Ένας Σύλλογος, μια οικογένεια…

Ένας χώρος που αποπνέει την αίσθηση της οικογένειας είναι αυτός του Συλλόγου Συνταξιούχων Υπαλλήλων ΙΚΑ – ΕΤΑΜ. Το ίδιο φιλικός γεμάτος χαμόγελο ο Πρόεδρος Κωνσταντίνος Σαρειδάκης, αλλά και τα μέλη του συλλόγου που το κέρασμα της καλής διάθεσής τους, μαζί με το γλυκό του κουταλιού που μου πρόσφεραν, μου θύμισε τον πολιτισμό απλόχερα προσφέρουν τα Αγιορείτικα Αρχονταρίκια.

Η γιορτή σεμνή με κεντρικό ομιλητή τον εγνωσμένης αξίας Δάσκαλο Σαράντο Καργάκο, με το μεγάλο συγγραφικό έργο αλλά και την σπουδαία συνεισφορά του στα Ελληνικά Γράμματα. Το θέμα που ανέπτυξε ήταν «Μακεδόνες αγωνιστές κατά την επανάσταση του 1821». Τέτοιες προσωπικότητες, σαν τον Σαράντο Καργάκο, δεν μένουν μόνο στα ιστορικά στοιχεία, αλλά τα αντιπαραβάλλουν, γόνιμα, με το δικό μας παρόν και μας γεμίζουν προβληματισμούς οξύνοντας την πνευματική μας κρίση.

Ακολούθησε η χορωδία των μελών του Συλλόγου υπό την διεύθυνση της εξαίρετης καθηγήτριας μουσικής της κας Σταματίας Χωρεψιμά.

Πριν αρκετό καιρό με είχε ρωτήσει η μαέστρος αν θέλω να διαβάσω αποσπάσματα από ιστορικό μυθιστόρημα που έγραψα με τίτλο “Αθιβολή”, κατά την επετειακή γιορτή  της 25^ης  Μαρτίου 1821, στον εν λόγω Σύλλογο.  Μου εκμυστηρεύτηκε πως της άρεσε το βιβλίο μου και εξ αυτού προέκυψε η πρόταση. Ένιωσα τιμή για αυτό το κάλεσμα και το αποτέλεσμα που είχε φανταστεί και σκηνοθέτησε η Χορωδός, τελικά δικαίωσε τις προσδοκίες όλων.

Διάλεξα να κρατήσω ένα μικρό απόσπασμα από το ηχητικό μέρος της εκδήλωσης που κατεγράφη, από ένα μαγνητόφωνο, γιατί η κάμερα ενώ ήταν τοποθετημένη σε καλό σημείο, θέλησε κάποιο δαιμόνιο να μη μας χαρίσει εικόνα, αφού εξ αυτού με  ανθρώπινο λάθος την κατέστησε σε όλη την εκδήλωση ανενεργή.

Τι σημασία όμως έχουν οι εικόνες μπροστά στις αισθήσεις που δημιουργούνται σαν οι Έλληνες κατορθώνουν να κοινωνήσουν την μοίρα της Ιστορικής τους πραγματικότητας.

Είμαστε όμορφος και παράλληλα τραγικός Λαός. Η σκέψη της γλώσσας μας έχει την δυνατότητα να φτιάχνει σε όλη την Οικουμένη Παρθενώνες, αλλά ταυτόχρονα το απαίδευτο “Εγώ” της βολής μας, που γεννά την ιδιωτεία, να φτιάχνει Εφιάλτες και Συβαρίτες που τελικά σφαγιάζονται από την νωθρότητά τους. Ξανά και ξανά σαν τα λόγια που αρχίζει ο Ερωτόκριτος, αιώνες τώρα στο Έθνος μας το ηρωικό δίνει την θέση του στο ευτελές της σκέψης και ξανά επιστρέφει.

Όταν όμως ψάχνουν οι Έλληνες την γνώση από την Ιστορία τους και στοχάζονται, είναι ευλογημένες οι συναντήσεις των δημιουργικών στιγμών του Πολιτισμού τους.  

Μια τέτοια όμορφη συνάντηση υπήρξε στην κατάμεστη αίθουσα του Συλλόγου και θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μου για την τιμή που μου έκαναν να ταξιδέψουν, έστω και αποσπασματικά, στα τοπία σκέψης του βιβλίου μου υπό τον τίτλο “Αθιβολή”.

Πάντα τέτοια

 Κ.Ζ

Είναι ανερυθρίαστες οι παρειές της εξουσίας.

Ναι, άλλαξαν οι καιροί. Τώρα δεν χρησιμοποιούμε τις αποβάθρες των λιμανιών για να στείλουμε το “καλό κατευόδιο” στους ανθρώπους που ξενιτεύονται. Το καλογυαλισμένο πάτωμα της αίθουσας του αεροδρομίου, μαζί με τους δεκάδες διαπιστευμένους υπαλλήλους του, που προστατεύουν τους Πολίτες από την Διεθνή τρομοκρατία, είναι ο σύγχρονος ντόκος που λύνουν οι άνθρωποι τα δεσμά τους για να ταξιδέψουν την ζωή τους σε άλλους λαούς πιο φιλικούς με την αξία τους.

Τότε, έφευγαν τα παραγωγικά νιάτα που τους είχε στερηθεί η παιδεία και έψαχναν εργοστάσια στις βόρειες χώρες για να προσφέρουν την δύναμη και το μυαλό τους έναντι αξιοπρεπούς αμοιβής. Έγραφαν γράμματα γεμάτα νοσταλγία για την Πατρίδα τους και ονειρεύονταν καλύτερα χρόνια σαν επιστρέψουν. Σήμερα φεύγουν πάλι τα νιάτα, όμως τώρα δεν έχουν στο μυαλό τους να γυρίσουν πίσω. Τώρα οι νέοι που γίνονται μετανάστες, σιχαίνονται την ηθική με την οποία εκπαιδεύει η εξουσία τους υπηκόους της. Νιώθουν την αισχρή προσκόλληση σε θέσεις ευθύνης ανάξιων ανθρώπων, δυστυχώς μαζί με ελάχιστους που το αξίζουν και την διαπλοκή της ιδιωτείας σε όλα τα επίπεδα. Βλέπουν έναν υπέροχο ήλιο πάνω σε μια εξαίσια γη που την καταπάτησε η ιδιωτεία της δημοκρατίας, με τους δικτυωμένους Κωλοέλληνες που μας αναφέρει στο ομώνυμο τραγούδι του ο Σαββόπουλος και νιώθουν θλιβερά ξένοι.

Τότε, οι άνθρωποι που ξενιτεύονταν έγραφαν με πολυτονικό και αγαπούσαν την Ελλάδα. Σήμερα αυτοί που ετοιμάζονται να χαθούν στα μήκη και πλάτη της Γης, αγαπούν την γλώσσα τους και το Έθνος που συνιστά αυτή. Αυτό είναι μια τρομερή διαφορά, αδύνατον να την αντιληφθούν οι κυβερνώντες όλων των αποχρώσεων.

Φορές ακούω από ανθρώπους που αντλούν την ευζωία τους από την εξουσία πως καταλαβαίνουν τους νέους. Δεν το πιστεύω γιατί όποιος κατανοεί μεταφέρονται οι σκέψεις του στο χρώμα του προσώπου. Αλλά σε αυτούς τους καιρούς είναι ανερυθρίαστες οι παρειές της εξουσίας.

Κ.Ζ

Υ.Γ

Την φωτογραφία δανείστηκα από τον χώρο http://callmegav.com/2015/07/problem-is-not-immigrants/

Το Blog της Constance Lapsati

 Πατήστε στην εικόνα να συνδεθείτε με το blog

Είναι μερικοί διαδικτυακοί χώροι που δεν διαβάζονται απλώς, αλλά μελετώνται, από τον επισκέπτη που διαθέτει αυτήν την ικανότητα, καθώς  ταξιδεύει την αισθητική της σκέψης του μέσα από τα γραφόμενά τους. Ομολογώ πως είναι λίγοι αυτοί οι χώροι, αλλά χαίρομαι γιατί υπάρχουν. Ένας τέτοιος είναι και το Blog της Constance Lapsati. Ομολογώ πως κάθε γραφή της στήνει τον χορό της συζήτησης, σε όσους επιλέγουν την συνύπαρξη, για όσα αφήνει να ανακαλύψει ο αναγνώστης μέσα από τις αναρτήσεις της. Δεν επιλέγει τα προφανή, μήτε τα εύκολα. Ξεχασμένες ιστορίες, πολιτισμοί, ποιητές, ερωτήματα και τεκμηριωμένες προσεγγίσεις, αποτελούν μια ιδιαίτερη προσωπική συνταγή της συγγραφέως, που δεν σερβίρεται εύκολα στα παρόμοια καταστήματα.  

Το ομορφότερο, κατά την κρίση μου, που με κάνει να γράφω αυτά τα παινέματα, είναι η πρωτοτυπία της γραφής. Η εποχή μας κατά την οποία το "copy paste" διαδικτυακών σταχυολογημάτων καθιστά για την ανόητη κρίση συγγραφικό πόνημα, έχει ανάγκη από τέτοιες γραφές. 

Νομίζω πως αξίζει να ταξιδέψετε στις γραφές της, και τότε θα ανακαλύψετε πως η δεύτερη ανάγνωση, αναπτύσσει τις δυνατότητες του υπέροχου μυαλού σας λέγοντας "Α, αυτό εννοεί..."
Εμένα τουλάχιστον έτσι μου συμβαίνει, γιατί με την πρώτη δεν φτάνω στην αφετηρία της πρόθεσης των λόγων της. Ομολογώ πως είμαι ένας βραδύνους, χωρίς να αισθάνομαι άσχημα από την ύπαρξη της γύρω μου διαδικτυακής ευφυΐας.

Κ.Ζ