Με όλη αυτή την πολιτική βρόμα που όλοι πλέον αντιλαμβάνονται εκτός από αυτούς που βρίσκονται με μάσκα στο ταμείο της εταιρείας αυτών που ζέχνουν, ακούω συχνά προβληματισμένους πολίτες να λένε πως δεν πρόκειται να αλλάξει η δομή της κοινωνίας μας γιατί όλοι είναι ίδιοι και μόλις γίνουν οι επόμενοι εξουσία κάνουν τα ίδια με τους προηγούμενους.
Σήμερα θα γράψω για έννοιες που είναι άγνωστες στην εκπαίδευση που λάβαμε, ώστε να παραμείνουμε χωρίς κρίση και γνώση της ιστορίας για να διαπιστώσουμε πως είναι πολύ εύκολο να αλλάξουν όλα, αρκεί να ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε να πετύχουμε.
Θα πάμε πολλά χρόνια πίσω γύρω στο 460 π.Χ την εποχή που γινόταν ο πρώτος Πελοποννησιακός πόλεμος. Δεν θα μείνουμε όμως στην τότε Ελλάδα αλλά θα πάμε δίπλα στην αρχαία Ρώμη στην οποία εκείνο τον καιρό δεν υπήρχε Σύνταγμα, δηλαδή καταγεγραμμένες αξίες στην δομή της κοινωνίας. Αντίθετα η κοινωνία τους πορευόταν με άγραφους νόμους και εθιμικές αρχές. Τότε λοιπόν ζούσε ένας δίκαιος αγρότης που είχε γίνει ύπατος. Τον έλεγαν Λεύκιο Κουίνκτιο Κιγκινάτο. Όταν ο γιος του ο Καίσωνας τιμωρήθηκε και εξορίστηκε για στασιασμό υπέρ νεαρών αριστοκρατικών, ο πατέρας πλήρωσε ένα τεράστιο ποσόν και έμεινε φτωχός. Με ένα μικρό χωράφι πλέον θέλησε να παραμείνει αγρότης δίπλα στον Τίβερη ποταμό ζώντας με αξιοπρέπεια.
Δύο φορές του ζήτησαν να αναλάβει
ως δικτάτορας για να σώσει την Ρώμη από κινδύνους. Την πρώτη φορά εξουδετέρωσε
τον Δήμαρχο της Ρώμης που ήθελε να φτιάξει νόμους που τον βόλευαν κάτι σαν την
σημερινή βουλευτική ασυλία που μπορούν να κάνουν οι πολιτικοί κακουργήματα και
να μην τιμωρούνται. Την δεύτερη φορά του
ζητήθηκε να εκδιώξει ως δικτάτωρ τους Αίκουους που ήταν ένας πολεμοχαρής λαός,
κάτι δηλαδή κάτι σαν τους κουμπάρους μας εξ ανατολών μας που θέλουν να πάρουν όλο το
Αιγαίο γιατί σίγουρα το επιτάσσει η καταγωγή τους που έχουν ως πρόγονο τον Ομάρ
που κακώς τον λέμε σήμερα Όμηρο.
Αυτός λοιπόν ο αγρότης και στρατιωτικός άνδρας, αφού έσωσε την Ρώμη παρέδωσε και
τις δύο φορές την εξουσία στην δημοκρατική διακυβέρνηση των πολιτών χωρίς να παραμείνει
στο αξίωμα κερδίζοντας χρήματα αφού δεν είχε στη ζωή του. Δηλαδή έκανε ακριβώς
το αντίθετο από τους επίορκους σύγχρονους πολιτικούς που μπαίνουν φτωχοί και
βγαίνουν με ασύλληπτες περιουσίες για τις
οποίες δεν ελέγχονται από τους άλλους όμοιους συναδέλφους γιατί ο καθένας έχει τον δικό
του τρόπο υπεξαίρεσης της περιουσίας ενός λαού. Άλλος θα φάει από τους εξοπλισμούς,
άλλος από την υγεία, άλλος από τις δημόσιες υποδομές και η ευρηματικότητα των
εγκλημάτων δεν έχει τέλος. Βέβαια στην εποχή μας υπάρχει και η οριζόντια
δημοκρατική μοιρασιά των κλεμμένων κατά την οποία ο φτωχός ιδιώτης (ανόητος) για
ένα μισθό που τον έχουν βολέψει να παίρνει ως μικροποσό της μίζας που επιτρέπει
να συμβαίνει, καλύπτει το αφεντικό του που καταληστεύει το μέλλον των παιδιών
του.
Ίσως και σήμερα θα μπορούσαν τέτοιοι ευπατρίδες να αναλάβουν τα ηνία αυτής της χώρας για να αλλάξουν και να εξορθολογήσουν το σύνταγμα κατά τέτοιο τρόπο που να πατάσσεται η πολιτική αλητεία και να προστατεύεται ο πολίτης από τις εξουσίες.
Τι χρειάζεται όμως για να γίνει
αυτή η αλλαγή στη ζωή μας σήμερα; Το πρώτο είναι να ρίξουμε μια σφαλιάρα μόνοι μας
στον εαυτό μας και να επαναπροσδιορίσουμε έννοιες σύμφωνα με τις οποίες μας έχουν
στριμώξει σε μια κοινωνική άγνοια. Τι σημαίνει δικτάτορας; Είναι ο Κιγκινάτος; Αν είχαμε κρίση θα καταλαβαίναμε πως δεν υπάρχουν κακές λέξεις αλλά
προθέσεις που κρύβουν οι έννοιες. Φαντάζεστε πως στο όνομα της δημοκρατίας
γίνονται εγκλήματα όπως αυτά που συντελούνται σήμερα στην Γάζα και στην
Ουκρανία από συμφέροντα εξουσιών που θέλουν να ελέγχουν όλο τον πλανήτη. Δεν θα
ξεχάσω το βιβλίο που είχε ο δικός μας πρωθυπουργός πάνω στο γραφείο του όταν
μιλούσε στο πόπολο και με αυτή την σημειολογία του ντεκόρ δήλωνε πως είναι πρόθυμος να υπηρετήσει την
μεγάλη επανεκκίνηση του πλανήτη φυσικά με το αζημίωτο όπως καταλαβαίνουν όσοι
έχουν στοιχειώδη σκέψη.
Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι πως σήμερα τα κόμματα που θέλουν να
αλλάξουν την εξουσία μέσα από το υπάρχον σύστημα είναι υπηρέτες αυτού, με
διαφορετική ιδεολογία βέβαια, η οποία εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.
Ο λαός δεν χρειάζεται πατρονάρισμα και καθοδήγηση, αλλά σεβασμό στις αποφάσεις
του ακόμη κι όταν αυτές δεν τον συμφέρουν. Η εξέλιξη μιας πολιτείας είναι
δυναμική υπόθεση που προσφέρει συλλογική εκπαίδευση στο λαό με στόχο την επιβίωσή του.
Ουτοπικά είναι όλα αυτά θα πει κάποιος, αλλά το μόνο σίγουρο είναι κατ’ απόδειξη της ιστορίας πως υποστηρίζοντας αυτή την αδυναμία, ο ίδιος δεν έχει τόπο μέσα στον εγκέφαλό του για να λειτουργήσει η κρίση. Τέτοιες σκέψεις στην κοινωνία μας είναι πλήρης από θεωρίες γεμάτες με καταλήξεις σε «ισμός». Καιρός να τις αλλάξουμε στον εαυτό μας γιατί ένας ελεύθερος άνθρωπος δεν πρέπει να αναπαράγει τον περιορισμό της σκέψης του.
Μη φοβάστε, μπορούμε αν θέλουμε να ζήσουμε λέγοντας όχι σε όσους μας δείχνουν για πραγματικότητα την τεχνητή σκιά τους.
