Σκέψεις κατά τις τελευταίες πρόβες

Έφθασε η ώρα που ένα κείμενο στα χέρια μιας θεατρικής ομάδας, ολοκλήρωσε τον προαποφασισμένο κύκλο μελέτης του, με στόχο το ανέβασμα παράστασης.

Ήταν ένα όμορφα κουραστικό ταξίδι.

Θα έλεγα πως τα ερωτήματα της Τέχνης, μαλακώνουν τις βεβαιότητες της ζωής μας. Δημιουργούν ρήγματα στις εκφράσεις του σκληρού κοινωνικού προσωπείου μας, επιτρέποντας στην φυλακισμένη ομορφιά μας να αναδυθεί από μέσα μας. Δεν υπάρχει άσχημος άνθρωπος, αλλά ταλαίπωροι που κρύβουν την ομορφιά τους, κάτω από ατομικούς φόβους, που τις περισσότερες φορές είναι ψεύτικοι.

Είχα ανάγκη σε αυτή την θεατρική παραγωγή να γράψω και να διδάξω τις σκέψεις μου, γεγονός που ουσιαστικά μου προσέφερε καινούργια μαθητεία.

Αν και με φωνάζουν στην ομάδα δάσκαλο, ξέρω πως είμαι ένας μαθητής της τεράστιας άγνοιας μέσα μου. Προσωπικά, φοβάμαι την αμετροέπεια της ανθρώπινης εγωκεντρικής ανοησίας που κάτω από τίτλους εξομοιώνει ανόμοια μεγέθη προσωπικοτήτων.
Θα έλεγα πως ο κάθε ένας που στοχάζεται στον μικρόκοσμο της εγωκεντρικής ανάγκης του,  κινδυνεύει να πέσει στην παγίδα και να νιώσει λίγο Σωκράτης ή Πλάτωνας ή και Αριστοτέλης. 
Δεν θα ήθελα να μιλήσω καθόλου για τους άλλους «πνευματικούς ανθρώπους» της εποχής μας, που σαν στραβοπατήσουν τα δάκτυλά τους στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή, νομίζουν πως έχουν γίνει ισάξια συγγραφικά φιλαράκια με τον Ευριπίδη, τον Αισχύλο, τον Λέοντα Τολστόι, τον  Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερί και τον Μπέικον, δηλαδή τον Ουίλιαμ Σαίξηρ, για όσους γνωρίζουμε.
Κόντρα σε αυτή την περιρρέουσα πτωτική τάση της πνευματικής ηθικής αξίας γύρω μας, η ομάδα που με τίμησε με την ανάθεση της μπαγκέτας στο πόντιουμ της διδαχής του έργου, ήταν υπέροχη!  

Σε κάθε έναν από τους συνεργάτες, θυμάμαι την χαρά και την λύπη στο πρόσωπό του, καθώς και την ηρεμία ή τον θυμό σαν πλησίαζε τα όρια της απογείωσης των βεβαιοτήτων του από το έδαφος της γύρω μας συνήθειας.
Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι πως όλοι κατάφεραν να σηκώσουν τα πόδια από το «έδαφος» και τούτο δεν είναι απλό.
Ναι, δεν είναι εύκολο, γιατί ο κάθε αιθεροβάμων (1) αντιμετωπίζει τους φόβους του που του λένε «Θα πέσεις. Πρόσεχε!  Η προσωπικότητά σου θα τσακιστεί μπροστά στους άλλους».

Σκέφτομαι βλέποντας γύρω μου την ανοησία της καμαρωτής πόζας όσων ταλαιπωρούν την Τέχνη και ρωτώ όσους έχουν την ικανότητα να ακούνε:

-         Αν η Τέχνη δεν αποτελέσει το μέσον μιας προσωπικής μας πορείας, τότε γιατί να ασχοληθούμε μαζί της;

Εκείνη βέβαια δεν μας έχει ανάγκη, όπως ακριβώς και η Αλήθεια, που δεν προσπαθεί να αποδείξει στις ψευδόμενες διάνοιες την ύπαρξή της.

Αυτή η αφίσα λοιπόν, που είναι προϊόν οικογενειακής και όχι επαγγελματικής ενασχόλησης, είναι το πρώτο ευχαριστώ στους όμορφους συνταξιδιώτες αυτής της παραγωγής των ανθρώπων που ασχολούνται, γιατί μπορούν, με τον πολιτισμό.  Δυστυχώς σήμερα ζούμε στο 2016 και δεν έχουμε την ευκαιρία να πάρουμε το δωρεάν εισιτήριο που είχαν κάποτε οι Πολίτες των Αθηνών. Τότε υπήρχαν χορηγοί που περίμεναν να δουν στην οδό Τριπόδων να σηκώνεται το μνημείο τους, ως βράβευση της προσφοράς τους.
Τώρα ψάχνουν σε ποια κλίμακα φορολογίας θα εντάξουν τον Πολιτισμό, για να δώσουμε αυτά που όλοι μαζί φάγαμε και κάποιοι συνεχίζουν ακόμη να μασούν διακριτικά με κλειστό στόμα και κεφάλι γυρισμένο, αποφεύγοντας τον σκανδαλισμό της θέας των τρομαγμένων κλεφτών που τους έπιασαν στα πράσα…

Για μένα η Τέχνη δεν νομιμοποιεί την ύπαρξή της, αν δεν ασχοληθεί με τον Πολίτη και την Πολιτική του ηθική, βάζοντας καθρέφτες για να περιλάβει ο κρίνων ΚΑΙ τον εαυτό του που την διακονεί. 

Πάμε λοιπόν για παράσταση με κέφι και αντοχή στις προκλήσεις.
Από αυτό τον χώρο, αρκούμαι σε ένα γενικό ευχαριστώ προς όλους τους συντελεστές, γιατί η προσωπική μας σχέση έχει περισσότερες και όχι δημόσια κοινοποιημένες όμορφες στιγμές.

Σημείωση

(1) 

Αιθεροβάμων = Αυτός που αγνοεί την πραγματικότητα και δεν προσαρμόζει σ΄ αυτήν τις απόψεις ή τις ενέργειές του. Αυτός που φαντάζεται ανέφικτα πράγματα. Ο κατά κοινωνική συνέπεια ανόητος άνθρωπος.
Απέναντι σε αυτή την ερμηνεία που κάθε «γνώστης» δίνει, καλό είναι να αναθεωρούμε την νοηματοδότησή της μέσα από την Τέχνη, μαθητεύοντας στον  Αριστοφάνη, που ο Πεισθέταιρός του έφτιαξε  την Νεφελοκοκκυγία,  μήπως και φτιάξουμε την νέα Σεισάχθεια, απέναντι στο φόβο των επικυρίαρχων, αποφεύγοντας την υλοποίηση της γραφής του Τζορτζ Όργουελ στο πολεμικό τοπίο της Φάρμας των Ζώων του.