Εδώ Ελληνισμός, εκεί Ελληνισμός, που είναι ο Ελληνισμός;

Έλαβα ένα προσωπικό μήνυμα από έναν εξαίρετο στην σκέψη και στην τέχνη της γλυπτικής φίλο μου, με περιεχόμενο ένα βίντεο στο οποίο μιλά η Αμερικανίδα αρχαιολόγος Ντόροθι Κινγκ για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας. Λογικά ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει αυτό το γεγονός; Επειδή όμως ο κόσμος μας δεν είναι  λογικός, προσπάθησα να στοχαστώ κάποια πράγματα από την προηγούμενη ζωή μου.

Έτσι λοιπόν…

Μετά τον θάνατο του Τίτο, η ζωή τα είχε φέρει να κάνω συχνές διαδρομές με τραίνο περνώντας από τα εδάφη της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Θυμάμαι τα γυμνά παιδάκια στην περιοχή των Σκοπίων, που περίμεναν όρθια μπροστά από τα φτωχικά σπίτια τους κατά τα θερινά ταξίδια και τους γέρους που μασούσαν σκόρδα όρθιοι, με δύσπιστο βλέμμα. Ο βοράς της τότε Γιουγκοσλαβίας, δεν είχε καμία σχέση με τον φτωχικό νότο.  Όταν έκανε στάσεις το τραίνο, γιατί ήταν εμπορικό, μας πλησίαζαν κυρίως οι νέοι κάτοικοι και με χαρά ζωγραφισμένη στα μάτια τους προσπαθούσαν να συνεννοηθούμε ζητώντας να τους χαρίσουμε κάτι…

Ακόμη θυμάμαι τα φωτεινά μάτια μιας όμορφης μικρούλας που μαζί με τα αδέρφια της είχαν ανέβει πάνω στο τραίνο. Μας είχε πει με καμάρι κάτι που το άκουγα για πρώτη φορά, «Ίο Μακεντόντσκα». Στο επόμενο χαμογελαστό νάζι της, μας ζήτησε να της προσφέρουμε την ανόητη ευζωία της υποτιθέμενης εξελιγμένης δύσης… «Ίμα πρόντακτ»;  Ήταν η ερώτηση που ζητούσαν με αυτήν πάντα προϊόντα, καταναλωτικά  καλούδια δηλαδή που τα είχαν στερηθεί ως κοινωνία.  Η συγκεκριμένη και τα αδέρφια της θυμάμαι ἐφυγαν με χαμόγελα από το τραίνο μαζί με τσίχλες και σοκολάτες. Φέρναμε σε ποσότητες μαζί μας τέτοια γλυκά για να μας δίνουν ενέργεια στην δύσκολη και κοπιαστική εργασία που κάναμε από την Γαλλία μέχρι την πόλη της Γευγελή πριν το τελωνείο της Ελλάδας.

Όλα αυτά θυμάμαι πως γίνονταν λίγα χρόνια μετά τον Μάιο του 1980 κατά τον οποίο πέθανε ο Τίτο…  Εκείνη την εποχή ακόμη και  Πανκ είχαμε συναντήσει να κυκλοφορούν στην επαρχία της υπό διάλυση χώρας, μαζί με εργάτριες που όλες τους είχαν ίδια αμφίεση και υπόδηση.

Ένα Πολιτικό μοντέλο πέθαινε και οι μόνοι που θα πλήρωναν ξανά το τίμημα ήσαν οι άνθρωποι.  Έπρεπε λοιπόν να βρουν κάτι σπουδαίο για να ασφαλίσουν την πορεία της ζωής τους.  Η ψεύτικη ταυτότητα που είχαν πάρει χρόνια πριν για την καταγωγή τους, ήταν το βολικό διαβατήριο που θα τους έφερνε κοντά στην σπουδαία, για αυτούς, καταναλωτική Ελλάδα. 

Εμείς πάλι, ψάχναμε την γενετική ταυτότητα σε όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό μας. Ως λαός έχουμε την συμπεριφορά των βολεμένων επιβατών λεωφορείου. Λέμε «δεν χωράει άλλους» και πιστεύουμε πως εμείς είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους που μένουν έξω. Στην πραγματικότητα δεν έχουμε συντεταγμένο Πολιτικά ήθος για να επιβάλουμε κανόνες συνύπαρξης με όσους ψάχνουν την ζωή τους σε αυτό το γεωγραφικό στίγμα.

Από εδώ περάσανε Πέρσες, Γαλάτες, Άραβες, Λατίνοι και όποια άλλη φυλή υπάρχει. Πέρασαν ακόμη και οι απόγονοι του Καραγκιόζη που πήραν το μπαξίσι τους για να κουβαλάν τα γλυπτά σαν τα έκλεβε ο Τόμας Μπρούς, ο γνωστός ως Λόρδος του Έλγιν. Μέχρι σήμερα αυτοί οι απόγονοι του Καραγκιόζη, πουλούν τουριστικά την υποτέλειά  τους και κάνουν μικρο-εξυπηρετήσεις στην σκιά του Παρθενώνα.  Όλοι οι λαοί που πέρασαν ως κατακτητές, για λόγους εθνικής υπερηφάνειας θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν άφησαν ούτε μία μικρή σταγόνα σπέρματος μέσα στην καθαρότητα της φυλής μας. Κάνουμε πως δεν βλέπουμε τα επίθετα που φέρουν οι πολιτογραφημένοι ως Έλληνες ούτε διακρίνουμε διαφορετικά γενετικά χαρακτηριστικά από αυτά των αγγείων της κλασικής εποχής στις φωτογραφίες της επίσημης ταυτότητάς μας…

Ψάχνουμε την γενετική ταυτότητα, αλλά ξεχνάμε την Μορφωτική ταυτότητα της Ελληνίδας σκέψης. Σήμερα που γράφω αυτά τα λίγα, περισσότερο Έλληνας κρίνω πως είναι ο Pedro Ollala, από κάποιους εκλεγμένους στην Βουλή των Ελλήνων.

Αντί να αγκαλιάσουμε την επιθυμία των τότε Σκοπιανών, σαν ήθελαν οι δύσμοιροι να ανήκουν στην δύση, καταγγέλλαμε σε δημόσια συλλαλητήρια την διαφορετική γενετική τους ταυτότητα. 

Χάσαμε, γιατί έτσι και αλλιώς είμαστε χαμένοι.

Οι καμένοι πλέον στην σκέψη Έλληνες καταναλώνουμε την ζωή μας όπως ορίζουν τα πρωτόκολλα εκτροφής των ζωών στις νέες πνευματικές φαβέλες. Γινόμαστε φυτο-τρεφόμενοι, κάνουμε περιποίηση σώματος και μαύρισμα για να προβάλλουμε την μοναξιά μας στις παραλίες, μιλάμε με ελάχιστες λέξεις και ζούμε μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Η ταυτότητά μας είναι η ψεύτικη εικόνα που προβάλλουμε για να νιώθουμε καλά μέσα στο κλουβί μας. Μπροστά σε αυτό το πολιτισμικό χάλι, πολύ λίγη σημασία έχουν οι προσπάθειες ανόητης ονομασίας που μπορούν να πάρουν τα κρατίδια γύρω μας.

Τα παράλια της Τουρκίας, όταν επιλέξουν οι διεθνείς Δυνάμεις να διαμελιστεί το κράτος του Σουλτάνου, θα ονομαστούν Νότια Ιωνία ή απλώς Ιωνία, και σαφώς τα παιδιά της μικρούλας που πήρε κάποτε τις τσίχλες, θα πιστεύουν πως είναι βόρειοι Μακεδόνες.  Οι Μουσουλμάνοι της Θράκης δεν θα εκπλαγώ αν θελήσουν να ονομαστούν κάποια στιγμή Καβείριοι, πιστεύοντας πως έχουν καταγωγή από τους Μεγάλους Θεούς της Σαμοθράκης.  Σε χαλεπούς καιρούς, όλοι κλέβουν… χρήματα, περιουσίες, αγαθά και ιδέες. Γιατί όχι και ονόματα…

Ναι, οι Έλληνες που έζησαν στο παρελθόν δεν έχουν καμία σχέση με τους όμορφους Σλάβους που ζουν σήμερα στα Σκόπια, αλλά ούτε και αυτό το ανθρώπινο χάλι που ζει σήμερα στην υποδουλωμένη οικονομικά και πολιτικά Ελλάδα έχει σχέση με τον Ελληνισμό.  Ας τον ψάξουμε αλλού, κι αν έχουμε την δύναμη ας τον αναγεννήσουμε. Εξ αυτού έχουν να ωφεληθούν όλοι σε παγκόσμιο επίπεδο. 

Οι μόνοι που θα χάσουν είναι οι εντός των τειχών βολεμένοι Ιδιώτες…

Κ.Ζ

Υστερόγραφο

1.  Η φωτογραφία είναι από το έργο Underground του Εμίρ Κοστουρίτσα. Είναι από το τέλος του έργου που παρουσιάζει τον συμβολικό διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας.

2.  Το βίντεο που έλαβα βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση https://www.youtube.com/watch?v=1Ti4NMjpl10