Κώστας Ζωγραφόπουλος: «Φωτογραφίες» πρεμιέρας μέσα από τη σκηνή

«Φωτογραφίες» πρεμιέρας μέσα από τη σκηνή

Συνήθως μια πρεμιέρα, συνοδεύουν φωτογραφίες και μαγνητοσκοπημένο υλικό που βολεύονται στα σελιδωτά «συρτάρια» των εντύπων ή στην χαοτική οργάνωση των πίξελ του διαδικτύου, περιμένοντας το επίκαιρο καμάρωμά τους από τους αναγνώστες, ή την αρχειακή ανακάλυψή τους από τον μέλλοντα ενδιαφερόμενο ερευνητή.

Σε αυτή την πρεμιέρα του Μολιέρου στο θέατρο του Άλσους του Παπάγου, δεν έχω στα χέρια μου κάποιο υλικό, οπότε σε πείσμα της ένδειας της εποχής μας που πιστεύει πως κάτι υπάρχει μόνο μέσα από φωτογραφίες, θα κάνω την δική μου αναπαραγωγή αισθήσεων και λόγου σε αυτό που ζήσαμε θεατές και ηθοποιοί.

Ένα απαλό αεράκι δρόσιζε το θέατρο του Παπάγου, ενώ πέφτοντας ο ήλιος δυτικά της συστοιχίας των δέντρων πίσω από τη σκηνή, προετοίμαζε τους συγκεντρωμένους θεατές για την έναρξη του έργου. Οι τελευταίες διορθώσεις στα ρούχα, ο έλεγχος των αντικειμένων του φροντιστηρίου είχε ολοκληρωθεί και είχαμε πάρει όλοι τις θέσεις μας περιμένοντας το «σκοτάδι» μαζί με την μουσική του έργου για να ξεκινήσει αυτό το μαγευτικό ταξίδι της παράστασης, που μας κληροδότησε ο Μολιέρος.

Το σκοτάδι με βρήκε βαδίζοντας, πηγαίνοντας για να καθίσω άρρωστος και κουρασμένος στην πολυθρόνα μου, νιώθοντας την πληθωρική μου νυχτικιά με τους φιόγκους και τις δαντέλες να χορεύει από το αεράκι πάνω μου. Ναι, ένιωθα πληκτικός, γρουσούζης και έντονα παραπονιάρης, γιατί ο κόσμος γύρω μου δεν είναι όπως τον θέλω εγώ. Δηλαδή να εξυπηρετεί μόνο εμένα και τις επιθυμίες μου, οι οποίες προέρχονται από τις απόψεις μου. Τώρα έπρεπε, αυτό που νιώθω και είμαι, να είναι τόσο καθαρό ώστε να το αναγνωρίσουν και οι θεατές για τον εαυτό τους και να ταυτίσουν την σκέψη τους ο καθένας με την θεατρική μου αποστολή.

Δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτε περισσότερο από το να αισθάνομαι τη γραμμένη σκέψη του Μολιέρου, ακούγοντας αυτά που με ενοχλούν μέσα και έξω από το μυαλό μου.

Τα πρώτα λόγια από την έγγραφη ενημέρωση του φαρμακοποιού μου του κυρίου Φλεράν, μου έφεραν στα χείλη μια λεκτική αμφιθυμία, υπερθεματίζοντας και κατακεραυνώνοντας ταυτόχρονα αυτόν, για την θεραπευτική υλοποίηση και για το υπερβολικό κόστος της ταυτόχρονα. Όλα έντονα, όλα μέσα από την αγωνία του πόσο δίκιο έχω για ό,τι εγώ θεωρώ συμφέρον στη ζωή μου…

Τα αρχικά χαμόγελα των θεατών, άρχισαν να γίνονται με την εξέλιξη της πλοκής του έργου γέλιο, απελευθερώνοντας την ασφάλεια της ψυχής τους, που μπορούσε τώρα να ανασύρει το «παιδί» από μέσα τους.

Ναι, ένα παιδί που χαίρεται γιατί αυτό που φοβάται, το παθαίνει ένας άλλος και έτσι ξορκίζει το κακό προς τον εαυτό του. Μια σύγχρονη θυσία, σε ένα ημικυκλικό ναό με μια αόρατη θυμέλη στο κέντρο του. Όσο περισσότερο έπασχα στη σκηνή, τόσο περισσότερο το γέλιο έβγαινε αβίαστα από τα χείλη τους. Υπέροχη αυτή η θυσία που περιλαμβάνει το θέατρο μέσα από την τέχνη του. Μια μικρή θεία μετάληψη… λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου, που για σας το σπάω, το σκίζω και χάνομαι, για να το πάρετε ως αντίδωρο κατά την σπουδαία λειτουργία της τέχνης. Μια θυσία για την επερχόμενη γένεση… της ανθρώπινης σκέψης, που περιλαμβάνει την πολυπόθητη ενσυναίσθηση.

Στον ίδιο ρυθμό οι υπέροχοι συνάδελφοι με έκαναν να νιώθω την αλήθεια του ψεύδους της υπόκρισης. Ο κάθε ένας με την ανάλογη αποστολή του μέσα από την Κομέντια ντελ άρτε, λειτουργούσε με το ηχείο του "οργάνου" του, που δεν είναι άλλο από το σώμα και την ψυχή του σε αυτή την θεατρική πραγματικότητα, χτίζοντας το «μουσικό» μέρος του λόγου της υπόκρισης.

Η κάθε σκηνή του έργου, προσέθετε περισσότερη αγωνία και πίεση στις αντικρουόμενες επιθυμίες των ρόλων που ενσάρκωναν οι ηθοποιοί. Ο ιδρώτας και η αγωνία της σκηνής είχαν πάρει μαζί τους, τα χαμόγελα και την εμπιστοσύνη των θεατών που στην ουσία ήσαν δίπλα μου, χωρίς όμως να το ξέρουν οι ίδιοι. Αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου άλλωστε, μια και ενώ παίζει ο θεατής στο έργο, νομίζει πως είναι ασφαλής στην πολυθρόνα του και αθέατος…

Η λύση όλων των προβλημάτων στην υπόθεση του έργου, με βρήκε να χαίρομαι που απαντώ στις ερωτήσεις των υποτιθέμενων γιατρών, για να πάρω στα γεράματα το πτυχίο μου, και να γίνω όπως όλη η κοινωνία… Δηλαδή το ανεπεξέργαστο «τίποτε» του εαυτού μας, να νιώθει πως είναι το ξεχωριστό «Κάτι» που του αξίζει όλη η δημοσιότητα και η προσοχή των άλλων.

Τα χέρια μας ενώθηκαν και όλοι μαζί ζητήσαμε την είσοδο του κόσμου στη σκηνή, μέσω του χειροκροτήματός του, για να κλείσουμε το κοινό βίωμα της γιορτής που ζήσαμε. Για λίγα δευτερόλεπτα κατέβηκα από τη σκηνή και οδήγησα τιμητικά το ελαφρύ βήμα της ψυχής, που διαθέτει η σκηνοθέτιδά μας, η κυρία Έλλη Βοζικιάδου, μέσα στο φως της σκηνής, που τόσο πολύ το έχει ζήσει και έχει δεθεί μαζί του.

Νομίζω ότι αυτές οι φωτογραφίες, που ξέρουν να αποτυπώνουν τα συναισθήματα και τις ανάγκες που τα γεννούν, είναι οι χρησιμότερες στα «συρτάρια» της θύμησης μας… έστω κι αν είμαστε πάνω ή πέρα από τη σκηνή.

Τελικά μη μπορώντας να αντισταθώ στην εικονοποίηση της εποχής μας, επισυνάπτω φωτογραφία αρχείου της σκηνοθέτιδας κας, Έλλης Βοζικιάδου, καθώς και τους υπέροχους συναδέλφους που φωτογραφηθήκαμε στην πρόβα για τις ανάγκες προώθησης του έργου. Σκεπτόμενος πως «τέχνη», είναι να αποδέχεσαι την πραγματικότητα, αλλά γνωρίζοντας το ειδικό βάρος της λειτουργίας της και όχι θεοποιώντας άκριτα την «συνήθεια», που σου έμαθαν ότι είναι ο μονόδρομος του ήθους…

Κ.Ζ