση και το θράσος του γνώστη, ενώ η άγνοιά μου για αυτά ήταν παντελής.  

Το κακό είναι ότι αυτή η προσέγγιση των πραγμάτων, με το μοσχαρίσιο  βλέμμα, διατηρείται κατά κανόνα και στους ενήλικες και ενίοτε δυστυχώς μέχρι τα βαθιά τους  γεράματα.

Σύμφωνα με την τότε κρατούσα εκπαίδευση, η λεγόμενη “κοινωνική παιδεία” ήταν τέτοια που μου πρόσφερε γνώση ταιριαστή στις πεποιθήσεις των κρατούντων, χωρίς βέβαια ούτε και αυτό να έχει αλλάξει μέχρι σήμερα.

Πρέπει να ξέρουμε πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για αυτούς που χειρίζονται τον έλεγχο μιας κοινωνίας, αποζητώντας την ομοιομορφία των υπηκόων της, από την απρόβλεπτη συμπεριφορά κάποιων μελών της.  

Ομολογώ πως στα νιάτα μου ήμουν απρόβλεπτος, αφού τολμούσα να θέτω επικίνδυνα ερωτήματα στους δασκάλους.  

Τώρα πια καμαρώνω που δεν υπήρξα στη ζωή μου επιστήμων με πιστοποίηση· δηλαδή χαίρομαι που δεν έχω αυταπάτες πως επίσταμαι της γνώσης, αλλά παραμένω πάντα μαθητής της απλησίαστης σοφίας.  

Βέβαια εμείς οι άνθρωποι είτε είμαστε ερευνητές-αμφισβητίες, ή δεμένοι στη σιγουριά των πεποιθήσεών μας, όλοι ανεξαρτήτως, είμαστε ένα τίποτα μπροστά στο μεγαλείο του σύμπαντος, που μας παρασύρει ως ανθρώπινη μοίρα σε αυτό που ονομάζουμε ζωή. Η μόνη διαφορά μεταξύ των δύο κατηγοριών σκέψης είναι ότι ο βολεμένος, που κατά κανόνα έχει θυμική συμπεριφορά, κάνει πιο εύκολα τη λύπη του οδυρμό και τη χαρά του πανηγύρι· ενώ στον αντίποδα αυτής της συμπεριφοράς, ο υποψιασμένος για την ανθρώπινη μοίρα κρατά μια αξιοπρεπή χαρμολύπη στο ταξίδι της ζωής του.

Ο Θηβαίος λυρικός ποιητής Πίνδαρος (522-443 π.Χ.) είχε πει “Σκιᾶς ὄναρ ἄνθρωπος”.

Όταν κάποτε κατανόησα αυτή του τη ρήση, ανατρίχιασα από τη συνειδητοποίηση πως η ζωή μας είναι ένα τίποτα. Εμείς οι άνθρωποι, σκέφτηκα, είμαστε μια σκιά όχι του πραγματικού Υπάρχοντος Κόσμου, αλλά μιας φαντασιακής κατάστασης που κι αυτή είναι ανύπαρκτη. Ίσως τελικά να ευθύνεται ο Πίνδαρος για τη βάση των υποθέσεων που ανέπτυξα στα μοντέλα της θεωρίας μου, καθώς προσπαθούσα να εξηγήσω τη δημιουργία των Πάντων.

 

Κάτι από τη μέση…

Επεισοδιακή συνέντευξη

Κάποτε με είχε καλέσει σε μια διαδικτυακή εκπομπή ένας βολεμένος κρατικοδίαιτος χτικιάρης εναλλακτικός, που το έπαιζε παραγωγός στο ιντερνέτ.

Αυτός ο χώρος της λεγόμενης "αναζήτησης", φιλοξενεί εκτός από σοβαρούς και ψυχικά ασταθείς ανθρώπους, όχι πως εγώ ήμουν τότε σε καλύτερη κατάσταση αλλά, σε αντιδιαστολή με τον συγκεκριμένο, σκεφτόμουν μέσα από τα μαθηματικά. Για όσους καταλαβαίνουν, αυτό σημαίνει πως εγώ είχα λογική, σε αντίθεση με αυτόν που είχε ως αγωνιώδη ανάγκη το “δοξάστε με”.  

Το θέμα στο κανάλι του ήταν για τα παράλληλα Σύμπαντα. Πριν βγούμε ζωντανά στο διαδίκτυο, επειδή είχε διαβάσει κάτι λίγο από τις θεωρίες μου, με ρώτησε αν μπορεί να έχει συνείδηση ένα σύμπαν ή αυτήν τη διαθέτουν μόνο οι άνθρωποι. Θυμάμαι πως δεν κάναμε την κουβέντα on camera γιατί του είπα:

«Καλά πόσο μαλάκας είσαι; Έχεις εσύ συνείδηση και δεν έχει αυτός που σε γέννησε επειδή δεν καταλαβαίνεις τη γλώσσα που εκφράζεται;» 

 

Κάτι από το τέλος…

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

Κάπου εδώ νομίζω πως πρέπει να κλείσω τα γραφόμενα για την εμπειρία που έζησα στο ΟΤΕΛ ΑΖΟΥΡ και την καταγραφή των στοιχείων της θεωρίας μου σχετικά με τη δημιουργία των Κόσμων.

Σκόπιμα στην Ε Ενότητα του κεφαλαίου παρουσίασα με λιτό τρόπο τις υπάρχουσες θεωρίες για τη δημιουργία του Κόσμου. Όπως θα διαπιστώσατε τα πάντα ξεκινούν από υποθέσεις που καμία δεν είναι καλύτερη από την άλλη. Η υπόθεση που την ορίζουμε ως επιστημονική θεωρία παίρνει αξία αν μπορεί να απαντήσει μέσα από την συλλογιστική της συγκρότηση σε αυτά που εμείς ζητάμε απαντήσεις.

Όπως θα καταλάβατε, όλες οι θεωρίες καταλήγουν στην ύλη ως αποδοχή της πραγματικότητας. Η δική μου υπόθεση ξέρει πως η ύλη δεν υπάρχει και είναι μια τέλεια ψευδαίσθηση που χωρίς αυτήν δεν μπορεί να λειτουργήσει η συνείδηση της ύπαρξης των πάντων. Ναι, όλα υπάρχουν σε διαφορετικές μορφές και έννοιες σε ένα δομημένο και πλήρως αιτιολογημένο από πρόθεση σύμπαν δημιουργίας. Οι διαστάσεις για την δική μου θεωρία είναι κάτι διαφορετικό, έστω κι αν χρησιμοποίησα παραδείγματα από την περιοριστική ανθρώπινη ικανότητα να αντιλαμβάνεται τα πάντα.

Όπως θα διαπιστώσατε, απέφυγα να περιγράψω τη θεωρία μου με πολύπλοκους μαθηματικούς τύπους. Ο λόγος είναι γιατί απευθύνομαι σε απλούς ανθρώπους. Δεν θέλω καμία αναγνώριση μήτε προσπαθώ να αποδείξω πως έχω δίκιο για όσα ισχυρίζομαι. Εικασίες είναι η θεωρία μου για τη δημιουργία, που κι αυτές σύμφωνα με τον Πίνδαρο βρίσκονται πολύ μακριά από την αλήθεια.

Αν εγώ ζω στον πυθμένα του ωκεανού της άγνοιάς μου, ψυχανεμίζομαι πως πάνω απ’ αυτόν υπάρχουν ζώα που έχουν άλλους νόμους από αυτούς που βιώνω εδώ στον πυθμένα. Ακόμη υποψιάζομαι πως θα πρέπει να υπάρχει κάτι διαφορετικό πάνω από το νερό του ωκεανού, που δεν ξέρω πως το λένε. Εκεί σε αυτόν τον χώρο πάνω από το νερό, μπορεί να υπάρχουν άλλες μορφές ζωής που θα είναι πιο ανάλαφρες από την δική μου που ζω εδώ με τους περιορισμούς της πίεσης. Πιο πέρα κι απ’ αυτόν τον χώρο που φαντάζομαι πως υπάρχει πάνω απ’ το νερό, υποθέτω πως ζουν άλλες υπάρξεις σε ένα χάος πιο μεγάλο από τον ωκεανό. Αυτό το χάος είναι γεμάτο φως που αμυδρά κάτι απ’ αυτό φτάνει σαν πληροφορία εδώ που βρίσκομαι.

Όλα αυτά τα υποθέτω μόνο με την παρατήρηση της σκέψης μου, έχοντας για εργαλεία τις φανταστικές αμυδρές ακτίνες φωτός σαν ασυνείδητες σκέψεις της ψυχής μου.

Αυτό που θαύμασα στον Παρμενίδη ήταν πως προσπαθούσε να “σκεφτεί”, δηλαδή να αναλύσει την σκέψη του. Θα έλεγα με δικά μου λόγια πως μέσα από κάτι μη υλικό προσπαθούσε να βρει τον Θεό, δηλαδή την αρχική Ιδέα, που με άλλο τρόπο μέσω της ύλης, θα ήταν αδύνατον να την εντοπίσει.

Προσπάθησα λοιπόν να γράψω κατανοητά, αν και δεν υπάρχουν εύκολα νοήματα για την σκέψη μας, ειδικά αν έχουμε θυμική συμπεριφορά. Η φιλοσοφία και τα μαθηματικά ως ενασχολήσεις, δεν ανήκουν στις συνήθειες των θυμικών ανθρώπων που δυστυχώς κάποιες φορές τις αντιλαμβάνονται ως εχθρικές. Φιλικές για τους θυμικούς ανθρώπους είναι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις που τους εξασφαλίζουν την ηρεμία της βεβαιότητας πως γνωρίζουν.

Για τους πολύ ειδικούς θέλησα μέσα από την περιγραφή των μοντέλων μου να τους αφήσω πληροφορίες, ώστε να δημιουργήσουν εκείνοι τους δικούς τους λογικούς συνειρμούς και αν κρίνουν πως κάτι από όλα αυτά που κατέγραψα έχει αξία, ας το επεξεργαστούν κάνοντάς το δικό τους.  

Δεν έχω την ματαιοδοξία να καμαρώνω για την θεωρία μου ονομάζοντάς την “Μπεχράκειο γένεση”.

Αυτό που με ενδιαφέρει πραγματικά είναι να εξελιχθεί η παγκόσμια συνείδηση μετατρέποντας την ατομική, αλλά και την οπαδοποιημένη αλαζονεία του όχλου σε σεβασμό στο άγνωστο του συλλογικού Νου που μας δημιούργησε. Ας το πούμε όμως αλλιώς και ταπεινότητα μέσα από την γνώση:

Ο μόνος τρόπος για να εξελίξουμε τη συνειδητότητά μας είναι να αμφιβάλλουμε κάθε φορά για όσα είμαστε βέβαιοι πως γνωρίζουμε ως αλήθειες.

Αναζητώντας την κοινωνική ευτυχία θα έλεγα πως τα φυτά και οι μέλισσες, έχουν συγκρότηση συμπαντικής αξίας μεγαλύτερη από αυτή των ανθρώπων.  

Σαν Στέλιος Μπεχράκης θα χαθώ όπως όλοι μας μέσα από τη λησμονιά των αναγκών όσων υπάρξεων θα συνεχίσουν να ζουν στο μέλλον σε αυτή τη διάσταση.

Όσο για εσάς φίλοι μου που θα διαβάσετε αυτό το βιβλίο καθώς θα ζείτε ενώ δεν θα υπάρχω εγώ, κρατήστε μερικές σκέψεις, γιατί κάτι μου λέει πως τα ίδια ανθρώπινα χάλια που ζω στην εποχή μου, θα έχετε κι εσείς στη δική σας.

Ας ξεχάσουμε στις σχέσεις μας την αναιδώς προφερόμενη λέξη “εγώ” που είναι ντυμένη με την οίηση της ανθρώπινης αλαζονείας.

Να χαμογελάτε άδολα και να έχετε αρχές που σας οδηγούν με έρωτα στη γνώση. Ακόμη και η αγκαλιά των ανθρώπων είναι μια διαδικασία ερωτικού πλησιάσματος της γνώσης.

Να μη φοβάστε να μείνετε εκτός του νυμφώνος της υλικής ευδαιμονίας, γιατί όταν σας προφέρουν με ευκολία ευχαρίστηση και μάλιστα δωρεάν, να ξέρετε πως πάντα το προϊόν για εκμετάλλευση είναι ο εαυτός σας.

Η τεχνολογία ποτέ δεν προσφέρθηκε για να εξυπηρετήσει τους λαούς, αλλά για να προστατέψει αυτούς που τους εξουσιάζουν. Η τεχνολογία (ο τρόπος κατά τον Αισχύλο που είπαμε) μοιάζει με τα ναρκωτικά. Αν τα παράγεις μόνος σου από την υπόφυση για τις ανάγκες σου, είναι ευλογία. Αλλά αν στα πουλά το κύκλωμα της εξουσίας είναι καταστροφή.

Όποιος πιστεύει πως η υγεία και η διακίνηση της πληροφορίας προσφέρονται στα Ολιγαρχικά δημοκρατικά καθεστώτα του σύγχρονου Καπιταλισμού για το καλό των ανθρώπων, είναι απλώς ανόητος. Είναι τόσο ανόητος όσο και αυτοί που πιστεύουν πως οι πόλεμοι γίνονται για το δίκαιο που υπηρετεί το καλό της ανθρωπότητας.

Είναι απίστευτη η ανηθικότητα με την οποία οι εξουσίες αποφασίζουν να ελέγξουν τους λαούς.  

Η ουσία των κοινωνικών παροχών όπως προσφέρονται στις κοινωνίες είναι για την ανάπτυξη της ομοιομορφίας του ελέγχου των ανθρώπων.

Όσο πιο αγνή είναι η δημιουργία των συμπάντων τόσο πιο βρόμικη είναι η ύβρις που παράγει το άρρωστο μυαλό των ανθρώπων.

Ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε το άχρηστο από το ωφέλιμο. Το υψηλό από το ποταπό. Το εμείς από το εγώ.

Τέλος, ελπίζω σε μια αλλαγή συνείδησης που δεν θα χρειάζεται την τεχνολογία, αλλά την ψυχή μέσα σας.

Σας εύχομαι έρρωσθε και ευδαιμονείτε, που στο σύγχρονο γλωσσικό τοπίο της εποχής μου, σημαίνει να είστε υγιείς και ευτυχισμένοι.

 

Στέλιος Μπεχράκης

Μη διαβαθμισμένος Άνθρωπος