Με φειδώ σκέψεις από τον οίκο προς τον δήμο

Οι παλαιότεροι έλεγαν  “τα εν οίκω μη εν δήμω”, αλλά εμένα μου ήρθε η επιθυμία να καταγράψω, εδώ, τις σκέψεις που γεννήθηκαν από την υπάρχουσα ζωή μέσα στο σπίτι μου.

Κάτι μου “έτρωγε” το μυαλό όλο το χθεσινό βράδυ σχετικά με ένα γράψιμο που ετοιμάζω, αρχικά μέσα στη σκέψη μου, σχετικά με το “σήμερα” και το “τότε”.  Το αφήνω απροσδιόριστο χρονικά, αν και βάσανός μου έχει αρκετή σαφήνεια. Ο λόγος της απροσδιοριστίας έγκειται στο ότι πρέπει να ξέρουμε πως κάθε “τότε” είναι καλύτερο από το σήμερα έστω και αν νομίζουμε πως ταξιδεύουμε στα άστρα…  Κάτι θα ήξερε ο Ησίοδος όταν έγραφε τα πέντε γένη των θνητών. Οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια προς την καταλυτική δράση της Νέμεσις πάνω στο αυθάδες είδος μας.

Έτσι οι κουβέντες που αναπτύχθηκαν από το ξύπνημα μέχρι το δεύτερο τσαγάκι, έφτασαν μέχρι τις κατάρες των δύο πολύπαθων οικογενειών της αρχαιότητας. Μιλώ για τους Λαβδακίδες  βόρεια της Αθήνας που έζησαν τις συνέπειες της κατάρας όπως και τους Ατρείδες κατά τον νότο, που υπέφεραν αντίστοιχα.  Με ένα περίεργο τρόπο οι ίδιοι οι Αθηναίοι δεν είχαν καμία κατάρα πάνω τους. Προτιμούσαν οι θεατρικές τους ιστορίες να αναφέρονται βόρεια και νότια της αυτοκρατορίας και  σε παλαιότερους χρόνους.  Όταν πήγε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ύπαρξης ενός ηθικού βάρους, μιας κατάρας δηλαδή, ο Φρύνιχος με την τραγωδία του “Μιλήτου Άλωσις”, το κραταιό πολίτευμα αντέδρασε με την φίμωση και την τιμωρία του ίδιου του Ποιητή.  

Καλό είναι να ξέρουμε πως η δημοκρατία που κουβαλά ως επιθυμητό ευχολόγιο μέσα της τις γιορτές και την ευδαιμονία, είναι ενίοτε και πάντα δι’ ολίγον, πράξεις αβροφροσύνης των κυρίαρχων βασιλευόντων όντων προς τους εξουσιαζομένους, όταν δεν απειλείται η κυριαρχία τους.  Μόλις απειληθεί η “Θέση”, η συμπεριφορά των κυριάρχων γίνεται ταιριαστή με την βία του φόβου που έχουν τα ζώα, ως άξιος προς μελέτη καθρέφτης, της φύσης.

Όσον αφορά την ίδια την “Κατάρα” που είναι η δύναμη του αδικημένου, στις μέρες μας έχει αντικατασταθεί από συνθήματα επιθετικά μεν, αλλά ακίνδυνα στο υπερβατικό τους μέρος προς τους αδικούντες. Λένε, πως η φραστική επίκληση της κατάρας από ένα αδικημένο, μπορεί να έχει πραγματικά στοιχεία υλοποίησης δυστυχιών σε αυτόν που απευθύνεται.

Αμέσως για να ελαφρύνει το οικογενειακό μας κλίμα, σκεφτήκαμε ένα τραγούδι που γράφτηκε την εποχή που οι άντρες φορούσαν καρό παντελόνια στενά με χαμηλό καβάλο, ενώ στην κνήμη το ύφασμα μπόλικο σχημάτιζε κατά το βάδισμα μια καμπάνα που έδινε τιμή στον νέο που την ενδύετο. Έτσι διαλέξαμε να βάλουμε να παίξει ένα σχετικό με την κατάρα τραγούδι, που μέσα στην παρωχημένη αισθητική της εποχής αυτής, προετοίμαζε μαγειρεύοντας τον χυλό της σημερινής σκέψης…

Αντί να δώσετε ας πούμε την κατάρα σας για την καταστροφή του τύμβου της Σαλαμίνας, μπορείτε απλώς να αγνοείτε το γεγονός.

Όλη η Ευρώπη θα ήταν διαφορετική σήμερα αν χανόταν αυτή η ναυμαχία, αλλά ποιος νοιάζεται για τούτα τα ζητήματα της μνήμης σήμερα.
Γύρω μας καταστρέφονται τα πάντα στο πνεύμα εξέλιξης της κερδοφορίας μιας φθισικής εκχρηματισμένης οικονομίας χωρίς ήθος και στοχασμό…
Καλύτερα είναι όμως να τα αγνοούμε, γιατί η γνώση φέρνει ανησυχία και πόνο.

Μη νομίζετε πως έχει διαφορά αυτό το τα τραγούδι που διαλέξαμε από τα μπιτάτα τραγούδια που με αυτά ηχορυπαίνουν οι Ακέφαλοι οδηγοί με τα ηχοσυστήματα στα ματαιόδοξα θλιβερά τους αμαξίδια… Οι κοινωνίες δεν αλλάζουν εύκολα, γιατί η παιδεία έχει κόπο και ο κάματος ενοχλεί.

Επισυνάπτω τα λόγια και έναν ηλεκτρονικό τόπο που φιλοξενείται το άσμα.

'' Κατάρα '' ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΟΣ
( Ν. Πάνου - Π. Πολίτου )
LP - Κατάρα (1973)

https://www.youtube.com/watch?v=vQo4fHsN-Qo

Κατάρα ... να 'χεις από 'μένα
που μ' έκανες και πίστεψα σε σένα
Κι όταν είδες πως σ' αγάπησα στ' αλήθεια
μ' άλλον έφυγες και μ' άνοιξες πληγές στα στήθια

Η κατάρα μου να δέρνει τη σκιά σου
κι εφιάλτες να σε δέρνουν στα όνειρά σου
Τα σημάδια, οι πληγές μου να σε ζώνουν
και τα μάτια σου ποτέ να μη στεγνώνουν

Πόσο γελάστηκα... αχ! πόσο
σε σένα, την αγάπη μου να δώσω
Μα συνείδηση δεν είχες κατά βάθος
πάρ' την κατάρα μου κι εγώ θα ζω μονάχος

Η κατάρα μου να δέρνει τη σκιά σου
κι εφιάλτες να σε δέρνουν στα όνειρά σου
Τα σημάδια, οι πληγές μου να σε ζώνουν
και τα μάτια σου ποτέ να μη στεγνώνουν.

Υ.Γ

Η φωτογραφία είναι δανεισμένη από αυτόν τον ηλεκτρονικό χώρο και αφορά ένα αναθηματικό ανάγλυφο του 4ου αιώνα από την Ελευσίνα σχετιζόμενο με την Δήμητρα.
Η Δήμητρα ενσωματώνει κατά την προσωπική μου αίσθηση όπως και η Χριστιανική Παναγία τον πόνο όλου του κόσμου μέσα από την αντίστοιχη απώλεια των τέκνων τους. Με την σειρά τους και αυτές οι συμβολικές μορφές Πίστης κουβαλούν μνήμες από οντότητες προ- Ολύμπιες και προς τιμήν των Αρκάδων βρίσκονται κάπου εκεί στα ορμητικά νερά των ιερών ποταμών τους.