Το 1983 είναι μέσα στο 2024

 

https://www.youtube.com/watch?v=qLZHlkRHb9o

 

Το 1983 ήμουν φρέσκος πολίτης μετά από την πλέον των δύο χρόνων υπηρεσία μου στις ένοπλες δυνάμεις της πατρίδας μου. Το τότε στράτευμα με τους βαθμοφόρους του είχε περάσει ένα μικρό σοκ από το 1981 και ακόμη δεν το είχε ξεπεράσει με την άνοδο στην εξουσία του τότε ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Ο κόσμος θα άφηνε πίσω μια για πάντα την αθώα προσέγγιση του γέλιου από τον Λουί Ντεφινές που τον Ιανουάριο εκείνης της χρονιάς έφυγε από τη ζωή.

Ακόμη στον απόηχο της τότε αίσθησης πως θα καούν και όλοι οι φάκελοι κοινωνικών φρονημάτων για μια νέα Ελλάδα, ίσως είχε συμβολικό χαρακτήρα εκείνη την χρονιά του ’83 και η παντοτινή φυγή από την ζωή του εξαίρετου ηθοποιού Δήμου Σταρένιου.

Όλα τότε ήταν διαφορετικά. Η εποχή έμοιαζε σαν να προσέφερε μια ελπιδοφόρα ηρεμία μετά από την νύχτα που είχε ζήσει ο λαός στο παρελθόν, αλλά μπορεί να ήταν στην πραγματικότητα μια περίοδος ησυχίας πριν τον μεγάλο κατακλυσμό του Έθνους.

Τότε ο Διονύσης Σαββόπουλος μέσα από την ατομική του συνθετική βάσανο ετοίμασε ένα μεγάλης διάρκειας βινύλιο κάτω από τον τίτλο «Τραπεζάκια έξω». Αν θα με ρωτούσε κάποιος σήμερα τι ήταν ο Σαββόπουλος για την εποχή της νιότης μου, θα του έλεγα πως αυτό που κατάφερε ήταν να χτίσει μια σουρεαλιστική ποίηση που μέσα της χώραγε την κουλτούρα ενός εκάστου. Ο Σαββόπουλος δεν θα μπορούσε να εμπνεύσει μια εποχή να σταθεί απέναντι σε ένα καταπιεστικό σύστημα. Δεν θα μπορούσε να ηγηθεί μιας κοινωνικής επανάστασης. Αντίθετα όμως μπορούσε να σε οδηγήσει απέναντι στον ασυνείδητο κόσμο που κουβαλούσες μέσα σου και να τον φέρει στην επιφάνεια δίνοντάς σου την έκσταση της ποίησης που τραγουδιέται.

Αυτά τα γράφω για όσους μπορούν και έχουν τις προσλαμβάνουσες να καταλάβουν τις αισθήσεις εκείνης της εποχής.

Διάλεξα ένα τραγούδι από τον τότε δίσκο που μιλά για την κατάθλιψη της ελληνικής ψυχής  ως μία αναγκαστική κατάβαση στον Άδη, πριν επιστρέψει σαρωτικά για να πράξει αυτό που είναι καταδικασμένη να κάνει μέσα από την γλώσσα της σκέψης της.

Η Ελληνική γλώσσα  είναι καταδικασμένη από την ιστορία να προσφέρει κοινωνικές αναγεννήσεις ή αλλιώς να επιτελεί μπολιάσματα πολιτισμών. Θέλω να πιστεύω πως το 1983 είναι μέσα στο 2024  ως δομικό στοιχείο του παγκόσμιου αδιεξόδου.

Ίσως πρέπει να πιστέψουμε πως αν τον σημερινό κόσμο θα τον έσωζε μια αναγέννηση της Ανατολής, αυτή θα έχει μέσα της υποχρεωτικά το ελληνικό σπέρμα και τις αξίες που συνθέτουν νοήματα υψηλότερα της προτεσταντικής λογικής η οποία σαν καρκίνος έχει εξαπλωθεί και απειλεί να καταστρέψει το ανθρώπινο είδος.

Κ.Ζ