Εκείνος και Εκείνος






Την χρονιά που αγόραζα τον δίσκο του Διονύση Σαββόπουλου «Βρώμικο ψωμί» τρέχοντας στη συνέχεια με αγωνία να τον βάλω να γυρίζει στην πλάκα του φορητού πικάπ με τις τριάντα τρεις στροφές, στην Ελλάδα, ο Κώστας Μουρσελάς έγραφε για την τηλεόραση τα κείμενα μιας θρυλικής σειράς με τίτλο «Εκείνος και Εκείνος». Ήταν ο πέμπτος χρόνος διακυβέρνησης των συνταγματαρχών της Χούντας. Θα τολμούσα να πω για την αισθητική αντίληψη της εποχής, ότι η βία τότε είχε και μια αθώα πλευρά, λόγω της αμορφωσιάς των κυβερνώντων.
Ένεκα λοιπόν αυτής της πνευματικής υστέρησης, κάποια κείμενα όπως αυτό του Κώστα Μουρσελά, διέφευγαν της προσοχής των λογοκριτών και έτσι έφταναν σε αυτούς που μπορούσαν να αποκωδικοποιήσουν την αγωνία για ελευθερία από τον «γύψο» της εποχής. Με αυτό τον τρόπο λοιπόν, εισχώρησε στο κυβερνητικό τότε Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης, την τότε ΕΙΡΤ, ένα απίθανο δίδυμο ηθοποιών που ανέλαβε να ερμηνεύσει σε ασπρόμαυρη οθόνη το λόγο του συγγραφέα. Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος και ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, άφησαν το ταλέντο τους να δημιουργήσει κάτι ανεπανάληπτο, που όσοι το αποκωδικοποιούσαν δεν πίστευαν στα μάτια και τα αυτιά τους…
Δυστυχώς όμως αυτές οι δημιουργίες των τηλεοπτικών επεισοδίων, δεν σώθηκαν από την λαίλαπα της ανθρώπινης βλακείας, μιας και κατά την δεκαετία του ’80 σβήστηκαν από τις μαγνητοταινίες που φυλάγονταν ως αρχείο των εκπομπών. Ο υπηρεσιακός λόγος του κανιβαλισμού, ήταν ότι χρειάζονταν ταινίες για να γράψουν ποδοσφαιρικούς αγώνες οι τότε υπάλληλοι της τηλεόρασης. Λυπάμαι, αλλά ποτέ δεν μάθαμε ένα όνομα υπευθύνου, ώστε να ξέρουμε που οφείλουμε να στέλνουμε το ανάθεμα της τύχης ενός λαού που έχει γεμίσει ηλιθίους και συνεχίζει μέχρι σήμερα να καμαρώνει.

Αφορμή των παραπάνω σκέψεων, αποτέλεσε η θεατρική παράσταση που παρακολούθησα στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια, στην πλατεία Αμερικής. Το ζωντάνεμα των δύο ηρώων, του Λουκά και του Σόλωνα, ανέλαβε να πραγματοποιήσει με επιτυχία ο σκηνοθέτης Νίκος Σακαλίδης.
Τους απαιτητικούς ρόλους των δύο πρωταγωνιστών, ενσαρκώνουν οι εξαίρετοι ηθοποιοί Βασίλης Βλάχος και Γιάννης Κρανάς. Δύο μικρότερους αλλά απαιτητικούς σε υποκριτική τέχνη ρόλους που ξεκουράζουν την σκέψη μας από τον βαθύ λόγο του συγγραφέα, τους υποδύθηκαν με επιτυχία κατά την παράσταση που παρακολούθησα, η Κατερίνα Σουβλή και η Δέσποινα Πόγκα. Το σκηνικό απέριττο ταιριαστό με το λόγο του έργου, μαζί με τα κοστούμια, υπογράφει η Αφροδίτη Κουτσουδάκη.

Εκείνος και Εκείνος… Ερωτήματα ζωής που σε ένα υψηλής αισθητικής πικρό χιούμορ, φέρνουν τον καθρέφτη της ψευδό-εικόνας μας σε πρώτο πλάνο.

Αυτές οι θεατρικές προτάσεις με χαροποιούν, γιατί συντηρούν το «καλό» θέατρο. Άλλωστε έχουμε ανάγκη την ψυχαγωγία αυτών των παραστάσεων, απέναντι στην κατά κόρον προσφερόμενη διασκέδαση χαμηλής ποιότητας.


Υ.Γ Στοιχεία παράστασης : http://www.athinorama.gr/theatre/performance.aspx?id=10042376 



Λευτεριά από τον φασισμό της χειραφέτησης





Ενώ διαβάζεις την πρώτη πρόταση αυτού το άρθρου, περιμένεις αναγνώστη μου να διαβλέψεις ποια σημαία αντίστασης υπάρχει από τον γράφοντα, ώστε να ταχθείς ή να εναντιωθείς ικανοποιώντας το «Εγώ» σου. Ψέματα;
Αν δεν το παραδεχθείς σίγουρα κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Σαν θελήσεις να είσαι πιο ειλικρινής σε σχέση με τον απατεωνίσκο της σκέψης που κρύβεις μέσα σου, τα πράγματα ίσως να γίνουν πολύ καλύτερα για την επιζητούμενη λευτεριά από την ομηρία της σκέψης, κάνοντας πιο συνειδητή τη ζωή σου.
Ψέματα θα σκέφτεσαι πάντα, αλλά δεν θα τα πιστεύεις ως αλήθεια!
Από τότε που προσπαθούσα να οργανώσω την πολιτική, ηθική και κοινωνική εποπτεία μου, πάνω στις νεανικές σκέψεις της φοιτητικής μου περιόδου, είχα διαπιστώσει την ύπαρξη κινημάτων που στόχευαν στην απελευθέρωση του ατόμου από τις στρεβλές δομές της συντηρητικής ιστορικά κοινωνίας.
Κάπως έτσι θυμάμαι τις κοινωνικο-πολιτικές αναλύσεις, που τις γεννούσε η εποχή της πολυδιασπασμένης αριστερής φλυαρίας, κατά την δεκαετία του ’80. Σέβομαι το παρελθόν και είμαι σίγουρος ότι όλα είχαν το λόγο τους να γίνονται μ’ αυτόν τον τρόπο, αρκεί να μη μένουμε σ’ αυτό αγιοποιώντας το, χωρίς κρίση σήμερα.

Αφορμή της σημερινής γραφής μου όμως, είναι μια είδηση που διάβασα για ένα κίνημα, που στοχεύει στον επαναπροσδιορισμό των ανθρώπινων και οικογενειακών σχέσεων, προσθέτοντας μια ταυτότητα κατά του ρατσισμού. Δεν κατανόησα την ακροστιχίδα των αρκτικόλεξων που το χαρακτηρίζουν, αλλά ίσως δεν ενδιαφέρει και πολύ ο «τίτλος» τους νεοέλληνες για να συνταχθούν με αυτόν και να εκτονώσουν το επαναστατικό τους μένος.
Συνέπεια της νέας αυτής κινηματικής δράσης, θυμήθηκα το βιβλίο που είχα αγοράσει το 1977 με τίτλο «ανοιχτός γάμος» των εκδόσεων Γλάρος των Νένα ο’ Νέϊλ και Τζώρζ ο’ Νέϊλ. Όπως σημείωνε ο εκδότης, είχε κινηματική δράση και τότε σε Αμερική και Ευρώπη το περιεχόμενο των ιδεών του συγγραφικού ζεύγους.
Θυμάμαι τις διευρύνσεις της νοητικής και συναισθηματικής μου συγκρότησης εκείνη την εποχή, σαν διάβαζα το εν λόγω βιβλίο. Θυμάμαι ακόμα πως ανέλυε την κατανόηση που οφείλει να έχει ένα άντρας όταν του περιγράφει με λεπτομέρεια τις εξωσυζυγικές εμπειρίες η γυναίκα του και βέβαια το αντίθετο όταν εκείνη γινόταν κοινωνός των ηδονών του.
Θέτω ως απορία το ερώτημα:
Μήπως όλο το καταπιεστικό σύστημα μιας φαλλοκρατικής ομοφοβικής κοινωνίας του παρελθόντος είναι φασισμός χειραφέτησης ίδιος με τις σύγχρονες κινηματικές αντιδράσεις που αντιστρατεύονται προς την αντίθετη κατεύθυνση τις παλαιές ιδέες κάνοντας αυτοσκοπό την αντίθεσή τους.;
Νέος τότε, είχα σκεφτεί ότι, η ανόητη σκέψη μιας χούντας μου τραβούσε το χέρι δεξιά, ένας άλλος παρωχημένος κόσμος νεωτεριστικής σκέψης, μου τραβούσε το άλλο με ισοδύναμη μανία προς τα αριστερά. Αποτέλεσμα ήταν να βρίσκομαι έτοιμος προς διαμελισμό και ακίνητος στην ίδια θέση.
Μην σκεφθεί κανένας, ότι διαλέγουμε με ποιους πάμε και ποιους αφήνουμε, γιατί χουντικές συμπεριφορές έχουν οι λεγόμενοι προοδευτικοί και αριστερές ευαισθησίες οι συντηρητικοί... Λυπάμαι αλλά έχω ανακαλύψει χρόνια τώρα, ότι ο κόσμος δυστυχώς δεν είναι ασπρόμαυρος, αλλά χρωματικά λερωμένος.
Κανένας λοιπόν τότε "καθοδηγητής" δεν μου έδωσε την πληροφορία, ότι υπάρχει και άλλη κίνηση εκτός από αριστερά και δεξιά. Ίσως γιατί το "καθοδηγώ" όπως και το «χειραγωγώ», δεν έχει καμιά σχέση με το «ανυψώνομαι» για να δω τον κόσμο από ψηλά. Στους θυμικούς απολογισμούς των ανθρώπων, για την χειραγώγηση φταίνε πάντα οι άλλοι, ενώ για την ανύψωσή μας οφείλουμε να έχουμε ευθύνη ατομικά. Συνήθως έχουμε έτοιμη τη φράση... "Δεν με άφησαν...".
Όπως και να το κάνουμε είναι πιο δύσκολο να ταλαιπωρούμε τον εαυτό μας.
Καλύτερα να αναθεματίζουμε τους άλλους παρά να αναλαμβάνουμε την ευθύνη.

Τελικά αν ψάξουμε στους αντιπάλους ομοφοβικούς και απελευθερωμένους, εποπτεία των σκέψεών τους  ποια κατηγορία θέσης νομίζετε ότι έχει ασχοληθεί με το ερώτημα «τι είναι ο άνθρωπος»; Στην πλειονότητα των ατόμων που αντιμάχονται με μανία τις απόψεις τους, θα διαπιστώσουμε ανυπαρξία γνώσης ακόμα και του ερωτήματος. Οι λίγες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα, που φυσικά δεν ανήκουν στις τάξεις των φανατισμένα αντιμαχόμενων απόψεων.
Να μια διαφορά της σημερινής φτώχειας από την «σκέψη» της Ελληνικής γραμματείας.

Έχω ενημερωθεί για παρελάσεις σεξιστικού τύπου από ανθρώπους που επιλέγουν να είναι ομοφυλόφιλοι, και προκαλούν με τις ενέργειές τους την χυδαία απαξίωσή τους από τους "διαφορετικούς" που νομίζουν ότι είναι τίτλος ζωής να είσαι ετερόφυλος.
Κανένας δεν ρωτά ποια είναι η σκέψη αυτών που λικνίζονται φιλήδονα και προκλητικά στις διαδηλώσεις "αντί-ρατσισμού", μα ούτε και των υπολοίπων που δηλώνουν απέχθεια στην ομοφυλοφιλία.
Αν προσέξουμε, θα παρατηρήσουμε μια ομοιότητα στις σκέψεις των εκάστοτε οπαδών, που την μια εκτονώνονται στα θέματα σεξιστικών παρελάσεων, την επομένη στα γήπεδα, κάποια άλλη φορά στις πολιτικές και κοινωνικές αντιπαραθέσεις εντός και εκτός της χώρας τους.
Οι αντιθέσεις, αποτελούν το ίδιο νόμισμα με δυο πλευρές. Ένα ακριβό νόμισμα, στα χέρια του χρηματιστή που παίζει για δική του ευζωία με τις υπάρξεις των ανόητων.

Ο φασισμός, ως ερμηνεία συσπείρωσης ομοίων συμφερόντων, είναι αναγκαίος για να λειτουργήσει η κάθε μάχη. Ο Δικαιόπολις του Αριστοφάνη όμως σπάει τη σύμβαση αυτή ζητώντας μια ευκαιρία για ατομική ευημερία από τους τότε πολεμόχαρους της εποχής του. Τρίτη επιλογή στην οπαδοποιημένη σκέψη δεν μπορούμε να αποκτήσουμε εύκολα. Αυτή η διαφορετική επιλογή ίσως να είναι η μοναδική ευκαιρία να πετύχουμε την λευτεριά μας από το αιώνιο δίπολο των ηθών που προωθούν οι εποχές. Ψάξτε τα δίπολα της καθημερινότητας μας, καθώς και της διαδρομής της ιστορίας του ανθρώπινου γένους και θα έχετε το χάρτη της ομηρίας που δεν επιτρέπει την εξέλιξη στην αποδοχή του διαφορετικού. 
Αν περιμένουμε πως θα αποτινάξουμε τη χειραγώγηση της ζωής μας αλλάζοντας τους άλλους, δεν πρόκειται να ξυπνήσουμε ποτέ. Ο πιο δεσμευμένος με αξίες και περιορισμούς, είναι ο ουσιαστικά αναρχικός Νους, γιατί δεν χρειάζεται να του επιβάλλουν τους όρους σεβασμού που λειτουργεί απέναντι στο υπέροχο ταξίδι που λέγεται Ζωή! Πρακτικά όμως οι άνοες, είναι χρήσιμοι σε κοινωνίες που αρέσκονται στις προμετωπίδες με αριστερή, δεξιά, ομοφυλόφιλη ή αντρουά σκέψη… 

Έτσι δεν είναι;


Σημείωση:
Η φωτογραφία είναι δανεισμένη από το χώρο:
http://variety.com/2015/film/news/game-of-thrones-to-hit-imax-screens-1201393367/