ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ

 

Λεπτομέρεια άνω μέρους επιγραφικής στήλης

Ανακάλυψα ένα βιβλίο που περιέχει τα Δελφικά παραγγέλματα μεταφρασμένα σε όλες τις κυρίαρχες γλώσσες του κόσμου από τις εκδόσεις Έσοπτρον.

Πιο συγκεκριμένα χάρηκα το συγγραφικό πόνημα όταν το κράτησα στα χέρια μου και το φυλλομέτρησα. Θυμάμαι πως με ρώτησε η εκδότρια κα Αθανασία Στέφου – Βουδούρη, πως θα μπορούσε να έχει μια αρχαία επιγραφική στήλη στην βιτρίνα του καταστήματός τους στην οδό Πανεπιστημίου.   Της πρότεινα την δημιουργία μιας στήλης που θα ήταν συμβατή με τα σπαράγματα που έχουν φθάσει ως τις μέρες μας.  Ο κατάλληλος άνθρωπος που ξέρει να ακούει και να δημιουργεί συμβατικά αλλά και καλλιτεχνικά δημιουργήματα υπήρχε. Ήταν ο Δημήτρης Βικάτος της εταιρείας Φίλεργον. 

Σχεδίασα με χαρά μια επιγραφική στήλη που θα στερεωνόταν πάνω σε ένα τραπεζοειδές σπάραγμα με αρμούς σύνδεσης, και όλα τα υπόλοιπα πήραν τον δρόμο τους.  Οι κατασκευές εσωτερικά μελετήθηκαν να έχουν ανθεκτικό σκελετό από κόντρα πλακέ, ντυμένο με κατάλληλα επεξεργασμένη διογκωμένη πολυστερίνη που παλαιώθηκε κατάλληλα με πατίνες. 

Θεωρώ πως είναι αναγκαίο πέρα από την μελέτη και συγγραφή ρόλων της ζωής μου, να λειτουργώ και χειρωνακτικά από χόμπι.  Έτσι η χαρά μου έγινε ακόμη μεγαλύτερη όταν χάραξα κι εγώ τις σοφές φράσεις πάνω στο υλικό και στην συνέχεια δώσαμε την παλαίωση του χρόνου μέσα από τις φθορές. 

Γράφοντας τις τόσο απλές και κατανοητές εντολές των σοφών της αρχαιότητας, μου έφεραν στη σκέψη μια λύπη για την περίπλοκη και ανούσια ζωή που διαθέτει ο πολιτισμός μας, καθώς είναι στηριγμένος σε αξίες - διανοήματα που δεν εδράζουν στην σοφία της φύσης. 

Στις κουβέντες που κάναμε κατά την δημιουργία του έργου με τους κατασκευαστές, εντοπίσαμε πως θα είχε τεράστια αξία  αν αυτά τα 147 συν τρία παραγγέλματα των Δελφών διδάσκονταν στα παιδιά. Τότε θα είχαμε δημιουργήσει μια άλλη κοινωνία, εντελώς διαφορετική από αυτήν που καταδυναστεύει τον άνθρωπο. Ίσως αυτά τα δωρικά διατυπωμένα παραγγέλματα, να είναι το κατάλληλο υλικό για την επόμενη παγκόσμια αναγέννηση του Ανθρώπινου είδους, αφού βέβαια πρώτα διανύσει την παρούσα περίοδο με πόνο, φόβο και έκπτωση αξιών. 

Αν τα αναζητήσετε, έστω ηλεκτρονικά, και να ταξιδέψετε στη σοφία τους, ίσως να ανοίξει στον ορίζοντα της σκέψης μας, αργά και σταθερά, ένας διαφορετικός κόσμος για όλους μας…

 

 

 

 

Η στήλη πάνω στην βάση του σπαράγματος

 

 

 

Τοποθέτηση της στήλης από τον Δημήτρη Βικάτο.

 

 

 

 

Σκέψεις κατά το ξεκίνημα της σειράς Γλυκάνισος

 

 

 

 

Γλυκάνισος. Μία λέξη που ακουμπά στην υπόθεση της κοινωνικής σειράς που ανέβηκε από την τηλεοπτική συχνότητα του ΣΚΑΪ για την περίοδο 2022-2023. Θυμάμαι ακόμη την στιχομυθία με την Κωνσταντίνα Λαψάτη, μετά το τηλεφώνημα που δέχτηκα και ενώ δουλεύαμε διορθώνοντας ένα επεισόδιό μας από την σειρά Γεφυραίοι  κατά την ημέρα που μου προτάθηκε η συμμετοχή μου στη σειρά, και πριν ακόμη διαβάσω από το email μου τα δύο πρώτα επεισόδια που μου είχαν στείλει.

-            Μόλις μου έκαναν πρόταση για μια νέα σειρά που θα βγει στην τηλεόραση.

-            Από ποιόν;

-            Από την Tanweer

-            Ποιος το γράφει;

-            Ο Κυρίτσης

-           Ο γνωστός;

-          Ναι, ο Γιώργος Κυρίτσης.

-            Να πας.

Δεν συζητήσαμε τίποτα άλλο και αμέσως μετά τα δύο πρώτα επεισόδια που διαβάσαμε νιώσαμε εναρμονισμένοι με αυτήν την αυθόρμητη πρώτη συζήτησή μας. Ο Χίτσκοκ έλεγε πως για να φτιάξεις μια καλή ταινία χρειάζεται τρία πράγματα να είναι καλά: «Το σενάριο, το σενάριο και το σενάριο». Πέρα όμως από την πρώτη εντύπωση, διαπίστωσα αργότερα πως όλοι οι συμμετέχοντες έδιναν -και συνεχίζουν να δίνουν- τον καλύτερο εαυτό τους για να δημιουργήσουν μια  κινούμενη εικόνα που φέρνει καλά ζυγιασμένα ερωτήματα στο τώρα της ζωής μας μέσα από την επικαιρότητα. Ο λόγος για αυτήν την έντονη πληθυσμιακή αλλαγή στη χώρα μας αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης, από μετακινήσεις πληθυσμών εκτός ηπείρου, για την οποία οι αιτίες δεν εξηγούνται εύκολα σε συζήτηση καφενείου.

Ο ρόλος του Θόδωρου που μου προτάθηκε -και δέχτηκα- είναι άκρως ενδιαφέρων. Πρόκειται για έναν χαρακτήρα που ξεκινά στην σειρά ως κηπουρός στο σπίτι των Δεμίρηδων (επώνυμο πρωταγωνιστικής οικογένειας).  Είναι ένας ηλικιωμένος υπάλληλος που αγαπά τη ζωή της οικογένειας των πρωταγωνιστών όπως και τον κήπο που διαθέτουν.  Ο σεναριογράφος με την ομάδα του, μέσα από αυτό τον ήρωα κρατά μια ισορροπία σύνδεσης της παράδοσης χιλιάδων χρόνων μέσα από την  γλώσσα μας με το σήμερα. Στην καθημερινότητά του ο Θόδωρος χρησιμοποιεί αποφθέγματα από το ξεχασμένο παρελθόν, αλλά κυρίως ενδιαφέρον έχουν οι αντιδράσεις του σε όσα συμβαίνουν. Οι αντιδράσεις του, έχουν ένα ήθος που δικαιολογούν την άποψη πως «οι αρχαίοι δεν ήταν σπουδαίοι γι αυτά που είπαν αλλά για αυτά που έζησαν».

Δεν θα σημειώσω τους συντελεστές και τους εξαίρετους ηθοποιούς που πλαισιώνουν την μυθιστορία της σειράς. Είμαι σίγουρος πως είστε ενημερωμένοι, αλλά θα αφήσω και στο τέλος της γραφής έναν σύνδεσμο που αναφέρονται εκτενώς.  Σε αυτήν την προσωπική μου σελίδα θα ανεβάσω μια σκηνή μόνο με την πρώτη ηθοποιό που έκανα γύρισμα σε αυτήν την σειρά, την Γιούλη Γεωργακοπούλου, για να πάρετε μια γεύση των προαναφερομένων μου σχετικά με την γραφή του Γιώργου Κυρίτση και γιατί όχι να βρεθούμε παρέα μέσα από τις μικρές οθόνες για όσο διάστημα θα ταξιδέψουμε τον λόγο στις ψυχές των τηλεθεατών.
Να είστε καλά και πέρα από την τηλεόραση υπάρχει και η ζωή στην οποία οφείλουμε όλοι να βγούμε νικητές.  Νικητής για τη δική μου αντίληψη είναι ο άνθρωπος αυτός, που μέσα στην βία της ανθρώπινης φύσης, μπορεί και συνεχίζει να ζει συνειδητά.  

  Υ.Γ
Παλαιότερη δημοσίευση με τους συντελεστές της σειράς ΕΔΩ

Το αίνιγμα του χαμένου Θεού.

 

 

 

 

Στην φωτογραφία εικονίζονται ο Δημήτρης Μαύρος με τον Γιώργο Μπένο.

 

 

«Το αίνιγμα του χαμένου Θεού» του Χριστόφορου Χριστοφή σε Μουσική Νίκου Ξανθούλη παρουσιάστηκε την 1η Αυγούστου 2022  στο Αττικό Άλσος,, θέατρο «Κατίνα Παξινού». Θα παρουσιαστεί ξανά στις 22 Αυγούστου στο Κορωπί και στις 3 Σεπτεμβρίου 2022 στους Δελφούς. 

 

Ηθοποιοί: Βασίλης Αθανασόπουλος, Βερόνικα Αργέντζη, Γιάννης Λασπιάς, Δημήτρης Μαύρος, Γιώργος Μπένος

Συμμετέχει επί σκηνής ο αρπίστας Θοδωρής Ματούλας

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δημήτρης Κακαβούλας

Σκηνογράφος, Σκηνικά: Κώστας Ζωγραφόπουλος

Επιμέλεια Κουστουμιών: Εριέττα Βορδώνη

Σχεδιασμός φωτισμών, Φώτα: Αζαατ Χαραλάμους και Μανώλης Μπράτσης

Ηχοληψία, σχεδιασμός ήχου: Νίκος Καραπιπέρης

Παραγωγή: Τέχνης Πολιτεία

 

 

Το έργο αναφέρεται στους τελευταίους μήνες της ζωής του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Βαβυλώνα. Σε ό,τι αφορά την δημιουργία των σκηνικών,  θα ήθελα να αναφέρω πως κυριαρχεί ένα ξερό τοπίο χώματος στο πάτωμα και πάνω του κείτονται σπαράγματα αρχαίων ανακτόρων. Κεντρικά σε μία βάση κιόνων παρουσιάζεται η φυλακή που είναι κεντρικό ζήτημα του έργου παρουσιάζοντας την ύβρη της εξουσίας πάνω στη ζωή.  Λιτή σκηνική εικόνα ταιριαστή με τον ποιητικό στοχαστικό λόγο του συγγραφέα. 

Περισσότερα στοιχεία για το έργο αναζητήστε εδώ.

Θεατρικός μονόλογος "ΞΑΝΑ"

Στις 14 Μαίου του 2022 παρουσιάστηκε στην Ακαδημία Πλάτωνος ο θεατρικός μονόλογος με τίτλο “ΞΑΝΑ”  σε ερμηνεία της ηθοποιού Γιούλης Καραουλάνη και συγγραφή – σκηνοθεσία του γράφοντος.

Αγαπητέ αναγνώστη,
οι εποχές αποκτούν αξία σύμφωνα με τα ερωτήματα που μπορούν να θέτουν οι άνθρωποι που ζουν σε αυτές.  Η σημερινή μας εποχή είναι μια δύσκολη περίοδος της ανθρωπότητας παγκοσμίως.  Η δυσκολία έγκειται στη διαχείριση της ύπαρξης ή του αφανισμού του ανθρώπινου είδους όπως το γνωρίζαμε κατά την τελευταία περίοδο χιλιάδων ετών. 

Όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε καλλιτέχνες, εκτός από το να προβάλλουμε τη ματαιοδοξία μας, οφείλουμε ο καθένας σύμφωνα με το ειδικό βάρος των γνώσεών του, να έχουμε «λόγο» που ενδεχομένως θα ενεργοποιήσει ερωτήματα στους αποδέκτες. 

Η Τέχνη το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να βάζει ερωτήματα. Τις απαντήσεις θα τις βρει ο καθένας μόνος του.  Όταν μας προσφέρονται οι απαντήσεις της υποτιθέμενης γνώσης, τότε ο αποδέκτης χειραγωγείται.

Στον θεατρικό μονόλογο «ΞΑΝΑ» που καταθέτουμε ως κείμενο και ερμηνεία, ο μύθος του Σίσυφου είναι ταιριαστός στην ύβρη  που  παράγει ο πολιτισμός μας.   

Η ατομική βεβαιότητα της γνώσης του κάθε ενός, σύμφωνα με το μπόι της σκέψης μας, είναι η ουσιαστική παγίδα που μας κρατά προβλέψιμους και κατά συνέπεια διαχειρίσιμους.  Ακόμη η καθ’ έδρας ερμηνεία της Φύσης σύμφωνα με τα ανθρώπινα ιδεολογήματα, η προσπάθεια εκμετάλλευσής της και τέλος το πολιτικό και επιστημονικό θράσος να θέλουμε να την αλλάξουμε για τα συμφέροντά μας, είναι η Άτη του είδους μας που ήδη έχει ενεργοποιήσει την επερχόμενη Νέμεση.

Η Τέχνη οφείλει μόνο να καταθέτει τον «λόγο» της και αυτός να αποδελτιώνεται από τον αποδέκτη.

Εύχομαι ως παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα να έχουμε υγεία, τύχη και αντιληπτική ικανότητα.

Κ.Ζ.

 

Μετά την ερμηνεία της Γιούλης Καραουλάνη
στην Ακαδημία Πλάτωνος

Κάντε κλικ στο βέλος να δείτε το απόσπασμα του μονολόγου

Τσίπουρο Καλαϊτζή

 

 

Η τεχνική ομάδα ήταν εξαίρετη. Ο επαγγελματισμός της εταιρείας PARASOL υποδειγματικός κάτω από την διεύθυνση του Αντώνη Ατσαλάκη. Αποτέλεσμα ήταν να δουλέψουμε όλοι με κέφι για να βγει αυτό το τηλεοπτικό διαφημιστικό αποτέλεσμα. 

 

 

 

Καλή επιτυχία  σε αυτό το Ελληνικό προϊόν που υπογράφει την ποιότητά του η εταιρεία MANTIS.

Η Καλαμάτα γιορτάζει την ιστορία της

Κάθε χρόνο στις 23 Μαρτίου γίνεται η αναπαράσταση της απελευθέρωσης της πόλης της Καλαμάτας από τους οπλαρχηγούς κατά το επαναστατικό έτος του 1821.  Μια τεράστια κινητοποίηση συλλόγων, φορέων, καλλιτεχνικών ομάδων της πόλης συντονίζονται από τον δραστήριο πολιτιστικό φορέα του Δήμου με στόχο παιδιά και μεγάλοι να γιορτάσουν την ιστορική μνήμη της πόλης τους. 

 

Φέτος την ευθύνη του όλου δρώμενου που εκτός από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία παρακολούθησε και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είχε η “Τέχνης Πολιτεία” με το τεράστιο έργο στην τέχνη και τον εθελοντισμό.  Αποτέλεσε τιμή μου η ανάθεση σχεδιασμού της τριπλής εξέδρας  που φιλοξένησε το δρώμενο.

 

Στο υπερυψωμένο τμήμα της κατασκευής, κάτω από το ιστίο ακούστηκε ο Ακάθιστος ύμνος. Στο κέντρο έγινε το δρώμενο της ορκωμοσίας των οπλαρχηγών και δεξιά παρατάχθηκε η ξακουστή ομάδα κρουστών του Κούρτη, που συμμετείχε στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας. Η σημειολογία του εικαστικού απλή, δωρική σαν τον πολιτισμό μας. Μια τομή στην διαχρονικά που δεν περιλαμβάνει τίποτε λιγότερο από κυκλώπεια τείχη, θεμελιώσεις της άγνωστης ιστορίας μας, μαζί με την θάλασσα της Μεσογείου, που κράτησε γύρω της το άνθος των πολιτισμών. Πάνω από την κατασκευή κυμάτιζε ένα ιστίο, η ανθρώπινη Ανάγκη, που μας ταξιδεύει σε δύσκολες και σπουδαίες εποχές της ιστορίας μας.

Αν θέλει να επιβιώσει στον χρόνο μια κοινωνία, οφείλει να έχει ιστορική μνήμη και συλλογικό ήθος. Ο σεβασμός των άλλων λαών προϋποθέτει σεβασμό στην ιστορία που γέννησε την γλώσσα κάθε πολίτη. Δύσκολες έννοιες για εγωκεντρικές αρνήσεις ατόμων που στερούνται παιδείας, πλην όμως απαραίτητες για να υπάρξει μέλλον και γι αυτούς… 

Κ.Ζ

 

 

 

 

Ήρθα αργά να πω τα νέα.

 

 

Θέλω να σας γράψω για την αίσθηση που ένιωσα πριν λίγες ημέρες, επισκεπτόμενος μια πολύ παλιά χωμάτινη αυλή στην Αθήνα, που μέσα της μοιράστηκαν γενιές ανθρώπων τη ζωή.  Η οικογενειακή επιχείρηση της αυλής στα παμπάλαια πλίθινα ντουβάρια της κρατούσε συγγενείς τριγύρω, σε σπίτια  ξεχασμένα στο χρόνο της ιστορίας.    Πήγα με τη λαχτάρα να συναντήσω τον χαμογελαστό ξυλουργό που κάποτε είχα συνεργαστεί μαζί του φτιάχνοντας ένα σκηνικό θεάτρου.  Θυμάμαι καθώς ήμουν συνηθισμένος στον πολιτισμό των μαστόρων του παρελθόντος, πως είχαμε τότε μοιραστεί πέρα από τα καφεδάκια, κρύες μπύρες αλλά και μεζεδάκια πάνω στα ξύλα σε διαλείμματα της δουλειάς με φίλους  που μας επισκέπτονταν. Θυμάμαι πως στα γύρω οικήματα έμεναν συγγενείς του. Η μάνα του στο παλιό σπίτι με το κατώγι, δίπλα στην χωρίς πόρτα είσοδο της αυλής. Μια θειά του έμενε στο βάθος της μακρόστενης αυλής, σε ένα άλλο παμπάλαιο σπίτι. Εκείνη η θεία, είχε φέρει ωραίο γλυκό στην μικρή μου τότε κόρη, κρατώντας το σε ένα πιάτο μπροστά από το χαμόγελό της. Τώρα που πήγαινα, πίστευα πως θα βρω τον μάστορα που είχα γνωρίσει  και κάποιους από τους ενοίκους της παλιάς αυλής.  Έψαχνα στο νου μου να  βρω τον τρόπο να  του πω ότι μετά από τόσα χρόνια που είχαν περάσει, η άχρονη αυλή που ζούσαν είχε μείνει ζωντανή στην μνήμη μου  και πως είχα αποφασίσει να μείνει για πάντα ζωντανή όσα χρόνια κι αν περάσουν μέσα από την τέχνη της γραφής.  

Αντί αυτού βρήκα μια αυλή εγκαταλελειμμένη, το υπόστεγο ρημάδι, το ξυλουργείο γεμάτο σκουπίδια σε τοίχους έτοιμους να σωριαστούν και τα σπίτια γύρω έρημα από την ανθρώπινη ζεστασιά.  Σήκωσα το κινητό μου τηλέφωνο και τράβηξα μερικές φωτογραφίες στο νεκρό από ζωή τοπίο.  Στην αυλή ήταν μερικά αυτοκίνητα παρκαρισμένα από γειτονικές επιχειρήσεις. Είμαι σίγουρος πως οι οδηγοί θα χαίρονταν για την αναβάθμιση της περιοχής, αν μια μπουλντόζα τα έριχνε όλα και έκανε περισσότερο χώρο για πάρκινγκ .

Σημασία έχει πως δεν βρήκα τον ξυλουργό. Ήθελα να του πω πως μαζί με την Λαψάτη κατορθώσαμε η αυλή και το ξυλουργείο του να γίνουν βιβλίο και πριν  φτάσει στο στάδιο της διόρθωσης για έκδοση, μετατράπηκε σε τηλεοπτικό σενάριο. Τα λόγια του έργου μαζί με την αυλή,  νοιώθαμε πως ήθελαν και  μας πίεζαν να γίνουν πιο γρήγορα από το βιβλίο εικόνα. Ήθελα να του πω πως το σπίτι που γεννήθηκε θα το διαβάσουν και θα το δουν πάρα πολλοί, έστω κι αν η ιστορία που δημιουργήσαμε δεν είναι η ζωή του. Ήθελα να ξέρει πως οι αξίες μαζί με τις αδυναμίες που έχουμε όλοι οι άνθρωποι,  ήταν καλά κρυμμένες στα λόγια που διαλέξαμε να μπουν στο χαρτί.  Θέλαμε να κάνουμε την αυλή του σπιτιού του ξακουστή  βάζοντας μέσα της τα χιλιάδες χρόνια της ιστορίας μας. Το καταφέραμε.

Αυτή ήταν η αίσθησή μου για τον θάνατο της ζωής που αντίκρισα στην αυλή,  ενώ πήγαινα τα μαντάτα πως μέσα από την τέχνη θα την κάνουμε να ζήσει.  Ήρθα αργά, ή όλα έγιναν έτσι όπως έπρεπε να γίνουν; Κανείς δεν θα μπορέσει να μου απαντήσει όσο αναπνέει...

Κλείνοντας θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη για την αδυναμία μου να αναφέρω περισσότερα, σ’ αυτόν τον δημόσιο λόγο μου, για την νέα συν δημιουργία μας με την Λαψάτη. Το μόνο που μπορώ να μοιραστώ, κλέβοντας μια παράγραφο από το εισηγητικό σημείωμα κατάθεσης της τηλεοπτικής πρότασης είναι η ακόλουθη:

… Ας μη γελιόμαστε, έτσι ακριβώς είναι και η κοινωνία μας. Είμαστε μια εγωκεντρική παραβατική αγέλη ατομικών συμφερόντων, που στο τέλος κατορθώνουμε να πείσουμε τους εαυτούς μας πως είμαστε μια συγκροτημένη κοινωνία με αρχές και όραμα.  

Ο Βάρναλης είχε γράψει κάποτε πως  η κοροϊδία είναι η γελούμενη όψη της αλήθειας.  Πιστοί σε αυτή τη διαπίστωση του ποιητή ξετυλίγουμε στη συνέχεια τον μύθο της τηλεοπτικής σειράς «------------», και ευελπιστούμε να σας πείσει πως θα αγαπηθεί από τους τηλεθεατές γιατί πολύ απλά εμείς οι άνθρωποι αγαπάμε τις καταστάσεις και τα πρόσωπα που ως οικεία μάς μοιάζουν.

Κ.Ζ