ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Μετά την τελευταία επιτυχία του έργου «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουαν» του Μπέρτολτ Μπρεχτ, για την ερχόμενη θεατρική περίοδο του 2016, ο Πολιτιστικός Σύλλογος των εργαζομένων στα ΕΛΤΑ κάνει την θεατρική του υπέρβαση.
Για πρώτη φορά θα δουλέψουν οι Έλληνες Ταχυδρόμοι ηθοποιοί, πάνω σε έργο που γράφτηκε για αυτούς.

Αν η καρδιά της ουσίας του περυσινού έργου του Μπρεχτ που διαπραγματεύτηκαν με το ανέβασμα του οι Έλληνες Ταχυδρόμοι ήταν το ερώτημα «Μπορούμε να αμφισβητήσουμε μέσα στη σκέψη μας το δίκιο της βίας των καλύτερων προθέσεων που διαθέτουμε», τώρα τα μέλη της ομάδας «ψάχνουν» με σκοπό να αναδείξουν την ανάγκη να δούμε άφοβα την δική μας ζωή και την ευθύνη που έχουμε για αυτήν.

Πρόκειται για έξι θεατροποιημένα διηγήματα, που εναλλάσσουν εικόνες γέλιου και συγκίνησης, αφήνοντας ερωτήματα στον θεατή για τον προσωπικό του στοχασμό.  Η θεματική του έργου, αφορά μικρές καθημερινές ιστορίες ηρώων, που μέσα τους βρίσκουμε κομμάτια του εαυτού μας. Είναι δοσμένες με την ευγένεια και την τραχύτητα της πραγματικής ζωής, αποφεύγοντας την στείρα καταγγελία που στο τέλος οδηγεί τις σκέψεις μας σε μια μοιραία αποδοχή της αδυναμίας να αλλάξουμε.

Ο κατ’ ευφημισμόν τίτλος «Οι ζωές των άλλων», αναδεικνύει την πανανθρώπινη ενότητα όλων μας, μέσα από εμπειρίες και διλήμματα, έστω και αν τα ονόματα ή οι ιστορίες μοιάζουν ξένες προς εμάς.  Η επικαιρότητα και η φοβική διάδοσή της, κάνει όλους μας παθητικούς καταναλωτές της ζωής μας, που δεν είναι απεριόριστη.
Μπορούμε να απαντήσουμε με στάση ζωής απέναντι σε αυτή την μάστιγα της εποχής;

Έχουμε ξεκινήσει λοιπόν ένα μακρύ δρόμο που όσους συμμετέχουμε στο εγχείρημα μας γοητεύει, έχοντας στόχο να προσφέρουμε στους θεατές την ζύμωση της βασάνου μας, σε μια άξια θεατρική ψυχαγωγία. 

Για όσους γνωρίζουν την ουσία του θεάτρου, θα καταλάβουν την χαρά ενός εκάστου της ομάδας που αισθάνεται την «Διαδικασία» ατομικής εξέλιξης ως αναγκαία πορεία,  προς το τελικό αποτελέσματα που θα κρίνουν οι θεατές.

Το ταξίδι έχει αρχίσει και ήδη βρισκόμαστε στα υπέροχα βαθιά νερά! 



 

Φίλος του κακού είναι το χειρότερο

Πίσω από κάθε κείμενο υπάρχει το «γιατί» της συγγραφής του. Συνήθως σε προσωπικές ιστοσελίδες όπως είναι η παρούσα, υφέρπει ή δεσπόζει κακότεχνα η προσωπική προβολή του συγγραφέα.

Όχι μη νομίζετε ότι μέσα από μια υποκριτική σεμνοτυφία σκέπτομαι στη συνέχεια του κειμένου να στηλιτεύσω την πρόθεση της ατομικής προβολής ενός εκάστου.
Θα έλεγα πως σαν δεν εκτιμά κάποιος τον εαυτό του, ας μη φαντάζεται πως θα του δώσουν οι άλλοι την αξία του. Αντιθέτως, θεωρώ πως όποιος υποψιάζεται την τραγικότητα των ελλείψεων της ανθρώπινης υπόστασης, μπορεί να χαίρεται τις μικρές του κατακτήσεις και να σιωπά μπροστά στο βουνό της άγνοιάς του.
Μέτρο θέλει η ζωή και όχι αλαζονεία.  

Έτσι λοιπόν, το «γιατί» γράφω αυτό το κείμενο έχει ως ουσία, το μοίρασμα της δικής μου βιωματικής γνώσης σε όσους μπορούν να νιώθουν εξελίξιμοι στη ζωή τους και όχι φτασμένοι σε όλα τα ζητήματα.

Περισσότερο συγκεκριμένα, θα μιλήσω για το θέατρο και την σχέση του ηθοποιού με τον ρόλο μετά το ανέβασμα ενός έργου. Αυτό μπορεί να ταιριάζει και σε άλλες τέχνες ή εργασίες, μια και δεν διαφέρουν στην ζωή οι ενασχολήσεις, παρά η αντιλήψεις των ανθρώπων που τις λειτουργούν.

Παλαιότερα άκουγα, από νέους κυρίως ηθοποιούς, να δηλώνουν σαν επαγγελματίες που είναι, φτάνουν σε μια απόδοση του ρόλου, στη συνέχεια την «κλειδώνουν» για να υπηρετήσουν το εμπορικό κομμάτι επανάληψης των παραστάσεων. Ενθυμούμενος αυτή την άποψη, σκέφτομαι πως μπορεί να είναι άχρηστο το φραγμέντο του Ηρακλείτου που αναφέρει πως τα πάντα ρέουν, ή λάθος η προηγούμενη αντίληψη.
Προσωπικά διαλέγω την αστάθεια στη ζωή, γιατί με υποχρεώνει να εξελίσσομαι μέσα από επιτυχίες και αποτυχίες.

Έτσι λοιπόν, η επανάληψη του έργου «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» του Μολιέρου, με βρήκε με μια αμφισβήτηση της αντιμετώπισης του Αργκάν που υποδύομαι.
Το θέατρο όπως και η ζωή, μας καλεί να είμαστε μαθητές και δάσκαλοι, ισορροπώντας την γνώση και την άγνοιά στις σχέσεις μας.

Για το συγκεκριμένο έργο, είχα την τύχη να με διδάξει η αξιόλογη κυρία Έλλη Βοζικιάδου, που φέρνει στο παρόν μας την ευγένεια και την γνώση ενός θεάτρου που φθίνει σήμερα στην καλλιτεχνική εποχή του μάρκετινγκ των εντυπώσεων.

Έτσι λοιπόν, ο Αργκάν μπορεί να εξελίσσεται, όπως και η ζωή μας έξω από το θέατρο, γιατί πάντα εχθρός του καλού πρέπει είναι το καλύτερο!
Ή αν θέλουν όσοι ψάχνουν την ασφάλεια της σταθερότητας, όπως λέει και μια σκεπτόμενη φίλη μου, φίλος του κακού είναι το χειρότερο!