Το παρατεταμένο σπαραξικάρδιο κλάμα ενός παιδιού, με έκανε να κοιτάξω από το μπαλκόνι του σπιτιού μου έξω στο πεζοδρόμιο. Μία όμορφη οικογένεια με μπαμπά, μαμά και γιαγιά είχαν καθίσει στο παγκάκι για να περιποιηθούν την επιπόλαια εκδορά στο γόνατο της κλαίουσας μικρής. Στα πρόσωπά τους φαινόταν η ανησυχία για το κλάμα του παιδιού και η φροντίδα δεν σταματούσε όσο το κλάμα συνεχιζόταν.
Χαμογέλασα για την νίκη της μικρής καλλονής που κέρδισε την καθολική προσοχή της οικογένειά της. Η θύμησή μου έφυγε χωρίς να με ρωτήσει στο παρελθόν, όταν πριν είκοσι οκτώ περίπου χρόνια ο μικρός γιός μου ήθελε να με ακολουθήσει σε μία περιπατητική διαδρομή στο χωριό της καταγωγής μου.
Επρόκειτο για ένα περπάτημα κατά μήκος ενός ρέματος που το καλοκαίρι φιλοξενούσε το λιγοστό νερό από την μεγάλη πηγή που χυνόταν σ’ αυτό σαν καταρράκτης. Είχε ενδιαφέρον· θα περπατούσαμε μέσα από την σκιερή δίοδο ενός κάθετου χειμάρρου σε αυτό και θα έπρεπε να προσέχουμε για να μη διασταυρωθούμε με αγρίμια. Στη συνέχεια θα πορευόμασταν πάνω στο σκαμμένο μονοπάτι από τις οπλές των ζώων για αιώνες σε μια διαδρομή μέσα από μεγάλα δέντρα που έμοιαζαν με αναγεννησιακό πίνακα.
Όταν θα φτάναμε στην ρίζα της αρχής του φαραγγιού, στην αγκαλιά των ψηλών και απόκρημνων λόφων θα σταματούσαμε να παίξουμε με το νερό που σχημάτιζε μικρά λακκώματα σαν παιδικές λιμνούλες.
Σε όλο το δρόμο η προσμονή του γιού μου και η δική μου αφήγηση για το σημείο που θα φτάναμε καθώς και η περιγραφή της διαδρομής που ξεκινά από εκεί προς τον ορθωμένο λόφο που είχαμε δεξιά μας με το όνομα Δραγασιά και το κάστρο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην κορυφή του, τον έκαναν να αντέχει την δυσφορία που του έδινε η επαφή με τραχιά αγριόχορτα στα πόδια του κάτω από το κοντό του παντελόνι.
Η θέληση να πετύχουμε τον στόχο για να δει όσα περιέγραφαν τα λόγια μου τον είχε χαλυβδώσει.
Στη διαδρομή του έδειχνα κάποια σημεία που βρίσκονταν ακόμη λίγα ίχνη από τους παλιούς ανθρώπους που είχαν εκεί λαχανόκηπους. Σταθήκαμε μπροστά σε μια μεγάλη πέτρα ίσα με το μπόι του και του είπα όπως μου είχε διηγηθεί ο παππούς του ότι ανέβαινε επάνω της και πηδούσε όταν ήταν μικρός για να χαλυβδώσει τον ανδρισμό του. Θυμάμαι το ίδιο έκανε και ο γιός μου.
Τελικά τα καταφέραμε να φτάσουμε.
Καθίσαμε σε δυο πέτρες και αφού φάγαμε ψωμί, τυρί και ντομάτα αφήσαμε τους εαυτούς μας να νιώσουν το περιβάλλον με τα βουίσματα των εντόμων που χόρευαν γύρω μας. Ίσως εκεί κέρδισε λίγο την εμπιστοσύνη τους ο γιός μου που στην αρχή τα παρατηρούσε καχύποπτα νομίζοντας πως ο ίδιος είναι στόχος τους.
Η επιστροφή είχε μέσα της την κόπωση σε αυτόν που την συνόδευε ένα αστόχαστο βάδισμα στο τραχύ μονοπάτι. Λένε πως αν χτυπήσεις κάπου μια φορά, εκεί θα χτυπάς συνέχεια. Έτσι έγινε και σ’ αυτόν. Κάποια χόρτα που με τα αγκάθια τους έκαναν τα πόδια του να τσούξουν, άρχισαν να γίνονται το προσωπικό του μαρτύριο. Η δυσφορία σύντομα έγινε κλάμα και οι δηλώσεις του πως δεν περπατά άλλο έγιναν θέση αδιαπραγμάτευτη. Το πρόβλημά του είχε μετατραπεί σε δίλημμα πως το βάδισμά του είχε μετατραπεί σε κίνδυνο ζωής ή θανάτου. Ίσως να ήθελε να τον πάρω στην πλάτη μου, αλλά δεν άφησα κανένα περιθώριο συμπόνιας για να το εκφράσει.
Του είπα πως έχουμε στόχο να φτάσουμε στο χωριό και πως όσο δύσκολο κι αν είναι θα πρέπει να τα καταφέρουμε.
Ο γιός μου εκείνη την στιγμή μάθαινε τα όρια του «μαζί» και του «μόνος». Δεν ήμουν ψυχολόγος ούτε που ήθελα να γίνω. Απλώς αυτοσχεδίαζα κατά πως μου είχαν πει οι άνθρωποι στο χωριό καθώς τους ανακοίνωνα πως θα πάμε αυτή την διαδρομή με τον γιο μου. Χαμογελώντας που είχαν πει «πάρ’ τον να μάθει να αντέχει».
Πράγματι, έμαθε να αντέχει και να βάζει στόχους στη ζωή του. Ίσως αυτή η διαδρομή να τον βοήθησε στο μέλλον του να αντέξει την καριέρα που κλήθηκε να κάνει μέσα στο ρατσιστικό κλίμα της κουλτούρας που διαθέτει η βόρεια Ευρώπη και έτσι κατάφερε την επιτυχία των στόχων του όταν οι άλλοι φλέρταραν με την λέξη «αδύνατον».
Εύχομαι να αρχίσουν να αδιαφορούν κάποια στιγμή για τα μικρά τραύματα της μπέμπας τους και η όμορφη οικογένεια που είδα.
Δεν είναι δικαίωμα η απαίτηση όλοι να στέκονται προσοχή πάνω από το ασήμαντο πρόβλημά σου, αλλά άρρωστη ιδιωτεία. Αυτός ο τόπος χρειάζεται ανθρώπους που μπορούν να επιβιώνουν στη ζωή τους έχοντας στόχους προσωπικούς και συλλογικούς.
Με λίγα λόγια σε αυτό το χρονογράφημα μίλησα για την επιβίωση όλων των λαών της δύσης που σαπίζουν μέσα στην τρυφηλότητα της ιδιωτείας που τους προσφέρουν οι ιδιοκτήτες της φάρμας των ζώων…
Ίσως να προλαβαίνουμε να σωθούν περισσότερες ζωές από αυτήν την πολιτισμένη εκμετάλλευση στη φάρμα των ελεγχόμενων συμπεριφορών.
Σημείωση
Στην εικόνα ο περιηγητής γιος μου μαζί με μια ιέρεια του πολιτισμού μας την
αγαπημένη Νιανιάκα μας, για την οποία είχα γράψει ένα μικρό άρθρο όταν
αποφάσισε η ίδια να φύγει μέσα σε ένα απόγευμα μαζί με αγαπημένους γύρω της για
πάντα από τον κόσμο μας.
