Μη παθ κοντά... είναι φτωχόθ

Είχε προχωρήσει το απόγευμα και η φωταύγεια στο νησί της Μπουμπουλίνας, την Πυτιούσα, είχε αρχίσει να εξασθενεί προετοιμάζοντας το Σεπτεμβριανό δροσερό βράδυ.

Βάδισα από την εξέδρα που είχε στηθεί στην πλατεία προς το Ποσειδώνιο, αυτό το κλασικό κόσμημα του νησιού. Όλα ήταν έτοιμα για την παράσταση του Μολιέρου που θα δινόταν το βράδυ και αυτό που ήθελα ήταν να ηρεμήσω σε μια γωνία άγνωστος και αθέατος από τον κόσμο που είχε αρχίσει να συρρέει για να παρακολουθήσει τα δρώμενα αλλά και τον κατά φαντασίαν ασθενή.

Διάλεξα στο στριφογύρισμα της εξωτερικής σκάλας την εσοχή που δημιουργούσε (εκεί που πριν ήταν στη φωτογραφία το κόκκινο καροτσάκι μεταφοράς) και άφησα το σώμα μου να κουρνιάσει στα σκαλιστά μάρμαρα, απολαμβάνοντας την δροσιά της ιστορίας που τα δημιούργησε. Ομολογώ πως αφέθηκα να παρατηρώ τις χαρές της συνύπαρξης των ανθρώπων σε αυτό το όμορφο νησί με την αρχοντική ιστορία. Ήθελα  πριν αρχίσω να ετοιμάζομαι  για την παράσταση, να ξοδέψω με όμορφες σκέψεις την ώρα μου.

Κλείνοντας λίγο τα μάτια μου για να γευτώ τους ήχους των ανθρώπων, άκουσα ένα παιχνιδιάρικο «μπαμ» από τα αθώα χείλη ενός μπόμπιρα που διάλεξε με τον φίλο του να με τρομάξουν. Χαμογέλασα και απέφυγα να τους κοιτάξω.  Σκέφτηκα πως ήταν καλύτερο να παρατηρήσω την αθώα σκέψη αυτών τον μικρών που δεν πρέπει να είχαν πάνω από έξι φθινόπωρα στην ζωούλα τους. Με τα μισόκλειστα μάτια μου τους παρατηρούσα που πλησίασαν τον τοίχο, και ακουμπώντας τον με κοιτούσαν καθώς ήμουν ασάλευτος. Είπαν μερικά λόγια μεταξύ τους που στην δική μου νόηση ήταν ακαταλαβίστικα, αλλά έμοιαζαν να είχαν συνεννοηθεί πλήρως και μετά από λίγο απομακρύνθηκαν. Εγώ πάλι συνέχισα τις όμορφες αισθήσεις που μου προσέφερε αυτή η χαμηλή θέση του παρατηρητή της ζωής γύρω μου.

Σε λίγο ήρθε δίπλα μου η δεκάχρονη μικρή μου κόρη που παρακολουθούσε λίγα μέτρα πιο πέρα τις χορευτικές επιδείξεις  μιας σχολής χορού. Ο λόγος που άφησε την καρέκλα της ερχόμενη προς εμένα ήταν συγκεκριμένος με σαφές αίτημα. Ήθελε να της δώσω το κινητό μου τηλέφωνο να πάρει σε βίντεο αυτό που θαύμαζε. Όση ώρα μιλούσαμε,  εγώ ήμουν στην ίδια στάση και η θυγατέρα μου όρθια δίπλα μου οργάνωνε ρητορική από σκέψεις με στόχο να με πείσει. Τότε πλησίασαν πάλι τα δύο μικρά αγοράκια.

Αυτήν την φορά δεν απευθύνθηκαν σε εμένα αλλά στην κόρη μου. Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς της έλεγαν, ώσπου κάποιες σκόρπιες λέξεις τους με έκαναν να καταλάβω την αγωνία τους να σώσουν ένα άγνωστο παιδάκι από εμένα που συνέχιζα να είμαι καθισμένος στην ίδια θέση.

«Μη παθ κοντά … είναι φτωχόθ», ήταν η σαφής οδηγία προς την κόρη μου.

Αυτό την έκανε να ξεχάσει τις απαιτήσεις της και γελώντας τους είπε

«Αυτός είναι ο μπαμπάς μου».Εκείνα δεν έδωσαν σημασία στα λόγια της και απομακρύνθηκαν. Προφανώς φοβήθηκαν να μιλούν σε ένα παιδί φτωχού.

Έμεινα να σκέφτομαι την λέξη «φτωχός» και την παιδιάστικη αγωνία να προστατέψουν ένα άλλο παιδί αυτοί οι μπόμπιρες.

Σκέφτηκα πολλά που έχουν να κάνουν με την νοηματοδότηση της εικόνας που αντιλαμβανόμαστε οι άνθρωποι γύρω μας. Μέσα από τα παιδιά σκέφτηκα τους ίσως φοβισμένους, αλλά πάντα όμορφους, άγνωστους γονείς τους.  Αυτά τα παιδιά ζωντάνεψαν  τις καλές προθέσεις του πολιτισμού μας που μπορεί και κατατάσσει γρήγορα ό,τι βλέπουμε  γύρω μας, πάντα για την προστασία μας.

Δεν βρήκα σε αυτή την χαμογελαστή εμπειρία τίποτε κακό ή καλό. Βρήκα μόνο διαδρομές λογικής  ερμηνειών, που κρύβουν πίσω τους δυστυχία στο ανθρώπινο μέλλον μας, αν δεν μείνουμε στο προφανές της χαριτωμένης αθώας παιδικής ψυχής.

Μετά από λίγο σηκώθηκα να ετοιμαστώ για το έργο. Ποτέ δεν θα μάθω αν άλλαξαν γνώμη οι μικροί Ρομπέν των δασών, όταν με έβλεπαν στην σκηνή να παίζω. Μπορεί η γενειάδα του ηθοποιού να ήταν λαμπερή και διαφορετική πάνω από τα ρούχα στα φώτα της σκηνής. Φυσικά οι γονείς τους θα γέλασαν με την καρδιά τους, νιώθοντας πως πάσχει άλλος ανόητος πάνω στη σκηνή ενώ εκείνοι είναι ασφαλείς με τα πραγματικά όμορφα παιδιά τους.

Εκείνο το βράδυ στην σκηνή, παίζοντας την ανθρώπινη ανοησία, διαπίστωσα πως πραγματικά αγαπούσα αυτά τα παιδιά και τους φόβους που τους έχτισαν στην ψυχούλα τους. 

Σκέφτηκα, «Ναι, τα αγαπώ γιατί θέλω τους δώσω την ευκαιρία να αλλάξουν.»

Ίσως η πραγματική  παιδεία να κρύβεται και μέσα  στο θέατρο, που νομίζουμε πως είναι μια απλή διασκέδαση...

Κ.Ζ