Είναι ανερυθρίαστες οι παρειές της εξουσίας.

Ναι, άλλαξαν οι καιροί. Τώρα δεν χρησιμοποιούμε τις αποβάθρες των λιμανιών για να στείλουμε το “καλό κατευόδιο” στους ανθρώπους που ξενιτεύονται. Το καλογυαλισμένο πάτωμα της αίθουσας του αεροδρομίου, μαζί με τους δεκάδες διαπιστευμένους υπαλλήλους του, που προστατεύουν τους Πολίτες από την Διεθνή τρομοκρατία, είναι ο σύγχρονος ντόκος που λύνουν οι άνθρωποι τα δεσμά τους για να ταξιδέψουν την ζωή τους σε άλλους λαούς πιο φιλικούς με την αξία τους.

Τότε, έφευγαν τα παραγωγικά νιάτα που τους είχε στερηθεί η παιδεία και έψαχναν εργοστάσια στις βόρειες χώρες για να προσφέρουν την δύναμη και το μυαλό τους έναντι αξιοπρεπούς αμοιβής. Έγραφαν γράμματα γεμάτα νοσταλγία για την Πατρίδα τους και ονειρεύονταν καλύτερα χρόνια σαν επιστρέψουν. Σήμερα φεύγουν πάλι τα νιάτα, όμως τώρα δεν έχουν στο μυαλό τους να γυρίσουν πίσω. Τώρα οι νέοι που γίνονται μετανάστες, σιχαίνονται την ηθική με την οποία εκπαιδεύει η εξουσία τους υπηκόους της. Νιώθουν την αισχρή προσκόλληση σε θέσεις ευθύνης ανάξιων ανθρώπων, δυστυχώς μαζί με ελάχιστους που το αξίζουν και την διαπλοκή της ιδιωτείας σε όλα τα επίπεδα. Βλέπουν έναν υπέροχο ήλιο πάνω σε μια εξαίσια γη που την καταπάτησε η ιδιωτεία της δημοκρατίας, με τους δικτυωμένους Κωλοέλληνες που μας αναφέρει στο ομώνυμο τραγούδι του ο Σαββόπουλος και νιώθουν θλιβερά ξένοι.

Τότε, οι άνθρωποι που ξενιτεύονταν έγραφαν με πολυτονικό και αγαπούσαν την Ελλάδα. Σήμερα αυτοί που ετοιμάζονται να χαθούν στα μήκη και πλάτη της Γης, αγαπούν την γλώσσα τους και το Έθνος που συνιστά αυτή. Αυτό είναι μια τρομερή διαφορά, αδύνατον να την αντιληφθούν οι κυβερνώντες όλων των αποχρώσεων.

Φορές ακούω από ανθρώπους που αντλούν την ευζωία τους από την εξουσία πως καταλαβαίνουν τους νέους. Δεν το πιστεύω γιατί όποιος κατανοεί μεταφέρονται οι σκέψεις του στο χρώμα του προσώπου. Αλλά σε αυτούς τους καιρούς είναι ανερυθρίαστες οι παρειές της εξουσίας.

Κ.Ζ

Υ.Γ

Την φωτογραφία δανείστηκα από τον χώρο http://callmegav.com/2015/07/problem-is-not-immigrants/