Τίμων ο Αθηναίος








Επιλέξαμε με την θεατρική ομάδα των ΕΛ.ΤΑ να παρακολουθήσουμε την παράσταση του Εθνικού θεάτρου «Τίμων ο Αθηναίος».  Έτσι τα βήματα της παρέας μας οδήγησαν μπροστά από το ασανσέρ του Ρεξ.  Στην συνέχεια ο ευγενικός  συνοδός του θεάτρου μας ανέβασε στον χώρο μύησης που είχε ετοιμάσει ο Στάθης Λιβαθινός αναμορφώνοντας κυριολεκτικά το γνωστό θέατρο.

Υπάρχουν σπουδαίοι θεατρικοί αναλυτές που έχουν μιλήσει για αυτήν την παράσταση και δεν θέλω γεμίζω με επαναλήψεις το διαδίκτυο. Αποφάσισα σε αυτό το κείμενο να μην σταθώ σε αναλύσεις και αποσυμβολισμούς της σκηνοθετικής και σκηνογραφικής ματιάς του έργου.  Ακόμη δεν θα εκθειάσω τις υποκριτικές αποδόσεις των ηθοποιών, γιατί σε τέτοιες παραγωγές έργων δεν χωρούν υποκριτικές αδυναμίες. Θα σταθώ όμως σε αυτήν την μαγική αρμονία των ήχων του χορού που επωμίσθηκαν ως μουσική και διδασκαλία ο Λύσανδρος Φαληρέας και η Μελίνα Παιονίδου λέγοντας πως με μάγεψαν.

Ο μύθος ή αν θέλετε η ξεχασμένη αλήθεια του παρελθόντος, μιλά για ένα Αθηναίο άνδρα τον Τίμωνα που έζησε την εποχή του Αριστοφάνη και του Ευριπίδη κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Αυτός ο πλούσιος Πολίτης, όπως μας τον δραματοποίησε μετέπειτα ο Λουκιανός, παρασύρθηκε φουσκώνοντας το εγώ του από τους γύρω κόλακες, και υποτιθέμενους φίλους, κατασπαταλώντας την περιουσία που κατείχε. Όταν πτώχευσε κανείς από τους ευεργετηθέντες δεν τον βοήθησε. Η περιοχή του Υμηττού φιλοξένησε τον πλέον άστεγο και πάλαι ποτέ κραταιό Αθηναίο.  Οι Μοίρες όμως του φύλαγαν μια έκπληξη. Βρήκε ένα θησαυρό και έτσι μετασχηματίστηκε από φιλεύσπλαχνος σε μισάνθρωπο, κατακεραυνώνοντας με τις αλήθειες του την ατομική και κοινωνική νοσηρότητα της εποχής. 

Τον ίδιο μύθο μέσα από την Σαιξπηρική γραφή παρακολουθήσαμε στην σκηνή του Εθνικού θεάτρου. Αυτό που κατανοούμε ως πραγματικότητα στην ζωή, είναι η υποκειμενική ερμηνεία των ερεθισμάτων που περνούν από τις αισθήσεις μας και οργανώνουν την λογική μας. Έτσι και εγώ άφησα τα σκοτάδια, τους ήχους και τις εικόνες των ρόλων του έργου να περάσουν από τις αισθήσεις μου και να κεντρίσουν την λογική μου σκέψη. Γνωρίζοντας την αμφισβήτηση της πατρότητας των έργων από τον Σαίξπηρ, που όπως υποστηρίζουν αρκετοί ανήκαν στον Μπέικον που είχε λόγους να μην φανερωθεί το όνομά του με την γνώση την αλχημιστική που κατείχε, προσπάθησα να ερμηνεύσω με την υποκειμενική λογική μου την “Σαιξπηρική” εκδοχή του γνωστού μύθου.

Δεν γνωρίζω αν ήταν πρόθεση του σπουδαίου σκηνοθέτη η διαλεκτική διαπραγμάτευση επί σκηνής της αλχημιστικής μετουσίωσης του ήρωα στο έργο. Η εποχή γραφής του έργου όμως και η ιδιότητα του Μπέικον οδήγησαν την αποκωδικοποίηση των αισθήσεών μου προς αυτήν την εκδοχή, αισθανόμενος υπέροχα για τα νοήματα που μου προσέφερε η παράσταση.

Όταν τέλειωσε το ενθουσιώδες χειροκρότημα κατά την υπόκλιση και κατευθυνόμασταν προς τα καμαρίνια για να χαιρετήσουμε τους εξαίρετους ηθοποιούς, ο λόγος της παρέας κατευθύνθηκε προς την επικαιροποίηση των νοημάτων του έργου. Δεν θα σταθώ σε λεπτομέρειες της συζήτησης γιατί οι συνομιλίες μετά την θεατρική μυσταγωγία έχουν αξία ως μοίρασμα της κοινής εμπειρίας. Αυτό που θέλω και μπορώ να καταγράψω είναι πως αν θελήσουμε να εξελίξουμε τον Πολιτισμό του Κόσμου, οφείλουμε να ενισχύσουμε την διαλεκτική της εκάστοτε εξουσίας έστω κι αν αυτό ακούγεται περίεργο στα αφτιά όσων πιστεύουν πως θα ρίξουν τον Χαλίφη για να γίνουν νέος Χαλίφης στην θέση του.
Η πορεία του μελλοντικού κόσμου δεν εξαρτάται από τις θέσεις εξουσίας, αλλά από την φιλοσοφική ταυτότητα που ορίζει την τάξη που ξέρει να επεξεργάζεται και να αποκωδικοποιεί τις πληροφορίες.

Τέλος θέλω να καταγράψω πως ήταν μία εξαίρετη παράσταση και πείσθηκα για ακόμη μία φορά πως ο πλούτος, όπως αυτός που διαθέτει το Εθνικό θέατρο, μπορεί να οδηγήσει αξιόλογα πνεύματα να δημιουργούν σπουδαία έργα, αρκεί αυτά να βρουν την πόρτα ώστε να μπουν στα ανάκτορα της εκάστοτε εξουσίας. 

K.Z


Στοιχεία του έργου και συντελεστές
https://www.n-t.gr/el/events/TimonofAthens







Σκέψεις στις 27 Οκτωβρίου, χωρίς γενικότερο ενδιαφέρον








Σήμερα Σάββατο 27 Οκτώβρη, ενδιάμεση μέρα  από την κατάθεση στεφάνου στους ξεχασμένους ήρωες του ταλαίπωρου Ελληνικού Έθνους και την αυριανή παρέλαση της μαθητιώσας νεολαίας, έκατσα για λίγο αμήχανα σκεφτικός.
Όλα στην ζωή μας είναι τακτοποιημένα, σκέφτηκα, χωρίς να βιώνουμε την ουσία των δράσεων πέραν του σχήματος που υπηρετούμε… Ναι, το νιώθω στα πρόσωπα των ανθρώπων που συναντώ στο δρόμο. Είναι φορές που βλέπω μέσα στους άλλους και τον ίδιο μου τον εαυτό… Μέσα σε αυτόν τον στοχασμό άφησα να εκφραστεί η πονηρή μου σκέψη, που θέλει να ξεφεύγει συνεχώς από τα δύσκολα ερωτήματα και με ρώτησε:
 - Σε ποιον Δημήτρη ή Δημητρούλα δεν ευχήθηκες;
Αν δεν με γνώριζα θα απαντούσα ενοχικά. Θέλησα όμως να κοροϊδέψω την ευκολία μου και αποκρίθηκα αμέσως στον Λάγιο.
Τότε ένιωσα πως ίσως να ντράπηκε η σκέψη μου, που διαθέτει κοινό λόγο και με αναιδή ευκολία ερμηνεύει τα πάντα γύρω. Έτσι θυμήθηκα την περίοδο που έγραφα την Αθιβολή. Τότε είχα βάλει μέσα στις σελίδες του βιβλίου τον Δημήτρη τον Λάγιο με το να ακούγεται το αγαπημένο μου τραγούδι της Υακίνθης από το ηχοσύστημα του αυτοκινήτου του ήρωα Ηλία. Ήθελα να νικήσω τον θάνατο που ένιωθα μέσα μου τότε, κερδίζοντας μαζί με αυτήν την νίκη και την συνέχιση της μνήμης του αγαπημένου μου συνθέτη μέσα από ένα βιβλίο. Άλλωστε ο θάνατος νικιέται μόνο σαν τον αγαπήσεις και γυρίσεις τα μάτια σου κατευθείαν πάνω του. Τίποτε στην ζωή μας δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζει η ευκολία της πεζής, πλην σπουδαίας, σκέψης που έχουμε για να μας βοηθά στην επιβίωση.  
Είναι φορές που η σιωπή μας είναι το κατάλληλο φάρμακο για να μας δώσει κουράγιο στο να βρίσκουμε το μέτρο ανάμεσα στις κραυγές της ανάγκης μας και στην αιωνιότητα της ψυχής μας έξω από αυτήν…  Και τούτο δεν είναι λίγο.
Να έχουμε καλή 28η και, γιατί όχι, καλή συνέχεια ο καθένας μας στην αρένα των προσωπικών του φόβων…

Υ.Γ

1. Μια όμορφη συνέντευξη του Δημήτρη από το παρελθόν στην ΕΡΤ  https://www.youtube.com/watch?v=IfAn7EmRJMY

2. Διάλεξα να συνοδέψει αυτές τις σκέψεις ο πίνακας του Αντουάν Βαττώ, «Επιβίβαση στα Κύθηρα». Η αναζήτηση της μακαριότητας από τους ανθρώπους, ίσως είναι οι ξεθωριασμένες μνήμες της ψυχής τους που δόθηκαν από τον ίδιο τον Δημιουργό τους ο οποίος δεν υπόκεινται στην ανάγκη της ύλης. Πέραν τούτου όμως, αυτός ο πίνακας μου θυμίζει την κινηματογραφική ταινία του Γιώργου Τζαβέλα «Μια ζωή την έχουμε» με τον αγαπημένο μου καλλιτέχνη Δημήτρη Χορν που και αυτός μαζί με τον Δημήτρη τον Λάγιο είχαν χτες στην σκέψη μου την δική τους γιορτή μνήμης. 




Δημιουργώντας το φροντιστήριο του ρόλου








Παλιές επιστολές μαζί με ένα μελανοδοχείο και μία πέννα είναι ένα μέρος από τα αντικείμενα που κοσμούν το γραφείο του παππού εργοστασιάρχη Βυλφράν, τον οποίο υποδύομαι στο έργο «Με οικογένεια» του  Hector Malot.  
Πλησιάζοντας τον ρόλο κατά την εκμάθηση, μου αρέσει πάντα να κατασκευάζω με τα χέρια μου τα αντικείμενα που θα χρησιμοποιήσω στο έργο. Το θέατρο έχει πολύ δρόμο πριν από το χειροκρότημα της υπόκλισης και μεταξύ μας αυτή είναι η μαγεία του για όσους δεν μετρούν το μπόι τους σε βολικούς καθρέφτες…
Η 21η του Οκτωβρίου πλησιάζει για την έναρξη του έργου στο όμορφο θέατρο του Χυτηρίου, ώστε να μοιραστούμε αυτό μας το ταξίδι με τους θεατές.
Κάθε ημέρα που δουλεύεται το έργο από την σκηνοθέτιδα, την Αθανασία Καλογιάννη, τα μικρά πράγματα που προστίθενται στην παράσταση, προετοιμάζουν την ουσία της θεατρικής τέχνης, που δεν είναι άλλη από την μαγεία της επικοινωνίας του κειμένου με τους θεατές μέσα από τους ηθοποιούς. Στις πιο καλές στιγμές του το θέατρο επικοινωνεί τις σιωπές του κειμένου, που είναι και η ψυχή της τέχνης. 

K.Z 



Πληροφορίες     1. Βίντεο       2. Στοιχεία έργου









Με οικογένεια - Trailer παράστασης





https://www.youtube.com/watch?v=CXxOGdzi4I8&feature=share



Στον γνωστό πλέον για την ποιότητα των παραστάσεών του τεχνοχώρο του Χυτηρίου, στην Ιερά οδό, ανεβαίνει για φέτος η παιδική παράσταση "Με οικογένεια" του Hector Malot.  Όταν όλα καταρρέουν σήμερα οδηγώντας τον άνθρωπο στην μοναξιά της ατομικότητας, χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε τέτοια έργα που αποτελούν ύμνο στην προαιώνια εστία της οικογένειας. 
Την θεατρική προσαρμογή του γνωστού μυθιστορήματος έκανε ο Κωνσταντίνος Θάνος
και την σκηνοθεσία υπογράφει η Αθανασία Καλογιάννη. 
Παίζουν:  Σοφία Μανωλάκου, Σοφία Κουκουλά, Βίκυ Κουκουτσίδη,Φωτεινή Παπαδάκη και Κώστας Ζωγραφόπουλος

Σκηνογραφική επιμέλεια- video-art: Σάντυ Σιέμπου
Μουσική-ενορχηστρώσεις-μουσική διδασκαλία: Στάθης Μπίρμπας
Κινησιολογία: Βαγγέλης Πιτσιλός
Φωτισμός: Παναγιώτης Μανούσης
Στίχοι-μουσική : Γιώργος Μπανταδάκης , Σοφία Κουκουλά
Φωτογραφίες: Στράτος Κουρλής
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού

Δημιουργεία Trailer 
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Θάνος
Διευθυνση φωτογραφίας: Στράτος Κουρλής
Μοντάζ: Χρήστος Χατζημπάρμπας
Special thanks : Γεώργιος Λεττώνης Λεπίδας


Μη παθ κοντά... είναι φτωχόθ







Είχε προχωρήσει το απόγευμα και η φωταύγεια στο νησί της Μπουμπουλίνας, την Πυτιούσα, είχε αρχίσει να εξασθενεί προετοιμάζοντας το Σεπτεμβριανό δροσερό βράδυ.
Βάδισα από την εξέδρα που είχε στηθεί στην πλατεία προς το Ποσειδώνιο, αυτό το κλασικό κόσμημα του νησιού. Όλα ήταν έτοιμα για την παράσταση του Μολιέρου που θα δινόταν το βράδυ και αυτό που ήθελα ήταν να ηρεμήσω σε μια γωνία άγνωστος και αθέατος από τον κόσμο που είχε αρχίσει να συρρέει για να παρακολουθήσει τα δρώμενα αλλά και τον κατά φαντασίαν ασθενή.
Διάλεξα στο στριφογύρισμα της εξωτερικής σκάλας την εσοχή που δημιουργούσε (εκεί που πριν ήταν στη φωτογραφία το κόκκινο καροτσάκι μεταφοράς) και άφησα το σώμα μου να κουρνιάσει στα σκαλιστά μάρμαρα, απολαμβάνοντας την δροσιά της ιστορίας που τα δημιούργησε. Ομολογώ πως αφέθηκα να παρατηρώ τις χαρές της συνύπαρξης των ανθρώπων σε αυτό το όμορφο νησί με την αρχοντική ιστορία. Ήθελα  πριν αρχίσω να ετοιμάζομαι  για την παράσταση, να ξοδέψω με όμορφες σκέψεις την ώρα μου.
Κλείνοντας λίγο τα μάτια μου για να γευτώ τους ήχους των ανθρώπων, άκουσα ένα παιχνιδιάρικο «μπαμ» από τα αθώα χείλη ενός μπόμπιρα που διάλεξε με τον φίλο του να με τρομάξουν. Χαμογέλασα και απέφυγα να τους κοιτάξω.  Σκέφτηκα πως ήταν καλύτερο να παρατηρήσω την αθώα σκέψη αυτών τον μικρών που δεν πρέπει να είχαν πάνω από έξι φθινόπωρα στην ζωούλα τους. Με τα μισόκλειστα μάτια μου τους παρατηρούσα που πλησίασαν τον τοίχο, και ακουμπώντας τον με κοιτούσαν καθώς ήμουν ασάλευτος. Είπαν μερικά λόγια μεταξύ τους που στην δική μου νόηση ήταν ακαταλαβίστικα, αλλά έμοιαζαν να είχαν συνεννοηθεί πλήρως και μετά από λίγο απομακρύνθηκαν. Εγώ πάλι συνέχισα τις όμορφες αισθήσεις που μου προσέφερε αυτή η χαμηλή θέση του παρατηρητή της ζωής γύρω μου.
Σε λίγο ήρθε δίπλα μου η δεκάχρονη μικρή μου κόρη που παρακολουθούσε λίγα μέτρα πιο πέρα τις χορευτικές επιδείξεις  μιας σχολής χορού. Ο λόγος που άφησε την καρέκλα της ερχόμενη προς εμένα ήταν συγκεκριμένος με σαφές αίτημα. Ήθελε να της δώσω το κινητό μου τηλέφωνο να πάρει σε βίντεο αυτό που θαύμαζε. Όση ώρα μιλούσαμε,  εγώ ήμουν στην ίδια στάση και η θυγατέρα μου όρθια δίπλα μου οργάνωνε ρητορική από σκέψεις με στόχο να με πείσει. Τότε πλησίασαν πάλι τα δύο μικρά αγοράκια.
Αυτήν την φορά δεν απευθύνθηκαν σε εμένα αλλά στην κόρη μου. Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς της έλεγαν, ώσπου κάποιες σκόρπιες λέξεις τους με έκαναν να καταλάβω την αγωνία τους να σώσουν ένα άγνωστο παιδάκι από εμένα που συνέχιζα να είμαι καθισμένος στην ίδια θέση.
«Μη παθ κοντά … είναι φτωχόθ», ήταν η σαφής οδηγία προς την κόρη μου.
Αυτό την έκανε να ξεχάσει τις απαιτήσεις της και γελώντας τους είπε
«Αυτός είναι ο μπαμπάς μου».Εκείνα δεν έδωσαν σημασία στα λόγια της και απομακρύνθηκαν. Προφανώς φοβήθηκαν να μιλούν σε ένα παιδί φτωχού.
Έμεινα να σκέφτομαι την λέξη «φτωχός» και την παιδιάστικη αγωνία να προστατέψουν ένα άλλο παιδί αυτοί οι μπόμπιρες.
Σκέφτηκα πολλά που έχουν να κάνουν με την νοηματοδότηση της εικόνας που αντιλαμβανόμαστε οι άνθρωποι γύρω μας. Μέσα από τα παιδιά σκέφτηκα τους ίσως φοβισμένους, αλλά πάντα όμορφους, άγνωστους γονείς τους.  Αυτά τα παιδιά ζωντάνεψαν  τις καλές προθέσεις του πολιτισμού μας που μπορεί και κατατάσσει γρήγορα ό,τι βλέπουμε  γύρω μας, πάντα για την προστασία μας.
Δεν βρήκα σε αυτή την χαμογελαστή εμπειρία τίποτε κακό ή καλό. Βρήκα μόνο διαδρομές λογικής  ερμηνειών, που κρύβουν πίσω τους δυστυχία στο ανθρώπινο μέλλον μας, αν δεν μείνουμε στο προφανές της χαριτωμένης αθώας παιδικής ψυχής.
Μετά από λίγο σηκώθηκα να ετοιμαστώ για το έργο. Ποτέ δεν θα μάθω αν άλλαξαν γνώμη οι μικροί Ρομπέν των δασών, όταν με έβλεπαν στην σκηνή να παίζω. Μπορεί η γενειάδα του ηθοποιού να ήταν λαμπερή και διαφορετική πάνω από τα ρούχα στα φώτα της σκηνής. Φυσικά οι γονείς τους θα γέλασαν με την καρδιά τους, νιώθοντας πως πάσχει άλλος ανόητος πάνω στη σκηνή ενώ εκείνοι είναι ασφαλείς με τα πραγματικά όμορφα παιδιά τους.
Εκείνο το βράδυ στην σκηνή, παίζοντας την ανθρώπινη ανοησία, διαπίστωσα πως πραγματικά αγαπούσα αυτά τα παιδιά και τους φόβους που τους έχτισαν στην ψυχούλα τους. 
Σκέφτηκα, «Ναι, τα αγαπώ γιατί θέλω τους δώσω την ευκαιρία να αλλάξουν.»
Ίσως η πραγματική  παιδεία να κρύβεται και μέσα  στο θέατρο, που νομίζουμε πως είναι μια απλή διασκέδαση...

Κ.Ζ






Τελευταία νυχτώνει γρήγορα





Κείμενο συμπυκνωμένων νοημάτων
Δημιουργημένο στιγμιαία, ακούγοντας την Α Ραψωδία της Ιλιάδος



Τελευταία νυχτώνει γρήγορα. Ή έτσι μου φαίνεται…
Οι εποχές περνούν ανεπιστρεπτί. Κι οι άνθρωποι μαζί μ’ αυτές…
Όλοι κάτι έχουν να κάνουν.
Τα όνειρα και οι απογοητεύσεις, καλάμια μπλεγμένα στην ίδια πλέξη της ζωής τους, σπρώχνονται από τον φόβο και την ελπίδα.
Όλοι κάτι έχουν να κάνουν.
Πρέπει να δείξουν, να ελκύσουν, να επιβληθούν, να διδάξουν, να κρύψουν, να , να, … να υπάρξουν.
Να υπάρξουν;
Ήμουν κι εγώ εκεί!  Όλοι το φωνάζουν, γιατί αν δεν το πουν εύκολα χάνεται το ίχνος της ζωής που πέρασε, κι η αθανασία σβήνεται εύκολα από την λήθη.
Μέσα από την ήρεμη καθημερινότητα, πονάνε τα σώματα της μνήμης τους και θέλουν να βγουν ξανά από την λήθη και να χορέψουν. Θέλουν να νιώσουν την ηδονή της αθανασίας… Θέλουν, αλλά ματαίως.
Όλοι κάτι έχουν να κάνουν.
Τελευταία νυχτώνει γρήγορα. Ή έτσι μου φαίνεται…
Οι ρυτίδες στα απαλά περιποιημένα πρόσωπα των μεσηλίκων βαθαίνουν από τους παγετώνες των φόβων που περνούν αθέατοι από πάνω τους.
Τα μισά χαμόγελα των νεανίδων αποτυπώνονται σε φωτογραφίες, κρεμασμένα στην δημοσιότητα σαν την πραμάτεια του χασάπη στον πάγκο της αγοράς επιθυμιών.
Τελευταία νυχτώνει γρήγορα. Ή έτσι μου φαίνεται…
Κι είναι ακόμα Αύγουστος… 

 Κ.Ζ



Υ.Γ 
Ηχητικό αρχείο της Α Ραψωδίας της Ιλιάδος, από το Εθνικό Θέατρο σε μετάφραση Μαρωνίτη. Στον λόγο η Λυδία Κονιόρδου. Αυτός ήταν ο σύνδεσμος που άκουγα και προέκυψε η ανωτέρω συμπυκνωμένη πλοκή σκέψεων της Θερινής επικαιρότητας. Δεν τολμώ να αναφέρω την λέξη "Ποίηση" διότι έχει βεβηλωθεί τα μάλα τούτες τις μέρες, για δυσνόητους λόγους στους πολλούς.
https://www.youtube.com/watch?v=6eCDPvg_jOg


 

Δύσκολες μέρες εν μέσω θέρους








Δύσκολες μέρες αυτές του κεκαυμένου θέρους για όσους σκέφτονται. Η δυσκολία έγκειται στο να παρατηρεί κανείς συνειδητά την ποικιλομορφία της εκπεσμένης διάνοιας. Μορμολύττονται οι αδύναμες καταναλώτριες ψυχές, που ψάχνουν την δροσερή ραθυμία της ζωής μέσα σε Συβαριτικές απολαύσεις, σαν διαπιστώνουν πως ο ήλιος της ζωής “καίει”. Πανικοβάλλονται οι Μηναγύρτες σαν δεν αλλάζει ο κόσμος από την δράση τους, κατά πως θέλει η ιδιωτεία των αναγκών τους, και η Κυβέλη παραμένει άπιαστη από τα ξόρκια τους. Όλοι παριστάνουν τους ιερείς της Σελήνης και υπόσχονται θαύματα. Ιδιώτες ψευτογνώστες υπόσχονται να σώσουν τις ψυχές εύπιστων δούλων, στην ίδια αγορά μαζί με πολιτικούς δημαγωγούς που σώζουν κοινωνίες.
Δύσκολες μέρες εν μέσω θέρους...
Η Εκάτη, είναι χαμένη από το φως του Ήλιου όσο κι αν με αναίδεια την ψάχνω στη σκέψη μου τις φορές που πίνω το καφεδάκι μου παράπλευρα στον ναό της, καθήμενος στο αναψυκτήριο μπροστά από τις λιωμένες πέτρες, τα ξεχασμένα μαρμάρινα ίχνη της αρχαίας πομπής προς την Ελευσίνα.  Έχω την αίσθηση πως ετοιμάζεται η Χθόνια θεά να στείλει την Μορμώ για να δαγκώσει τα κατακάθια των ανθρώπινων ψυχών που λερώνουν την ασπράδα των μαρμάρων της μνήμης.
Η αγάπη, η ευγνωμοσύνη, η πίστη, η προσφορά είναι μερικές από τις δεκάδες έννοιες που δεν κατοικούν πια μέσα σε σώματα που ηδονίζονται με φτηνές απολαύσεις, που επιβάλλονται πάντα λόγω της πνευματικής κρίσης.
Το χρήμα είναι θεός και ναοί του οι Τράπεζες και οι Θεσμοί. Γύρω από τον φόβο των ειδικών που παρουσιάζονται σαν Φαρμακομάντεις, οι κενές ψυχές που αποζητούν την ανάδειξή τους με όποιο τίμημα. Πρέπει να λάμψει το ασήμαντο της ζωής τους.
Συχνά ακούγεται: Να σου πω την γνώμη μου, μέσα από την δημοκρατία της αναίδειας των ανεπίγνωστων ανθρώπων. Ίσως να είναι ένας λόγος και αυτός που έχει στείλει εδώ και πολύ καιρό η Έρις την Διογένητη κόρη της την Άτη, στις ανθρώπινες αγορές και έχει χωρέσει την τρέλα στις αμύητες ψυχές.
Ας μάθουμε να λιτασσόμεθα, γιατί οι Ορφεοτελεστές δεν θα κρατούν για πολύ ακόμα τον θρόνο της εξουσίας τους. Ότι γυαλίζει ως ψεύτικη ανάγκη δεν είναι χρυσός…
Δύσκολες μέρες εν μέσω θέρους…

Κ.Ζ





Εδώ Ελληνισμός, εκεί Ελληνισμός, που είναι ο Ελληνισμός;








Έλαβα ένα προσωπικό μήνυμα από έναν εξαίρετο στην σκέψη και στην τέχνη της γλυπτικής φίλο μου, με περιεχόμενο ένα βίντεο στο οποίο μιλά η Αμερικανίδα αρχαιολόγος Ντόροθι Κινγκ για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας. Λογικά ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει αυτό το γεγονός; Επειδή όμως ο κόσμος μας δεν είναι  λογικός, προσπάθησα να στοχαστώ κάποια πράγματα από την προηγούμενη ζωή μου.
Έτσι λοιπόν…
Μετά τον θάνατο του Τίτο, η ζωή τα είχε φέρει να κάνω συχνές διαδρομές με τραίνο περνώντας από τα εδάφη της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Θυμάμαι τα γυμνά παιδάκια στην περιοχή των Σκοπίων, που περίμεναν όρθια μπροστά από τα φτωχικά σπίτια τους κατά τα θερινά ταξίδια και τους γέρους που μασούσαν σκόρδα όρθιοι, με δύσπιστο βλέμμα. Ο βοράς της τότε Γιουγκοσλαβίας, δεν είχε καμία σχέση με τον φτωχικό νότο.  Όταν έκανε στάσεις το τραίνο, γιατί ήταν εμπορικό, μας πλησίαζαν κυρίως οι νέοι κάτοικοι και με χαρά ζωγραφισμένη στα μάτια τους προσπαθούσαν να συνεννοηθούμε ζητώντας να τους χαρίσουμε κάτι…
Ακόμη θυμάμαι τα φωτεινά μάτια μιας όμορφης μικρούλας που μαζί με τα αδέρφια της είχαν ανέβει πάνω στο τραίνο. Μας είχε πει με καμάρι κάτι που το άκουγα για πρώτη φορά, «Ίο Μακεντόντσκα». Στο επόμενο χαμογελαστό νάζι της, μας ζήτησε να της προσφέρουμε την ανόητη ευζωία της υποτιθέμενης εξελιγμένης δύσης… «Ίμα πρόντακτ»;  Ήταν η ερώτηση που ζητούσαν με αυτήν πάντα προϊόντα, καταναλωτικά  καλούδια δηλαδή που τα είχαν στερηθεί ως κοινωνία.  Η συγκεκριμένη και τα αδέρφια της θυμάμαι ἐφυγαν με χαμόγελα από το τραίνο μαζί με τσίχλες και σοκολάτες. Φέρναμε σε ποσότητες μαζί μας τέτοια γλυκά για να μας δίνουν ενέργεια στην δύσκολη και κοπιαστική εργασία που κάναμε από την Γαλλία μέχρι την πόλη της Γευγελή πριν το τελωνείο της Ελλάδας.
Όλα αυτά θυμάμαι πως γίνονταν λίγα χρόνια μετά τον Μάιο του 1980 κατά τον οποίο πέθανε ο Τίτο…  Εκείνη την εποχή ακόμη και  Πανκ είχαμε συναντήσει να κυκλοφορούν στην επαρχία της υπό διάλυση χώρας, μαζί με εργάτριες που όλες τους είχαν ίδια αμφίεση και υπόδηση.

Ένα Πολιτικό μοντέλο πέθαινε και οι μόνοι που θα πλήρωναν ξανά το τίμημα ήσαν οι άνθρωποι.  Έπρεπε λοιπόν να βρουν κάτι σπουδαίο για να ασφαλίσουν την πορεία της ζωής τους.  Η ψεύτικη ταυτότητα που είχαν πάρει χρόνια πριν για την καταγωγή τους, ήταν το βολικό διαβατήριο που θα τους έφερνε κοντά στην σπουδαία, για αυτούς, καταναλωτική Ελλάδα. 
Εμείς πάλι, ψάχναμε την γενετική ταυτότητα σε όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό μας. Ως λαός έχουμε την συμπεριφορά των βολεμένων επιβατών λεωφορείου. Λέμε «δεν χωράει άλλους» και πιστεύουμε πως εμείς είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους που μένουν έξω. Στην πραγματικότητα δεν έχουμε συντεταγμένο Πολιτικά ήθος για να επιβάλουμε κανόνες συνύπαρξης με όσους ψάχνουν την ζωή τους σε αυτό το γεωγραφικό στίγμα.
Από εδώ περάσανε Πέρσες, Γαλάτες, Άραβες, Λατίνοι και όποια άλλη φυλή υπάρχει. Πέρασαν ακόμη και οι απόγονοι του Καραγκιόζη που πήραν το μπαξίσι τους για να κουβαλάν τα γλυπτά σαν τα έκλεβε ο Τόμας Μπρούς, ο γνωστός ως Λόρδος του Έλγιν. Μέχρι σήμερα αυτοί οι απόγονοι του Καραγκιόζη, πουλούν τουριστικά την υποτέλειά  τους και κάνουν μικρο-εξυπηρετήσεις στην σκιά του Παρθενώνα.  Όλοι οι λαοί που πέρασαν ως κατακτητές, για λόγους εθνικής υπερηφάνειας θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν άφησαν ούτε μία μικρή σταγόνα σπέρματος μέσα στην καθαρότητα της φυλής μας. Κάνουμε πως δεν βλέπουμε τα επίθετα που φέρουν οι πολιτογραφημένοι ως Έλληνες ούτε διακρίνουμε διαφορετικά γενετικά χαρακτηριστικά από αυτά των αγγείων της κλασικής εποχής στις φωτογραφίες της επίσημης ταυτότητάς μας…
Ψάχνουμε την γενετική ταυτότητα, αλλά ξεχνάμε την Μορφωτική ταυτότητα της Ελληνίδας σκέψης. Σήμερα που γράφω αυτά τα λίγα, περισσότερο Έλληνας κρίνω πως είναι ο Pedro Ollala, από κάποιους εκλεγμένους στην Βουλή των Ελλήνων.
Αντί να αγκαλιάσουμε την επιθυμία των τότε Σκοπιανών, σαν ήθελαν οι δύσμοιροι να ανήκουν στην δύση, καταγγέλλαμε σε δημόσια συλλαλητήρια την διαφορετική γενετική τους ταυτότητα. 
Χάσαμε, γιατί έτσι και αλλιώς είμαστε χαμένοι.
Οι καμένοι πλέον στην σκέψη Έλληνες καταναλώνουμε την ζωή μας όπως ορίζουν τα πρωτόκολλα εκτροφής των ζωών στις νέες πνευματικές φαβέλες. Γινόμαστε φυτο-τρεφόμενοι, κάνουμε περιποίηση σώματος και μαύρισμα για να προβάλλουμε την μοναξιά μας στις παραλίες, μιλάμε με ελάχιστες λέξεις και ζούμε μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Η ταυτότητά μας είναι η ψεύτικη εικόνα που προβάλλουμε για να νιώθουμε καλά μέσα στο κλουβί μας. Μπροστά σε αυτό το πολιτισμικό χάλι, πολύ λίγη σημασία έχουν οι προσπάθειες ανόητης ονομασίας που μπορούν να πάρουν τα κρατίδια γύρω μας.
Τα παράλια της Τουρκίας, όταν επιλέξουν οι διεθνείς Δυνάμεις να διαμελιστεί το κράτος του Σουλτάνου, θα ονομαστούν Νότια Ιωνία ή απλώς Ιωνία, και σαφώς τα παιδιά της μικρούλας που πήρε κάποτε τις τσίχλες, θα πιστεύουν πως είναι βόρειοι Μακεδόνες.  Οι Μουσουλμάνοι της Θράκης δεν θα εκπλαγώ αν θελήσουν να ονομαστούν κάποια στιγμή Καβείριοι, πιστεύοντας πως έχουν καταγωγή από τους Μεγάλους Θεούς της Σαμοθράκης.  Σε χαλεπούς καιρούς, όλοι κλέβουν… χρήματα, περιουσίες, αγαθά και ιδέες. Γιατί όχι και ονόματα…
Ναι, οι Έλληνες που έζησαν στο παρελθόν δεν έχουν καμία σχέση με τους όμορφους Σλάβους που ζουν σήμερα στα Σκόπια, αλλά ούτε και αυτό το ανθρώπινο χάλι που ζει σήμερα στην υποδουλωμένη οικονομικά και πολιτικά Ελλάδα έχει σχέση με τον Ελληνισμό.  Ας τον ψάξουμε αλλού, κι αν έχουμε την δύναμη ας τον αναγεννήσουμε. Εξ αυτού έχουν να ωφεληθούν όλοι σε παγκόσμιο επίπεδο. 
Οι μόνοι που θα χάσουν είναι οι εντός των τειχών βολεμένοι Ιδιώτες…
Κ.Ζ

Υστερόγραφο

1.  Η φωτογραφία είναι από το έργο Underground του Εμίρ Κοστουρίτσα. Είναι από το τέλος του έργου που παρουσιάζει τον συμβολικό διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας.
2.  Το βίντεο που έλαβα βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση https://www.youtube.com/watch?v=1Ti4NMjpl10




 

Μήδεια του Μποστ από την θεατρική ομάδα των ΕΛ.ΤΑ






Το έργο Μήδεια του Μποστ, ανέβηκε στις 12,13 και 19 και 20 Μαίου 2018 στον θεατρικό χώρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Εργαζομένων ΕΛ.ΤΑ με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. Ήταν μία ακόμη πρόταση πολιτισμού των εργαζομένων στα ΕΛ.ΤΑ.

Ηθοποιοί κατά σειρά εμφανίσεως ρόλων: 

Τροφός Κατερίνα Αλυσανδράτου 
Καλόγρια Ελισσάβετ Μενεξιάδη 
Ψαράς -Εξάγγελος Τζία Κανελλάκη 
Μήδεια Γιούλη Καραουλάνη 
Οιδήποδας -Ιάσων Δημήτρης Καρακοντάκης 
Αντιγόνη Δέσποινα Μάκρα 
Ευριπίδης -Καλόγερος Γιώργος Ζώης. 

Συντελεστές: 

Μουσική Αντώνης Αθανασόπουλος 
 Ενδύματα Κορίνα Βουτσινά 
Κατασκευή Σκηνικού Χρήστος Ανδρεουλάκης 
Ήχος -Φωτισμός Βαγγέλης Αποστόλου 
Σκηνοθεσία -Εικαστικά Κώστας Ζωγραφόπουλος 


Σημείωμα Σκηνοθέτη : 

Θα μπορούσε η Μήδεια να είναι η ίδια η Ελλάδα; Μια πάλαι ποτέ αγλαός βασίλισσα, βάρβαρη σήμερα, με ψυχικές διαταραχές; Ίσως ναι, διότι: Δεν γνωρίζει αν ανήκει στην Ανατολή ή την Δύση. Έχει αμύθητη περιουσία και ζητά διαρκώς δανεικά. Επαίρεται για την ιστορία της και υιοθετεί ξενικές συνήθειες. Αυτή η κυρία, έχει πολλά παιδιά. Αποκληρώνει διαρκώς και διώχνει από κοντά της τα σκεπτόμενα, ικανά τέκνα της και προστατεύει τα βραδύνοα με χαρακτήρα ιδιωτείας, δημιουργώντας εξ αυτών αξιωματούχους γύρω της. Χαίρεται όταν τα βολεμένα πάνω της παιδά αποφεύγουν τις υποχρεώσεις αλλά διεκδικούν με θράσος δικαιώματα. Η Ελλάδα, ναι, μειδιά ως Μήδεια, όπως γράφει ο Μέντης. Αναλώνεται στα επουσιώδη και τους τύπους, ενώ αδιαφορεί για τα μείζονα. Ζητά τον έπαινο από τους εχθρούς της και καμαρώνει όταν γκρεμίζει η ίδια το σπίτι της κατά πως το ζητούν εκείνοι. Καμαρώνει σαν την Αθηνά μέσα στον Παρθενώνα, αλλά κρατεί σπασμένο δόρυ έχοντας το βλέμμα του Καραγκιόζη. Θέλει να είναι το κέντρο της οικουμένης, ενώ ξηλώνει σκέψεις και λέξεις από την γλώσσα της. Είναι όμορφη γυναίκα! Φόνισσα αλλά όμορφη! Όμως η Ελλάδα είναι η μητέρα μας κι εμείς τα παιδιά της και τούτο δεν αλλάζει...






Φωτογραφία: «Χαρισμένη στην Οικογένεια»




Λένε πως σαν μεγαλώνει ο άνθρωπος γίνεται πιο σοφός. Ίσως αυτό σημαίνει πως τότε μπορεί να στοχάζεται το εφήμερο της ζωής του.

Σήμερα τελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς σαν έφτασα στην θορυβώδη από παιδικές φωνές πύλη, για να πάρω την κόρη μου, η παρέα των ενηλίκων ανδρών που σχεδόν καθημερινά βρισκόμασταν πριν το σχόλασμα ήταν λίγο διαφορετική. Υπήρχε μία συγκίνηση στις χειραψίες και στα βλέμματα για το τέλος αυτής της μικρής συνήθειας του να βρισκόμαστε, περιμένοντας τα παιδιά έξω από μία σχολική πόρτα και να ανταλλάσσουμε σε αυτά τα λίγα λεπτά αναμονής αστεία και σοβαρά επί παντός θέματος. Όσο περιμέναμε να ακούσουμε το κουδούνι του σχολάσματος, μου ήρθε η ιδέα να κρατήσω αυτήν την στιγμή ως ενθύμιο και βγάζοντας από την τσάντα το κινητό ζήτησα από έναν όμορφο νεαρό να μας βγάλει φωτογραφία.
Αν θα έψαχνα ένα τίτλο συνυπολογίζοντας το ετερόκλητο της ζωής όλων που μας ένωνε τον προηγούμενο χρόνο η συνήθεια του να παίρνουμε τα παιδιά κατά το σχόλασμα, θα διάλεγα αυτός ο τίτλος να περιέχει την σπουδαιότερη ανθρώπινη ιδέα  που με μανία πλέον προσπαθούν να την  καταστρέψουν μέσα από κεντρικό παγκόσμιο σχεδιασμό. Θα ονόμαζα αυτήν την φωτογραφία με την όμορφη παρέα «Χαρισμένη στην Οικογένεια».
Αγαπητέ αναγνώστη, ζούμε ένα σφυροκόπημα των δομών της οικογένειας σε παγκόσμια κλίμακα. Λαοί που διαθέτουν ακόμα δομές οικογένειας, δοκιμάζονται οικονομικά και ηθικά. Σέχτες θεωριών και ηθικής αμφιλεγόμενης προέλευσης διασπείρονται παγκοσμίως σταθερά μέσα από εύκολους στην χειραγώγηση πολίτες.
Φαντάζει ασύλληπτο  για την κοινή λογική πως ακόμα και σήμερα υπάρχουν, ελάχιστοι ευτυχώς, ανόητοι άνθρωποι που δεν πηγαίνουν τα παιδιά τους στα σχολεία πιστεύοντας πως έχουν δικαίωμα να επιβάλλουν τις θρησκευτικές και κοινωνικές απόψεις τους σε αυτά. Προφανώς δεν γνωρίζουν την Έννοια της Πολιτείας, ούτε τους λόγους του Σόλωνα ή του Πλάτωνα που γέννησαν πολιτισμούς. Κι όμως αυτοί ζουν ανάμεσά μας, έχουν δικαιώματα και καθόλου υποχρεώσεις. Η υποχρέωση είναι μια έννοια που νομίζουν οι πολλοί πως είναι αρνητική. Αν γνώριζαν πως η πολιτική υποχρέωση δεν είναι τίποτε άλλο από το εισιτήριο που πληρώνουν όσοι μετέχουν ως μέλη σε ελεύθερες κοινωνίες και μέσα από αυτό έχουν την ευκαιρία να τις αλλάξουν συλλογικά, από μέσα, θα είχαμε ανοδικό πολιτισμό.
Κάπου εδώ θα πρότεινα να αναζητήσετε και να δείτε ένα εξαίρετο ντοκιμαντέρ λόγου του Pedro Olalla, με τίτλο «Η μετέωρη Ελλάδα». Ψάχνοντας τον λόγο και τα ήθη που γεννούν πολιτισμούς θα μπορέσουμε να προστατευτούμε από την παγκόσμια επέλαση γελοίων θεωριών και ανθρώπων που η χρησιμοποίησή τους έχει μοναδικό στόχο να καταστραφεί η δομή των κοινωνιών που έχουν ως κέντρο την οικογένεια και ως σημειολογία τα ήθη της Εστίας. Οι δύσμοιροι που διαδίδουν αυτές τις θεωρίες, νομίζουν πως είναι επαναστάτες και αναλώνουν τις φτηνές ζωές τους σε κραυγές ατομικών θυμών.
Ακόμα θα αφιέρωνα αυτήν την φωτογραφία σ’ αυτούς που νομοθετούν ως εντολοδόχοι της παγκόσμιας Ολιγαρχίας που σκέφτονται να φορολογήσουν την βοήθεια του παππού προς το εγγόνι, ονομάζοντάς την δωρεά. Ας είμαστε σαφείς και ας τους πούμε ότι γνωρίζουμε πως μετέχουν του παγκόσμιου προγράμματος που προσπαθεί να δημιουργήσει κοινωνίες ατόμων. Αν πετύχει το πείραμά τους, τα ανθρώπινα όντα δεν θα έχουν δικό τους σπίτι και φυσικά σε ένα βάθος χρόνου όταν θα τους επιβληθούν οι ηθικές μεταρρυθμίσεις δεν θα διαθέτουν ούτε μνήμες για προγόνους. Τότε θα έχει πετύχει η ολοκληρωτική ελεγχόμενη εκτροφή της ανθρώπινης μάζας, που προωθείται παγκοσμίως και θα έχουν οι επικυρίαρχοι όλες τις ευκολίες να την κρατούν στα πληθυσμιακά επίπεδα που τους βολεύει ώστε να την εκμεταλλεύονται.
Το μεγαλύτερο σε αξία προϊόν στον ανθρώπινο παραλογισμό είναι ο ίδιος ο συνάνθρωπός του και αυτό επαληθεύεται, ως πληροφορία, από όσους μπορούν να διαβάσουν την ιστορία πέρα από τις ημερομηνίες των γεγονότων.
Ο Όργουελ ήταν ένας προφήτης στην εποχή του και μακάρι να είχε κάνει στο βιβλίο του απλώς μια ευφάνταστη μυθιστορία.

Γεια χαρά στην όμορφη παρέα και εύχομαι να είμαστε όλοι γεροί να ανταμώσουμε με τα πρωτοβρόχια του Φθινοπώρου. 




Η μετέωρη Ελλάδα









Το γεγονός
ΚΥΡΙΑΚΗ 10/6 ώρα 21,30 ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ  ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΠΟΛΙΤΕΙΑ"  η Μετέωρη Ελλάδα του Pedro Olalla Ο Pedro Olalla θα είναι μαζί μας και θα μας μιλήσει για την ταινία
Ο Pedro Olalla Gonzalez de la Vega (Οβιέδο, Ισπανία 1966) είναι συγγραφέας, ελληνιστής, καθηγητής φιλόλογος, μεταφραστής και φωτογράφος, και σε αυτούς τους τομείς συνεργάζεται τακτικά με εκδοτικούς οίκους και εκπαιδευτικούς και πολιτιστικούς φορείς από διάφορες χώρες του κόσμου. Εδώ και τριάντα χρόνια, διατηρεί μια έντονη σχέση με την Ελλάδα και το 1994 μετοίκησε στην Αθήνα. Η κύρια απασχόλησή του είναι η συγγραφή: περισσότερα από 30 πρωτότυπα έργα λογοτεχνικού και πολιτιστικού περιεχομένου, σε διάφορες γλώσσες, καθώς και μια μακρά σειρά από δημοσιογραφικά άρθρα και μεταφράσεις Ελλήνων και Ισπανών συγγραφέων, με ειδίκευση σε λογοτεχνία, αρχαιολογία, ιστορία και ανθρωπιστικές σπουδές. 

Οι σκέψεις

Ήταν όμορφα. Η ατμόσφαιρα υγρή. Πατούσαμε το γρασίδι που κρύβει κάτω από την εφήμερη ζωή του τα πέτρινα ίχνη της δόξας του πνεύματος, ενός ξεχασμένου παρελθόντος, στην Ακαδημία του Πλάτωνα. Μια προβολή ταινίας με λίγους πραγματικούς Πολίτες, που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μας ο λόγος του Pedro Olalla μέσα από την ταινία.
Στους χαιρετισμούς του τέλους κατά τα λόγια που ανταλλάξαμε με τον εξαίσιο άνδρα, Έλληνα στην ψυχή, του είπα πως αυτό που αξίζει συγχαρητήρια και λείπει από τους ομόγλωσσούς μας, είναι πως δεν μιλά απλώς Ελληνικά, αλλά σκέφτεται μέσα από αυτήν την σπερματοφόρα γλώσσα.
Ερωτήματα που για εμάς στους ζώντας τον αγοραίο φόβο αναλώνονται σε ύβρεις κατά των πολιτικών ή και μεταξύ των ψηφοφόρων, μοιάζουν δίπλα στον λόγο του Pedro ανόητα μουγκανητά βοοειδών. Η ταινία τολμά να θέσει το ζήτημα της αναζήτησης μιας παγκόσμιας εξέλιξης μέσα από την Ελληνίδα Πολιτική σκέψη.

Είχα διαβάσει κείμενά του. Είχα δεδομένη την εκτίμησή μου στο πρόσωπό του. Όμως χτες κάποιες αισθήσεις μου γέννησαν κάτι μεγαλύτερο για αυτόν τον σεμνό άνδρα που μου έμοιαζε πως ερχόταν μέσα από μια πύλη του παρελθόντος, γεμάτος από Πολιτική διαλεκτική μπολιασμένη με τις αξίες του θεάτρου που ήξερε να βάζει ερωτήματα σε ενεργούς πολίτες και όχι σε θεατές διασκεδαστές της ανίας τους.

Κάτι πάει καλά και το οσμίζομαι!






Έκλεισε ο πρώτος κύκλος της Μήδειας του Μποστ




Σύντομος αλλά περιεκτικός σε συναισθήματα αυτός ο πρώτος κύκλος του ανεβάσματος της Μήδειας του Μποστ από την θεατρική ομάδα των εργαζομένων στα ΕΛ.ΤΑ. Για τέσσερις βραδιές, γεμάτες από θεατές, ζήσαμε την ομορφιά που γεννά το θέατρο. 
Μετά από απαίτηση των θεατών θα αρχίσει νέος κύκλος του έργου, για τον οποίο θα υπάρξουν ανακοινώσεις. 
Αρκετοί θεατές ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα να μαγνητοσκοπηθούν λέγοντας λίγα λόγια για το έργο που παρακολούθησαν. Μερικές από αυτές σας τις δημοσιοποιούμε με τα ακόλουθα μικρά βίντεο.
Τιμή μας αποτελούν τα λίγα λόγια που μας έδωσε η Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου των ΕΛ.ΤΑ μετά την παράσταση, γοητευμένη από όσα συνέβησαν στο σανίδι η κα Φρόσω Σταυράκη.
Ακόμη, η εξαίρετη φιλόλογος και ιδρύτρια του Διαλεχθώμεν Ελληνικώς, Ειρήνη Μαυροπούλου, ο σπουδαίος συνθέτης Νίκος Τάτσης και ο σεβαστός Φιλόλογος και τέως υφυπουργός Πολιτισμού Μανώλης Χατζηνάκης, είναι μερικοί από τους εξαίρετους θεατές που μας τίμησαν με τις δηλώσεις τους. 


Η κα Ειρήνη Μαυροπούλου
Φιλόλογος και Συγγραφεύς είπε για εμάς:



Ο Νίκος Τάτσης (Μουσικοσυνθέτης) και
ο Μανώλης Χατζηνάκης ( Φιλόλογος -Πολιτικός)
είπαν για εμάς:



Η Πρόεδρος του Δ.Σ  των  ΕΛ.ΤΑ
κα Φρόσω Σταυράκη,
είπε για εμάς:


Ευχαριστούμε όλους όσους μας τίμησαν με την παρουσία τους και υποσχόμαστε σε όσους δεν μπόρεσαν να είναι τις συγκεκριμένες ημερομηνίες μαζί μας πως θα υπάρξουμε μαζί στο μέλλον.










ΜΗΔΕΙΑ του Μποστ



ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ  ΕΙΔΕΧΘΟΥΣ  ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ! 

2.449 χρόνια μετά, η Μήδεια συνεχίζει να σφάζει στην Ελλάδα τα παιδιά της! 




Το κωμικό δράμα “Μήδεια”, του πάντα επίκαιρου Μέντη Μποσταντζόγλου, θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν οι Έλληνες Πολίτες, που γνωρίζουν την ύπαρξη της Θεατρικής Ομάδας των εργαζομένων στα ΕΛ.ΤΑ, για δύο Σαβ/Κύριακα (12-13 και 19-20) του Μαίου 2018 και ώρα 8:30 μμ, στον θεατρικό πολυχώρο  τους επί της 3ης Σεπτεμβρίου 11 (6ος όροφος) στην Ομόνοια.

Οι Έλληνες ταχυδρομικοί υπάλληλοι, κάθε χρόνο προσφέρουν θεατρικές παραστάσεις στα μέλη του Συλλόγου τους, αλλά στους Έλληνες πολίτες που καθημερινά τους χαιρετούν σαν παραδίδουν στα σπίτια τους την αλληλογραφία. Φέτος, διαλέξαμε να ανεβάσουμε την Μήδεια του Μποστ, αφιερώνοντάς την στα θύματα της Μήδειας – Πατρίδας, δηλαδή στους σημερινούς Νέους Έλληνες Επιστήμονες, που ξενιτεύονται.
Μελετήσαμε, ανταγωνιστήκαμε τις δυσκολίες μας, αποφύγαμε τις ευκολίες μας, ζήσαμε την προετοιμασία του έργου και είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε την Μήδεια του Μέντη Μποστατζόγλου με τους θεατές που θα έρθουν δωρεάν στο θέατρό μας.  
Διαλέξαμε να δουλέψουμε αναζητώντας τον "Λόγο" στο έργο και όχι τον εντυπωσιασμό μέσω αυτού. Κρατώντας μια σαφή απόσταση από το χάχανο, αγκαλιάσαμε το χιούμορ του συγγραφέα και τώρα είμαστε έτοιμοι να κριθούμε μέσα από το χειροκρότημα των θεατών.

Παίζουν κατά σειρά εμφανίσεως ρόλων

Τροφός  Κατερίνα Αλυσανδράτου 
Καλόγρια  Ελισσάβετ Μενεξιάδη
Ψαράς – Εξάγγελος  Τζία Κανελλάκη
Μήδεια  Γιούλη Καραουλάνη
Οιδίποδας – Ιάσων  Δημήτρης Καρακοντάκης
Αντιγόνη  Δέσποινα Μάκρα
Ευριπίδης – Καλόγερος  Γιώργος Ζώης

Συντελεστές παράστασης 

 Σκηνοθεσία - εικαστικά :  Κώστας Ζωγραφόπουλος
Μουσική :  Αντώνης Αθανασόπουλος
Ενδύματα : Κορίνα Βουτσινά
Κατασκευή σκηνικού : Χρήστος Ανδρεουλάκης
Ήχος – Φωτισμός: Βαγγέλης Αποστόλου
 




ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Θα μπορούσε η Μήδεια να είναι η ίδια η Ελλάδα; Μια πάλαι ποτέ αγλαός βασίλισσα, βάρβαρη σήμερα, με ψυχικές διαταραχές;  Ίσως ναι, διότι:
Δεν γνωρίζει αν ανήκει στην Ανατολή ή την Δύση.  Έχει αμύθητη περιουσία και ζητά διαρκώς δανεικά. Επαίρεται για την ιστορία της και υιοθετεί ξενικές συνήθειες. Αυτή η κυρία, έχει πολλά παιδιά. Αποκληρώνει διαρκώς και διώχνει από κοντά της τα σκεπτόμενα, ικανά τέκνα της και προστατεύει να βραδύνοα με χαρακτήρα ιδιωτείας, δημιουργώντας εξ αυτών αξιωματούχους γύρω της. Χαίρεται όταν τα βολεμένα πάνω της παιδιά αποφεύγουν τις υποχρεώσεις αλλά διεκδικούν με θράσος δικαιώματα.
Η Ελλάδα, ναι, μειδιά ως Μήδεια, όπως γράφει ο Μέντης. Αναλώνεται στα επουσιώδη και τους τύπους, ενώ αδιαφορεί για τα μείζονα. Ζητά τον έπαινο από τους εχθρούς της και καμαρώνει όταν γκρεμίζει το σπίτι της κατά πως το ζητούν εκείνοι. Καμαρώνει σαν την θεά Αθηνά μέσα στον Παρθενώνα, αλλά κρατεί σπασμένο δόρυ έχοντας το βλέμμα του Καραγκιόζη. Θέλει να είναι το κέντρο της οικουμένης και ξηλώνει σκέψεις και λέξεις από τη γλώσσα της.
Είναι όμορφη γυναίκα!  Φόνισσα αλλά όμορφη! 

Όμως η Ελλάδα είναι η μητέρα μας και τούτο δεν αλλάζει... 








Επιστολή από ένα σημαντικό Ιστορικό Συγγραφέα


 

Άρθρο του κου Σαράντου Καργάκου που κρίνω πως κομίζει σημαντικές σκέψεις στον αναγνώστη.




Έλαβα μια επιστολή. Μαζί της ήταν συνημμένο ένα άρθρο που κατά την γνώμη μου υποδεικνύει σοφά την διέξοδο από την Πολιτική και Πολιτιστική απορία των νεοελλήνων. Σε αυτό το άρθρο η σαφήνεια γραφής του δημιουργού του μας πληροφορεί πως η ορθή νοηματοδότηση των λέξεων και κατά συνέπεια η διαφορετική ηθική μας συμπεριφορά από την κατανόησή τους, είναι ο μόνος δρόμος για να μεγαλουργήσει παγκοσμίως η συνθετική σκέψη της Ελληνικής γλώσσας. Η αναγκαιότητα κατανόησης των πραγματικών εννοιών της γλώσσας μας, είναι ένα πολιτικό ζήτημα που ξεπερνά διανοητικά τις αγοραίες κομματικές αντιπαραθέσεις.
Ήταν μία επιστολή που αποδέκτης της ήταν αποκλειστικά το πρόσωπό μου.
Είναι όμορφο και σπάνιο στην σημερινή εποχή της ταχύτητας του ίντερνετ, όταν οι Πολίτες επιλέγουν να ταξιδέψουν οι σκέψεις τους μέσα από ένα γράμμα.  Πολλαπλάσια σπουδαίο είναι όταν λαμβάνεις επιστολή από ένα σημαντικό πρόσωπο όπως αυτό του κ. Σαράντου Καργάκου.

Διαβάζοντας την επιστολή αλλά και το συνημμένο άρθρο, ένιωσα μια αμηχανία. Δεν μπορούσα να διαλέξω τι να κοινωνήσω πρώτα από τα δύο.
Τι προέχει;  Ο Πολιτικός λόγος ή η ατομική χαρά του επαίνου;
Τελικά έκρινα πως οφείλω να προτάξω στον δημόσιο λόγο του κ. Καργάκου, που τον θεωρώ σημαντικό για την εξέλιξη του Πολιτισμού μας. Όσο για την κρίση του Ιστορικού και Συγγραφέα προς το πρόσωπό μου, ένιωσα τα λόγια του ως άνεμο μεγαθυμίας για το βιβλίο μου που διάβασε. Αναφέρθηκε επιπρόσθετα με επαινετικά λόγια για τον τρόπο που διάβασα τα αποσπάσματα της γραφής μου στην εκδήλωση που βρέθηκα και εγώ πλαισιώνοντας καλλιτεχνικά την κεντρική του ομιλία για την συμβολή της Μακεδονίας στην επανάσταση του 1821. Ένιωσα τα λόγια του ως ένα επιπλέον βάρος ευθύνης για τον δρόμο που έχω επιλέξει μέσα από την Τέχνη. Μου έγραψε επί λέξει:  Έβγαινε από το στόμα σας «τετορνευμένος» ελληνικός λόγος. Αποσπάσματα της επιστολής δημοσιοποιώ σε αυτή την ανάρτηση.

Κρατώντας το ύψος μου χαμηλά, αναλογιζόμενος όλα αυτά που δεν γνωρίζω, απέναντι σε όσα φαντάζομαι πως “ξέρω”, θέλω να εκφράσω στον Δάσκαλο Σαράντο Καργάκο, ένα μεγάλο ευχαριστώ για την μεγαθυμία της επαινετικής έκφρασής του. 

K.Z



Αποσπάσματα προσωπικής επιστολής του κου Δάσκαλου Σαράντου Καργάκου

26 Μαρτίου 2018
Αγαπητέ μου κε Ζωγραφόπουλε, χαίρετε πάντα!
………………………………………………….
Όσο για το βιβλίο σας επιβεβαιώθηκε η υποψία μου ότι ένας μαθητής του γιου μου είχε διαβάσει κατ’  επιλογή δική του ένα απόσπασμα από την δική σας «Αθιβολή». Σε ό,τι αφορά στην δική μου κρίση περιορίζομαι στα εξής: είναι βιβλίο άριστα δουλεμένο με πλούσια γνώση της γλώσσας και της ιστορίας και, που χωρίς να αναζητεί πρωτοτυπίες, κινείται στα όρια του ποιητικού ρεαλισμού. Η «Νέκυια» του Ομήρου  -  τροφός ακόμα και του Δάνδη – είναι παρούσα «κάνοντας τον θάνατο να δώσει υπόσχεση ζωής».  

Αυτή την υπόσχεση ζωής εύχομαι να δώσει και ο εσταυρωμένος με την Ανάστασή του στον κακοκέφαλο λαό μας.

Καλή Λαμπρή



Αναμνηστική φωτογραφία μαζί με τον κο Καργάκο και την εξαίρετη μαέστρο Σταματία Χωρεψιμά,  από την εκδήλωση που έγινε στις 22 Μαρτίου 2018 στον φιλόξενο χώρο του Συλλόγου Συνταξιούχων ΙΚΑ – ΕΤΑΜ.  









Ένας Σύλλογος, μια οικογένεια…








Ένας χώρος που αποπνέει την αίσθηση της οικογένειας είναι αυτός του Συλλόγου Συνταξιούχων Υπαλλήλων ΙΚΑ – ΕΤΑΜ. Το ίδιο φιλικός γεμάτος χαμόγελο ο Πρόεδρος Κωνσταντίνος Σαρειδάκης, αλλά και τα μέλη του συλλόγου που το κέρασμα της καλής διάθεσής τους, μαζί με το γλυκό του κουταλιού που μου πρόσφεραν, μου θύμισε τον πολιτισμό απλόχερα προσφέρουν τα Αγιορείτικα Αρχονταρίκια.
Η γιορτή σεμνή με κεντρικό ομιλητή τον εγνωσμένης αξίας Δάσκαλο Σαράντο Καργάκο, με το μεγάλο συγγραφικό έργο αλλά και την σπουδαία συνεισφορά του στα Ελληνικά Γράμματα. Το θέμα που ανέπτυξε ήταν «Μακεδόνες αγωνιστές κατά την επανάσταση του 1821». Τέτοιες προσωπικότητες, σαν τον Σαράντο Καργάκο, δεν μένουν μόνο στα ιστορικά στοιχεία, αλλά τα αντιπαραβάλλουν, γόνιμα, με το δικό μας παρόν και μας γεμίζουν προβληματισμούς οξύνοντας την πνευματική μας κρίση.
Ακολούθησε η χορωδία των μελών του Συλλόγου υπό την διεύθυνση της εξαίρετης καθηγήτριας μουσικής της κας Σταματίας Χωρεψιμά.
Πριν αρκετό καιρό με είχε ρωτήσει η μαέστρος αν θέλω να διαβάσω αποσπάσματα από ιστορικό μυθιστόρημα που έγραψα με τίτλο “Αθιβολή”, κατά την επετειακή γιορτή  της 25ης  Μαρτίου 1821, στον εν λόγω Σύλλογο.  Μου εκμυστηρεύτηκε πως της άρεσε το βιβλίο μου και εξ αυτού προέκυψε η πρόταση. Ένιωσα τιμή για αυτό το κάλεσμα και το αποτέλεσμα που είχε φανταστεί και σκηνοθέτησε η Χορωδός, τελικά δικαίωσε τις προσδοκίες όλων.
Διάλεξα να κρατήσω ένα μικρό απόσπασμα από το ηχητικό μέρος της εκδήλωσης που κατεγράφη, από ένα μαγνητόφωνο, γιατί η κάμερα ενώ ήταν τοποθετημένη σε καλό σημείο, θέλησε κάποιο δαιμόνιο να μη μας χαρίσει εικόνα, αφού εξ αυτού με  ανθρώπινο λάθος την κατέστησε σε όλη την εκδήλωση ανενεργή.
Τι σημασία όμως έχουν οι εικόνες μπροστά στις αισθήσεις που δημιουργούνται σαν οι Έλληνες κατορθώνουν να κοινωνήσουν την μοίρα της Ιστορικής τους πραγματικότητας.
Είμαστε όμορφος και παράλληλα τραγικός Λαός. Η σκέψη της γλώσσας μας έχει την δυνατότητα να φτιάχνει σε όλη την Οικουμένη Παρθενώνες, αλλά ταυτόχρονα το απαίδευτο “Εγώ” της βολής μας, που γεννά την ιδιωτεία, να φτιάχνει Εφιάλτες και Συβαρίτες που τελικά σφαγιάζονται από την νωθρότητά τους. Ξανά και ξανά σαν τα λόγια που αρχίζει ο Ερωτόκριτος, αιώνες τώρα στο Έθνος μας το ηρωικό δίνει την θέση του στο ευτελές της σκέψης και ξανά επιστρέφει.
Όταν όμως ψάχνουν οι Έλληνες την γνώση από την Ιστορία τους και στοχάζονται, είναι ευλογημένες οι συναντήσεις των δημιουργικών στιγμών του Πολιτισμού τους.  
Μια τέτοια όμορφη συνάντηση υπήρξε στην κατάμεστη αίθουσα του Συλλόγου και θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μου για την τιμή που μου έκαναν να ταξιδέψουν, έστω και αποσπασματικά, στα τοπία σκέψης του βιβλίου μου υπό τον τίτλο “Αθιβολή”.

Πάντα τέτοια

 Κ.Ζ