Θυμάμαι τότε που η ιδέα των Ολυμπιακών αγώνων φιλοξενήθηκε με
το αζημίωτο των εμπλεκομένων στην Αθήνα,
είχα βρεθεί στις κερκίδες πλάι στην καιόμενη δάδα παρακολουθώντας στο Ολυμπιακό στάδιο αγώνες
άλματος. Δεν ντρέπομαι να πω ότι έκλαψα καθώς έβλεπα τους αθλητές να τρέχουν
πριν το τελευταίο πάτημα στο άλμα τους. Οι μύες σε χέρια, πόδια και πρόσωπο είχαν
αφιερώσει τις συσπάσεις τους στην ιδέα, έστω κι αν αυτή είχε γίνει συσκευασμένο προϊόν στο
εμπορικό μαγαζί του πολιτισμού μας. Ήταν ένα γιορτινό αγώνισμα που κι αν είχε
λερωθεί με την ευτέλεια της εποχής, κρατούσε μέσα του ανάσες που εμψυχώνονται
με τον ίδιο τρόπο χιλιάδες χρόνια.
Όταν ένας άντρας αφήσει το δάκρυ του να βγει στην αγορά, κινδυνεύει να παρεξηγηθεί. Το γνωρίζω αλλά δεν πτοούμαι. Το γιορτινό αγώνισμα που έγραψε ο Σαββόπουλος στους Αχαρνής του, αν και δυσαρέστησαν κάποτε τον Κουν, κουβαλούσε μέσα του την γνώση της υπάρχουσας ευτέλειας μέσα στην αναζήτηση των υψηλών ιδανικών. Είναι δύσκολο να νιώθεις σκυταλοδρόμος στα γιορτινά αγωνίσματα που είχαν κάποτε μια χούφτα άνθρωποι, στον κλασικό κόσμο, και να πολεμάς μέσα στην σκέψη σου κατάντια του σημερινού ελληναρά.
Όταν ένας άντρας αφήσει το δάκρυ του να βγει στην αγορά, κινδυνεύει να παρεξηγηθεί. Το γνωρίζω αλλά δεν πτοούμαι. Το γιορτινό αγώνισμα που έγραψε ο Σαββόπουλος στους Αχαρνής του, αν και δυσαρέστησαν κάποτε τον Κουν, κουβαλούσε μέσα του την γνώση της υπάρχουσας ευτέλειας μέσα στην αναζήτηση των υψηλών ιδανικών. Είναι δύσκολο να νιώθεις σκυταλοδρόμος στα γιορτινά αγωνίσματα που είχαν κάποτε μια χούφτα άνθρωποι, στον κλασικό κόσμο, και να πολεμάς μέσα στην σκέψη σου κατάντια του σημερινού ελληναρά.
Γιορτινό αγώνισμα είναι και η παροντική ζωή μας, και τούτο το γράφω
εντελώς συνειδητά. Ένα γιορτινό αγώνισμα που ως κότινο ψάχνει την ομορφιά. Αυτήν
που την κρύβουν οι σύγχρονες “λογικές” ανάγκες μέσα και έξω από εμάς.
Πάντα μου άρεσε αυτός ο κατεργάρης Δικαιόπολις του παππού Αριστοφάνη. Μετέρχεται όλους τους τρόπους του χαμαιλεοντισμού απέναντι στις άκαμπτες σκέψεις των άλλων, με μόνο στόχο να ζήσει τον Έρωτα στην Γιορτή της ζωής του. Ίσως ο Δικαιόπολις να ήταν ο δικός μας, κατοπινός, Καραγκιόζης που ξέρει να αντέχει στην πείνα και την απαξίωση αυτών που νομίζουν πως τον εξουσιάζουν.
Το δάκρυ, ως σπονδή, ευγενών αγώνων είναι απαραίτητο να υπάρχει σε κάθε αγώνισμα που είναι συνειδητό στην ζωή!
Πάντα μου άρεσε αυτός ο κατεργάρης Δικαιόπολις του παππού Αριστοφάνη. Μετέρχεται όλους τους τρόπους του χαμαιλεοντισμού απέναντι στις άκαμπτες σκέψεις των άλλων, με μόνο στόχο να ζήσει τον Έρωτα στην Γιορτή της ζωής του. Ίσως ο Δικαιόπολις να ήταν ο δικός μας, κατοπινός, Καραγκιόζης που ξέρει να αντέχει στην πείνα και την απαξίωση αυτών που νομίζουν πως τον εξουσιάζουν.
Το δάκρυ, ως σπονδή, ευγενών αγώνων είναι απαραίτητο να υπάρχει σε κάθε αγώνισμα που είναι συνειδητό στην ζωή!
Η πρόθεση σύνταξης τούτης της γραφής, βρίσκεται στην θέλησή μου να χαρίσω αυτό το “γιορτινό αγώνισμα” που ακούγεται από τον αείμνηστο Παπάζογλου στην μουσική του Σαββόπουλου, στην γενέθλιο γιορτή του γιου μου. Του στέλνω στα ξένα την ομορφιά του βιώματος της επιτυχίας που είμαι σίγουρος πως θα έχει μέσα από κόπους, και όχι κατά το σύνηθες μέσα από τρόπους.
Από την πόλη Adina της χώρας Antiqua όπως μετονομάζει ο Ηλίας Πετρόπουλος την Αθήνα και την Ελλάδα
στο βιβλίο του «Το εγχειρίδιο του καλού κλέφτη», στέλνω έναν όμορφο χαιρετισμό
στην Στοκχόλμη και στον Ηλία τον γιο μου.
Χρόνια σου πολλά!
Συνημμένο βίντεο με τον Νίκο και τον Νιόνιο στα νιάτα τους, στο γιορτινό αγώνισμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου