Το άρθρο αναρτήθηκε στο ιστολόγιο Δραγασιά στις
Υπάρχουμε μέσα από το μέτρο της ζωής μας που όμως την αξία του την δίνει
η παρεκτροπή μας κάποιες στιγμές από αυτό. Ζωντανοί είμαστε σαν
μπορούμε να σταθούμε δίπλα στις υπερβάσεις μας.
Σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη, σε αυτή την ομιλία των ανθρώπων με τα πολλά φωνήεντα, υπάρχει μια μυσταγωγία στην έκφραση των ανθρώπινων ορίων.
Μια μυσταγωγία που κρατά ένα Διονυσιασμό χαρμολύπης εκεί που η λογική βρίσκει τα αδιέξοδα της. Τότε ο «πολεμιστής», σηκώνει τα χέρια μέσα από ένα μέτρο αυτοκυριαρχούμενης θλίψης και στέκεται έτοιμος να ακούσει την δωρική τονικότητα της ψυχής του.
Τα χέρια τα σηκώνει στο ύψος που έχουν οι ώμοι του…ποτέ πιο πάνω σαν υποτελή ικεσία προς κάτι άλλο, μα μήτε αφημένα κάτω σε μια υποτονική παραίτηση.
Το κέντρο της ζωής του είναι στα όρια και το ύψος του ματιού του… ίδιο με τα αγάλματα που έφτιαξε η γλώσσα του. Τότε σταματά το χρόνο και κάνει την ανάγκη γιορτή για να μετατρέψει μέσα στη δική του στιγμή το μούστο της ζωής του οίνο εκλεκτό και ευωδιαστό για την ψυχή του.
Εκείνη τη στιγμή ακόμη και οι ομόγλωσσοι θεοί του, στέκουν αμήχανα μια και ξέρουν καλά ότι χωρίς αυτόν δεν υπάρχουν και τώρα τους θέτει σε αμφισβήτηση όντας ανίκανοι να πράξουν οτιδήποτε.
Αυτός ο «πολεμιστής» τότε μεταμορφώνεται… το σώμα του γεμίζει από συσπάσεις αθέατες στον αμύητο και στα ανοιγμένα χέρια του σαν φτερά κρατά όλη τη σοφία της γλώσσας του που του λέει ότι τα πάντα «είναι» και «δεν είναι» την ίδια στιγμή.
Αρχίζει να γυρίζει αργά , τελετουργικά γύρω από το κέντρο της ζωής του και λιτανεύει τη μνήμη του στην Άγια Τράπεζα των Συμποσίων της ύπαρξης του.
Δεν κάνει βήματα μεγάλα μια και δεν έχει ανάγκη να σταθεί σε ανύπαρκτο χώρο… ξέρει ότι ο χώρος που του όρισε η «άγνωστη» παιδεία του είναι μια λεπίδα και αυτός αναγκασμένος να ανοίγει χώρο ζωής πάντα επί ξηρού ακμής.
Δεν χρειάζεται πλέον την ακοή του ούτε τα μάτια του για να καθρεφτιστεί στους άλλους ανθρώπους… έχει στραμμένες όλες τις αισθήσεις του στα σκαλοπάτια που βάδισε πριν από αυτόν ο Ορφέας στο μοναχικό τούτο κατέβασμα στον Άδη της ζωής του.
Ξέρει εκείνη τη στιγμή ότι περιγελά τον θάνατο και του δίνει ίδιο μπόι με αυτόν … τον αντιπαλεύει χωρίς να τον φοβάται γιατί η μέθεξη είναι το όπλο του και δίνει την πραγματική διάσταση σε ότι πριν από την τελετή αυτή φοβόταν.
Στο μυαλό του γυρίζουν εικόνες που δεν έχουν ταυτότητα , αλλά μυρωδιά από τη ζωή που έζησε και γεύσεις από τις ηδονές που πήρε. Σε αυτή την τελετή δεν χωρούν σκέψεις περιοριστικές μια και μέσα του μια μεγαθυμία κυριαρχεί χαρίζοντας ή πετώντας ότι ακόμα του ανήκει προσφέροντας απλόχερα σε όσους ζήτησαν ή έκλεψαν από τη ζωή του.
Δεν υπολογίζει το στροβιλισμό του και ένας χώρος τεράστιος ανοίγεται γύρω του τόσο άδειος και όμορφος σαν το γυμνό σώμα της ψυχής του.
Αυτός ο «πολεμιστής» είναι τώρα στα όρια της υπέρβασης του μέτρου της ζωής του.
Μια υπέρβαση που είναι σε αρμονία με την ψυχή του και ταπεινά εξελισσόμενη σε ένα μικρό χώρο που του αναλογεί σαν πάτημα σταθερό της αναπνοής του.
Είναι όλα και τίποτα … έρωτας και θάνατος μαζί …
Αυτό είναι σε μια άλλη γλώσσα το ζεϊμπέκικο που δεν μπορούμε να το χορεύουμε χωρίς λόγο και ψυχική προπαιδεία.
Όμως αν μια μέρα θελήσει κάποιος να λειτουργήσει την μυσταγωγία του, όντας έτοιμος από την ίδια τη ζωή του, καλό είναι να τη βιώσει έξω από τις καρμπόν γιορτές της ζωής του.
Μπορεί να σταθεί με το αυτοκίνητο του, δίπλα σε ένα πλάτωμα της παραλίας, ή σε ένα βουνίσιο αγνάντι και αφού δυναμώσει τη ζεμπεκιά που επιλέγει στο ηχοσύστημα, να σταθεί με ανοιχτή την πόρτα στον προσωπικό του χορό …Να στροβιλιστεί για τον εαυτό του μια φορά και όχι για τους άλλους όπως έκανε συνήθως….
Εγώ θα πρότεινα σε μια τέτοια περίπτωση μια από τις υπέροχες ζεμπεκιές που έχει αυτή η γωνιά του πλανήτη, ερμηνευμένη από την Χαρούλα Αλεξίου που τιτλοφορείται «Απόψε θέλω να πιω»
Αν (ω μη γένοιτο) είστε έτοιμοι , διαλέξτε το δικό σας τραγούδι… αλλά μην το χαρείτε απλά ακουστικά ... μα με την απαραίτητη έκθεση στα δικά σας «μάτια» … Χορεύοντας!
Σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη, σε αυτή την ομιλία των ανθρώπων με τα πολλά φωνήεντα, υπάρχει μια μυσταγωγία στην έκφραση των ανθρώπινων ορίων.
Μια μυσταγωγία που κρατά ένα Διονυσιασμό χαρμολύπης εκεί που η λογική βρίσκει τα αδιέξοδα της. Τότε ο «πολεμιστής», σηκώνει τα χέρια μέσα από ένα μέτρο αυτοκυριαρχούμενης θλίψης και στέκεται έτοιμος να ακούσει την δωρική τονικότητα της ψυχής του.
Τα χέρια τα σηκώνει στο ύψος που έχουν οι ώμοι του…ποτέ πιο πάνω σαν υποτελή ικεσία προς κάτι άλλο, μα μήτε αφημένα κάτω σε μια υποτονική παραίτηση.
Το κέντρο της ζωής του είναι στα όρια και το ύψος του ματιού του… ίδιο με τα αγάλματα που έφτιαξε η γλώσσα του. Τότε σταματά το χρόνο και κάνει την ανάγκη γιορτή για να μετατρέψει μέσα στη δική του στιγμή το μούστο της ζωής του οίνο εκλεκτό και ευωδιαστό για την ψυχή του.
Εκείνη τη στιγμή ακόμη και οι ομόγλωσσοι θεοί του, στέκουν αμήχανα μια και ξέρουν καλά ότι χωρίς αυτόν δεν υπάρχουν και τώρα τους θέτει σε αμφισβήτηση όντας ανίκανοι να πράξουν οτιδήποτε.
Αυτός ο «πολεμιστής» τότε μεταμορφώνεται… το σώμα του γεμίζει από συσπάσεις αθέατες στον αμύητο και στα ανοιγμένα χέρια του σαν φτερά κρατά όλη τη σοφία της γλώσσας του που του λέει ότι τα πάντα «είναι» και «δεν είναι» την ίδια στιγμή.
Αρχίζει να γυρίζει αργά , τελετουργικά γύρω από το κέντρο της ζωής του και λιτανεύει τη μνήμη του στην Άγια Τράπεζα των Συμποσίων της ύπαρξης του.
Δεν κάνει βήματα μεγάλα μια και δεν έχει ανάγκη να σταθεί σε ανύπαρκτο χώρο… ξέρει ότι ο χώρος που του όρισε η «άγνωστη» παιδεία του είναι μια λεπίδα και αυτός αναγκασμένος να ανοίγει χώρο ζωής πάντα επί ξηρού ακμής.
Δεν χρειάζεται πλέον την ακοή του ούτε τα μάτια του για να καθρεφτιστεί στους άλλους ανθρώπους… έχει στραμμένες όλες τις αισθήσεις του στα σκαλοπάτια που βάδισε πριν από αυτόν ο Ορφέας στο μοναχικό τούτο κατέβασμα στον Άδη της ζωής του.
Ξέρει εκείνη τη στιγμή ότι περιγελά τον θάνατο και του δίνει ίδιο μπόι με αυτόν … τον αντιπαλεύει χωρίς να τον φοβάται γιατί η μέθεξη είναι το όπλο του και δίνει την πραγματική διάσταση σε ότι πριν από την τελετή αυτή φοβόταν.
Στο μυαλό του γυρίζουν εικόνες που δεν έχουν ταυτότητα , αλλά μυρωδιά από τη ζωή που έζησε και γεύσεις από τις ηδονές που πήρε. Σε αυτή την τελετή δεν χωρούν σκέψεις περιοριστικές μια και μέσα του μια μεγαθυμία κυριαρχεί χαρίζοντας ή πετώντας ότι ακόμα του ανήκει προσφέροντας απλόχερα σε όσους ζήτησαν ή έκλεψαν από τη ζωή του.
Δεν υπολογίζει το στροβιλισμό του και ένας χώρος τεράστιος ανοίγεται γύρω του τόσο άδειος και όμορφος σαν το γυμνό σώμα της ψυχής του.
Αυτός ο «πολεμιστής» είναι τώρα στα όρια της υπέρβασης του μέτρου της ζωής του.
Μια υπέρβαση που είναι σε αρμονία με την ψυχή του και ταπεινά εξελισσόμενη σε ένα μικρό χώρο που του αναλογεί σαν πάτημα σταθερό της αναπνοής του.
Είναι όλα και τίποτα … έρωτας και θάνατος μαζί …
Αυτό είναι σε μια άλλη γλώσσα το ζεϊμπέκικο που δεν μπορούμε να το χορεύουμε χωρίς λόγο και ψυχική προπαιδεία.
Όμως αν μια μέρα θελήσει κάποιος να λειτουργήσει την μυσταγωγία του, όντας έτοιμος από την ίδια τη ζωή του, καλό είναι να τη βιώσει έξω από τις καρμπόν γιορτές της ζωής του.
Μπορεί να σταθεί με το αυτοκίνητο του, δίπλα σε ένα πλάτωμα της παραλίας, ή σε ένα βουνίσιο αγνάντι και αφού δυναμώσει τη ζεμπεκιά που επιλέγει στο ηχοσύστημα, να σταθεί με ανοιχτή την πόρτα στον προσωπικό του χορό …Να στροβιλιστεί για τον εαυτό του μια φορά και όχι για τους άλλους όπως έκανε συνήθως….
Εγώ θα πρότεινα σε μια τέτοια περίπτωση μια από τις υπέροχες ζεμπεκιές που έχει αυτή η γωνιά του πλανήτη, ερμηνευμένη από την Χαρούλα Αλεξίου που τιτλοφορείται «Απόψε θέλω να πιω»
Αν (ω μη γένοιτο) είστε έτοιμοι , διαλέξτε το δικό σας τραγούδι… αλλά μην το χαρείτε απλά ακουστικά ... μα με την απαραίτητη έκθεση στα δικά σας «μάτια» … Χορεύοντας!
Εξαιρετικό!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλή μα συνάμα βαθύτατη και αληθώς συγκλονιστική η ερμηνεία στα γραφόμενά σου για τον ζεμπέικικο, Κώστα Ζωγραφόπουλε... Ότι πιο άξιο έχω διαβάσει, σε ευχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφή