Σκέψεις στις 27 Οκτωβρίου, χωρίς γενικότερο ενδιαφέρον

Σήμερα Σάββατο 27 Οκτώβρη, ενδιάμεση μέρα  από την κατάθεση στεφάνου στους ξεχασμένους ήρωες του ταλαίπωρου Ελληνικού Έθνους και την αυριανή παρέλαση της μαθητιώσας νεολαίας, έκατσα για λίγο αμήχανα σκεφτικός.

Όλα στην ζωή μας είναι τακτοποιημένα, σκέφτηκα, χωρίς να βιώνουμε την ουσία των δράσεων πέραν του σχήματος που υπηρετούμε… Ναι, το νιώθω στα πρόσωπα των ανθρώπων που συναντώ στο δρόμο. Είναι φορές που βλέπω μέσα στους άλλους και τον ίδιο μου τον εαυτό… Μέσα σε αυτόν τον στοχασμό άφησα να εκφραστεί η πονηρή μου σκέψη, που θέλει να ξεφεύγει συνεχώς από τα δύσκολα ερωτήματα και με ρώτησε:

 - Σε ποιον Δημήτρη ή Δημητρούλα δεν ευχήθηκες;

Αν δεν με γνώριζα θα απαντούσα ενοχικά. Θέλησα όμως να κοροϊδέψω την ευκολία μου και αποκρίθηκα αμέσως στον Λάγιο.

Τότε ένιωσα πως ίσως να ντράπηκε η σκέψη μου, που διαθέτει κοινό λόγο και με αναιδή ευκολία ερμηνεύει τα πάντα γύρω. Έτσι θυμήθηκα την περίοδο που έγραφα την Αθιβολή. Τότε είχα βάλει μέσα στις σελίδες του βιβλίου τον Δημήτρη τον Λάγιο με το να ακούγεται το αγαπημένο μου τραγούδι της Υακίνθης από το ηχοσύστημα του αυτοκινήτου του ήρωα Ηλία. Ήθελα να νικήσω τον θάνατο που ένιωθα μέσα μου τότε, κερδίζοντας μαζί με αυτήν την νίκη και την συνέχιση της μνήμης του αγαπημένου μου συνθέτη μέσα από ένα βιβλίο. Άλλωστε ο θάνατος νικιέται μόνο σαν τον αγαπήσεις και γυρίσεις τα μάτια σου κατευθείαν πάνω του. Τίποτε στην ζωή μας δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζει η ευκολία της πεζής, πλην σπουδαίας, σκέψης που έχουμε για να μας βοηθά στην επιβίωση.  
Είναι φορές που η σιωπή μας είναι το κατάλληλο φάρμακο για να μας δώσει κουράγιο στο να βρίσκουμε το μέτρο ανάμεσα στις κραυγές της ανάγκης μας και στην αιωνιότητα της ψυχής μας έξω από αυτήν…  Και τούτο δεν είναι λίγο.

Να έχουμε καλή 28^η και, γιατί όχι, καλή συνέχεια ο καθένας μας στην αρένα των προσωπικών του φόβων…

Υ.Γ

1. Μια όμορφη συνέντευξη του Δημήτρη από το παρελθόν στην ΕΡΤ  https://www.youtube.com/watch?v=IfAn7EmRJMY

2. Διάλεξα να συνοδέψει αυτές τις σκέψεις ο πίνακας του Αντουάν Βαττώ, «Επιβίβαση στα Κύθηρα». Η αναζήτηση της μακαριότητας από τους ανθρώπους, ίσως είναι οι ξεθωριασμένες μνήμες της ψυχής τους που δόθηκαν από τον ίδιο τον Δημιουργό τους ο οποίος δεν υπόκεινται στην ανάγκη της ύλης. Πέραν τούτου όμως, αυτός ο πίνακας μου θυμίζει την κινηματογραφική ταινία του Γιώργου Τζαβέλα «Μια ζωή την έχουμε» με τον αγαπημένο μου καλλιτέχνη Δημήτρη Χορν που και αυτός μαζί με τον Δημήτρη τον Λάγιο είχαν χτες στην σκέψη μου την δική τους γιορτή μνήμης.