 | |
| https://www.youtube.com/watch?v=yNqW6ocS16M |
Ήταν η σχολική περίοδος του 1970-71 όταν φοιτούσα στο 4ο Γυμνάσιο Αρρένων Πειραιά που βρισκόταν στην διασταύρωση της οδού Δερβενακίων με την οδό Κουμουνδούρου στο ύψος που τώρα βρίσκεται το μετρό Μανιάτικα.
Εκείνο το πρωινό θυμάμαι μας ανακοίνωσαν πως θα πάμε ημερήσια εκδρομή στον Προφήτη Ηλία του Πειραιά. Τον συνήθιζαν ως προορισμό εκδρομής στο σχολείο μας αν και το περπάτημα δεν ήταν λίγο από τα Μανιάτικα μέχρι το αλσύλλιο στο λόφο του Προφήτη Ηλία. Αυτή τη φορά θα πηγαίναμε στο τότε θέατρο που ονομαζόταν Σκυλίσιο. Σήμερα ονομάζεται Βεάκειο. Ο λόγος της εκδρομής ήταν πως το σχολείο μας θα συμμετείχε σε γυρίσματα μιας κινηματογραφικής ταινίας με τίτλο Le Casse (οι ληστές) στην οποία πρωταγωνιστούσαν ο Ζαν πωλ Πελμοντό και ο Ομάρ Σαρίφ.
Ήταν η πρώτη μου φορά που θα ερχόμουν τόσο κοντά με κινηματογραφικό συνεργείο. Όταν φτάσαμε στο λόφο και ενώ οι τεχνικοί με τα γουόκι τόκι ανά χείρας συντόνιζαν την ευταξία μας στο χώρο του θεάτρου, άρχισε να βρέχει. Θυμάμαι πως μας οδήγησαν απέναντι στην εκκλησία του Προφήτου Ηλία και βρεθήκαμε όλοι οι μαθητές να περιμένουμε υπομονετικά να περάσει η μπόρα. Στη συνέχεια με τάξη ακολουθήσαμε τις εντολές τους και πήραμε τις θέσεις μας στο θέατρο. Οι οδηγίες ήσαν σαφείς. Έπρεπε να φωνάζουμε συντεταγμένα με ενθουσιασμό όταν μας έδιναν το σύνθημα οι τεχνικοί που ήταν δίπλα στην κάμερα.
Τα αυτοκίνητα έτρεχαν στους δρόμους γύρω από το θέατρο και τα πλάνα απαιτούσαν την συνθήκη πως όλοι οι μαθητές μπροστά στο άκουσμα των αυτοκινήτων θα άφηναν τους παραδοσιακούς χορούς που παρακολουθούσαν για να κρεμαστούν κυριολεκτικά από τα κάγκελα για να αποθεώσουν την ξέφρενη ταχύτητά τους στο δρόμο.
Δεν πίστευα στα μάτια μου βλέποντας το πλήθος των τεχνικών που χρειαζόταν για να γυρίσουν μερικές μόνο σκηνές. Μέχρι ένα μεγάλο αυτοκίνητο περίμενε εκεί κοντά για να φορτώσει μετά τα στραπατσαρισμένα αυτοκίνητα που έτρεχαν γύρω από το θέατρο.
Μεταξύ μας ούτε που μου είχε περάσει η ιδέα πως θα αγαπήσω τόσο πολύ αυτούς τους τρελούς τεχνικούς που οργανώνουν την λήψη σκηνών, ούτε πως θα βρισκόμουν στο μέλλον μπροστά από τις κάμερες.
Το κυριότερο όμως από αυτήν την εμπειρία είναι πως κράτησα την ομορφιά του να είσαι κομμάτι μιας κινηματογραφικής παραγωγής χωρίς να αγωνιάς πόσο και αν φαίνεσαι στο φακό. Στις λήψεις ήμουν ένας πραγματικός φαντάρος με πειθαρχία στις εντολές που παίρναμε.
Κάπου εκεί μέσα στα πλάνα είμαι και εγώ. Η Λαψάτη που φημίζεται για την παρατηρητικότητά της ισχυρίζεται πως με αναγνώρισε μέσα στο πλήθος των μαθητών, αλλά εγώ δεν είμαι σίγουρος για το πού καθόμουν και πώς με έβλεπε η κάμερα. Το τελευταίο που με απασχολούσε σε όσα έβλεπα για πρώτη φορά σε αυτό το θαύμα της έβδομης τέχνης ήταν το αν φαίνομαι και πως φαίνομαι.
Κι αυτό το χούι, το έχω ακόμη μπροστά από το φακό… γι αυτό ίσως δεν
είμαι σπουδαίος ηθοποιός. 
Η ιστορία μας είναι οι μνήμες μας…
Κ.Ζ
Εδώ το απόσπασμα της ταινίας αν δεν φορτώνει στο youtube
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου