Υπάρχουν στιγμές που η χαρά γίνεται ανείπωτη σιωπή...
Όλα άρχισαν όταν μια μέρα γυρίζοντας στο σπίτι μου μετά από ένα τηλεοπτικό γύρισμα, ο δρόμος με έβγαλε στο παλιό 4ο Γυμνάσιο Αρρένων Πειραιώς από το οποίο είχαμε αποφοιτήσει το 1976. Εκείνο το διάστημα μιλούσα με τον φίλο και παλιό μου συμμαθητή, τον Μιχάλη Αδαμαντίδη, για να οργανώσουμε την κοπή πίτας των παλιών συμμαθητών και να συγκεντρωθούμε εκ νέου όσοι είχαμε καταφέρει να βρεθούμε μετά από τόσα χρόνια σε μια ταβέρνα το καλοκαίρι που πέρασε.
Η ιδέα να κόψουμε την πίτα μέσα στην σχολική αυλή μου ήρθε καθώς διαπίστωσα πως το παλιό σχολείο μας ήταν τώρα, αν και γκρεμισμένο, η αυλή του νέου. Έτσι τα απομεινάρια από τους τοίχους στην μεσοτοιχία του παλιού οικήματος, αγκάλιαζαν την σημερινή αυλή του 8ου Γυμνασίου Πειραιά. Τότε βέβαια τα σχολεία ήταν πολύ λιγότερα από ότι σήμερα, αλλά η παρεχόμενη παιδεία ήταν ασύγκριτα υψηλή.
Λένε πως η αρχή για κάθε δημιουργία είναι η ιδέα και έχουν δίκιο, όμως χωρίς υλοποίηση τίποτε δεν γίνεται. Έτσι ο Μιχάλης Αδαμαντίδης ανέλαβε μέσω διαδικτύου να οργανώσει τους παλιούς συμμαθητές. Ο Βαγγέλης Καραμπλιάς ανέλαβε να βρει την εταιρεία που θα ετοίμαζε τα αλμυρά και την βασιλόπιτα καθώς και τα ηχητικά. Εγώ δούλεψα στην οργάνωση των συναισθημάτων των συμμαθητών μας που αλλιώς το λέμε καλλιτεχνική επιμέλεια. Μέχρι και δελτίο τύπου φτιάξαμε που ανέλαβε ο συμμαθητής μας Γιάννης Κορωναίος, ως δημοσιογράφος, να το στείλει καταλλήλως. Πάνω από όλα όμως σπουδαία υπήρξε η συμβολή του Γυμνασιάρχη του σημερινού γυμνασίου, του Νίκου Τζιανάκη με τους καθηγητές που επέτρεψαν και βοήθησαν στην υλοποίηση αυτής της γιορτής. Όπως θα λέγαμε στα δικά μας χρόνια το ηθικό δίδαγμα για την υλοποίηση αυτής της γιορτής μνήμης ήταν πως "Οι άνθρωποι όταν δουλεύουν για το εμείς, κάνουν θαύματα"
Έτσι, μαζευτήκαμε ξανά τα παιδιά που τώρα ήταν ενήλικες. Ο καθένας με την πορεία του, τα πιστεύω του και τις σκαμμένες ρυτίδες της ψυχής του από την Οδύσσεια της ζωής του. Αυτό που μας ενώνει είναι μια πορεία κοινής μνήμης από τα μαθητικά μας χρόνια. Ο κάθε ένας από εμάς έχοντας κάνει ένα μεγάλο κύκλο ζωής έψαχνε σιωπηλός σε αυτή την συνάντηση να αφουγκραστεί τις αισθήσεις του από την εποχή της αθωότητας. Ναι ήταν μια ιερή πράξη σαν και αυτήν που οι Μύστες στην Ελευσίνα και στην συνέχεια οι ιερείς της των ναών της Χριστιανοσύνης ακούγαμε να λένε κατά τα μυστήρια αναζητώντας το άγνωστο μέσα μας... "τὰ Σὰ ἐκ τῶν Σῶν" Δεν έχει σημασία αν μπορούμε να βρούμε τις απαντήσεις για το μυστήριο της ζωής, αξία έχει να θέσουμε μέσα από την ψυχή μας ερωτήματα ανάλογα ο καθένας με τον ορίζοντα της σκέψης του. Το σπουδαίο σε αυτήν την συνάντηση ήταν πως όλοι χαμογέλασαν και έκλαψαν, επιτρέποντας στους ενήλικες εαυτούς τους να νιώσουν το παιδί μέσα τους.
Πιο κάτω υπάρχει ένα βίντεο με το ηχητικό καλωσόρισμα που ακούστηκε στην εκδήλωση. Μπορεί να είναι η δική μας ιστορία σε εκείνα τα χρόνια, αλλά το ενδιαφέρον θέλησα κατά την δημιουργία αυτού του ηχητικού που το έντυσα με εικόνες και βίντεο, να μην είναι ιδιωτική υπόθεση ολίγων, αλλά αίσθηση συνύπαρξης, ώστε να την αγκαλιάσουν πολλοί περισσότεροι.
