Το άρθρο αναρτήθηκε στο ιστολόγιο Δραγασιά στις
Τα έφερε η μοίρα, να πάω σ’ ένα θεατρικό διαγωνισμό κάποιου πολυχώρου
τέχνης, για να παρακολουθήσω την τελευταία μέρα διαγωνισμού των τεσσάρων
επικρατέστερων σχημάτων, ώστε να απονεμηθούν οι βραβεύσεις από το
κοινό.
Πάντοτε σαν παρακολουθώ θεατρικές δημιουργίες νέων, κάνω πολλές σκέψεις καμαρώνοντας συνάμα γι αυτούς που επιλέγουν ως μέσο επικοινωνίας των ανησυχιών της ζωής τους την τέχνη, έστω και αν υπάρχουν ελλείψεις. Κανένας δεν γεννήθηκε τέλειος και η αγάπη μας για τις Τέχνες είναι πραγματική σαν μπορούμε να δούμε την διαδικασία που παράγει πολιτισμό και όχι να καταναλώνουμε ότι μας προσφέρουν ως αδιαμφισβήτητα σπουδαίο.
Μέχρι εδώ όλα καλά… αλλά στο Ελλαδιστάν που είναι μια τριτοκοσμική χώρα παρακμής τα πράγματα έχουν πάντα την δική τους απρόβλεπτη εκδοχή…
Μετά από κάθε μονόπρακτο, στο μικρό διάλειμμα που γινόταν, ο κόσμος έβγαινε έξω από την αίθουσα για το αναγκαίο τσιγάρο του, εξοικονομώντας έτσι χρόνο οι υπεύθυνοι να διευθετήσουν το φροντιστήριο της σκηνής για τους επόμενους διαγωνιζόμενους.
Όταν παρακολουθήσαμε και το τρίτο μονόπρακτο, είπα να κάνω κι εγώ το δικό μου τσιγαράκι κι έτσι κατευθύνθηκα προς την έξοδο, όπου είχαν στήσει οι χαμογελαστές κοπέλες της διοργάνωσης μια διάφανη κάλπη πάνω σε ένα πάγκο για να συγκεντρώσουν τους ψήφους των θεατών.
Γούρλωσα από απορία τα μάτια μου σαν διαπίστωσα πως η διάφανη μικρή κάλπη ήταν σχεδόν μέχρι την μέση γεμάτη από χαρτάκια ψηφοφορίας.
Πλησίασα τις κοπέλες που συνέχιζαν να χαμογελούν και τις ρώτησα πως γίνεται ενώ δεν έχουν διαγωνιστεί όλα τα σχήματα να δέχονται ψήφους. Η ενοχική τους απάντηση, ταιριαστή με την ανευθυνότητα που διακατέχει και τον δημόσιο τομέα σαν κάνει εγκλήματα σε περιβάλλον και πολίτες, ήταν πως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε γιατί κάποιοι που ήθελαν να φύγουν απαιτούσαν να ψηφίσουν.
Χαμογέλασα με μια αμφιθυμία λύπης και απορίας και συμπλήρωσα μετά το «Αχ» που μου βγήκε αβίαστα, πως αν δοκίμαζαν να ζητήσουν το «γιατί» θετικής ψήφου ή την αιτιολόγηση της απόρριψης σε ότι έκριναν τέτοιοι θεατές, θα ήσαν ελάχιστοι αυτοί που θα είχαν κάτι να πουν. Ενώ συνέχιζαν εκείνες να με κοιτούν αμήχανα, συμπλήρωσα πως η πλειονότητα όσων παρακολουθούν θεάματα και συμπεριφέρονται έτσι ενώ καλούνται να δώσουν την ψήφο τους, είναι δυστυχώς κανίβαλοι.
Στο τρίτο βήμα μου ενώ προσπαθούσα να γευθώ την πικρή ρουφηξιά του τσιγάρου μου φεύγοντας από το τραπέζι της ψηφοφορίας των απολίτιστων, άκουσα μια σοβαρή φωνή από ένα κύριο που μου έλεγε πως αυτός δεν είναι κανίβαλος.
Πράγματι τον κοίταξα και προς στιγμήν συμφώνησα μέσα μου μαζί του, μια και δεν είχε κανένα κόκαλο στο κεφάλι του, ούτε αμφίεση που να παραπέμπει σε αυτό το χαρακτηρισμό. Ένας καθώς πρέπει άνθρωπος με ωραία ρούχα και ένα ξανθωπό μαλλί που αν δεν είχε σχέση με την τέχνη σίγουρα θα ήταν εγγράμματος σε κάποια θέση ιδιωτικού ή κρατικού τομέα ή ακόμη θα μπορούσε να επιβιώνει μέσα από κάποια επιχειρηματική δράση.
Δυστυχώς όμως έκανα λάθος.
Διαπίστωσα πως οι κανίβαλοι που είχα απροσδιόριστα στη σκέψη μου κατά την ώρα που τους ανέφερα στις όμορφες ψηφολέκτριες, δεν έχουν απαραίτητα την αφρικανική εμφάνιση.
Το ύφος του δικαίου που αισθάνεται ένας βλάκας, όπως μας έχει αναλύσει στο όμορφο έργο «Εγχειρίδιο βλακείας» ο ευφυής Διονύσης Χαριτόπουλος, έλαμπε στα μάτια του κυρίου. Με σοβαρό ύφος υποστήριξε ότι δεν έχει χρόνο να παραμείνει άλλο και αφού είδε τα τρία έργα έκρινε σωστό να ψηφίσει τα δύο που του άρεσαν περισσότερο.
Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι αν δεν έχουμε χρόνο απλώς δεν ψηφίζουμε σαν δεν έχουμε παρακολουθήσει όλο το διαγωνιστικό μέρος, αλλά εστάθη αδύνατον να αλλάξει η γωνία της ματιάς του, που καμάρωνε το «σπουδαίον» της ύπαρξής του, όπως ακριβώς κάνουν σαν αγορεύουν οι πολιτικοί περιορισμένης αντίληψης των οποίων το λόγο νομιμοποιούν οι πνευματικά σακάτηδες οπαδοί τους. Να δεις σκέφτηκα που κάποιον πολιτικό με πρόδηλο νοητικό πρόβλημα τον έχει ψηφίσει και τούτος….
Δεν είπα πολλά λόγια, μια και ήταν σίγουρος ότι είχε πράξει το σωστό και ότι η λογική του είναι απόλυτα σωστή, απορώντας με την σκέψη μου που τον προσέβαλε.
Απομακρύνθηκα με την απόδειξη ότι ο βλάκας είναι κυρίαρχο και ανίκητο Όν στην κοινωνία μας, και σιγουρεύτηκα για την ορθή σκέψη των τραγικών ποιητών μιας άλλης Ελλάδας, πως ο κόσμος δεν αλλάζει με την πειθώ αλλά με την Νέμεση…
Προφανώς είχε παρευρεθεί σ’ αυτόν τον διαγωνισμό όπως θα συνήθιζε και στις εθνικές εκλογές, με το ψηφοδέλτιο σημαδεμένο εξ υποχρεώσεως.
Κάποτε μου είχε πει ένας Ιρακινός σπουδαγμένος φωτογράφος που ήταν εργάτης στην Ελλάδα, πως όποιος προσπαθεί να πει φιλοσοφία σε βλάκες είναι ίδιος με αυτούς. Έτσι σαν καλός μαθητής της ανατολικής σκέψης, σιώπησα και δεν του ανέφερα ότι και το παιδί του σαν διαγωνίζονταν αν ήθελε να το καμαρώσει κάποτε σπουδαίο, θα έπρεπε να του εξηγήσει και να ψηφίσει ότι έκρινε καλύτερο η συνείδησή του. Αλλά αυτό ως αξία αντιβαίνει με το παλαιότερο και γιατί όχι ακόμα τωρινό βόλεμα των «δικών» μας έστω και αν υπολείπονται άλλων αξιότερων.
Αν θέλετε απόδειξη κοιτάξτε τα ονόματα των βουλευτών στο Ελλαδιστάν για να καταλάβετε πως η αντίληψη της «βασιλείας» κληρονομικώ δικαίω, ισχύει ακόμη στις υπανάπτυκτες χώρες που δυστυχώς δεν είναι λίγες στον κόσμο…
Ας πούμε πως οι θώκοι της εξουσίας καταλαμβάνονται από απογόνους του κεφαλαίου και των κυβερνητικών υπαλλήλων του, που το υπηρετούν πάππου προς πάππου, μέσω μιας κλειστής σκυταλοδρομίας.
Αποφάσισα να γράψω χωρίς στοιχεία αυτό το χρονογράφημα, σχετικά με το χώρο που διοργάνωσε αυτούς τους θεατρικούς αγώνες, γιατί δεν πιστεύω στην τιμωρία της κατηγόριας, αλλά στην νουθεσία των "λογικών" που στοχεύουν στην αριστεία της σκέψης.
Για δε τον «κανίβαλο» που χάθηκε βιαστικός στην υγρή νύχτα, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως έχει να προσφέρει σπουδαία στη ζήση του, αν διαχωρίσει τον Εαυτό του από την βλακεία που είναι εγγενής στη ζωή μας και δεν νιώθει ότι απειλείται απ’ τον διαχωρισμό αυτό.
Αυτό που με κάνει να λυπάμαι, είναι ότι δεν προσφέρονται οι συνθήκες μιας διαφορετικής παιδείας στο κάθε Ελλαδιστάν της Οικουμένης, για να ξεπεράσουμε τις βεβαιότητες που φτιάχνουν κόσμους ανταγωνιστικούς, βίαιους και ανέραστους και έτσι κάνει κύκλο η λάσπη στο βαρέλι που το γυρίζουν αδιαμόρφωτοι ψυχικά Κυβερνήτες και παρατρεχάμενοι της εκάστοτε εξουσίας…
Πάντοτε σαν παρακολουθώ θεατρικές δημιουργίες νέων, κάνω πολλές σκέψεις καμαρώνοντας συνάμα γι αυτούς που επιλέγουν ως μέσο επικοινωνίας των ανησυχιών της ζωής τους την τέχνη, έστω και αν υπάρχουν ελλείψεις. Κανένας δεν γεννήθηκε τέλειος και η αγάπη μας για τις Τέχνες είναι πραγματική σαν μπορούμε να δούμε την διαδικασία που παράγει πολιτισμό και όχι να καταναλώνουμε ότι μας προσφέρουν ως αδιαμφισβήτητα σπουδαίο.
Μέχρι εδώ όλα καλά… αλλά στο Ελλαδιστάν που είναι μια τριτοκοσμική χώρα παρακμής τα πράγματα έχουν πάντα την δική τους απρόβλεπτη εκδοχή…
Μετά από κάθε μονόπρακτο, στο μικρό διάλειμμα που γινόταν, ο κόσμος έβγαινε έξω από την αίθουσα για το αναγκαίο τσιγάρο του, εξοικονομώντας έτσι χρόνο οι υπεύθυνοι να διευθετήσουν το φροντιστήριο της σκηνής για τους επόμενους διαγωνιζόμενους.
Όταν παρακολουθήσαμε και το τρίτο μονόπρακτο, είπα να κάνω κι εγώ το δικό μου τσιγαράκι κι έτσι κατευθύνθηκα προς την έξοδο, όπου είχαν στήσει οι χαμογελαστές κοπέλες της διοργάνωσης μια διάφανη κάλπη πάνω σε ένα πάγκο για να συγκεντρώσουν τους ψήφους των θεατών.
Γούρλωσα από απορία τα μάτια μου σαν διαπίστωσα πως η διάφανη μικρή κάλπη ήταν σχεδόν μέχρι την μέση γεμάτη από χαρτάκια ψηφοφορίας.
Πλησίασα τις κοπέλες που συνέχιζαν να χαμογελούν και τις ρώτησα πως γίνεται ενώ δεν έχουν διαγωνιστεί όλα τα σχήματα να δέχονται ψήφους. Η ενοχική τους απάντηση, ταιριαστή με την ανευθυνότητα που διακατέχει και τον δημόσιο τομέα σαν κάνει εγκλήματα σε περιβάλλον και πολίτες, ήταν πως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε γιατί κάποιοι που ήθελαν να φύγουν απαιτούσαν να ψηφίσουν.
Χαμογέλασα με μια αμφιθυμία λύπης και απορίας και συμπλήρωσα μετά το «Αχ» που μου βγήκε αβίαστα, πως αν δοκίμαζαν να ζητήσουν το «γιατί» θετικής ψήφου ή την αιτιολόγηση της απόρριψης σε ότι έκριναν τέτοιοι θεατές, θα ήσαν ελάχιστοι αυτοί που θα είχαν κάτι να πουν. Ενώ συνέχιζαν εκείνες να με κοιτούν αμήχανα, συμπλήρωσα πως η πλειονότητα όσων παρακολουθούν θεάματα και συμπεριφέρονται έτσι ενώ καλούνται να δώσουν την ψήφο τους, είναι δυστυχώς κανίβαλοι.
Στο τρίτο βήμα μου ενώ προσπαθούσα να γευθώ την πικρή ρουφηξιά του τσιγάρου μου φεύγοντας από το τραπέζι της ψηφοφορίας των απολίτιστων, άκουσα μια σοβαρή φωνή από ένα κύριο που μου έλεγε πως αυτός δεν είναι κανίβαλος.
Πράγματι τον κοίταξα και προς στιγμήν συμφώνησα μέσα μου μαζί του, μια και δεν είχε κανένα κόκαλο στο κεφάλι του, ούτε αμφίεση που να παραπέμπει σε αυτό το χαρακτηρισμό. Ένας καθώς πρέπει άνθρωπος με ωραία ρούχα και ένα ξανθωπό μαλλί που αν δεν είχε σχέση με την τέχνη σίγουρα θα ήταν εγγράμματος σε κάποια θέση ιδιωτικού ή κρατικού τομέα ή ακόμη θα μπορούσε να επιβιώνει μέσα από κάποια επιχειρηματική δράση.
Δυστυχώς όμως έκανα λάθος.
Διαπίστωσα πως οι κανίβαλοι που είχα απροσδιόριστα στη σκέψη μου κατά την ώρα που τους ανέφερα στις όμορφες ψηφολέκτριες, δεν έχουν απαραίτητα την αφρικανική εμφάνιση.
Το ύφος του δικαίου που αισθάνεται ένας βλάκας, όπως μας έχει αναλύσει στο όμορφο έργο «Εγχειρίδιο βλακείας» ο ευφυής Διονύσης Χαριτόπουλος, έλαμπε στα μάτια του κυρίου. Με σοβαρό ύφος υποστήριξε ότι δεν έχει χρόνο να παραμείνει άλλο και αφού είδε τα τρία έργα έκρινε σωστό να ψηφίσει τα δύο που του άρεσαν περισσότερο.
Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι αν δεν έχουμε χρόνο απλώς δεν ψηφίζουμε σαν δεν έχουμε παρακολουθήσει όλο το διαγωνιστικό μέρος, αλλά εστάθη αδύνατον να αλλάξει η γωνία της ματιάς του, που καμάρωνε το «σπουδαίον» της ύπαρξής του, όπως ακριβώς κάνουν σαν αγορεύουν οι πολιτικοί περιορισμένης αντίληψης των οποίων το λόγο νομιμοποιούν οι πνευματικά σακάτηδες οπαδοί τους. Να δεις σκέφτηκα που κάποιον πολιτικό με πρόδηλο νοητικό πρόβλημα τον έχει ψηφίσει και τούτος….
Δεν είπα πολλά λόγια, μια και ήταν σίγουρος ότι είχε πράξει το σωστό και ότι η λογική του είναι απόλυτα σωστή, απορώντας με την σκέψη μου που τον προσέβαλε.
Απομακρύνθηκα με την απόδειξη ότι ο βλάκας είναι κυρίαρχο και ανίκητο Όν στην κοινωνία μας, και σιγουρεύτηκα για την ορθή σκέψη των τραγικών ποιητών μιας άλλης Ελλάδας, πως ο κόσμος δεν αλλάζει με την πειθώ αλλά με την Νέμεση…
Προφανώς είχε παρευρεθεί σ’ αυτόν τον διαγωνισμό όπως θα συνήθιζε και στις εθνικές εκλογές, με το ψηφοδέλτιο σημαδεμένο εξ υποχρεώσεως.
Κάποτε μου είχε πει ένας Ιρακινός σπουδαγμένος φωτογράφος που ήταν εργάτης στην Ελλάδα, πως όποιος προσπαθεί να πει φιλοσοφία σε βλάκες είναι ίδιος με αυτούς. Έτσι σαν καλός μαθητής της ανατολικής σκέψης, σιώπησα και δεν του ανέφερα ότι και το παιδί του σαν διαγωνίζονταν αν ήθελε να το καμαρώσει κάποτε σπουδαίο, θα έπρεπε να του εξηγήσει και να ψηφίσει ότι έκρινε καλύτερο η συνείδησή του. Αλλά αυτό ως αξία αντιβαίνει με το παλαιότερο και γιατί όχι ακόμα τωρινό βόλεμα των «δικών» μας έστω και αν υπολείπονται άλλων αξιότερων.
Αν θέλετε απόδειξη κοιτάξτε τα ονόματα των βουλευτών στο Ελλαδιστάν για να καταλάβετε πως η αντίληψη της «βασιλείας» κληρονομικώ δικαίω, ισχύει ακόμη στις υπανάπτυκτες χώρες που δυστυχώς δεν είναι λίγες στον κόσμο…
Ας πούμε πως οι θώκοι της εξουσίας καταλαμβάνονται από απογόνους του κεφαλαίου και των κυβερνητικών υπαλλήλων του, που το υπηρετούν πάππου προς πάππου, μέσω μιας κλειστής σκυταλοδρομίας.
Αποφάσισα να γράψω χωρίς στοιχεία αυτό το χρονογράφημα, σχετικά με το χώρο που διοργάνωσε αυτούς τους θεατρικούς αγώνες, γιατί δεν πιστεύω στην τιμωρία της κατηγόριας, αλλά στην νουθεσία των "λογικών" που στοχεύουν στην αριστεία της σκέψης.
Για δε τον «κανίβαλο» που χάθηκε βιαστικός στην υγρή νύχτα, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως έχει να προσφέρει σπουδαία στη ζήση του, αν διαχωρίσει τον Εαυτό του από την βλακεία που είναι εγγενής στη ζωή μας και δεν νιώθει ότι απειλείται απ’ τον διαχωρισμό αυτό.
Αυτό που με κάνει να λυπάμαι, είναι ότι δεν προσφέρονται οι συνθήκες μιας διαφορετικής παιδείας στο κάθε Ελλαδιστάν της Οικουμένης, για να ξεπεράσουμε τις βεβαιότητες που φτιάχνουν κόσμους ανταγωνιστικούς, βίαιους και ανέραστους και έτσι κάνει κύκλο η λάσπη στο βαρέλι που το γυρίζουν αδιαμόρφωτοι ψυχικά Κυβερνήτες και παρατρεχάμενοι της εκάστοτε εξουσίας…
Κ.Ζ
Υ.Γ
Την εικόνα του βλάκα την δανείστηκα από τον ακόλουθο χώρο
http://eviain.blogspot.gr/2012/09/blog-post_1706.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου