Ενώ διαβάζεις την πρώτη πρόταση αυτού το άρθρου, περιμένεις αναγνώστη μου να διαβλέψεις ποια σημαία αντίστασης υπάρχει από τον γράφοντα, ώστε να ταχθείς ή να εναντιωθείς ικανοποιώντας το «Εγώ» σου. Ψέματα;
Αν δεν το παραδεχθείς σίγουρα κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Σαν θελήσεις να είσαι πιο ειλικρινής σε σχέση με τον απατεωνίσκο της σκέψης που κρύβεις μέσα σου, τα πράγματα ίσως να γίνουν πολύ καλύτερα για την επιζητούμενη λευτεριά από την ομηρία της σκέψης, κάνοντας πιο συνειδητή τη ζωή σου.
Ψέματα θα σκέφτεσαι πάντα, αλλά δεν θα τα πιστεύεις ως αλήθεια!
Από τότε που προσπαθούσα να οργανώσω την πολιτική, ηθική και κοινωνική εποπτεία μου, πάνω στις νεανικές σκέψεις της φοιτητικής μου περιόδου, είχα διαπιστώσει την ύπαρξη κινημάτων που στόχευαν στην απελευθέρωση του ατόμου από τις στρεβλές δομές της συντηρητικής ιστορικά κοινωνίας.
Κάπως έτσι θυμάμαι τις κοινωνικο-πολιτικές αναλύσεις, που τις γεννούσε η εποχή της πολυδιασπασμένης αριστερής φλυαρίας, κατά την δεκαετία του ’80. Σέβομαι το παρελθόν και είμαι σίγουρος ότι όλα είχαν το λόγο τους να γίνονται μ’ αυτόν τον τρόπο, αρκεί να μη μένουμε σ’ αυτό αγιοποιώντας το, χωρίς κρίση σήμερα.
Αφορμή της σημερινής γραφής μου όμως, είναι μια είδηση που διάβασα για ένα κίνημα, που στοχεύει στον επαναπροσδιορισμό των ανθρώπινων και οικογενειακών σχέσεων, προσθέτοντας μια ταυτότητα κατά του ρατσισμού. Δεν κατανόησα την ακροστιχίδα των αρκτικόλεξων που το χαρακτηρίζουν, αλλά ίσως δεν ενδιαφέρει και πολύ ο «τίτλος» τους νεοέλληνες για να συνταχθούν με αυτόν και να εκτονώσουν το επαναστατικό τους μένος.
Συνέπεια της νέας αυτής κινηματικής δράσης, θυμήθηκα το βιβλίο που είχα αγοράσει το 1977 με τίτλο «ανοιχτός γάμος» των εκδόσεων Γλάρος των Νένα ο’ Νέϊλ και Τζώρζ ο’ Νέϊλ. Όπως σημείωνε ο εκδότης, είχε κινηματική δράση και τότε σε Αμερική και Ευρώπη το περιεχόμενο των ιδεών του συγγραφικού ζεύγους.
Θυμάμαι τις διευρύνσεις της νοητικής και συναισθηματικής μου συγκρότησης εκείνη την εποχή, σαν διάβαζα το εν λόγω βιβλίο. Θυμάμαι ακόμα πως ανέλυε την κατανόηση που οφείλει να έχει ένα άντρας όταν του περιγράφει με λεπτομέρεια τις εξωσυζυγικές εμπειρίες η γυναίκα του και βέβαια το αντίθετο όταν εκείνη γινόταν κοινωνός των ηδονών του.
Αν δεν το παραδεχθείς σίγουρα κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Σαν θελήσεις να είσαι πιο ειλικρινής σε σχέση με τον απατεωνίσκο της σκέψης που κρύβεις μέσα σου, τα πράγματα ίσως να γίνουν πολύ καλύτερα για την επιζητούμενη λευτεριά από την ομηρία της σκέψης, κάνοντας πιο συνειδητή τη ζωή σου.
Ψέματα θα σκέφτεσαι πάντα, αλλά δεν θα τα πιστεύεις ως αλήθεια!
Από τότε που προσπαθούσα να οργανώσω την πολιτική, ηθική και κοινωνική εποπτεία μου, πάνω στις νεανικές σκέψεις της φοιτητικής μου περιόδου, είχα διαπιστώσει την ύπαρξη κινημάτων που στόχευαν στην απελευθέρωση του ατόμου από τις στρεβλές δομές της συντηρητικής ιστορικά κοινωνίας.
Κάπως έτσι θυμάμαι τις κοινωνικο-πολιτικές αναλύσεις, που τις γεννούσε η εποχή της πολυδιασπασμένης αριστερής φλυαρίας, κατά την δεκαετία του ’80. Σέβομαι το παρελθόν και είμαι σίγουρος ότι όλα είχαν το λόγο τους να γίνονται μ’ αυτόν τον τρόπο, αρκεί να μη μένουμε σ’ αυτό αγιοποιώντας το, χωρίς κρίση σήμερα.
Αφορμή της σημερινής γραφής μου όμως, είναι μια είδηση που διάβασα για ένα κίνημα, που στοχεύει στον επαναπροσδιορισμό των ανθρώπινων και οικογενειακών σχέσεων, προσθέτοντας μια ταυτότητα κατά του ρατσισμού. Δεν κατανόησα την ακροστιχίδα των αρκτικόλεξων που το χαρακτηρίζουν, αλλά ίσως δεν ενδιαφέρει και πολύ ο «τίτλος» τους νεοέλληνες για να συνταχθούν με αυτόν και να εκτονώσουν το επαναστατικό τους μένος.
Συνέπεια της νέας αυτής κινηματικής δράσης, θυμήθηκα το βιβλίο που είχα αγοράσει το 1977 με τίτλο «ανοιχτός γάμος» των εκδόσεων Γλάρος των Νένα ο’ Νέϊλ και Τζώρζ ο’ Νέϊλ. Όπως σημείωνε ο εκδότης, είχε κινηματική δράση και τότε σε Αμερική και Ευρώπη το περιεχόμενο των ιδεών του συγγραφικού ζεύγους.
Θυμάμαι τις διευρύνσεις της νοητικής και συναισθηματικής μου συγκρότησης εκείνη την εποχή, σαν διάβαζα το εν λόγω βιβλίο. Θυμάμαι ακόμα πως ανέλυε την κατανόηση που οφείλει να έχει ένα άντρας όταν του περιγράφει με λεπτομέρεια τις εξωσυζυγικές εμπειρίες η γυναίκα του και βέβαια το αντίθετο όταν εκείνη γινόταν κοινωνός των ηδονών του.
Θέτω ως απορία το ερώτημα:
Μήπως όλο το καταπιεστικό σύστημα μιας φαλλοκρατικής ομοφοβικής κοινωνίας του παρελθόντος είναι φασισμός χειραφέτησης ίδιος με τις σύγχρονες κινηματικές αντιδράσεις που αντιστρατεύονται προς την αντίθετη κατεύθυνση τις παλαιές ιδέες κάνοντας αυτοσκοπό την αντίθεσή τους.;
Νέος τότε, είχα σκεφτεί ότι, η ανόητη σκέψη μιας χούντας μου τραβούσε το χέρι δεξιά, ένας άλλος παρωχημένος κόσμος νεωτεριστικής σκέψης, μου τραβούσε το άλλο με ισοδύναμη μανία προς τα αριστερά. Αποτέλεσμα ήταν να βρίσκομαι έτοιμος προς διαμελισμό και ακίνητος στην ίδια θέση.
Μην σκεφθεί κανένας, ότι διαλέγουμε με ποιους πάμε και ποιους αφήνουμε, γιατί χουντικές συμπεριφορές έχουν οι λεγόμενοι προοδευτικοί και αριστερές ευαισθησίες οι συντηρητικοί... Λυπάμαι αλλά έχω ανακαλύψει χρόνια τώρα, ότι ο κόσμος δυστυχώς δεν είναι ασπρόμαυρος, αλλά χρωματικά λερωμένος.
Κανένας λοιπόν τότε "καθοδηγητής" δεν μου έδωσε την πληροφορία, ότι υπάρχει και άλλη κίνηση εκτός από αριστερά και δεξιά. Ίσως γιατί το "καθοδηγώ" όπως και το «χειραγωγώ», δεν έχει καμιά σχέση με το «ανυψώνομαι» για να δω τον κόσμο από ψηλά. Στους θυμικούς απολογισμούς των ανθρώπων, για την χειραγώγηση φταίνε πάντα οι άλλοι, ενώ για την ανύψωσή μας οφείλουμε να έχουμε ευθύνη ατομικά. Συνήθως έχουμε έτοιμη τη φράση... "Δεν με άφησαν...".
Μήπως όλο το καταπιεστικό σύστημα μιας φαλλοκρατικής ομοφοβικής κοινωνίας του παρελθόντος είναι φασισμός χειραφέτησης ίδιος με τις σύγχρονες κινηματικές αντιδράσεις που αντιστρατεύονται προς την αντίθετη κατεύθυνση τις παλαιές ιδέες κάνοντας αυτοσκοπό την αντίθεσή τους.;
Νέος τότε, είχα σκεφτεί ότι, η ανόητη σκέψη μιας χούντας μου τραβούσε το χέρι δεξιά, ένας άλλος παρωχημένος κόσμος νεωτεριστικής σκέψης, μου τραβούσε το άλλο με ισοδύναμη μανία προς τα αριστερά. Αποτέλεσμα ήταν να βρίσκομαι έτοιμος προς διαμελισμό και ακίνητος στην ίδια θέση.
Μην σκεφθεί κανένας, ότι διαλέγουμε με ποιους πάμε και ποιους αφήνουμε, γιατί χουντικές συμπεριφορές έχουν οι λεγόμενοι προοδευτικοί και αριστερές ευαισθησίες οι συντηρητικοί... Λυπάμαι αλλά έχω ανακαλύψει χρόνια τώρα, ότι ο κόσμος δυστυχώς δεν είναι ασπρόμαυρος, αλλά χρωματικά λερωμένος.
Κανένας λοιπόν τότε "καθοδηγητής" δεν μου έδωσε την πληροφορία, ότι υπάρχει και άλλη κίνηση εκτός από αριστερά και δεξιά. Ίσως γιατί το "καθοδηγώ" όπως και το «χειραγωγώ», δεν έχει καμιά σχέση με το «ανυψώνομαι» για να δω τον κόσμο από ψηλά. Στους θυμικούς απολογισμούς των ανθρώπων, για την χειραγώγηση φταίνε πάντα οι άλλοι, ενώ για την ανύψωσή μας οφείλουμε να έχουμε ευθύνη ατομικά. Συνήθως έχουμε έτοιμη τη φράση... "Δεν με άφησαν...".
Όπως και να το κάνουμε είναι πιο δύσκολο να ταλαιπωρούμε τον εαυτό μας.
Καλύτερα να αναθεματίζουμε τους άλλους παρά να αναλαμβάνουμε την ευθύνη.
Τελικά αν ψάξουμε στους αντιπάλους ομοφοβικούς και απελευθερωμένους, εποπτεία των σκέψεών τους ποια κατηγορία θέσης νομίζετε ότι έχει ασχοληθεί με το ερώτημα «τι είναι ο άνθρωπος»; Στην πλειονότητα των ατόμων που αντιμάχονται με μανία τις απόψεις τους, θα διαπιστώσουμε ανυπαρξία γνώσης ακόμα και του ερωτήματος. Οι λίγες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα, που φυσικά δεν ανήκουν στις τάξεις των φανατισμένα αντιμαχόμενων απόψεων.
Να μια διαφορά της σημερινής φτώχειας από την «σκέψη» της Ελληνικής γραμματείας.
Έχω ενημερωθεί για παρελάσεις σεξιστικού τύπου από ανθρώπους που επιλέγουν να είναι ομοφυλόφιλοι, και προκαλούν με τις ενέργειές τους την χυδαία απαξίωσή τους από τους "διαφορετικούς" που νομίζουν ότι είναι τίτλος ζωής να είσαι ετερόφυλος.
Κανένας δεν ρωτά ποια είναι η σκέψη αυτών που λικνίζονται φιλήδονα και προκλητικά στις διαδηλώσεις "αντί-ρατσισμού", μα ούτε και των υπολοίπων που δηλώνουν απέχθεια στην ομοφυλοφιλία.
Αν προσέξουμε, θα παρατηρήσουμε μια ομοιότητα στις σκέψεις των εκάστοτε οπαδών, που την μια εκτονώνονται στα θέματα σεξιστικών παρελάσεων, την επομένη στα γήπεδα, κάποια άλλη φορά στις πολιτικές και κοινωνικές αντιπαραθέσεις εντός και εκτός της χώρας τους.
Οι αντιθέσεις, αποτελούν το ίδιο νόμισμα με δυο πλευρές. Ένα ακριβό νόμισμα, στα χέρια του χρηματιστή που παίζει για δική του ευζωία με τις υπάρξεις των ανόητων.
Ο φασισμός, ως ερμηνεία συσπείρωσης ομοίων συμφερόντων, είναι αναγκαίος για να λειτουργήσει η κάθε μάχη. Ο Δικαιόπολις του Αριστοφάνη όμως σπάει τη σύμβαση αυτή ζητώντας μια ευκαιρία για ατομική ευημερία από τους τότε πολεμόχαρους της εποχής του. Τρίτη επιλογή στην οπαδοποιημένη σκέψη δεν μπορούμε να αποκτήσουμε εύκολα. Αυτή η διαφορετική επιλογή ίσως να είναι η μοναδική ευκαιρία να πετύχουμε την λευτεριά μας από το αιώνιο δίπολο των ηθών που προωθούν οι εποχές. Ψάξτε τα δίπολα της καθημερινότητας μας, καθώς και της διαδρομής της ιστορίας του ανθρώπινου γένους και θα έχετε το χάρτη της ομηρίας που δεν επιτρέπει την εξέλιξη στην αποδοχή του διαφορετικού.
Καλύτερα να αναθεματίζουμε τους άλλους παρά να αναλαμβάνουμε την ευθύνη.
Τελικά αν ψάξουμε στους αντιπάλους ομοφοβικούς και απελευθερωμένους, εποπτεία των σκέψεών τους ποια κατηγορία θέσης νομίζετε ότι έχει ασχοληθεί με το ερώτημα «τι είναι ο άνθρωπος»; Στην πλειονότητα των ατόμων που αντιμάχονται με μανία τις απόψεις τους, θα διαπιστώσουμε ανυπαρξία γνώσης ακόμα και του ερωτήματος. Οι λίγες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα, που φυσικά δεν ανήκουν στις τάξεις των φανατισμένα αντιμαχόμενων απόψεων.
Να μια διαφορά της σημερινής φτώχειας από την «σκέψη» της Ελληνικής γραμματείας.
Έχω ενημερωθεί για παρελάσεις σεξιστικού τύπου από ανθρώπους που επιλέγουν να είναι ομοφυλόφιλοι, και προκαλούν με τις ενέργειές τους την χυδαία απαξίωσή τους από τους "διαφορετικούς" που νομίζουν ότι είναι τίτλος ζωής να είσαι ετερόφυλος.
Κανένας δεν ρωτά ποια είναι η σκέψη αυτών που λικνίζονται φιλήδονα και προκλητικά στις διαδηλώσεις "αντί-ρατσισμού", μα ούτε και των υπολοίπων που δηλώνουν απέχθεια στην ομοφυλοφιλία.
Αν προσέξουμε, θα παρατηρήσουμε μια ομοιότητα στις σκέψεις των εκάστοτε οπαδών, που την μια εκτονώνονται στα θέματα σεξιστικών παρελάσεων, την επομένη στα γήπεδα, κάποια άλλη φορά στις πολιτικές και κοινωνικές αντιπαραθέσεις εντός και εκτός της χώρας τους.
Οι αντιθέσεις, αποτελούν το ίδιο νόμισμα με δυο πλευρές. Ένα ακριβό νόμισμα, στα χέρια του χρηματιστή που παίζει για δική του ευζωία με τις υπάρξεις των ανόητων.
Ο φασισμός, ως ερμηνεία συσπείρωσης ομοίων συμφερόντων, είναι αναγκαίος για να λειτουργήσει η κάθε μάχη. Ο Δικαιόπολις του Αριστοφάνη όμως σπάει τη σύμβαση αυτή ζητώντας μια ευκαιρία για ατομική ευημερία από τους τότε πολεμόχαρους της εποχής του. Τρίτη επιλογή στην οπαδοποιημένη σκέψη δεν μπορούμε να αποκτήσουμε εύκολα. Αυτή η διαφορετική επιλογή ίσως να είναι η μοναδική ευκαιρία να πετύχουμε την λευτεριά μας από το αιώνιο δίπολο των ηθών που προωθούν οι εποχές. Ψάξτε τα δίπολα της καθημερινότητας μας, καθώς και της διαδρομής της ιστορίας του ανθρώπινου γένους και θα έχετε το χάρτη της ομηρίας που δεν επιτρέπει την εξέλιξη στην αποδοχή του διαφορετικού.
Αν περιμένουμε πως θα αποτινάξουμε τη χειραγώγηση της ζωής μας αλλάζοντας τους άλλους, δεν πρόκειται να ξυπνήσουμε ποτέ.
Ο πιο δεσμευμένος με αξίες και περιορισμούς, είναι ο ουσιαστικά αναρχικός Νους, γιατί δεν χρειάζεται να του επιβάλλουν τους όρους σεβασμού που λειτουργεί απέναντι στο υπέροχο ταξίδι που λέγεται Ζωή!
Πρακτικά όμως οι άνοες, είναι χρήσιμοι σε κοινωνίες που αρέσκονται στις προμετωπίδες με αριστερή, δεξιά, ομοφυλόφιλη ή αντρουά σκέψη…
Έτσι δεν είναι;
Σημείωση:
Η φωτογραφία είναι δανεισμένη από το χώρο:
http://variety.com/2015/film/news/game-of-thrones-to-hit-imax-screens-1201393367/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου