Παγκόσμια ημέρα του Θεάτρου

Το άρθρο αναρτήθηκε στο ιστολόγιο Δραγασιά στις
3/27/2012

Του Σωτήρη Γλυκοφρύδη και του Κώστα Ζωγραφόπουλου

(Σκέψεις την 27η Μαρτίου, μετά από κουβέντα)

Σήμερα εορτάζουμε την Παγκόσμια ημέρα του Θεάτρου. Το πρώτο που προκύπτει όμως ως ερώτημα είναι «Τι συμβολίζει το θέατρο»;

Η λέξη «θέατρο» παράγεται από το θεώμαι που προέρχεται από το Θέα, αλλά αποκωδικοποιώντας τη λέξη εκ του συμβολισμού της παιδικής λαλιάς, μεταφράζεται επακριβώς ως το «Θέλω εγώ (να δω) το τέλος της ροής του Όλου»

Εκ των πραγμάτων στο θέατρο συνυπάρχουν δύο στοιχεία. Το θεϊκό και το τελεολογικό η λεγόμενη κάθαρση. Παρέχεται δηλαδή η αρχή και ο εξανθρωπισμός, για το λόγο αυτό εντάχθηκε στα αρχαία χρόνια στους λατρευτικούς και εκπαιδευτικούς θεσμούς.

Κατά την έναρξη του θεάτρου δεν υπήρχαν ηθοποιοί, πρωταγωνιστές ήταν οι άνθρωποι στο χώρο, ο λεγόμενος χορός, δηλαδή το προσδιορισμένο καθ’ ολοκληρία μέσα από τον πειθαναγκασμό των γεγονότων. Αργότερα εισήλθε ο υποκριτής (ηθοποιός) που βρίσκεται κάτω υπό κρίσιν, και παράγει ατομικό ήθος και κατά συνέπεια δημιούργησε τον δυισμό΄ δηλαδή ο πρωταγωνιστής μεταξύ της ελεύθερης βούλησης και της βούλησης του Θείου. Από εκεί και πέρα άρχισε η υποκρισία του ανθρώπου κόντρα στα κελεύσματα της φύσης του.

Ελάχιστοι όμως έχουν συνειδητοποιήσει ότι η μέγιστη στιγμή του αρχαιοελλληνικού θεάτρου, στην ουσία της ήταν το κύκνειο άσμα μιας περασμένης (χρυσής) εποχής ενός συλλογικού «εμείς» που μετακυλύετο στο ατομικό «εγώ».

Για την σημερινή συμβολική εορτή, πολλοί θα εκφράσουν ύμνους ελάχιστοι όμως μοιρολόι για ένα «εμείς» που χάθηκε, και το οποίο βέβαια δεν πεθαίνει, αλλά βρίσκεται στο χώμα δίπλα στην Θυμέλη. Και ενώ μας κοιτάζει μέσα στα μάτια της ψυχής τρέμει τις φτερούγες του και σπαρταράει.

Κ.Ζ