Περί Σποϊλερ, κατανάλωσης και ψυχαγωγίας

Συχνά πυκνά τελευταία, ακούω για την αγένεια κάποιων που θέλουν να επιδείξουν την φιλαναγνωσία τους. Αποκαλύπτουν λοιπόν την πλοκή βιβλίων με μυθιστορηματική δομή στους συνομιλητές τους, απογοητεύοντάς τους από το να ανακαλύψουν μόνοι την δράση και την ζωή των ηρώων. 

Χωρίς να έχω τηλεόραση, ή να συναναστρέφομαι ανθρώπους που ζουν μέσα από αυτήν και αφηγούνται τις σειρές που παρακολουθούν στις συνευρέσεις με ομοίους τους, νομίζω πως γίνεται ακριβώς η ίδια επίδειξη για πληρότητα ενημέρωσής τους, σχετικά με την εξέλιξη των ιστοριών από το υπνολάγνο κουτί της ΤV. 

Αυτή η αποκάλυψη των ιστοριών, που αποδομεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη ή του θεατή, στην σύγχρονη σύμμεικτη γλώσσα της πατρίδας μας λέγεται "σπόϊλερ". 

Καθώς σκεπτόμουν την ουσία του "σπόϊλερ", μου ήρθε στο νου το ερώτημα: 

-Γιατί κάποια βιβλία στην ζωή μας ή αντίστοιχα κάποιες κινηματογραφικές ταινίες που παίζει η τηλεόραση, οι άνθρωποι δεν δυσανασχετούν σαν τα διαβάσουν ή τις δουν για περισσότερες από μία φορές; Ειδικά σε σπουδαία κείμενα η ανάγνωση ή σε αγαπημένες ταινίες η παρακολούθηση μπορεί να φτάσουν οι επαναλήψεις σε σκανδαλώδεις αριθμούς καταργώντας την έννοια "σπόϊλερ".
Πιο συγκεκριμένα, πηγαίνοντας σε ένα θέατρο ή σηκώνοντας το βιβλίο στο ύψος των ματιών μας καθώς διαβάζουμε την Φόνισσα του Παπαδιαμάντη, όλοι ξέρουμε τι γίνεται στο τέλος. Ακόμη όταν παρακολουθούμε τον αξέχαστο Βασίλη Λογοθετίδη στο έργο «Ένας ήρως με παντούφλες», λίγο πολύ γνωρίζουμε αρκετές ατάκες του έργου, όμως με παιδική διάθεση μας απορροφά η ιστορία και χαιρόμαστε την διαδρομή των σκηνών καθώς μας ταξιδεύουν. 

Τι γίνεται εδώ; 

Οι ίδιοι άνθρωποι που αντιδρούν στην λογική του "σπόϊλερ" το ξεχνούν; 

Η απάντηση που έδωσα, χωρίς να διεκδικώ το βραβείο Νομπέλ, είναι πως κάπου μέσα στο μυαλό μας κρύβεται μια διαμάχη ανάμεσα στην κατανάλωση μέσα από την ηδονή της εντύπωσης και στην ψυχαγωγία που δεν στέκεται στο επιφανειακό, αλλά κατανοεί κάθε φορά σε διαφορετικό βάθος το ίδιο ερέθισμα. 

Θέλω να πιστεύω πως ο κάθε ένας από εμάς, δικαιούται να είναι κάποιες φορές καταναλωτής και άλλοτε να άγει την ψυχή του μέσα από αυτά που επιλέγει να τον ευχαριστήσουν. 

Ίσως ορισμένα πονήματα της Τέχνης, να μπορούν να εξυπηρετήσουν τόσο την περιέργεια της ιστορίας που φέρουν μέσα τους, όσο και την εμβάθυνση μέσα από πολλαπλές αναγνώσεις των μη προφανών, που τα φέρουν για τους υποψιασμένους.
Ο "υποψιασμένος" κατά την δική μου νοηματοδότηση στον παρόντα συλλογισμό, δεν είναι ο εκπαιδευτικά μορφωμένος, αλλά ο συναισθηματικά και λογικά διατιθέμενος να ταξιδέψει σε μια εμπειρία.

Νιώθω πως ο πτωτικός δείκτης του πολιτισμού μας, να τείνει να υψωθεί από τα μη προφανή της Τέχνης… που δεν τα κατακτάς πάντα με πτυχία.

Βέβαια οι μάστορες Δημιουργοί, οφείλουν να μη ξεχνούν και αυτούς που πλησιάζουν την Τέχνη με την περιέργεια που τους προσφέρει η καταναλωτική τους φύση...
Όλοι έχουμε δικαίωμα στην αδυναμία της εξελικτικής μας πορείας και είμαστε εξίσου υπέροχοι ως εν δυνάμει εξελικτέοι!

Κ.Ζ

Υ.Γ
Την εικόνα την δανείστηκα από αυτήν την σελίδα