Φίλος του κακού είναι το χειρότερο

Πίσω από κάθε κείμενο υπάρχει το «γιατί» της συγγραφής του. Συνήθως σε προσωπικές ιστοσελίδες όπως είναι η παρούσα, υφέρπει ή δεσπόζει κακότεχνα η προσωπική προβολή του συγγραφέα.

Όχι μη νομίζετε ότι μέσα από μια υποκριτική σεμνοτυφία σκέπτομαι στη συνέχεια του κειμένου να στηλιτεύσω την πρόθεση της ατομικής προβολής ενός εκάστου.
Θα έλεγα πως σαν δεν εκτιμά κάποιος τον εαυτό του, ας μη φαντάζεται πως θα του δώσουν οι άλλοι την αξία του. Αντιθέτως, θεωρώ πως όποιος υποψιάζεται την τραγικότητα των ελλείψεων της ανθρώπινης υπόστασης, μπορεί να χαίρεται τις μικρές του κατακτήσεις και να σιωπά μπροστά στο βουνό της άγνοιάς του.
Μέτρο θέλει η ζωή και όχι αλαζονεία.  

Έτσι λοιπόν, το «γιατί» γράφω αυτό το κείμενο έχει ως ουσία, το μοίρασμα της δικής μου βιωματικής γνώσης σε όσους μπορούν να νιώθουν εξελίξιμοι στη ζωή τους και όχι φτασμένοι σε όλα τα ζητήματα.

Περισσότερο συγκεκριμένα, θα μιλήσω για το θέατρο και την σχέση του ηθοποιού με τον ρόλο μετά το ανέβασμα ενός έργου. Αυτό μπορεί να ταιριάζει και σε άλλες τέχνες ή εργασίες, μια και δεν διαφέρουν στην ζωή οι ενασχολήσεις, παρά η αντιλήψεις των ανθρώπων που τις λειτουργούν.

Παλαιότερα άκουγα, από νέους κυρίως ηθοποιούς, να δηλώνουν σαν επαγγελματίες που είναι, φτάνουν σε μια απόδοση του ρόλου, στη συνέχεια την «κλειδώνουν» για να υπηρετήσουν το εμπορικό κομμάτι επανάληψης των παραστάσεων. Ενθυμούμενος αυτή την άποψη, σκέφτομαι πως μπορεί να είναι άχρηστο το φραγμέντο του Ηρακλείτου που αναφέρει πως τα πάντα ρέουν, ή λάθος η προηγούμενη αντίληψη.
Προσωπικά διαλέγω την αστάθεια στη ζωή, γιατί με υποχρεώνει να εξελίσσομαι μέσα από επιτυχίες και αποτυχίες.

Έτσι λοιπόν, η επανάληψη του έργου «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» του Μολιέρου, με βρήκε με μια αμφισβήτηση της αντιμετώπισης του Αργκάν που υποδύομαι.
Το θέατρο όπως και η ζωή, μας καλεί να είμαστε μαθητές και δάσκαλοι, ισορροπώντας την γνώση και την άγνοιά στις σχέσεις μας.

Για το συγκεκριμένο έργο, είχα την τύχη να με διδάξει η αξιόλογη κυρία Έλλη Βοζικιάδου, που φέρνει στο παρόν μας την ευγένεια και την γνώση ενός θεάτρου που φθίνει σήμερα στην καλλιτεχνική εποχή του μάρκετινγκ των εντυπώσεων.

Έτσι λοιπόν, ο Αργκάν μπορεί να εξελίσσεται, όπως και η ζωή μας έξω από το θέατρο, γιατί πάντα εχθρός του καλού πρέπει είναι το καλύτερο!
Ή αν θέλουν όσοι ψάχνουν την ασφάλεια της σταθερότητας, όπως λέει και μια σκεπτόμενη φίλη μου, φίλος του κακού είναι το χειρότερο!