Το ταξίδεμα των βιβλίων

Για να πούμε αλήθειες, μια χαρά την έχω σήμερα που είδα τα βιβλία σε ντάνες να περιμένουν το ταξίδεμά τους σε αναγνώστες που θα διαλέξουν να τα γευτούν. 

Κάθε ένα από αυτά θα γνωρίσει τον διαφορετικό υπέροχο κόσμο του κάθε αναγνώστη. 

Αναγνώστης και βιβλίο θα παραμείνουν κι οι δύο στην αρχή σιωπηλοί, αλλά μέσα στην ανταλλαγή πληροφοριών ίσως έχουν την ευκαιρία να αναπτύξουν μια όμορφη σχέση. 

Πουθενά όμως δεν υπάρχει μέσα σε αυτή την σχέση αυτός που το έγραψε... 

Σήμερα νιώθω όπως στο θέατρο που όταν ανέβει μια παράσταση, ό,τι δίδαξα στους ηθοποιούς γίνεται μέσω του κειμένου, ένα με τους θεατές. 

Ηθοποιός είναι τώρα το βιβλίο και ο σκηνοθέτης σιωπηλά, μέσα από μια δημιουργική θλίψη δεν μπορεί να κάνει τίποτε παρά να χαίρεται τα λόγια του Καβάφη που θέλει τον "Λόγο" να μπολιάζει αισθήσεις και όνειρα στους ανθρώπους με το ποίημά του "Πολύ σπανίως". 

Καλό ταξίδι λοιπόν κάθε αντιτύπου μέσα στο χρόνο.

Λόγια από έναν ταξιδευτή της ιστορίας

Σε αυτό το απόσπασμα του βιβλίου, όταν έψαχνα γράφοντάς το ιστορικά στοιχεία που είχα σε βιβλία γύρω μου και μέσα σε αρχεία του υπολογιστή, με έπιασε μια απίστευτη μελαγχολία . 

Ένιωθα πως η αλητεία της φτωχής σκέψης από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει καθόλου. 

Οι τότε ιδιώτες στην σκέψη, που έδιναν ρεγάλο για να οριστεί η θέση που θα κτιζόντουσαν τα ανάκτορα του βασιλιά, είναι ίδιοι με τους σημερινούς που ψάχνουν για αντίστοιχα κερδοφόρες συναλλαγές στην ιδιωτεία τους, ακόμη και μέσα στην φερόμενη ως αληθινή κρίση. 

Το άλογο της ανθρώπινης αξίας σε κατώτερες κοινωνίες, πάντα κέρδιζε τους σιωπηλούς που σκέφτονταν πριν λερώσουν ηχηρά με τις επιθυμίες τους την αρμονία της φύσης. 

Αυτή η κοινωνία που μας αγκαλιάζει σήμερα, είναι κατώτερη των γεννητόρων της, συμβατή με τον εκπεσμό των 150 λέξεων που απαρτίζει την ιδιωτική σκέψη μεγάλης αριθμητικά μερίδας ανθρώπων. Κάποιοι νιώθουν τα νύχια των συνανθρώπων πάνω στη σάρκα τους από την αναγκαστική αγκαλιά του κοινωνικού συναγελάσματος, αλλά χρέος τους είναι να υπομένουν, μιλώντας συνεχώς με τη σκέψη τους, ώστε να αλλάξουν αυτοί που τους αγκαλιάζουν ως ιδιώτες. 

Είναι περίεργο συναίσθημα να νιώθεις για την πατρίδα σου θλιμμένος αλλά και περήφανος μέσα από μια αισιοδοξία που λέει πως "Πάντα ξημερώνει, έστω κι αν εσύ δεν θα προλάβεις να δεις την αυγινή ακτίδα".