Το άρθρο αναρτήθηκε στο ιστολόγιο Δραγασιά στις
Ενώ η ραστώνη του θέρους στην Αθήνα, χαμηλώνει τους ρυθμούς
επαναστατικότητας των ανθρώπων, οι κυβερνητικοί ανασχηματισμοί
ανακυκλώνουν τα υπολείμματα νοητικής μετριότητας των μελών τους.
Απέναντι σ’ αυτά η δομική ουσία της φύσης και το υπο-ερώτημα «τι είναι
ο άνθρωπος», παραμένουν τελείως άγνωστα… ή περιοριστικά ερμηνευμένα από
τις ανήμπορες αισθήσεις μας…
Ευτυχώς που υπάρχουν διοργανώσεις εκτόνωσης, όπως αυτή του παγκοσμίου
ποδοσφαίρου και έτσι νιώθουν την λίμπιντο τους οι κάτοικοι να ζει και να
ελπίζει σε νίκη κάποιων που υποστηρίζουν, ώστε μέσα απ΄αυτό να γευθούν
το εικονικό μερίδιο περηφάνιας που ανήκει στη ζωή τους.
Όλοι λέμε πως ξέρουμε τον Κόσμο, κι ότι διαθέτουμε επαρκείς εξηγήσεις
για τη δομή του. Ερμηνείες που μας κρατούν λαλίστατους με κομπασμό σαν
εκπτύσσουμε τα τσαλακωμένα επιχειρήματά μας, που περιγράφουν την πρόθεσή
μας να αλλάξει η ζωή πάντα για το καλό μας… έστω κι αν μιλούμε σε
ουμανιστικό πληθυντικό.
Όμορφος κόσμος, θεϊκά πλασμένος, στον οποίον η ατομική ανάγκη, γίνεται
θεωρία και συσπειρώνει ανθρώπους σε πολύμορφους φασισμούς, που η
προπαγάνδα του ενός κατηγορεί τον άλλο ως άδικο και βίαιο…
Φυσικά τόνοι βιβλίων γράφονται από αρκετούς συφιλιδικούς στη σκέψη
συγγραφείς που καμαρώνουν για το τίποτα της ιδιότητάς τους, ενώ οι
τέχνες παράγουν στην πλειονότητα τους αντίγραφα μιζέριας των δημιουργών
τους, που φυσικά αλληλοεπικροτεί -σε μια συντεχνιακή υποτέλεια- ο ένας
τον άλλον, δίνοντας μεταξύ τους το άλλοθι να υπάρχουν οι μετριότητες σε
σχέσεις λυκοφιλίας.
Αυτός ο πρόλογος αφορά μια περιγραφή στο υποτιθέμενο παρόν της
παγκόσμιας κατάστασης, το λεγόμενο σήμερα, έστω κι αν αναφέρεται το
μικρό κείμενο στην πολύπαθη Αθήνα που την κατοικούν πνευματικοί έποικοι
που τους ορίζουμε αυθαίρετα για λειτουργικούς κοινωνικούς λόγους συνοχής
ως «Έλληνες».
Θα μου πείτε, το χτες ήταν διαφορετικό;
Γεια στο στόμα όποιου το αναφέρει, μια και ούτε αύριο θα αλλάξει… εκτός
και αν αρχίσουμε να φανταζόμαστε -και να βλέπουμε - τα προφανή των
πεποιθήσεών μας με ολιστικό κριτικό βλέμμα.
Μα κι ακόμα αν δεν αλλάξει τίποτε, τουλάχιστον θα έχουμε κάποια στιγμή
επίγνωση των νόμων που υπηρετούμε ως υποταγμένα όντα στις περιορισμένες
ανάγκες των αισθήσεών μας…
Καλά τα είπαμε συντρόφια της μιζέριας που ζούμε στην μαρμίτα της
ατομικής και κοινωνικής εκμετάλλευσης των προθέσεων… όμως δεν είναι
αρκετό να μηρυκάζουμε τα προβλήματα, αν δεν έχουμε έστω μια μικρή γωνιά
στη γραφή μας που να προτείνει αυτή την ρημάδα τη θέαση μέσα από
λογικούς συσχετισμούς…
Έτσι σκέφτηκα να γράψω ένα καθόλου υποθετικό σενάριο εργασίας, που μιλά
για την βία της ατομικής ανάγκης να διακριθεί, μαζί με μαζικούς θανάτους
όντων χαμένων σε ένα άγνωστο περιβάλλον. Σ’ αυτές τις δύσκολες
συνθήκες, καλούνται εκατομμύρια ζωές να ψάχνουν απεγνωσμένα αυτό που
τους ορίζει η ανάγκη τους, διεκδικώντας την διαιώνιση του είδους που
αντιπροσωπεύουν.
Σ’ αυτό το σενάριο της υποθετικής εργασίας, θα φανταστούμε πως ένα
τεράστιο όχημα σηκώνει των πληθυσμό των Ηνωμένων Πολιτειών από το βόλεμα
της ηρεμίας του σπιτικού του, και με βίαιο τρόπο τον ρίχνει σε ένα
αφιλόξενο υγρό περιβάλλον του ωκεανού, χωρίς τροφή και χάρτες, αφήνοντας
τον να επιβιώσει κολυμπώντας ο ισχυρότερος οργανισμός.
Ένας ενδεχομένως θα σωθεί και θα βρεθεί σε ένα ασφαλές σπιτικό σε μια
ακτή, που θα έχει τροφή και συνέχεια της ζωής του, ενώ όλοι οι άλλοι θα
γίνουν λίπασμα βιολάσπης στην αέναη κίνηση του βραδινού κατασκότεινου
χαώδους τοπίου.
Τρομερό και άδικο σκέφτομαι ότι είναι τούτο το σενάριο, και ίσως
αρρωστημένη η επινόησή του. Ίσως αρκετοί ψυχο- διάφοροι, θα έχουν ήδη
ψάξει μέσα από το επίσημο ευαγγέλιο της φαρμακο-επιστήμης τους, το DSM,
για το ποιο σκεύασμα θα ταίριαζε στην επαναφορά σε "κανονικότητα"
τέτοιων σκέψεων, που δημιουργούν φρικαλέες ιστορίες.
Εγώ όμως θα επιμείνω στην παρακολούθηση του ατομικού πόνου των όντων που
ριγμένα όλα μαζί περί τα τριακόσια εκατομμύρια, σ’ αυτό το άγνωστο
περιβάλλον, προβάλλουν στωικά χωρίς δυνατότητα διαμαρτυρίας το κεφαλάκι
τους, ψάχνοντας με ένα ένστικτο για την πολυπόθητη ακτή και το ζεστό
σπιτάκι που θα νιώσουν ασφάλεια σώζοντας το κορμί και τη συνέχεια της
ύπαρξής τους.
Κανένας οίκος στοιχημάτων δεν θα πόνταρε ποιος από αυτούς θα ήταν ο νικητής.
Κανένας θεατής δεν θα πίστευε πως μπορεί να υπάρξει νικητής μέσα από
αυτή την γενοκτονία που δεν έχει λόγους ηθικής να γίνεται… Ίσως να
θυμώναμε με τον «νου» που σχεδίασε να συμβεί η βιαιότητα σ’ όλα αυτά τα
όντα.
Ότι ήξερε ο κάθε δοκιμαζόμενος είναι πλέον άχρηστο, μια και η ζωή του
κρέμεται από την ικανότητά του να διατηρεί δυνάμεις και να εμπιστεύεται
την εσωτερική του αίσθηση για το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει…
Την ίδια δοκιμασία την κάνουν και οι χελώνες, ή τα χέλια που ταξιδεύουν
χιλιόμετρα για να φτάσουν στις ακτές των πατεράδων τους, θα σκεφτεί το
όν που παλεύει σε αυτή την φρικτή υπόθεση, όμως η δική μου δοκιμασία -
θα πει- έχει μια πρόσθετη αδικία. Μόνο ένας θα ζήσει, αν όχι κανένας.
Όλοι οι άλλοι θα πεθάνουν…
Ίσως πρέπει να δημιουργήσει του ο κάθε αγωνιστής αυτού του πειράματος
της επιβίωσης, σκέψεις που θέλουν να μη νοιάζεται για τους άλλους γύρω
του. Πάση θυσία θα πρέπει να ανακαλέσει μνήμες από πολέμους που
γενοκτονούν αντιπάλους στο όνομα της νίκης.
Κάποιοι παππούδες του ήρθαν από την γηραιά Ευρώπη που ξέρει να παράγει
βία και παγκόσμιους πολέμους και ίσως τώρα είναι η ώρα να νιώσει την
κτηνώδη φύση του, χωρίς ιδεολογήματα ειρήνης, στοχεύοντας στην ατομική
επιβίωση.
Το ρεύμα όσων σαλεύουν μέσα στο υγρό στοιχείο προς μια κατεύθυνση, βοηθά
την κοινή τους πλεύση και έτσι συμπορεύονται όλοι μαζί ξέροντας ότι αν
ζήσει κάποιος, οι άλλοι θα είναι αρωγοί της ζωής του μέσα από τη φθορά
τους προς τον ίδιο στόχο.
Όλοι θα θυσιαστούν σε ένα νόμο, που όρισε κάποιος άλλος να γίνει η
πραγματικότητά τους, που την ονομάζουν "ζωή σε κίνδυνο" και δεν μπορούν
να κάνουν αλλιώς.
Μήπως όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα;
Μήπως είναι ένα όνειρο που το ζουν αυτά τα όντα σ’ αυτή τη μάχη με έπαθλο τη ζωή;
Κανένας δεν ξέρει αν η ζωή είναι ύπνος και αυτός ο ύπνος παράγει
πραγματικότητες που τις ορίζουμε ως αποδεδειγμένη βιωματικά ζωή…
Αυτό που μπορούμε όμως να κάνουμε, είναι να θυμηθούμε κάτι ξεχασμένους
αρχαίους ανθρώπους που δεν έχουν καμία θέση στην δική μας εποχή, και μας
είπαν να ψάχνουμε τα ονόματα και τις ιδιότητες σε ότι παρατηρεί και
κάνει πραγματικό η σκέψη μας. Ούτε στις βαφτίσεις τους επιλέγουν οι
νέο-έλληνες τον Αντισθένη, ώστε να τον κρατήσουν ζωντανό στη μνήμη τους,
αλλά αυτός τους είπε κάποτε τη σκέψη..... αρχή Σοφίας ονομάτων
επίσκεψις…
Όταν δώσουμε Όνομα, τότε ίσως να καταλάβουμε και αυτά τα άτομα που θυσιάζονται σ’ αυτήν την υποθετική (;) πραγματικότητα…
Θα εμπλούτιζα την περιγραφή της σκέψης τούτης, με τα εκατομμύρια όντα
που παλεύουν με το θάνατο, με μια λέξη που χρησιμοποιείται σπάνια με
ουσία και τις περισσότερες φορές ασυνείδητα. Ας σκεφτούμε ένα ώριμο
άντρα, που βρίσκεται λίγα εκατοστά από τα φιλήδονα μισάνοιχτα χείλη μιας
γυναίκας και της προφέρει την πολύπαθη ενέργεια της λέξης "Σ' αγαπώ".
Μόλις θα έλεγε αυτή τη λέξη, μετά από λίγο τριακόσια εκατομμύρια όντα θα
βρίσκονταν ριγμένα στον υγρό ωκεανό του αιδοίου της, να παλεύουν για
μια θέση στο όνειρο που λέγεται συνέχιση της ζωής…
Κανένας δεν σκέφτεται ότι κάθε ένα σπερματοζωάριο έχει μνήμη, συνείδηση
πορείας και έρωτα να διεκδικήσει την ένωσή του με την μεγάλη «Γη» που το
περιμένει ψηλά στο κέρατο της πορείας του, για να κλειδώσει μέσα της το
σπόρο της συνέχισης ζωής που κουβαλά…
Αν δεν βρεθούν, η «Γη» που το περιμένει και το σπερματοζωάριο θα πεθάνουν.
Αν συνεχίσουν να μη βρίσκονται γενιές θυσιασμένων σπερματοζωαρίων, ο
άντρας και η γυναίκα που παράγουν γενοκτονίες μέσα από τις ηδονές του
πλησιάσματός τους, θα σταματήσουν να υπάρχουν ως είδος.
Από μια δοκιμασία εξαρτάται η ζωή… και από τον πόνο της θυσίας παράγεται ζωή…
Κρίμα, που δεν μας μαθαίνουν να βλέπουμε έτσι τη ζωή και ίσως γι αυτό
τον λόγο διαθέτουμε χαμηλής αξίας ανασχηματισμούς κυβερνήσεων και φυσικά
γιαλαντζή επαναστάτες, που ξέρουν να μιλούν χωρίς να παρατηρούν πως τα
σάλια από τη φλυαρία του φασισμού τους, κοντεύουν να πνίξουν την
δύσμορφη εικόνα όλου του κόσμου.
Τι είναι καλό και τι κακό;
Κανένας δεν ξέρει, αν δεν ορίσει το πλαίσιο της θέασης που έχει η σκέψη του…
Τι είναι η δομική ουσία της Φύσης, και τι είναι ο Άνθρωπος;
Έχει αξία η απάντηση, ή το ταξίδι αναζήτησής του;
Ποιος ξέρει….
Καλή απόσταση να έχουν οι σκέψεις του κάθε επισκέπτη που άντεξε την
ανάγνωση αυτού του άρθρου… και μια συμβουλή για επιλεκτικές σιωπές,
απέναντι στη βία των ηλιθίων που γνωρίζουν τα πάντα και φυσικά μας
σαλιώνουν θανατερά τα επιχειρήματά τους.
Κ.Ζ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου